กสิณอะไรฝึกง่ายสุดหนอ?

นี่น้าจร คุณป่าวประกาศว่ารู้โม๊ดดด ทุกอย่างในสังขาร

แต่กลับกระเซ้ากระซี้ กะสันอยากรู้คำตอบในกองสังขาร

แล้วจะรู้ไปทำไป ถ้าไม่ถูกสังขารหลอก

แต่ถ้ายังอยากคลายความสงสัย ที่ยังตราตรึงติดจิตติดใจ ก็ไม่ว่ากัน

 

จะไปรู้ทำไมครับคุณ wlotuss เรื่องโลกๆ
ไหนว่า อนัตตาธรรมไปแล้ว พ้นสมมุติไปแล้ว ไงครับ
นี่มันเรื่อง วน เวียน ไม่พ้นวัฏสงสาร

 

ช่วยบอก wlotuss หน่อย

ต้องแอ็ค ให้มากกว่านี้ ถึงจะเนียน สมมาดผู้รู้

แต่ถ้าผู้รอบรู้ในกองสังขารจริง สังขารก็เป็นธรรม ไม่มีแอ็ค ไม่มีแอพ ไม่มีตัวช่วย

สังขารทั้งหลายไม่เที่ยง พิจารณาเห็นด้วยปัญญา จนสู่สภาพวิสังขาร

 

กระทู้เค้าเสียหมดมาทำอะไรกันส่วนการจะหลอกใครนั้นไม่ยากเลยง่ายนิดเดียวแต่การหลอกตัวเองนี่สิยากยิ่ง

 

สวัสดีครับ..พอดีติดเที่ยวอยู่ครับ !! เอ้ย!! ติดธุระอยู่ครับ..
พึ่งไปเคลียร์บ้านเสาตกน้ำมันที่ชอบมี ญ สไบเขียวเดินออกมา
และก็มีห้องเฮี้ยนที่เจ้าของห้องเดิมเค้าหวงๆมาครับ.และก็พึ่ง
มาเห็นนี่หละครับ...
ต่อไปนี้ก็ถือว่าเป็นนิทานเรื่องเราแล้วกันนะครับ
อ่านไว้ขำๆก็ได้ครับ..
ก่อนจะเล่าเรื่องห่มเหลืองที่สงสัยให้ฟังนะครับ..
อยากจะเล่าอะไรให้ฟังบางอย่างครับ..บางดวงจิตบางทีเราเกิดมา
ถือว่ามีบุญมีวาสนากว่าใครเข้าอยู่..ด้วยที่จิตเดิมมันเคยสร้างเกี่ยว
กับเรื่องความสามารถพิเศษแบบภายในมา..แถมยังได้มาพบมาเจอ
อดีตของผู้ที่เคยผลิกเป็นครูบาร์อาจารย์มาในอดีตชาติ..ที่เค้าว่ากันว่า
ความสามารถทางจิตสุดจะพิศดารที่อยู่ในสายเดียวกัน
กับอดีตห่มเหลืองมีชื่อเลื่องลือทางฤิทธิ์ที่ใครๆก็รุ้จักกันดี นามย่อ ว่า ล.
ท่านผู้นี้แม้ว่าจะความสามารถในการรักษาคนได้แล้ว.ก็ยังเด่นเรื่องของ
อภิญญาชนิดที่เราเรียกได้ว่าเป็นอภิญญาใหญ่..แต่ที่แปลกและพิศดาร
กว่าใครเพื่อนก็คือนอกจากพลังความสามารถในการรักษาคนได้ที่มาก
เป็นพิเศษยังมีเรื่องของผิวหนังที่อาวุธใดๆก็ไม่สามารถทำให้ท่านระคาย
ผิวได้ เรียกว่าคงกระพันก็ได้ครับ
และจะเป็นเอกลักษณ์ที่เด่นของลูกศิษย์สายเดียวกัน
กับท่านห่มเหลืองชื่อเสียงโด่งดังชือย่อ ล. ท่านนี้ครับ
..
ซึ่งลูกศิษย์ก็มักจะพูดจาภาษาเดียวกันกับท่าน.ซึ่งลักษณะทางจิตก็คล้ายคลึงกัน
ถ้าเทียบพลังงาน อาจารย์ ๑๐ ลูกศิษย์ก็ ๓ ประมาณนี้..
ส่วนอยากจะทราบว่าท่านเป็นใคร..ยิ่งคิดยิ่งไม่รู้ครับ..
และไม่ควรเป็นเรื่องที่ต้องเก็บมาคิด เก็บมาใส่ใจ เก็บมาจำให้เสียเวลา...
ประเด็นสำคัญอยู่ที่ว่า เราเข้าใจวัตถุประสงค์ของสิ่งที่เราเห็นได้ไหม
ณ เวลาที่เราสัมผัสได้เลยตอนนั้นๆครับ..ถ้าหากไม่แสดงว่ากำลังสติทางธรรม
ของเราและปัญญาทางธรรมตอนนั้นเรายังไม่พอ หน้าที่เราก็คือเลิกคิดซะ
แล้วมาเจริญสติเพิ่มขึ้นให้ต่อเนื่อง มาเดินปัญญาลดละกิเลสเราต่อ...
คือถ้าเราพอมีความสามารถทางจิต และเราก็เคยเชื่อมกับครูบาร์อาจารย์มาแล้ว
ซึ่งที่เราต้องพึ่งระวังก็คือ อย่าไปเน้นการโน้มน้าวเรื่องความสามารถทางจิตให้ออก
ไปในทางเพื่อเสริมกิเลส ความความโลภไม่ว่าเรื่องใดเรื่องหนึ่งให้เผลอเกิดขึ้น
กับจิตใจเราเป็นอันขาดครับ...
เราต้องรักษาความดีตรงนี้เอาไว้..เพิ่มเมตตาให้มากๆ
อย่าคาดหวังจะได้รับการยอมรับจากสังคมว่า เราเป็นคนมีอะไรพิเศษมีความรู้พิเศษอะไร
ไม่งั้น ตัวกระแสของจิตมันจะดึงพวกความสามารถที่เรามีให้โน้มลงมาตรงจักระที่ส่งเสริม
เรื่องความรัก และเราจะเผลอไปติดกับดัก พวกกิเลส พวกความโลภต่างๆ ตลอดจน
ยุยุงในใจเราให้เหมือนๆกันว่าเรามีอะไรที่่มากกว่าคนทั่วๆไป และเราเป็นอะไรที่พิเศษมาก่อนได้
โดยที่เราจะไม่รู้ตัวครับ...จะทำให้กระแสที่เคยเชื่อมครูบาร์อาจารย์เราจะโดนดึงลงมา
จนกระทั่งมันจะปิด..เด่วฝ่ายไม่ดีที่เค้าชอบคนที่เน้นเรื่องพิเศษๆเค้าจะพากันเจาะเข้ามา
ถึง ณ เวลานั้นมันจะแก้ไขได้ยาก และจะทำให้กลับมาเป็นปกติได้ยากครับ...
ปล.จำเอาไว้อย่างหนึ่งว่า สิ่งที่เห็นถ้ายังเป็นภาพอยู่ ไม่ว่าจะจริงหรือไม่จริงก็ตามนะครับ
หรือไม่ว่าจะเห็นด้วยการหลับตาหรือลืมตา แม้ว่าจะตอนกลางคืนหรือกลางวันก็ตาม..
มันก็ยังอยู่ภายใต้การปรุงแต่งอยู่ครับ ไม่ว่าจะจากสัญญาภายในจิตเรา หรือจากสัญญา
ภายนอก.หรือจากอะไรก็ตาม..
.เพราะฉนั้นถ้าเห็นแล้วไม่เข้าใจตอนนั้นให้ลืมและเลิกคิดซะ..มาเน้นเดินปัญญา
ตัดกิเลสต่อ..จิตเราจะมีภูมิธรรมมากขึ้น.
จนก้าวพ้นข้ามพ้นเรื่องภาพ เราก็จะก้าวข้าม
เรื่องการปรุงแต่งต่างๆได้..ต่อไปเราก็จะไม่ยึดติดอะไรต่างๆได้..
ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตามที่เราเคยรู้มา สัมผัสมาได้ของมันเอง..
เราจะพบได้ว่า..ณ ตอนนี้เราควรจะต้องเดินทางต่อไปข้างหน้า
อย่างไรด้วยตัวของเราเองโดยที่ไม่ต้องเสียเวลาไปค้นเพื่อหาคำตอบ
ขอให้เรายึดหมั่นในพระรัตนตรัย..และจำไว้อีกอย่างว่ามีผู้
เป็นเลิศทั้ง ๓ ภพเป็นที่สุดครับ..
ปล.ประมาณนี้ครับ.เรื่องเกี่ยวกับความฝันตอบให้แล้วครับ
.และรบกวนทำตามที่ได้บอกไว้
ช่วงท้ายๆของ pm ด้วยนะครับ
ขอบคุณครับ.

 

ถ้าไม่รบกวนพี่นพจนเกินไป

พี่นพพอจะอธิบายเรื่องตัวเลขได้มั๊ยคะ
ถ้าคำถามไม่เป็นสาระธรรมก็ผ่านค่ะ ^^

 

เช่น เราเห็น ๒๕๒ แต่ว่ามันออก ๒๕ แสดงว่าจิตเรามันมีความละเอียดพอ
สมควรแต่ยังไม่ถือดีเท่าไรครับถ้าเราเป็นนักปฏิบัตินะครับ..
และการเห็นได้จากภายใน.เอาไว้คิดจะเล่าให้ฟังจะเล่าให้ฟัง
แล้วกันนะครับ แต่ส่วนตัวไม่สนับสนุน โดยถือว่าใครจะเห็น
หรือจะทำอย่างไรเป็นเรื่องส่วนบุคคลครับ..เน้นฮาๆขำๆก็พอครับ..
..เช่น.ถ้ามันออก ๔๒ อย่างนี้แสดงว่าเรายัง
มีความโลภปนอยู่..ถ้ามันออก ๔๑ แสดงว่าเราเริ่มโลภมากแระ..
และถ้ามันออกตัวออกอื่นๆเลยแสดงว่าเราช่วงนั้นจิตเรายังไม่นิ่งพอ..
ระดับการเห็นเป็นตัวเลขที่ดีถ้าเอาจาก ๓ ตัวนะครับ..
ผลจะต้องออก ๒๕๒ ตรงๆ ไม่ใช่๕๒๒ ๒๒๕ และที่สำคัญคือ
ก็คือต้องไม่มีบวก ไม่มีลบ ไม่มีสลับตัวใดตัวหนึ่ง และไม่มีการตัดครับ..
จะเป็นตัวบอกได้ว่า จิตเรานอกจากจะพอมีความละเอียดที่ดีพอแล้ว
เรื่องความโลภของเรายังอยู่ในเกณฑ์ที่ดีครับ...
และที่สำคัญเราจะต้องทราบด้วยครับว่า มันจะออกข้างบนหรือข้างล่างครับ...
ถ้าหากจิตเราละเอียดพอ ความโลภเราดีพอ ต่อให้ไม่อยากเห็นมันก็จะมา
ให้เห็นเองได้ของมันเองครับ.มันจะมาก่อนล่วงหน้าเป็น ๒ สัปดาห์โน่นครับ
ช่วงดีๆมันเห็นไปล่วงหน้าได้ ๒ ถึง ๓ งวดก็มีครับ..เช่นงวดต่อไป
๘๙ บนหรือล่างอะไรทำนองนี้ครับ.(ยกตัวอย่างนะครับ)
แต่ถ้าเราเผลอมีความโลภปนแล้วเข้าไปเล่นส่วนใหญ่จะเสร็จทุกรายครับ
.แต่ใครคิดจะช่วยรัฐบาลก็เป็นเรื่องเฉพาะบุคคล
นะครับไม่ได้ห้ามหรือบอกว่าไม่ดีครับ..แต่ประโยชน์ที่ได้จากการเห็น
ที่น่าจะนำเอามาเป็นเครื่องมือในการตรวจสอบจิตเราก็เป็นอย่าง
ตัวอย่างที่เล่าให้ฟังมาก่อนหน้านี้ครับ
ปล.มุมนี้นะครับที่พอเห็นว่าจะเป็นประโยชน์และไม่นับการได้มา
จากภายนอกทุกๆกรณีครับ...

 

ตอนเห็นเลขเป็นตอนที่ไม่ได้นั่งสมาธิค่ะ เหมือนพักสายตากับตอนกำลังจะนอน พอหลับตาตัวเลขก็ปรากฎตรงกลางค้างไว้ เคลื่อนไหว แล้วก็ค่อยๆหายไป มาให้เห็นสองสามวันก่อนหวยออก เชื่อเลยว่าถ้าซื้อก็คงถูกกิน 555 และลึกๆยังมีโลภอยู่บ้าง แต่ไม่กล้าเล่น
ได้เคล็ดลับไว้ตรวจสอบจริตตัวเองแล้วว... ขอบคุณพี่นพค่ะ

ปล. แต่ถ้าไม่มีความโลภแล้วเห็นทั้งสามตัวตรงๆ ไม่ซื้อ ก็ไม่ได้เงิน แล้วมาให้เห็นเพื่อไว้ตรวจสอบตัวเองเฉยๆอะ...แป้วว

 

โดยส่วนตัวก็ไม่ใช่ว่าจะมีความดีเพียงพออะไรที่จะแนะนำคุณได้นะครับ
ถือว่าที่เขียนต่อไปนี้เป็นแบบเล่าสู่กันฟังแบบกัลยาณมิตรนะครับ..
โดยปกติถ้าเราจะพอทราบได้ว่าตัวจิตของเราได้ว่าเป็นอย่างไร.
บวกกับถ้าใจเรามีความเป็นกลางเพียงพอ.
และไม่เข้าข้างตัวเอง..ประเด็นนี้ก็ขึ้นอยู่กับว่า.
เราตั้งเป้าปลายทางของเราเพื่อการหลุดพ้นไว้
ให้มันมีความมั่งคงเพียงพอหรือไม่ครับ..
เรามีผู้เป็นเลิศเป็นที่สุดอยู่หรือไม่เหมือนครูบาร์อาจารย์ทางโลก
และทางภพภูมิท่านต่างๆ....เรายังทำอะไร คิดอะไร พูดอะไร.
.อยู่ภายใต้การมีครูบาร์อาจารย์คอยควบคุมอยู่หรือไม่.
และถ้าไม่ยึดติดได้แม้แต่ตัวครูบาร์อาจารย์ทางภพภูมิแล้วไซร์
และที่สำคัญอยากรู้อะไรให้มาดูที่จิตตัวเอง ทำตัวให้เหมือนน้ำเข้าไว้..
เราจะทราบได้เองว่าสิ่งที่บุคคลอื่นๆได้กล่าวเตือนมานั้น..
มันเป็นอย่างไร โดยเรารับฟังเอาไว้ก่อน..
..และเราควรจะอุเบกขารับรู้ หรือว่าเราจะทำอย่างไร..
เรายังมีร่างกายที่เรียกรวมๆกันว่ามนุษย์อยู่ครับ..
ปัจจุบันดวงจิตมันจะพิศดารแค่ไหนก็ตาม..นั่นก็เพราะ
วาสนา บารมี หรืออานิสงค์ที่แต่บุคคลได้สะสมมา..
เรามาเรียนรู้ตามแนวทางเดินของจิตเฉพาะบุคคล
..ก็เพื่อเตรียมตัวที่จิตดวงนี้วันหนึ่งวันใดมันจะทิ้งร่างกายนี้...
แต่เราก็ต้องไม่ลืมว่าเราก็ยังอยู่ร่วมกับสังคม อยู่ร่วมกับธรรมชาติ
ต่างๆรอบๆตัว..ที่ฝึกที่ปฏิบัติก็เพื่ออยู่ร่วมกับธรรมชาติได้อย่าง
แยบยลนั่นหละครับ....
ปล.อารมย์นี้หละครับที่จะเป็นอาจารย์สอนตัวจิตตัวเองได้ดีที่สุดครับ
เหตุเกิดจากภายในหรือภายนอก..ถ้าจากภายนอกก็ให้สติพากายไปแก้ปัญหา
หรือเกิดจากภายในเราก็ใช้ปัญญาทางธรรม
แก้ปัญหาที่ภายใน..และไม่ควรลืมหลักการ ๓ ข้อ
ที่เป็นคำสอนหลักๆของผู้เป็นเลิศทั้ง ๓ ภพทั้งหลายท่านได้กล่าวไว้..
ที่เขียนๆไว้ทั้งหมดนี้ส่วนตัวก็เขียนเอาไว้เพื่อเตือนตัวเองเช่นกันครับ...
ยังๆไงก็ยังต้องเดินหน้าต่อไปครับ..ส่วนจะพ้นหรือไม่พ้นเป็นอีกประเด็น
ขอบคุณครับ

 

กำลังบุญแต่ละคนแตกต่างกันพูดแค่นี้พอเข้าใจไหมเอ่ย...

 

พี่นพครับ
ร่างกายที่ไม่สมบูรณ์ แข็งแรงมีผลต่อความเข้มแข็งของจิตมั้ยครับ อย่าง เช่น หลวงพ่อ ค. ที่ท่านอายุมากแล้ว ยังปลุกเสกวัตถุมงคลเป็นว่าเล่น หรือหลวงพ่อ หลวงปู่ ที่นอนเสียบสายอ๊อกศิเจน อยู่บนเตียง การที่ท่านทำแบบนี้มีผลต่อร่างกายท่านมั้ยครับ แล้ววัตถุมงคลที่ปลุกเสก มีความขลังเหมือนเสกตอนร่างกายปกติมั้ยครับ

ขอบคุณครับ

 

คืองี้นะครับคุณน้อง Apollo14..๑.กำลังจิตที่ตัวจิตจำเป็นจะต้องมีพื้นฐานที่สร้างจากตัวจิตเอง
ในระดับของกำลังสมาธิขั้นที่จิตจะต้องตัดจากร่างกายเป็นพื้นฐานหรือพูด
ง่ายๆว่าสร้างในขณะช่วงที่ตัวจิตไม่เกาะเกี่ยวธาตุต่างๆที่มารวมเป็นร่างกาย..
และ ๒.ความสามารถทางจิตพิเศษต่างๆ..ที่เราอาจจะเคยได้ยินมาว่ามันมีเสื่อม
มีขึ้นมีลง และมีการเผื่อนั้น..ทั้ง ๒ อย่างนี้จะแตกต่างกันนะครับ.ลองพิจารณาดูดีๆ
จากบทความที่เคยเขียนให้อ่านแล้วลองสังเกตุหลักการฝึกดูดีนะครับจะพบว่า
ถ้าเป็นเรื่องของกำลังจิตการได้มามันเกิดจากตัวจิตมันสร้างภาพที่สร้างจากตัวจิต
โดยอาศัยพื้นฐานการสร้างให้จิตมีความทิพย์เป็นพื้นฐานขึ้นมาก่อน
เพื่อที่จะเห็นตัวจิตเห็นภาพที่จิตสร้างซึ่งจะนำมาถึงการได้มาของกำลังจิตในระดับ
ใช้งานได้ในขณะลืมตาปกติ...หรือจากการรักษาอารมย์อารมย์
ขณะนั้นให้นานๆหลังจากที่ภาพมีการเปลี่ยนแปลงแล้ว.และก็ทำการอฐิษฐานจิต
เพื่อให้เกิดผลนั้น..สังเกตุดีๆนะครับ กำลังสมาธิระดับนี้มันจะไม่เกี่ยวกับกายหรือธาตุ ๔ อยู่แล้ว.
.แม้ว่าในระดับกำลังสมาธิไม่มากด้วยจิตที่มันพอมีความเป็นทิพย์
มันจะสามารถสัมผัสนามธรรมต่างๆได้ก็ตาม..จะพบว่ามันจะเป็นเพียงการทำให้จิต
สามารถใช้งานได้แต่ว่าจะไม่สามารถกำลังให้ตัวจิตได้..เราจึงพบได้ว่าแม้ว่าบุคคล
ใดๆก็ตามที่สามารถสัมผัสนามธรรมได้ขณะลืมตาปกติ.ก็จะยังขาดเรื่องกำลังจิตครับ
ภูมิต้านทานต่อพลังงานภายนอกต่างๆจึงยังคงน้อยนั่นหละครับ...
และด้วยที่ขณะที่จิตมันกำลังจะสร้างกำลังจิตและ
สร้างในสภาวะที่แยกกับร่างกายแล้ว..
จึงเป็นเหตุให้เมื่อเวลาปกติแล้ว..ถึงแม้ว่าร่างกายนี้มันจะเสื่อมไป
ตามเหตุและปัจจัยก็ตาม แต่ว่ากำลังจิตตัวที่เราเคยสร้างได้..
นี้มันจะยังคงอยู่ครับแม้ว่ามันจะเกาะกับธาตุ ๔ อยู่ก็ตามแต่ตอนสร้าง
มันไม่เกาะและในเวลาปกติก็ใช่ว่ามันจะไม่เกี่ยวพันธ์กันครับ..
เมื่อไรก็ตามถ้าธาตุ ๔ เกิดพังถึง
ขั้นใช้งานไม่ได้เลยหรือแยกระบบประสาทที่จะทำให้ธาตุ ๔ ตรงนี้เป็นสะพาน
สื่อไปถึงตัวจิตไม่ได้เลยเท่านั้น
เราถึงจะไม่สามารถใช้กำลังจิตได้ครับเพราะฉนั้นต้องพิจารณาร่วมด้วย
ว่าร่างกายมันถึงตรงจุดนี้หรือไม่..เรียกว่ามันอาศัยซึ่งกันและกันอยู่..
..เราจึงได้พบเห็นว่า ครูบาร์อาจารย์หลายๆท่าน อายุอานาม
ปาเข้าไป ๘ ถึง ๙ สิบปีหรือบางท่านร่วม ๑๐๐ กว่าปี
แม้ว่าดูภายนอกร่างกายท่านจะเหมือนว่าไม่แข็งแรง
ไม่สมบูรณ์ แต่ถ้าธาตุที่รวมเป็นร่างกายยังพอเป็น
สะพานให้ท่านเชื่อมไปยังตัวจิตได้แล้วไซร์...ท่านจึงยังสามารถเพิ่มหรือบรรจุ
พลังลงในวัตถุได้เป็นเรื่องปกติครับ..อย่างหลวงพ่อ ค ความจริงแค่ท่าน
ไปอยู่บริเวณนั้นๆหรืออยู่ใกล้วัตถุนั้นๆ สิ่งของต่างๆก็มีการเปลี่ยนแปลงพลังงาน
แล้วครับ.แม้ว่าท่านจะนอนให้ออกซิเจนอยู่ในห้องก็ตาม..
ท่านนี้ผ่านระดับจิตธาตุจนแปรเปลี่ยนธาตุได้มาเกือบ ๒๐ กว่าปีมาแล้วครับ.
.ส่วนการเจ็บป่วยของท่านที่เราตั้งข้อสังเกตุขึ้นมา ก็ให้ดูที่เขียนให้อ่าน
ประกอบการพิจารณาครับ...ถ้าท่านยังสามารถคิดได้.กำลังจิตของท่านก็ยัง
เหมือนเดิมนั่นหละครับถ้าหากว่าจะอธิบายให้ฟังง่ายๆนะครับ...
..และที่เราเห็นว่าท่านทำแค่เพียงการเป่าเพี้ยงๆและดู
เหมือนว่าทำไมง่ายจัง..ก็เพราะว่าถ้าจิตเรามีกำลังจิต..ถึงแม้ว่าตอนที่สร้างมันจะยาก
ต้องผ่านด่านอะไรต่างๆมากมาย.และต้องฟิตพอตัว..
แต่ในระดับการใช้กำลังจิตเวลาใช้งานมันจะแค่เบาๆไม่ต้องมีพิธีหรือทำอะไรมากมาย
ผลก็จะเกิดขึ้นได้ครับ..ประเด็นนี้ไว้ในอนาคตสามารถพิสูจน์ได้ด้วยตัวเองครับ..
ไม่เหมือนการไต่ระดับขั้นสมาธินะครับแยกกันดีๆนะครับ....
และเรื่องพิเศษของผู้ที่มีกำลังจิตระดับใช้งาน
ออกไปภายนอกได้แล้วนั้น..ในระดับขั้นของกลุ่มท่านเหล่านี้..
ที่มีความชำนาญและกำลังจิตมากมายแล้ว..
การใช้งานท่านจะอยู่ในระดับแค่การคิดให้เกิดก็จะบังเกิดครับ.
อยู่เหนือระดับการหายใจสบายๆ วางอารมย์เบาๆไปแล้ว....
เราจึงเคยได้ยินหรือถ้าโชคดีจะพบว่า
ทำไมบางท่านยื่นมือไปในอากาศแล้วหยิบจับอะไรก็ได้..
บางท่านที่เคยได้ยิน..ชนิดที่ว่า พระเครื่องตามรูปในหนังสือ ท่านหยิบออกมา
เป็นพระเครื่ององค์นั้นแบบเห็นๆ..ชนิดเหมือนทั้งเนื้อทั้งพิมพ์ หรือหยิบอะไรก็ได้
ถ้าถามท่านว่าท่านทำได้อย่างไร ท่านก็จะตอบว่า ก็แค่คิด นั่นหละครับ....
และอาจเคยได้ยินเรื่องการแสดงฤิทธิ์ของบรรดาท่านผู้เป็นเอตคัคคะท่านต่างๆ
มาแล้วแต่ด้วยหลักการก็เป็นอย่างที่เล่าให้ฟังมานั่นหละครับ..

..
ส่วนความสามารถพิเศษแบบต่างๆนั้น
ต่อให้นั่งสมาธิถึงระดับสูงมาแล้วก็ตาม
แต่หากว่าตัวจิตไม่ได้ออกกำลังกายจากการสร้างภาพหรือออกกำลังกาย
ไม่เพียงพอที่จะทำให้จิตแข็งแรงพอแล้วไปอฐิษฐานเพื่อหวังผลทางด้านอื่นๆก่อน.
.ตัวจิตก็จะยังมีกำลังจิตสำหรับใช้งานไม่เพียงพอที่จะออกมาภายนอกครับ.
แต่จะไปด้านความชำนาญทางด้านภายในแทน...และยิ่งถ้าเป็นระดับอุปจารสมาธิด้วย
แล้วจิตมันแยกกับธาตุ ๔ หรือร่างกายยังไม่เด็ดขาดครับ..
มันจะยังอยู่ภายใต้ความคิดต่างๆ
รวมทั้งกิเลสต่างๆ..ที่เป็นฝ่ายนามธรรมที่สามารถจะ
ปรุงแต่งร่วมกันอยู่ เราจึงพบว่าแม้แต่บุคคลที่ชำนาญทางด้านสติปัฐฐาน ๔
ที่จิตมีความเป็นทิพย์ มีความชำนาญในการพิจารณาร่างกาย..
แต่กลับพบว่า ขาดเรื่องการสัมผัส ความเข้าใจเรื่องนามธรรมต่างๆ
ตลอดจนกำลังจิตน้อยไม่สามารถเพิ่มกำลังให้วัตถุหรือว่า ความสามารถ
ในการตรวจสอบระดับพลังงานจะยังถูกจำกัดอยู่ก็เพราะจิตมันยังมีกำลังจิต
ไม่เพียงพอนั่นเองครับ..เป็นเหตุให้เข้าโรงพญาบาลนอนเดี้ยง
กันไปแล้วรายหลาย หลังจากเจอภพภูมิพอมีฤิทธิ์เล่นงาน
หรือโดนเซียนสวดต่างๆส่งอะไรมาเล่นงานเหตุเพราะไปให้น้ำหนัก
เรื่องสัมผัสพิเศษต่างๆมากกว่าการสร้างกำลังจิตการสร้างสติทางธรรมนั้นหละครับ
เข้าใจไว้ด้วยนะครับว่า ถ้าจิตเรายังไม่มีกำลังจิตเราก็จะดูกำลังจิต
ดูกำลังฝ่ายนามธรรมต่างๆไม่ออกครับ..เพราะฉนั้นเข้าใจแล้วนะครับ
ว่าทำไมถึงได้แนะนำว่าอย่าไปเน้นอย่าไปให้ความสำคัญจากการแนะนำ
ที่เคยผ่านมาก่อนหน้านี้นะครับ....
เพราะฉนั้นถ้าตรงนี้ถ้าแยกจิตกับกายไม่ได้เด็ดขาดชั่วคราวจริงๆ..
ชนิดที่ว่าเห็นตัวเองอีกตัวนอนอยู่เห็นๆ หรือชนิดที่ว่าจิตมันออกจาก
ร่างกายได้จริงๆในระดับกำลังสมาธิระดับสูง ไม่ใช่ไปได้ในระดับอุปจารสมาธิ
ที่ยังมีการควบคุมจากบุคคลภายนอกอยู่หรือไปได้ง่ายๆเพียงแค่คล้ายๆนอนหลับ
หรือหลับตาไม่นานนั้น..และเห็นทั้งตัวจิตได้จริงๆจากสติทางธรรมและเห็น
กิริยาการเกิดแบบต่างๆของจิตที่มีความคิด มีอารมย์แอบมาปนร่วมด้วย
ได้แล้วจริงๆ....บุคคลนั้นก็จะพบจะเข้าใจว่า..ความสามารถ
มันก็จะเสื่อมไปได้เป็นปกติ มันมีขึ้นมีลงเป็นเรื่องธรรมดาครับ..
เพราะมันมีความคิดมีอารมย์เข้ามาแทรกได้อยู่นั่นหละครับ...
.บางทีเราไปตีความว่าเพราะใจเราไม่ดีพอ เป็นโน้นเป็นนี่บ้าง..
แท้จริงๆแล้วการไม่เสื่อมของกำลังจิตมันจะต้องมาจากการสร้างเกิดจากตัวจิต
ในระดับที่ไม่เกาะเกี่ยวธาตุต่างๆของร่างกายแล้ว..และต้องพ้นสภาวะความคิดแล้ว
ในการสร้างกำลังจิต..การพ้นสภาวะความคิดแล้วคือจะต้องพ้นสัญญา
ที่สามารถสร้างเป็นภาพขึ้นมาด้วยแต่ว่าการที่จิตสร้างภาพขึ้นมาก็เป็น
เส้นทางให้เกิดกำลังจิตได้..เรียกว่าสิ่งต่างๆที่เล่ามามันมีความสัมพันธ์
กันอยู่อย่างแยกจากกันไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นความสามารถพิเศษต่างๆ
และกำลังจิตที่มันจะมาควบคู่กันเองเป็นปกติของมันอยู่แล้วครับ..
เหตุที่บางคนที่กำลังจิตไม่มีแต่มีความพิเศษนั้นก็เพราะ
เค้าสามารถเข้าถึงอารมย์ที่จะไม่ให้มีความคิด
ซึ่งมันเป็นตัวนำของกิเลสต่างๆเข้ามาปรุงร่วมได้
จากการเดินปัญญาลดละกิเลสเพื่อที่ในขณะเวลาที่จะใช้งาน
ให้มันคลายออกจากจิตได้ในขณะเวลานั้นนั่นเองไงครับ
พอผู้ที่ใช้ได้ปกติเราจึงไปให้นิยามว่าเป็นมีผู้มีสัมมาทิฐิ.
แต่ความจริงๆแล้วมันเป็นระดับกิเลสที่ยังอยู่ในจิต
ณ ชั่วขณะเวลานั้นนั่นหละครับ...ซึ่งแน่นอนว่าบุคคล
ที่เดินปัญญาลดละกิเลส และมีความมั่นคงมานานพอ
สมควร.บุคคลนั้นๆจึงคงใช้ได้ง่ายๆในสภาวะปกติธรรมทั่วๆไปครับ.......
ปล.ลองอ่านดู..ถ้าอ่านเข้าใจจะพอมองเห็นภาพรวมแบบกว้างๆได้ครับ..

 

ขอบคุณครับพี่นพ คารวะด้วยใจครับ ว่าจะถามคำถามอยู่พอดี ยังไม่ทันถามเลย ตอบก่อนซะแล้ว

ขอบคุณอีกครั้งครับ

 

พี่นพค่ะ สงสัยนิดนึงค่ะ เป็นไปได้ไหมถ้าระลึกได้ว่าอดีตชาติเคยเก่งหรือเชี่ยวชาญด้านไหนเป็นพิเศษ เช่นภาษาต่างๆ เมื่อระลึกได้แล้วความสามารถนั้นก็กลับมา ใช้งานได้เหมือนเดิมโดยไม่ต้องฝึกฝน คือแว้บระลึกได้ก็กลับมาเลยอะค่ะ

 

เป็นได้คับเป็นวิธีการหนึ่ง
ที่อาศัยความเป็นทิพย์ของจิตและกำลังสมาธิไม่สูง
และก็เป็นธรรมดาคับ
ถ้าเราย้อนไปชาติที่จิตมีความสามารถทางด้านนั้นๆได้นะ
ไม่ใช่แค่ย้อนไปดูนะ. ที่สำคัญคือ
การรักษาระยะเวลาในขณะที่ย้อนไปอยู่ชาตินั้นๆ
ได้นานพอที่จะต้องใช้ความสามารถ
นั้นๆได้ในระดับที่ใช้งานได้ปกติด้วยนะคับ
ตรงนี้ต้องอาศัยกำลังสติทางธรรมสะสมเพื่อไม่
ให้เป็นนิวรณ์และสมาธิสะสมเพื่อการรักษาอารมย์ในนานพอ
ยกตัวอย่าง. เช่นชาติที่จิตมีหูทิพย์จะต้องได้ยินเสียง
นามธรรมใสกิ๊ก ได้ยินเสียงคลื่นสัตว์และแปรเป็นภาษาได้
หรือจิตชาติที่สำเร็จกสินไฟ จะต้องใช้กสินไฟได้แบบลืมตาไม่ว่าทาง
มือทางหน้าฝาก ซึ่ง ณ เวลานั้นจะไม่ใช่พูดว่าไฟมานะ แบบนี้
จะเป็นในหนัง๕๕๕ มันจะมีเหตุให้เรานึกประโยคหนึ่ง
ขึ้นมาได้ที่เป็นบทภาวนาที่เราจะคิดได้เอง
เวลานั้นคับและจะใช้ไฟได้อัโนมัต นี้คือตัวอย่างแบบจริงๆนะ
และก็ปกตินะคับ เวลาเราฝึกสร้าง
กำลังจิตอยู่มันจะเกิดเรื่องเครื่องรู้พวกนี้โดยปกติคับและก็เกิด
ในกำลังสมาธิไม่สูงด้วยถ้าโดยปกติท่านๆจะไม่ให้เราไปให้ความ
สำคัญนะคับท่านจะใช้คำว่าอย่าเพิ่งไปสน
เพราะจะขวางการสร้างกำลังจิตใช้งานแบบภายนอกได้
แต่จะลองทำบ้างก็ไม่เป็นไรสุดแล้วแต่ชอบ เพียงแต่จะทำให้เราถึง
ผลสำเร็จช้าออกไปคับ.
แต่ถ้าไม่ทำแล้วถึงขั้นสำเร็จ. ความสามารถพวกนี้มันจะขึ้นมาได้เองปกติ
แบบลืมตาในลักษณะที่ส่งเสริมการใช้งานเราแบบปกติคับ

 

เมื่อก่อนเคยจับภาพกสิณได้ แต่เดี๋ยวนี้พอนั่งแล้วนึกภาพกสิณยังไงก็นึกไม่ออก ต้องลืมตาถึงจะเห็นภาพกสิณ เกิดจากสาเหตุใดครับ

 

ขึ้นอยู่กับว่า ๑.ภาพที่เราเคยจับได้เมื่อก่อนเป็นภาพที่เกิดจากสภาวะสายตาปกติ
ที่สามารถเกิดขึ้นได้แต่เราอาจเข้าใจว่าได้ว่าเป็นภาพพิเศษครับ เพราะว่าภาพพวกนี้
จะมีสีสันที่ชัดเจนกว่า เห็นได้ง่ายกว่า เพียงแค่เรามองอุปกรณ์การฝึกของการฝึก
กสิณบางกองภาพพวกนี้ก็จะคงอยู่หรือค้างได้นานๆ แล้วแต่ว่าเราจะทำให้นานแค่ไหนครับ
เช่น มองเปลวไฟส่วนที่นิ่งๆ มองหลอดไฟจนใส แล้วและสายตาหรือว่าหลับตา ปกติภาพ
แบบนี้จะมีสีสันสวยงามแม้ว่าในช่วงแรกๆมันจะไม่นิ่งก็ตามนะครับ.พอเกิดความชำนาญ
ขึ้นมาภาพจะเริ่มนิ่งๆได้ และพอกำลังจะพัฒนาต่อยอดได้มักจะภาพที่สวยงามกว่า
ภาพตั้งต้นที่เรามองอยู่สร้างมาให้เราเบี่ยงเบนความสนใจ และถ้าหากว่าพัฒนาไปกว่านี้
อีกขั้นก็มักจะมีนิมิตรกสิณกองอื่นๆแทรกขึ้นมาได้อีก ไม่ว่าจะเราจะฝึกแบบลับตา
หรือว่าลืมตาครับ..และถ้าเผลอไปติดเข้าใจว่าสภาวะที่จิตจะเริ่มเกิดความเป็นทิพย์
ขึ้นมาในช่วงที่เรากำลังมองภาพบวกกำลังสมาธิแล้วหันไปสู่โหมดการรู้เห็นหรือโหมด
ท่องเที่ยวด้วยแล้วหรือว่าเราเผลอไปให้ความสำคัญกับการเปลี่ยนแปลงของภาพใน
ระดับกำลังสมาธิที่ไม่สูงแล้ว ก็จะยิ่งทำให้การปรากฏของภาพเหล่านี้มันขึ้นๆลงๆได้ครับ
เพราะว่าสภาวะที่เล่ามานี้ ยังไม่ถือว่าอยู่ในระดับที่จะใช้งานได้ครับ และก็เป็นสภาวะที่
ไม่ได้สร้างกำลังจิตหรือสร้างความเป็นทิพย์ให้กับตัวจิตของเรา แต่เป็นสภาวะที่ทำให้
เราให้เห็น ได้ทดลองทำจากที่จิตเข้าสู่สภาวะความเป็นทิพย์ชั่วคราวครับ..
เพราะฉนั้นถ้าเราผ่านสภาวะอย่างนี้มา..ในเวลาปกติๆเราจะจะทำให้ภาพปรากฏเพื่อ
ให้ลอยขึ้นกลางอากาศจะยังไม่ได้ ตลอดจะยังนำไปใช้งานยังจะไม่ได้ครับ.เพราะตัวจิต
มีความเป็นทิพย์และมีกำลังจิตยังไม่เพียงพอ และก็จะเป็นเหตุให้เลิกฝึกไปเลยครับ.
แต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกครับเพราะว่าเป็นกันทุกๆคนที่เคยฝึกครับ..มีข้อควรจำไว้อีกอย่าง
ก็คือภาพกสิณในระดับอุคคนิมิตร หรือที่มองเห็นภาพเป็นรูป เป็นร่างได้ เช่น วงกลม
มีขอบหลายๆสี เป็นภาพพระต่างๆ.เป็นควัน เป็นอากาศใสๆแต่ดูมีคลื่น ถ้าเราสามารถ
เล่นกับภาพเหล่านี้ได้และเห็นได้ในขณะลืมตาและหลับตาก็ตาม..ถ้ายังไม่ผ่านการสร้าง
กำลังจิตด้วยการปั่นปฏิภาคนิมิตรกสิณได้(ภาพที่มีความสว่างขึ้นมาในตัวภาพเอง)
ได้แล้วนั้น..ให้เราอย่าไปให้ความสนใจเป็นอันขาดนะครับ ให้ถือว่าเป็นเรื่องปกติครับ
เพราะว่าสามารถเป็นภาพกสิณโทษได้ทั้งหมด ยกเว้นว่าเราจะเห็นนิมิตร
แบบเป็นน้ำใสกิ๊กไม่มีฟอง เห็นเป็นไฟจริงๆ
เห็นเป็นอากาศจริงๆ ลมจริงๆ ดินจริงๆครับถึงจะขั้นจะเริ่มสร้างกำลังจิตได้ครับ..
โทษในที่นี้ก็คือ ไม่ใช่ว่าเราจะเพี้ยนๆนะครับ ที่เพี้ยนๆเพราะติดนิมิตร
ติดการเห็นติดการท่องเที่ยว แต่กำลังสติไม่มากพอที่จะแยกได้ว่าอะไรเป็นอะไร
และไม่สนใจเรื่องการเดินปัญญาลดละกิเลสครับ.การขวางก็จะขวางการปฏิบัติของเรา
ทำให้จิตใจเราโน้มไปเรื่องอื่นๆที่ไม่ก่อเกิดประโยชน์ครับ...นี่เป็นกรณีที่ ๑ ครับ..
กรณีที่ ๒ ภาพกสิณที่เกิดจากการสร้างทิพยจักขุให้บังเกิดครับ อืมมม ความจริงนะครับ
กรณีของผู้ที่มาถามนั้นความจริงตรงนี้มันเกิดขึ้นมาแล้วหละครับผิดถูกขออภัยครับ..
..เพียงแต่ขาดหลักสังเกตุและวิธีการนำขึ้นมาใช้เฉยๆครับ..โดยปกติภาพกสิณที่สร้าง
จากทิพยจักขุนั้นนะครับ..ภาพปกติมันจะไม่มีสีสดใสเหมือนๆกับกรณีที่ ๑ ครับ..
เพราะด้วยความเคยชินปกติในการใช้สายตาของเรา เวลาที่จิตเราจะสร้างภาพเรามัก
จะเผลอไปใช้สายตาปกติในการร่วมมอง เป็นเหตุให้มันมีการไปเชื่อมกับระบบความคิด
ที่เกิดจากสมองของเรา.ซึ่งเป็นในส่วนของความจำได้ครับ.แต่ไม่ใช่ไม่ดีนะครับ
ในช่วงแรกๆของผู้ฝึกที่ยังจิตยังสร้างภาพเองไม่ได้ ก็จำเป็นต้องอาศัยความจำจากสมอง
เป็นฐานอยู่เช่นกัน แต่หากว่าจะพัฒนาต้องตัดการมองอย่างนี้ ให้มองผ่านบริเวณจุด
เหนือระหว่างคิ้วทั้ง ๒ ข้างจนเกิดความเคยชินให้ได้ก่อนครับ..และให้การหลับตา
ก็ฝึกการใช้สายตาปกติลดลงเหมือนๆพระพุทธรูป เพื่อตัดระบบสมองระบบความคิดตรงนี้
ให้ออกไป.แล้วมองผ่านตรงจุดเหนือระหว่างคิ้ว เพื่อให้เป็นหน้าที่ของตัวจิตที่จะสร้างภาพ
ที่เกิดจากจิตเป็นทิยพ์ตรงนี้ขึ้นมา ซึ่งแน่นอนว่า ภาพที่สร้างจากความเป็นทิพย์ตรงนี้
มันจะไม่สวยงามและเห็นชัดเหมือนกรณีที่ ๑ แน่นอนครับ แต่ก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติครับ
แต่ถ้าจิตเราเผลอเกิดไปกังวลเกี่ยวกับเรื่องความชัดเจนของภาพก็จะทำให้จิตเกิดนิวรณ์
ขึ้นมาได้อย่างที่เราไม่รู้ตัวครับ..เป็นเหตุให้ในสภาวะลืมตาปกติทั่วๆไป หรือในสถานะการณ์ปกติทั่วๆไป
เวลาเรานั่งๆนึกๆภาพกสิณกองที่เราเคยฝึกไปแล้ว มันจึงไม่เกิดขึ้นมา
ให้เราเห็นในขณะหลับตา หรือปรากฏให้เราเห็นได้กลางอากาศในขณะหลับตาครับ..
หลักการสังเกตุถ้าเราเผลอใช้สมอง ใช้ความคิด ใช้สายตาปกติในการมองภาพนะครับ
ภาพที่ค้างๆอยู่มันจะหายไปครับ เพียงแต่เราลดสายตาลงมามองที่ลิ้นปี่ และก็ใช้มาใช้
สติตามลมหายใจเข้าออกไม่เกินครั้งที่ ๓ หรือ ๔ ภาพก็จะกลับมาปรากฏแบบผุดขึ้นมา
ณ ยังต่ำแหน่งเดิมที่ภาพหายไปได้ครับ..คนที่เค้ามีชำนาญก็คือ บุคคลที่เค้าฝึกสภาวะ
การตัดการใช้สมอง การใช้สายตา และเข้าสู่สภาวะที่ให้จิตทำหน้าที่อย่างเดียว ตลอด
จนการรู้จักวางอารมย์ หายใจสบายๆ จนเป็นปกติ บางคนเค้าอาจทำได้อยู่แล้วเป็นปกติ
ของเค้าก็มีครับ แต่อาจไม่ได้สังเกตุว่าเค้าทำอย่างที่ได้เล่าให้ฟังมา เพราะว่าเค้าทำเป็น
ปกติจนเหมือนเป็นชีวิตประจำวันของเค้าครับ...
ปล.ประมาณนี้ครับ ลองอ่านดูและจับหลักการให้ออก
จะเกิดประโยชน์สำหรับฐานเพื่อการต่อยอดได้ครับ..

 

ในกรณีที่สองที่กล่าวไว้ ทำอย่างไรถึงจะทำให้ถึงขั้นที่สามารถนำกสิณมาใช้งานได้ครับ

 

ฝึกถึงขึ้นปั่นปฎิภาคนิมิตรในระดับกำลังสมาธิระดับสูงให้ได้.
และที่สำคัญต้องผ่านด่านทดสอบเรื่องการใช้งาน เรื่องเทคนิคต่างๆ
จากทางภพภูมิให้ได้ รายละเอียดข้อควรระวังข้อควรปฏิบัติและ
วิธีการได้เขียนไว้ในกระทู้นี้หมดแล้วครับ ว่างๆค่อยไล่อ่านดูครับ
ก็จะถึงขั้นที่จะนำพลังงานกสิณจากการรู้เห็นในมิตร ผลิกขึ้นมาใช้งาน
ได้ปกติในเวลาลืมตาปกติในระดับกำลังสมาธิไม่มาก. สามารถเกิดผล
รับรู้ได้ สัมผัสได้ไม่ว่าตัวผู้ใชหรือบุคคลอื่นๆคับ
ส่วนการพัฒนามากกว่านี้สุดแล้วแต่ฐานสมาธิใช้งานพื้นฐาน
การตั้งเป้าใช้งานของแต่ละบุคคลครับ

 

กรณีดวงกสิณสว่าง มีวิธีสังเกตอย่างไรครับว่าเป็นปฏิภาคนิมิต หรือว่าเกิดจากการคิดขึ้นมาเองให้มันสว่าง แล้วส่วนใหญ่ของผมเป็นกรณีใหนครับ รบกวนด้วยครับ