"หลวงปู่ชา เมตตาช่วยรักษาชีวิตปลา"

.
"หลวงปู่ชา เมตตาช่วยรักษาชีวิตปลา"

" .. บริเวณสำนักที่หลวงพ่อพำนักอยู่นั้น ด้านทิศเหนือเป็นแอ่งน้ำใหญ่มีปลาซุกซุมมาก เวลาฝนตกหนักน้ำล้นฝั่ง ปลาต่างตะเกียกตะกายตามน้ำมา เพื่อเข้าไปในแอ่งน้ำใหญ่ บางตัวเรี่ยวแรงดีก็ข้ามคันหินธรรมชาติทั้งนี้เป็นขอบแอ่งน้ำขึ้นไปได้

แต่บางตัวหมดกำลังเสียก่อนก็นอนดิ้นกระเสือกกระสนหายใจพะงาบ ๆ อยู่บนคันหินนั้น หลวงพ่อสังเกตเห็นได้ช่วยจับมันปล่อยลงไปในแอ่งน้ำอยู่บ่อย ๆ

เช้าวันหนึ่งก่อนจะออกบิณฑบาต หลวงพ่อเดินไปดูปลา เพื่อจะช่วยชีวิตมันดังทุกวัน พบปลาติดเบ็ดดิ้นทุรนทุรายอยู่หลายตัวคิดจะช่วยมัน แต่ก็จนใจ เพราะเบ็ดมีเจ้าของ ซึ่งเขาอาจไม่พอใจก็ได้หากไปทำเช่นนั้น จึงได้แต่เพียงยืนมองดูด้วยความสลดใจ

แล้วคิดไปว่า เพราะความหิวแท้ ๆ ทีทำให้เจ้าต้องกินเหยื่อที่เขาล่อไว้ จึงได้สติเตือนตนเองว่า “เรานี่ก็เหมือนกัน ถ้าฉันอาหารโดยไม่พิจารณา ก็จะเป็นเหมือนปลากินเหยื่อแล้วติดเบ็ด”

เมื่อพิจารณาธรรมจากปลาติดเบ็ดแล้วก็ออกบิณฑบาตครั้นกลับมาถึงวัด ชาวบ้านนำต้มยำปลามาถวาย หลวงพ่อรู้ว่า ต้องเป็นปลาติดเบ็ดที่เห็นเมื่อเช้านี้แน่ ๆ และอาจเป็นตัวที่เราเคยช่วยชีวิตมันก็ได้

พอชาวบ้านยกหม้อต้มยำปลามาประเคน หลวงพ่อก็รับแล้ววางไว้ไม่ยอมฉัน เพราะนึกสงสารปลาและยังคิดยาวไกลไปอีกว่า “หากเรายินดีฉันของเขาในวันนี้ ต่อไปปลาในแอ่งน้ำจะถูกฆ่าหมด ” เมื่อพิจารณาได้เช่นนั้น ก็ยกหม้อแกงส่งให้พระทองดีซึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ พระทองดีสังเกตเห็นหลวงพ่อไม่ฉัน ก็ไม่ยอมฉันเหมือนกัน

ชาวบ้านเห็นดังนั้น จึงถามว่า “ท่านอาจารย์ไม่ฉันต้มปลาหรือครับ ?” “ไม่ฉันหรอก ... สงสารมัน” หลวงพ่อตอบ โยมคนนั้นถึงกับอึ้งไปชั่วครู่ แล้วจึงพูดว่า “ถ้าเป็นผมหิว ๆ อย่างนี้คงอดไม่ได้แน่”

นับตั้งแต่นั้น ชาวบ้านก็ไม่มารบกวนปลาในแอ่งน้ำนั้นเลยและพวกเขายังถือกันว่า มันเป็นปลาของวัดที่ควรช่วยกันรักษาด้วย .. "

หลวงปู่ชา สุภัทโท

 

สาธุครับ