สอบถามเรื่องสังฆาทิเสสครับ ขอความเมตตาด้วครับ

ตอนนั้นกระผมได้บวชเข้าพรรษาเมื่อปี54 วัดนิกายธรรมยุต
เหตการณ์เกิดขึ้นเมื่อใกล้จะออกพรรษาแล้ว อยู่ดีๆเกิดกำหนัดขึ้น เลยแอบดูรูปอนาจาร ปกติจะดูเฉยๆ หลังๆจับของลับตัวเองแต่ไม่มีเจตนาจะสำเร็จความใคร่

ขอย้ำนะครับไม่มีเจตนาเพราะทราบเรื่องสังฆาทิเสส ปกติผมเคร่งมากๆในเรื่องการปฏิบัติ บิณฑบาตร ทำวัตรเช้า-เย็น นั่งสมาธิก่อนทำวัตรเย็นทุกวัน สวดมนต์เองก่อนนอนซะด้วยซ้ำ ทำแบบนี้ไม่เคยขาดเพราะอยากตอบแทนบุญคุณพ่อแม่ให้เต็มที่ (ยกเว้นตอนนั้นป่วยเข้ารพ.) เพราะคณะผมเองนั้น เรื่องพระธรรมวินัยนี่เคร่งมาก แต่ไม่ทราบทำไมผมถึงเป็นแบบนั้น

เรื่องมีอยู่ว่าวันนึงได้แค่จับๆลูบๆแล้วอยู่ดีๆเกิดสำเร็จความใคร่ขึ้นมาเอง คือมันจะออกมาแล้วผมยิ่งไปจับเพื่อให้หยุดกับกลายเป็นมันออกมาเยอะมากๆ ในตอนนั้นจิตผมตกมากคือไม่อยากให้มันออกมาเลย และทำไมไม่หยุดแต่แรกๆ

เมื่อหลังจากการทำความสะอาดก็ไปถามเพื่อนพระว่าจะบอกพระพี่เลี้ยงดีไม๊ เพื่ีอนพระบอกว่า อย่าเลยเดี๋ยวท่านจะโมโหอาละวาด เป็นเรื่องเป็นราว เขาบอกว่าถ้าจิตไม่คิดหรือตั้งใจก็ชั่งมันเหอะ ผมเลยเงียบไปตั้งแต่นั้นจนบัดนี้

ตอนนี้อยู่ดีๆมานึกถึงเพราะดูหนังเรื่องอาปัติแล้วมันฝุดเข้ามาในหัวบ่อยพอสมควรตอนดูหนัง

ผมเลยอยากขอคำตอบจากท่านผู้ใหญ่หลายๆท่านโปรดเมตตาถามว่ามันอาบัติไม๊ แล้วไปแก้ที่ไหนดีครับ ผมไม่อยากให้พ่อแม่รู้เลย กลัวท่านจะเสียใจ ช่วงที่ผ่านมาก็เป็นมะเร็งในสมองอีกแต่ตอนนี้ดีขึ้นมากๆครับแม้ยังไปทำงานไม่ได้แต่ก็หวังว่าจะกลับไปช่วยที่บ้านให้เร็วที่สุดเพราะค่าใช้จ่ายจากการรักษาผมสูงมากๆ กระผมบวชนิกายธรรมยุตครับ รบกวนช่วตอยคำถามทีครับ ขอบคุณครับทุกๆท่าน

 

จะเข้าอาบัติสังฆาฯได้ ต้องประกอบด้วยองค์สาม คือ

1. ภิกษุมีความกำหนัด 2. เจตนาทำให้เคลื่อน 3. น้ำอสุจิเคลื่อนจากฐาน

ตามข้อมูลที่ท่าน จขกท ว่าไม่มีเจตนา ก้อถือว่าไม่ครบองค์ ไม่เข้าอาบัติสังฆาฯนะครับ แต่จากที่เล่าบอกว่า เอามือไปจับ แบบนี้เข้าข่ายเจตนาอยู่เหมือนกัน

ไม่อยากให้เปนกังวลนะครับ แต่ถ้าเอาที่สบายใจถ้าต้องอาบัติสังฆาฯ ต้องกลับมาบวชใหม่เพื่ออยู่ปริวาสกรรมถึงจะพ้นอาบัติตัวนี้ ไม่มีวิธีแก้นอกเหนือจากนี้ สำคัญนะครับอาบัติตัวนี้เพราะถ้าไม่แก้จะติดข้ามภพข้ามชาติไปตลอด จนกว่าจะได้อยู่ปริวาสกรรม

 

ไม่ทราบว่าต้องอยู่นานมากขึ้นไหมครับ เพราะมันตั้งสี่ปีที่แล้วครับ

 

ไม่ครับ ถือว่าโชคดีครับเพราะคุณได้สารภาพบอกกล่าวต่อเพื่อนพระภิกษุตั้งแต่วันแรกที่ทำ เพราะถ้าไม่บอกต่อพระรูปหนึ่งรูปใด เท่ากับเป็นการปกปิดอาบัติ เช่าถ้าปกปิด 1ปี ต้องอยู่ปริวาสกรรมเท่าจำนวนวันที่ปิดปิด คือ 1ปีเช่นกัน

ดังนั้นคุณอยู่ปริวาสกรรมได้ตามปกติ คือแค่ 10 วัน ก้ออกจากอาบัติได้แล้วครับ

 

แล้วจำเป็นต้องบวชวัดเดิมไหมครับ หรือไปวัดอื่นแล้วไปแก้ไขที่อื่นได้เลยขอรับ

 

วัดไหนก้อได้ครับ ส่วนงานปริวาสจะมีจัดตลอดเกือบทั้งปี ลองเสิร์ซหาในกูเกิ้ลดูนะครับจะมีปฏิทินบอกวันและสถานที่

สะดวกที่ไหนไปที่นั่นแหละครับ

 

ขอบพระคุณพี่มากๆครับ ที่ทำให้กระผมพ้นจากผลกรรมที่เคยทำไว้ในชาตินี้
ช่วงนี้ผมเลยนั่งสมาธิหม่นหมองเลยครับ แต่ตอนนี้ขอบารมีองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
ขอให้พลังสมาธิรักษามะเร็งที่เหลืออยู่ก่อนแล้วจะบวช1เดือนและเพิ่มอีกสิบวันที่อยู่ปริวาสกรรม ขอให้ผลบุญคำแนะนำของพี่กลับคืนถึงตัวพี่ครับ ขอบคุณครับ

 

สาธุครับ

 

การต้องอาบัตสังฆาทิเสส นี้ถือว่าเป็นการพ่ายแพ้ต่อใจที่ไหลตามกิเลส แต่ก็ยังสามารถแก้ไขได้โดยการเข้าปริวาสกรรม นั้นคือครั้งแรก และเป็นการขอโอกาสในการบวชต่อเพื่อต่อสู้กับใจนี้ แต่ถ้าผิดอีกครั้งก็ต้องเข้าปริวาสกรรมเป็นครั้งที่2และควรลาสิขาเสีย เพราะเหตุว่าตนได้พ่ายแพ้จิตตน ไม่สามารถครองเพศบรรพชิกได้อีกแล้ว เพื่อพระพุทธศาสนาจะได้มิเสื่อม ส่วนตัวเราก็จะได้ไม่สร้างกรรมต่อตัวเองต่อพระศาสนา
การเข้าปริวาสนั้นมิใช่สิ่งดีนะครับ นั้นคือการที่พระภิทษุสงฆ์ได้พ่ายแพ้แก่ใจตนไม่สามารถชนะจิตตนในการดำเนินทางสุ่เส้นทางแห่งพรหมจรรย์นี้
การบวชที่สำคัญคือการบวชจิตบวชใจ ตัวเราเท่านั้นที่รุ้ว่าเราเป็นยังไง เราบวชใจรึบวชกาย หากบวชแล้วพ่ายแพ้แก่ใจก็มีโอกาสแก้ตัวได้แค่ครั้งเดียว เพื่อเอาชนะใจดวงนี้ให้ได้ แต่ถ้าเราพ่ายแพ้ก็ควรสึกออกมา ยังมีโอกาสกลับเข้าไปสุ่เส้นทางสายนี้ได้ อย่างสง่าเมื่อเรามั่นใจได้ว่าเราชนะกิเลสแห่งใจนี้ได้ ไม่ต้องอาบัตอีกแล้ว.
เพราะฉะนั้นมันจึงขึ้นอยุ่กับว่าเราจะบวชจิตรึบวชกายละ ถ้าบวชจิตพลาดพลั้งไปก็แก้ไขได้1ครั้ง ส่วนถ้าพลาดอีกก็เข้าปริวาสแล้วรีบสึกเสียมิใช่บวชมาผิดแล้วผิดอีกจนเป็นความเคยชิน นั้นมันบวชกายมิได้บวชใจการบวชใจผิดแค่ครั้งเดียวก็กลัวนรกแล้ว. มีความละอายชั่วเกรงกลัวต่อบาป เหตุเพราะไม่สามารถเอาชนะกิเลสในจิตตนได้ เมื่อรุ้ตัวว่าชนะไม่ได้แล้วจะอยุ่ในเพศบรรพชิกเพื่ออะไรเพื่อฉันบิฑบาตรชาวบ้านฟรีๆรึ? ข้าวทุกคำที่ฉันของชาวบ้านนั้นนะ กว่าจะเป็นข้าวเป็นกับอันแสนเลิศรสนั้น มันแลกมาด้วยหยาดเหงื่อและเลือดของผุ้ที่หามานะนั้น ยายแก่ๆต้องตื่นตี4ทุกวันเพื่อหุงข้าวทำกับข้าวด้วยความปราณีต เพื่อให้พระสงฆ์ได้ฉันเพื่อเลี้ยงสังขารทำทุกขให้แจ้ง เพื่อตนจะได้บุญกุศล นั้นมัน นรกทุกคำนะที่ตักเข้าปากหากจิตเราพ่ายแพ้ต่อกิเลส เพราะเราจะไม่สามารถทำทุกขให้แจ้งได้ด้วยจิตที่พ่ายแพ้นี่ นี่มันเป็นแบบนี้ ผมแค่ชี้เท่านั้น ท่านเองต้องใช้สติปัญญาพิจารณาเองนะครับ สาธุ