ร่างกายไม่ใช่เรา จิตนี่ก็ไม่ใช่เราแล้วอะไรล่ะที่เป็นเรา

ขันธ์ 5 นั่นเองทำให้เราดำรงความเป็นเราอยู่ได้ทุกวันนี้
ถ้าไม่มีขันธ์ 5 ก็ไม่มีเรา ตายเมื่อไหร่ก็ไม่มีเราแล้ว

ไปสวมขันธ์ 5 อันใหม่ ความเป็นเราก็ปรากฏขึ้นมาอีก

ตายจากร่างนั้นไปสวมร่างนี้เรื่อยไป ไม่จบสิ้น
ไปสวมเอาเฉย ๆ หรอก

ร่างกายอันนี้ ความคิดความรู้สึกความจำอันนี้
ของเขาของเราไม่ต่างกันหรอก เหมือนกัน
หาความหมายอะไรไม่ได้หรอก สักแต่ว่าเท่านั้นแหละ
มันเหมือนกัน กายเขา กายเรา ความคิดความรู้สึกความจำของเขาของเรา
มีเหมือนกัน ไม่ต่างกัน
เมื่อไม่ต่างกันมันจะหาความเป็นเขาเป็นเรามาจากไหน
ที่ว่ากายเขา กายเรา ต่างกัน เราสำคัญมั่นหมายไปเอง
เมื่อไม่ต่างกันมันจะมีเขามีเราได้ยังไง
ที่มันมีอยู่ก็สักแต่ว่ามีเท่านั้นแหละ
อวิชชา เอา ธาตุ 4 ขันธ์ 5 อายตนะ 12 มาปรุงเป็นสังขารขึ้นมาเท่านั้นเอง

อวิชชาปัจจยาสังขารา ตามนั้น

เราดำรงความเป็นเราอยู่อย่างนี้แหละ

ผมคิดอย่างนี้

 

ดำรงอยู่ด้วยสัมมาทิษฐิสาธุ
ขอให้พบหนทางถอดถอนการปรุงเเต่งเพื่อดำรงอยู่
ได้ตามความปรารถนาหากเมื่อต้องการ

 

ข้องใจลายเซ็นมาก...อยากบอกเหลือเกินว่า....ถึงบ้านเลย
มานานหลายปีแหละ
คนดีเสียหายมานานแล้ว....
แล้วใงต่อดี..

 

อย่าไปพวงกับคนดี จนเกินเหตุ
ใส่ใจให้ความเกรงใจต่อผู้ประพฤติธรรม
ซึ่งพบยากพอควร...
แล้วไงต่อดี......ก็แสวงหาครูบาอาจารย์
ที่โลกเสื่อมใสอย่างแท้จริง ซึ่งไม่ใช่ง่ายในยุคนี้
อาจเจออย่างเณรคำนั่งเจ็ตเหิรฟ้าภาค 2

 

555+
ถ้าบุญสัมพันกันก็มาสงเคราะห์
84000พระธรรมขันธ์ แท้อยู่ที่ตน
เห็น รัก เห๋นโลภ เห็นโกรธ เห๋นหลงในตนแล้วรู้ดับ
รู้ รู้แค่รู้ ว่างคือวาง

 

ธรรมมะคือธรรมชาติ ทุกอย่างพิจารณาเป็นธรรมได้หมด ไม่ว่า หนัง เพลง สิ่งที่อยู่รอบตัว สัตว์บุคคล
วิ่งให้เหนื่อยทำไม. ตัวไม่รู้ตัว. รอบโลกก็หาไม่เจออ

 

หนูไม่พะวงแล้ว
กรรมใครก็กรรมใครเนอะ

 

กายและใจคือเรา เพียงแต่กายเป็นอนัตตา ใจคือจิตอยู่ที่กลางท้อง เป็นตน เป็นเรา เป็นอัตตา จิตที่ไม่ไปจับฉวยว่าตัวว่าตน ว่าเรา ของเรา ของของเรา นี่คือละสักกายทิฏฐิ

 

กายก็ไม่ใช่เราใจก็ไม่ใช่จิต จิตก็ไม่ใช่ใจ. จิตก็ไม่ใช่อัตตา. เราก็ไม่ใช่เรา จิตมันไม่เคยฉวยอะไร มันไม่รุ้ไม่ชี้ กับอะไรทั้งนั้น 5555555
ทุกสิ่งมีเหตุมีผล. ทุกสิ่งมีเหตุปัจจัยในการเกิด สิ่งนี้มีสิ่งนี้จึงมี ไม่มีเราในกาย ในกายไม่มีเรา. อ้าวแล้วเราคือใคร แล้วใครคือเรา. แล้วเรามีอะไร แล้วอะไรๆที่มีมันคือเรารึ? 555555

 

1.รู้จักตัดปลิโพธ
2.เวลาทำสมาธิต้องเข้าใจว่าภาคสมถะกรรมฐานให้จิตตั้งมั่นเป็นสมาธิ พูดง่ายๆคือไม่ต้องคิด เวลาภาวนาที่เรียกว่าวิปัสสนากรรมฐานค่อยคิด
3.กรรมฐานมี 40 กอง ตามสายหลวงปู่มั่น
4.หลีกออกจากเหล้า กินเป็นบางโอกาส ไม่ใช่ปฏิบัติธรรมแล้วกินเหล้าเป็นประจำ ผมกินปีละ 2-3 ครั้ง
5.อย่าเป็นคนดูถูกคน ต้องรู้จักมีน้ำใจหรือให้เกียรติคนอื่น
6.รู้จักรุกรู้จักรับ
และ 7.เป็นคนดี คิดดี พูดดี ทำดี

 

ผู้จะเข้าสู่เส้นทางธรรมนี้สิ่งที่ต้องมีคือ ทาน ศีล ภาวนา ทานคือการสละออก ศีลคืออริยศีล และภาวนาคือการใช้สติปัญญาตรึกตรอง พิจารณา พิจารณาอะไรก็พิจารณาธรรม ธรรมที่ไหน? ธรรมทุกที่ที่ผัสสะ.
ทานไม่กล่าวถึง แต่อริยศีลคืออะไร? ศีลของอริยบุคคล คืออะไร พอรุ้ไหมครับ
การปฏิบัติต้องทำจริง มิใช่เล่น รึมีข้ออ้าง นั้นมันปุถุชน. ปุถุชนก็แค่คนดี ก็พอ นั้นสำหรับปุถุชน ก็ok ไม่จำต้องมีศีลก็ได้ มีทานก็พอ ทานสละออกนะ ก็เพียงพอสำหรับคนดีคนหนึ่ง. แต่มิใช่มนุษย์ศีลรึอริยบุคคลขั้นแรกคือขั้นศีล ก็แล้วแต่จิตของแต่ละดวงที่จะก้าวเดินตามทางที่เลือกไว้ ดีๆๆๆ55555

 

เราเองเจตนางดดื่มแอลกอฮอล์มากว่า ๕ ปีแล้ว
ตกผลึกแล้ว เกิดมาไม่เคยเห็นแม่ดื่มเหล้า
จนแม่เสียชีวิต.....พ่อก็ไม่แตะ
ทำไมเราจะงดสิ้นเชิงไม่ได้
สังคมสังคังก็ให้เขากินกันไป
ถ้าหยุดกันทั้งประเทศ โรงกลั่น
เขาบรรลัยขาดรายได้รัฐก็ขาดภาษี
เอาเอาเข้าไป....

 

จะอาศัยโลกบำเพ็ญธรรม
การขวางโลก ก็บำเพ็ญไม่ได้
การไหลไปตามโลกบางทีก็เจือด้วยอกุศล
ต้องทำตามคำพังเพย"รู้หลบเป็นปีก รู้หลีกเป็นหาง"
ใช่มิใช่

 

ถูกครับ แต่ถูกแค่ครึ่งเดียว มนุษย์อาศัย ธาติทั้ง4 และขันธ์5 สติปัญญาในการพ้นโลก แค่อาศัยโลกในการผัสสะ

​

ครับ โลกมันเป็นของมันยังนี้ เราแค่สุ้กับจิตตนเท่านั้น เป็นสมรภูมิที่นักต่อสู้เค้าลงสู้กัน แพ้เป็นเรื่องธรรมดา แต่นักสู้ทุกคนแม้จะแพ้ก็ลุกขึ้นสู้ทุกครั้งที่แพ้ จนความพ่ายแพ้ทำอะไรมันไม่ได้ และสุดท้ายไม่ว่ามันจะแพ้ ยังไง มันก็จะลุกขึ้นมาสู้ทุกครั้ง อย่างไม่ย่อท้อ จนมันมีแต่บาดแผลความเจ็บปวด น้ำตา ไม่ว่าสุดท้ายมันจะแพ้จนตายรึมันจะชนะ แต่สิ่งหนึ่งที่มันประกาสก้องทั่วสากลโลกดังราชสีห์คำรามคือมันภูมิใจที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์อย่างสมบูรณ์ ไม่เสียชาติเกิดแล้วได้ต่อสู้เช่นเดียวกับเสด็จพ่อที่เคยต่อสู้มาเมื่อ2500กว่าปีที่แล้ว แต่คนส่วนมากเป็นล้านๆคนไม่เคยสุ้เลย มันแพ้ตั้งแต่เห็นธงข้าศึกแล้ว มันขี้ขลาด มันกลัว มันยอมให้กิเลสย้ำยีมันตลอดมาและตลอดไป
ท่านละเป็นนักสู้รึเป็นแค่ไอ้ขี้ขลาด ขี้แพ้ 555555
สู้ก็ตาย ไม่สู้ก็ตาย แต่สู้มีโอกาศไม่เกิด ถ้าไม่สู้มันก็เกิด ก็ทุกข์และตาย ตลอดชั่วกัปชั่วกาล และอาจเกิดเป็นแมงกุ๊ดจี่ที่คลุกแต่ขี้ควาย555555

 

.......ทุกข ควรกำหนดรู้ ทุกขสมุทัยควรละ นิโรธควรทำให้แจ้ง มรรคควรเจริญ แยกกิจ.....อะไรเรียกว่าทุกข์?

 

พูดไปสองไพ่เบี้ย..นิ่งเสียตำลึงทอง
...

 

คิดแบบนี้แหละ

เราคือใจ แต่ใจเดิมๆนี้มันโง่ เที่ยวหลง เที่ยวรักเที่ยวโกรธ ยึดโน้นยึดนี้เป็นตัวเป็นตน เป็นภพเป็นชาติ เป็นวัฏฏะทุกข์
เป็นเหตุให้น้อมธรรมะคำสังสอนของพระพุทธเจ้า มาปฏิบัติตน ทำให้เจริญด้วยกุศล จนพ้นเป็นใจที่ฉลาดรู้รอบ ถึงซึ่งธรรมว่าง

 

ร่างกายนี้ไม่มี ในเรา จิตใจนี้ไม่มีในเรา แล้วอะไรละที่เป็นของเรา

คำตอบคือ ก็ความยึดมั่นในความไม่มีร่างกายนี้ในเรา ความยึดมั่นว่าจิตนี้ไม่มีในเรา ไงละ

สภาวะธรรมที่แท้จริง คือความเข้าไปรู้ธรรม รู้สภาพแห่งความจริง เมื่อรู้แล้วให้ปล่อยวาง อย่าไปยึดมั่น ในความเป็นสัจจธรรมความจริงที่รู้ที่ปรากฏ

จิตที่มีปัญญา เป็นอธิปัญญา ย่อม วางลงทุกสิ่ง แม้สิ่งที่กำลังวางลง มันวางลงด้วยเช่นกัน
1วางของที่ต้องวาง
2วางความรู้ที่รู้ว่าต้องวาง
3วางใจ ไม่ข้องแวะ ดับที่ใจดับที่ผัสสะที่กระทบใจ ไม่มีอะไรให้กระทบให้สัมผัส

นั่นแหละวางโดยสมบูรณ์ ครับ สาธุ

 

ความไปยึดมั่นในความไม่มีกายไม่มีใจของตนนี้แลเป็นอวิชาเป็นเหตุแห่งทุกข์ประการหนึ่ง

ความดับลงเพราะการไม่ไปยึดมั่นในธรรมที่รู้ที่เข้าใจนี้แลคือความไม่มีเหลือในความมีและไม่มีโดยแท้จริง

 

ธรรมข้อนี้ลึกมากต้องใช้ปัญญาพิจารณานะครับ
สมุทัย มันไปได้2ทาง ทางหนึ่งคือก่อผลคือทุกข์อีกทางคือดับผลคือมรรค
ธรรมดาของจิตเมื่อผัสสะย่อมน้อมไปทางก่อ คือส่งออก แต่ถ้ามีสติ คือเบรคและใช้ปัญญาพิจารณามันจะกลับมากลายเป็นดับคือยอมรับมันตามธรรมดา
นี่คืออริยสัจ4ที่แท้จริง เหตุหรือสมุทัย ถ้าส่งออกผลคือทุกข์ ถ้าไม่ส่งออก. ผลคือมรรค. ที่ไม่ส่งออกเรียกว่านิโรธ. ส่งออกเรียกสมุทัย ผลที่เกิดแต่เหตุคือที่ได้บอกไปแล้ว ถ้าส่งออก ทุกข นิโรธ มรรค
สมุทัยคือเหตุ เหตุนั้นคือสมมุติ. เมื่อผัสสะจึงมีเหตุ เหตุนั้นจึงเป็นที่มาของอาการทั้งปวง.
ส่วนผู้สว่าง ดับสมมุติคือวิชชา จึงวิมุติ
ผัสสะจึงไม่มีผลใดๆต่อไป ตาเห็นก็สักแต่เห็น ฯลฯ
นี่จึงเวียนครบรอบของฝ่ายดับ. เหตุดับ อุปทานก็ดับ อาการต่างๆก็ดับหมด
คำว่าดับเป็นเพียงภาษาสมมุติให้พอเข้าใจในสิ่งที่เป็นไปเท่านั้น มิใช่ให้ดับเหมือนดับไฟ. ธรรมดาส้่งต่างๆมันมีอยุ่มันทำงานตามหน้าที่ ตามโปรแกรมที่มีมา แต่เมื่อเข้าใจ และแจ้งแล้วมันจึงไม่สามารถมีผลใดๆได้อีกเลย จึงเรียกวิมุตติ พอจะเข้าใจนะครับ