อาเทสนาปาฏิหาริย์ และอนุสาสนีปาฏิหาริย์. พระบรมศาสดา และเหล่าผู้พระสาวก

ธรรมประสิทธิพรจากพระอริยเจ้า เช้าวันเสาร์ที่19ธค.58

พระบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า
ท่านทรงสรรเสริญว่า..

ผู้ตั้งอยู่ในเมตตาธรรมนี้เป็นผู้มีความแช่มชื่น
เบิกบาน ทั้งนั่ง ทั้งนอน ทั้งยืน ทั้งเดิน
หลับตื่นขึ้นมาก็เป็นสุข หน้ายิ้มแย้มแจ่มใส
แช่มชื่นเบิกบาน อยู่ตลอดคนที่มีเมตตา

การที่บุคคลตั้งอยู่ในประเทศชาติ
บ้านเมืองใด ทั้งเมืองนอกและเมืองใน
ประเทศของตนเองก็ดี

หากมี "เมตตา" ซึ่งกันและกันแล้ว
มีความรัก สนิทสนมกลมเกลียวซึ่งกัน
และกันแล้วทั้งเพื่อนมนุษย์และ
สัตว์ทั้งหลาย ก็รักชีวิตของมนุษย์
เพื่อนมนุษย์ ทั้งหลายและชีวิตของตนเอง

น้อมมาพิจารณาแล้วต้องการมีความสุขทั้งนั้น
ต้องการอยู่ด้วยมีความสุข ไม่อยากให้เบียดเบียน
ซึ่งกันและกัน มีทุบตีฆ่าฟันรันแทงซึ่งกันและกัน
ล้างผลาญชีวิตซึ่งกันและกันแล้ว

มีความรักชีวิตของคนอื่นเหมือนชีวิตของตนเอง
ตั้งอยู่ในเมตตาแก่เพื่อนมนุษย์ทั้งหลาย
และสัตว์ทั้งหลายอย่างนี้แล้วก็ไม่มีการ
ที่จะเบียดเบียนซึ่งกันและกัน
ฆ่าฟันรันแทงซึ่งกันและกัน
บ้านเมืองก็มีความสุขความสบาย

นี่แล้ว "ความสงสาร" หากบุคคลได้สงสาร
และมีความหวั่นใจเห็นบุคคลอื่นมีความทุกข์
ความเดือดร้อนก็ดี
ก็อยากช่วยให้พ้นจากทุกข์นั้น
อยากให้มีความสุขเหมือนอย่างที่ตัวเอง
อยากให้ตัวเองมีความสุขจะช่วยได้วิธีไหนก็ดี
ช่วยด้วยการให้เงินให้ทองก็ดี
ช่วยด้วยการแนะนำสั่งสอนให้ปฏิบัติเป็นคนดีนั่นก็ดี
จะช่วยเวลาเจ็บไข้ได้ป่วยให้ได้หยูกให้ยาก็ดี
หรือให้เอาเข้าโรงพยาบาลนั้นก็ดี

มีความสงสารหรือคนตกน้ำอยู่ก็ดี
สัตว์ทั้งหลายตกอยู่ในน้ำตกอยู่ในห้วงความทุกข์
ก็จะช่วยให้พ้นจากทุกข์ นี่ความสงสาร
หวั่นใจอยู่อยากให้สัตว์ทั้งหลายพ้นจากกองทุกข์นั้นไป
ให้มีความสุขเหมือนอย่างตนเอง
นี่กรุณา คือ ความสงสาร

หากบุคคลสงสารกันและกันแล้วต้องช่วยกัน
ดูแลกัน แนะนำสั่งสอนกันให้มีความสุข
ช่วยเหลือกันจนสุดความสามารถ
นี่เรียกว่า"กรุณา คือ ความสงสาร"
เมื่อสงสารซึ่งกันและกันแล้ว
ก็ย่อมไม่เบียดเบียนซึ่งกันและกัน
จะช่วยอยากมีแต่ความสุขเท่านั้น
นี้แหละเรามาพินิจพิจารณาดูให้เข้าใจอย่างนี้
การที่บุคคลมีความหวั่นใจ
สงสารซึ่งกันและกันแล้วเรา
จะเห็นกันได้ชัดอย่างนี้อย่างหนึ่ง

.......................................................

พระอาจารย์เปลี่ยน ปัญญาปทีโป
วัดอรัญญวิเวก อ.แม่แตง จ.เชียงใหม่

อนุโมทนาบุญและขอบพระคุณ :
พี่ตุ๋ยครับ ตุ๋ย เอ็มเคฝาง สาธุ ให้ท่านเจริญย่ื่งในธรรมครับ

 

คำอธิษฐานของหลวงพ่อเกษม เขมโก
"อิทัง กุศลกัมมัง มยา กะตัง”
กรรมอันเป็นกุศลนี้ อันข้าพเจ้าได้กระทำแล้ว ขอจงเป็นปัจจัย ให้ข้าพเจ้ามีความสุขกาย
สบายใจ แม้นจะคิดสิ่งใด ก็ขอให้สมปรารถนาทุกประการ ขอให้ข้าพเจ้ามีอายุยืนยาว และขอให้พ้นจากโรคภัยให้เจ็บ ทุกประการด้วยเถิด
ประการหนึ่ง ด้วยเดชะบุญอันข้าพเจ้าได้กระทำนี้ ข้าพเจ้าเกิดมาภพใด ชาติใด ก็ขอให้เกิดพระพุทธศาสนา ของพระพุทธเจ้าทุกชาติ และขอให้พบนักปราชญ์เจ้า ผู้ใจบุญ ขอให้รู้คุณวิเศษ แท้ดีหลีเถิด
ประการหนึ่ง ข้าพเจ้าเกิดมาภพใดก็ดี ข้าพเจ้าขออย่าได้พบกรรมอันไม่ดีทุกชาติและขอให้ข้าพเจ้าได้เว้นจากบาป ความชั่วร้ายทุกชนิดเถิด
ประการหนึ่ง ด้วยบุญที่ข้าพเจ้าได้กระทำมานี้ ข้าพเจ้ายังท่องเที่ยวไปมาในวัฏฏสงสารหลายกำเนิด ยังไม่ได้ถึงพระนิพพานเจ้านั้น ข้าพเจ้าขอตั้งความปราถนา ได้มีใจมั่นคงทุกชนิดและข้าพเจ้าเกิดมาชาติใด มีอะไรขอให้เสมอใจทุกประการ และขอให้ข้าพเจ้าได้ฟังธรรมทุกชนิด ขอให้ได้ทำบุญให้ทาน รักษาศีล ภาวนา ทุกชนิด และขอให้พ้นจากกิเลส บาป ความชั่วร้ายทั้งมวล เที่ยงแท้ด้วยเถิด
และขอให้ข้าพเจ้า ได้ถึงนิพพาน อันเป็นสุดยอดของความสุขทั้งปวงด้วยเถิด
คำปรารถนา(ผาถนา) ของข้าพเจ้ามีดังนี้แล้ว
ขอให้สมปณิธาน ที่ข้าพเจ้าได้ตั้งไว้
อย่าได้คลาดแคล้วสูญหาย เที่ยงแท้แด่เทอญ
นิพพานปัจจะโย โหตุ เม นิจจัง (ว่า 3 หน)

สวัสดี

พระภิกษุเกษม เขมโก

 

๑๐๐ คำอธิษฐานจากพระไตรปิฎก

คำว่า “อธิษฐาน” ไม่ได้หมายถึงการอ้อนวอนขอต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในแบบหวังผลดลบันดาลโดยไม่กระทำเหตุ แต่หมายถึงการตั้งใจมั่นที่จะทำสิ่งใดสิ่งหนึ่ง เช่น ตั้งใจจะรักษาสัจจะ ตั้งใจจะประกอบความเพียร เป็นต้น โดยได้คัดเลือกเอาพุทธพจน์สั้นๆ นำมาเป็นข้ออธิษฐานประจำวัน หากได้อ่านพุทธพจน์เหล่านี้วันละบทก็จะเป็นแรงหนุนใจให้ศึกษาและปฏิบัติตามคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้ามากยิ่งขึ้น และจะเป็นการบูชาองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าในปีฉลองพุทธชยันตี ๒๖๐๐ ปี ด้วยการปฏิบัติบูชา ซึ่งทรงยกย่องว่าเป็นการบูชาอย่างยอดเยี่ยมกว่าการบูชาทั้งปวง 
       ขอให้ท่านผู้อ่านหนังสือ “๑๐๐ คำอธิษฐานจากพระไตรปิฎก” เล่มนี้ เสียสละเวลาในแต่ละวัน วันละประมาณ ๕ นาที ทำจิตใจให้สงบ ระลึกถึงคุณพระรัตนตรัย แล้วเปิดอ่านคำอธิษฐานนี้วันละ ๑ บท ด้วยความตั้งใจจริง ให้ระลึกนึกถึงพระคุณขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทั้งพระบริสุทธิคุณ พระปัญญาคุณ และพระมหากรุณาคุณ น้อมอัญเชิญพระคุณเหล่านั้น มาประดิษฐานในจิตใจของเรา จะทำให้มีแรงหนุนใจ มีกำลังใจ ถ้าท่านสามารถอธิษฐานพระพุทธพจน์นี้ด้วยความตั้งใจจริงได้บ่อยๆ มากเพียงไร ชีวิตของท่านจะเกิดความเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นมากเพียงนั้นอย่างน่ามหัศจรรย์



๑๐๐ คำอธิษฐานจากพระไตรปิฎก

 

อภิญญา ที่ยอดยิ่งที่พระพุทธองค์ทรงนำมาประกาศ หลังจากบำเพ็ญมาหนักหน่วงยิ่งกว่าศาสดาใดๆ คือ อาสวักขยญาณ และ ญาณเพื่อการแจ้งชัดต่อเหตุเกิดเหตุดับของกิเลสเครื่องร้อยรัด ชัดแจ้งในสรรพสิ่งต้นตอแห่งทุกข์ทั้งมวล จนพ้นทุกข์ได้

 

"เราขอให้ใครมีหรือได้ความเคยชินในสิ่งที่ดีไม่ได้นะ เราขอไม่ได้นะถ้าเขาไม่ทำ แต่เราขอบารมีหลวงปู่ให้กับวิญญานที่อยู่กับเขา ปรับเปลี่ยนเจ้ากรรมนายเวรที่เกาะทำร้ายเขา อันนี้ได้อยู่
เพราะหลวงปู่ชอบอยู่แล้ว เพราะจะเป็นการลดการผูกอาฆาตกันในอนาคต ถ้ามีการผูกอาฆาตกันมากๆในอนาคตมันไม่น่าอยู่นะ โพธิสัตว์จึงต้องช่วยคนในลักษณะนี้ในอนาคตคนจะได้ถูกกัน อย่าลืมว่าทุกคนต้องเวียนว่ายตายเกิด ถ้าปัจจุบันไม่ปรับเปลี่ยน โลกจะไม่มีความเจริญทางศีลธรรม
ที่ลูกศิษย์ท่านพากันไปแผ่เมตา ปรับภพภูมิ เพราะท่านอยากให้ มนุษย์ สัตว์ วิญญานทั้งหลาย ไม่ต้องผูกอาฆาตกันไง นั้นนะหน้าที่ขอโพธิสัตว์จริงๆนะ ใครที่ปราถนาโพธิสัตว์เป็นงานที่ยากนะจะต้องทำให้คน สัตว์ หรือวิญญาน ถูกกันให้ได้ยากนะไม่ใช้ง่ายๆ เพราะท่านยังต้องเวียนว่ายตายเกิด วิญญานมีมากจนประมาณไม่ได้นะ


"ธรรมะหลวงตาม้า

 

ไม่มีอำนาจร้ายแรงใด
ทานอำนาจแห่งความเมตตาได้

 

ทรงสอนให้แผ่เมตตาอันเป็นอัปมัญญา ทรงสอนเมตตากรณียสูตร

เมตตา นั่นแหละ คือ พระขรรค์เพชรพระพุทธเจ้า

 

อย่าพากันเล่นมากนะ ครูบาอาจารย์เหลือน้อยลงทุกทีแล้วนะฝ่ายปฏิบัติ สักหน่อยมันก็จะเป็นทางโลกไปหมดแล้วนะ อย่างหลวงปู่มั่นท่านได้ทำนายไว้แล้วนะเรื่องศาสนาว่า

“วัดป่ามันจะกลายเป็นวัดบ้าน วัดบ้านจะกลายเป็นคนตาย คนตายจะกลายเป็นบ้า”

ท่านทำนายไว้หมดแล้วนะ เดี๋ยวนี้ดูสิโลกมันร้อนมากนะ พอได้เข้าหาพระหาเจ้า พอได้เห็นครูบาอาจารย์ จิตใจมันก็สบาย ดูซิ คนได้เข้าหาครูบาอาจารย์ มันก็สบายเย็นใจ แค่เห็นวัดเท่านั้นแหละ เห็นกริยามารยาทของครูบาอาจารย์ จิตมันก็สงบสบาย ถ้าได้ออกไปทางโลก เดี๋ยวก็วิ่งกลับมาทางธรรมอีก เป็นอยู่อย่างนั้นสังเกตดูซิ
ถ้าใจมันไม่ร้อน ไม่วิ่งกลับมาหรอก วุ่นวายมากนะสมัยนี้ ความเจริญกับความเสื่อมอยู่ด้วยกันนะ จะไปอะไรมากมาย แต่ขนาดครอบครัวก็แย่งชิงกันเป็นใหญ่ในบ้านแล้ว
เรื่องเป็นเจ้าเป็นนายก็เหมือนกันนะ แย่งชิงเก้าอี้ เพื่อความเป็นใหญ่กันอยู่นั้นแหละ สักหน่อยก็ปลดออกจากตำแหน่ง สักหน่อยก็แต่งตั้งขึ้นใหม่อยู่อย่างนั้น โลกนี้คิดไปคิดมาแล้วที่ไหนมันมีความสุข ไม่เห็นมีความสุขนะ ถ้าคิดใคร่ครวญดูจริงๆ ให้ไปคิดอ่านใคร่ครวญ เข้าไปดูซิ

หลวงปู่ลี กุสลธโร

 

เรื่อง "อย่ายึดปริยัติจนเกิดกิเลส แต่ก็อย่าปล่อยวางปริยัติจนเลยศาสดา"
(คติธรรม หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน)



ผู้ต้องการ "อบรมใจ" ให้เป็นไปเพื่อ "ความฉลาด" รู้เท่าทัน "กลมายาของกิเลส" อย่ายึด "ปริยัติ" จนเกิดกิเลส แต่ก็ "อย่าปล่อยวางปริยัติจนเลยศาสดา" ผิดพระประสงค์ของพระพุทธเจ้า ทั้งสองนัย คือ ในขณะที่ทำ "สมาธิภาวนา" อย่าส่งใจไป "ยึดปริยัติ" จนกลายเป็นอดีตอนาคตไป ให้ตั้งจิตลงสู่ "ปัจจุบัน" คือ เฉพาะหน้า มีธรรมที่ตนเกี่ยวข้อง เป็นอารมณ์เท่านั้น เมื่อมีข้อข้องใจ ตัดสินใจลงไม่ได้ว่าถูกหรือผิด เวลาออกจากที่ภาวนาแล้ว จึงตรวจสอบกับ "ปริยัติ" แต่จะตรวจสอบทุกขณะไปก็ผิด เพราะจะกลายเป็น ความรู้ในแบบ ไม่ใช่ความรู้เกิดจากภาวนา ใช้ไม่ได้

 

ผู้มีสติชอบ






นักปฏิบัติธรรมทุกคนที่หวังพ้นทุกข์ มักมีอุปสรรคจากการปฏิบัติไม่มากก็น้อย สิ่งที่ต้องนำมาใช้เสมอคือ ธรรมที่มีอุปการะมาก ได้แก่ สติ และสัมปชัญะ แต่มักเรียกสั้น ๆ ว่า สติ มีผู้ปฏิบัติท่านหนึ่งได้กราบเรียนหลวงพ่อว่า
ผู้ปฏิบัติ : "หลวงพ่อครับ ทำอย่างไรจึงมีสติอยู่ตลอดเวลาครับ"
หลวงพ่อ : "ผู้มีสติตลอดเวลาเห็นมีแต่พระพุทธเจ้ากับพระอรหันต์เท่านั้น มีสติแม้กระทั่งเวลาหลับ ปุถุชนอย่างเราจะทำได้อย่างไร ยากต้องค่อย ๆ ทำไป"
คำพูดหลวงพ่อคือ หมั่นเจริญสติจนในที่สุดจะได้มหาสติเหมือนกับพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และพระอรหันต์ทั้งหลาย
หลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ
พระผู้จุดประทีปในดวงใจ

 

ถ้ายังไม่รู้จักจิตของตัวก็ยังไม่รู้เท่าทันแท้ จิตสงบ จิตตั้งได้ จิตตั้งได้แล้ว วิชชาความแจ้งเกิดขึ้นมา
จิตแจ้งแล้ว จึงจะรู้จักเหตุผลของมัน เกิดอย่างใด, ดับอย่างใด, ใครเป็นผู้รู้, ใครเป็นผู้เห็น รู้ได้แล้วอย่างนี้ เรียกว่ารู้จักตัวเองในชั้นต้น

ตั้งใจไปเถ๊อะของตน
สูเจ้าชอบอย่างใด จะไปทางใด
ไหว้พระเช้า – เย็นให้ได้
รักษาศีล ๕ ให้ได้
ตั้งใจภาวนาของตน รู้จักเจ้าของให้ได้

รักษาตัวเจ้าของให้ดี
จิตใครเป็นผู้รู้ รู้อะไร
จิตใครเป็นผู้เห็น ใครรู้เกิดรู้ดับ
ชีวิตนี้ เดี๋ยวนี้จะเอาอะไร จะไปทางใด
นรกไม่เต็ม สวรรค์ไม่เต็ม

ที่มา : หนังสือมหาปุญโญวาท 6
วัดป่าวิเวกวัฒนาราม จ.มุกดาหาร หน้า57-59

 

อภิญญา ที่ยอดยิ่งที่พระพุทธองค์ทรงนำมาประกาศ หลังจากบำเพ็ญมาหนักหน่วงยิ่งกว่าศาสดาใดๆ คือ อาสวักขยญาณ และ ญาณเพื่อการแจ้งชัดต่อเหตุเกิดเหตุดับของกิเลสเครื่องร้อยรัด ชัดแจ้งในสรรพสิ่งต้นตอแห่งทุกข์ทั้งมวล จนพ้นทุกข์ได้



อภิญญา แปลว่า ความรู้ยิ่ง หมายถึงปัญญาความรู้ที่สูงเหนือกว่าปกติ เป็นความรู้พิเศษที่เกิดขึ้นจากการอบรมจิตเจริญปัญญาหรือบำเพ็ญกรรมฐาน

อภิญญาในคำวัดหมายถึงคุณสมบัติพิเศษของพระอริยบุคคลซึ่งเป็นเหตุให้มีอิทธิฤทธิ์ต่างๆ มี 6 อย่าง คือ

อิทธิวิธิ แสดงฤทธิ์ได้ เช่น ล่องหนได้ เหาะได้ ดำดินได้
ทิพพโสต มีหูทิพย์
เจโตปริยญาณ กำหนดรู้ใจผู้อื่นได้
ปุพเพนิวาสานุสติญาณ ระลึกชาติได้
ทิพพจักขุ มีตาทิพย์
อาสวักขยญาณ รู้การทำอาสวะให้สิ้นไป
อภิญญา 5 ข้อแรกเป็นของสาธารณะ (โลกียญาณ) ข้อ 6 มีเฉพาะในพระอริยบุคคล

ถ้าพบผู้แสดงฤทธิ์ได้ อย่าพึ่งหมายว่าผู้นั้นจะเป็นอริยบุคคล