ขอถามผู้รู้เรื่องดวงวิญญาณของสามีค่ะ

ได้อ่าน ชีวิตหลังความตาย หลายๆเล่มแต่เรื่องจริง แล้วไม่รู้เป็นอย่างไร
เมื่อร่างกายไม่สามารถ ดำรงอยู่ได้จิตก็เกิดใหม่ทันที (ดวงจิต)ออกจากร่าง
ในเมื่อไม่ถึงที่ตายไม่ถึงเวลาที่จะต้องตาย (อายุขัยของคนเรา ไม่ทราบเหมือนกัน)
- ตายเพราะอุบัติเหตุ (ความประมาท)
- ตายเพราะโรคภัย (ความประมาท จากการใช้ชีวิต เช่น การกินอยู่ เป็นต้น)
- ตายเพราะโดนทำร้าย
ถ้าร่างกาย ไม่สามารถดำรงอยู่ได้ จิตก็ออกมา (ออกมาแล้วไปไหน)
คนเราที่มีข่าว ว่าเห็นวิญญาณ เดินไปตามท้องถนน , ป่าช้า , สถานที่ที่ดวงจิตนั้นอยู่ อาจจะเห็นวิญญาณ , เห็นผี
แต่ ไม่มีคนไหนเลย ที่เดินๆ อยู่แล้วเห็น นรก , สถานที่ที่สัตว์นรก โดนชดใช้กรรม

ถ้าดวงวิญญาณสามีของคุณชอบบุญ ยังไม่สิ้นอายุขัย อาจจะวนเวียนอีกมิติหนึ่งในโลกของเรา แต่ที่เห็น มีรัศมี เปล่งประกาย อาจจะแสดงว่า สามีและคุณชอบบุญ ทำบุญกุศลเป็นประจำ (ชื่อก็บ่งบอกแล้ว) เมื่อสิ้นอายุขัย แล้วน่าจะมี การพาไปตามที่ ที่ดวงวิญญาณนั้นกระทำเมื่ออยู่บนโลก

มาแชร์นะครับ

 

อดีตคิดไปก็เจ็บปวดเปล่าๆ
ขอบคุณสำหรับคำตอบนะคะ จะก้าวเดินหน้าต่อไปค่ะ

 

ดิฉันก็เชื่อเช่นนั้นค่ะ ขอบพระคุณมากนะคะ
คนจากไปก็ไปสบายแล้ว คนที่ยังมีลมหายใจนี่ซิ
ต้องรีบทำใจให้เป็นปรกติเร็วๆ
ยังต้องมีปัจจัยสี่เพื่อดำรงชีพ ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นต่อไปค่ะ

 

เดี๋ยวก่อน ที่คุณว่าคนมาใหม่อาจจะไม่เข้าใจนี่หมายความว่ายังไง นี่คนที่เข้ามาใหม่ต้องเข้าใจคนที่มาพูดจากระแนะกระแหนคนอื่นหรือเปล่า ทั้งๆที่เขาเสียใจจากเรื่องที่ใหญ่มาก ถ้าคนพวกนี้มีคุณธรรมผมยอมลงนรก คนที่มีสติปัญญามีภูมิธรรม ทำให้จิตใจคนอื่นกระทบกระเทือนแล้วไม่ดีขึ้นแบบนี้หรอ คนแบบนี้หรอที่ผมต้องเคารพ ถามหน่อยพวกคุณมีสติดีหรือเปล่าที่เข้าข้างคนไร้สติ เห็นพระที่ท่านปฏิบัติดีปฏิบัติชอบไหม ที่พวกปากดีอยากจะเลียนแบบโดยไม่ดูสถานะการณ์ ที่ท่านใช้ยาขมว่าคนแรงๆเพราะท่านรู้จริตจิตใจเขาว่าจะเป็นยังไงต่อไป แต่คนพวกนี้มาว่าเอาสนุก คนพวกนี้ไม่มีอะไรเลยแค่คนธรรมดา ผมเข้าใจ การเข้ามาในเว็ปนานๆแล้วคิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่ในเว็ป เป็นเหมือนเจ้าของเว็ปที่จะพูดกับคนอื่นยังไงก็ได้มันคุ้นชินอยู่ในจิตใจ ผมมองว่าพวกเขาหยาบ คุณก็หยาบ จากคำพูดบางบรรทัดแสดงถึงจิตใจที่ไม่ระเอียดแยกแยะไม่เป็น ผมก็ไม่ได้ดี แต่พวกคุณแสดงออกกันมาเองว่าแย่ หยาบคาย เดี๋ยวถ้าคนรักคุณเสียแล้วคนอื่นไปว่าแบบนี้จะทำใจให้เชื่อได้มั้ยว่าเค้าพูดเพื่อให้คุณดีขึ้น พอเจอไปต่อหน้าหน่อยไม่ต่อยร่วงเลยหรือ

 

ขอบคุณสำหรับคำตอบและการให้กำลังใจของทุกๆท่านค่ะ
มีหลายท่านก็แนะนำให้ติดต่อดวงวิญญาณของสามี
ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อหรือจะลบหลู่ ดิฉันคิดว่าคงไม่ต้องการติดต่อแล้วค่ะ
จะตั้งใจใช้ชีวิตด้วยสัมมาทิฐิ เพื่อเป็นกุศลส่งให้ดวงวิญญาณของเขาดีกว่า
หรือบางทีเบื้องบนก็อาจทดสอบเรา ว่าเข้าถึงกระแสธรรมได้แค่ไหน
ทำให้เรารู้ว่าเวทนานี้ทุกข์นัก แต่ในความทุกข์นั้นเอง
ก็ทำให้เราเกิดปัญญาพิจารณาไตรลักษณ์ได้ด้วยตัวเอง
ความทุกข์จึงเป็นเครื่องมือที่ทำให้เราได้เข้าถึงกระแสธรรมได้ง่ายขึ้น
อริยทรัพย์ภายในใช่ว่าจะสร้างกันได้ง่ายๆ ต้องพยายามต่อไป

คิดแล้วช่างต่างกับพวกจิตมิจฉาทิฐิ มิจฉาสมาธิจริงๆ
พวกเขามีแต่ความเครียดแค้น พยาบาท เห็นแก่ตัว เอาแต่ได้ มองคนในแง่ร้าย
ต่อมหมวกไตคงสร้างแต่สารพิษ สารบาป
สารเลวร้ายตลอดเวลาจนซึมลึกเข้าไปในกระแสเลือด
ไปออกฤทธิ์ในร่างกายตามพลังของกรรมวิบากจะพาไป น่าสงสารค่ะ
(ระลึกถึงพวกที่แย่งทรัพย์สมบัติคนตายค่ะ ทั้งที่ไม่ได้เคยช่วยอะไรเลยค่ะ น่าละอายใจจริง)

 

ขอร่วมแสดงความเสียใจกับการจากไปของสามีคุณชอบบุญด้วยนะคะ

ฉันเคยได้อ่านกระทู้นี้ในช่วงแรกๆ ที่ คุณชอบบุญลงโพสต์
ครั้งนั้นมีหลายสิ่งที่อยากเขียน แต่ก็คิดที่จะไม่เขียนจะเป็นการดีกว่า เกรงจะไปกระทบจิตใจที่บอบช้ำจากการสูญเสียสามีไปอย่างไม่ทันตั้งเตรียมรับ

วานนี้ได้รับรู้เรื่องราวการสูญเสียคุณแม่ของพี่สาวคนหนึ่ง รู้สึกใจหายที่ได้รับรู้ตามไปด้วย จากการที่เรานั้นมีความรู้จักกัน เคยพูดคุยกัน
พี่สาวเสียใจ ฉันก็สะเทือนจิตตามไปบ้างเป็นเรื่องธรรมดา

นึกถึงคุณชอบบุญค่ะ ในขณะที่รับรู้เรื่องความรู้สึกในใจของพี่สาวท่านนั้น
พี่สาวก็มีความรู้สึก มีเรื่องราวในใจ มีคำถามหมือนคุณชอบบุญ และเหมือนฉันในช่วงที่สูญเสียพ่อไป
ไม่มีใครพร้อมรับการสูญเสีย แต่เมื่อมันมากถึง ก็ต้องปรับใจรับกับมันให้เร็วที่สุด มันคือความเป็นจริงที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

ฉันเองครั้งนั้นแย่มากค่ะ โลกทั้งใบนี้แคบลงทันที มองไปทางไหนเป็นสีดำกับสีเทา ไม่มีสีขาวให้หลงเหลือมองหาอีกต่อไป
จะกินอย่างไรก็ไม่อิ่ม นอนอย่างไรก็ไม่หลับ ไม่สามารถอยู่ด้วยตนเองได้ พยุงใจตนเองไม่ไหว
ไม่ร้องไห้ค่ะ แต่หมดความรู้สึกในการรับรู้ความเป็นไปเรื่องราวของใจตนเองที่สูญเสียพ่อไปชั่วขณะ ใจมันไม่ยอมรับความจริงค่ะ ทนความเจ็บปวดไม่ไหว
งานศพพ่อผ่านไปได้อย่างไรยังไม่รู้ ทั้งที่สามีเล่าให้ฟังว่าเป็นคนจัดการเองคนเดียวทั้งหมด

หลังพ้นงานศพยิ่งทรมานจิต อยู่บ้านไม่ได้ค่ะ เผลอชะเง้อหาพ่อ คิดแต่ว่า พ่อเดินไปไหนนะ คอยเดินตามหาพ่อค่ะ
ไปไหนๆ กลับเข้าบ้านก้ยังมีอาหาร ของฝากติดมือกลับมาให้พ่อ สามีต้องคอยย้ำเบาๆ เตือนสติเรื่องพ่อไม่อยู่แล้วบ่อยๆ ฉันก็รับรู้นะคะ แต่ใจมันไม่ยอมรับค่ะ

แรกๆ พ่อหายไปก็แค่เดินหา พอนานเป็นเดือนก็มีบอกตนเองว่า พ่อไปเที่ยวต่างประเทศค่ะ ไม่รู้ตัวนะคะว่าคิดแบบนี้ แต่มาอ่านสมุดบันทึกที่เขียน
ฉันเขียนว่า 'เมื่อไหร่พ่อจะกลับมา ไปคราวนี้นานกว่าที่เคย ลูกคิดถึง กลับมาเสียที'

พอสามีทักเรื่องพ่อก็จะจำได้ว่าพ่อตายไปแล้ว แต่พออยู่คนเดียวเอาอีกค่ะ นั่งรอพ่อกินข้าว รอปิดบ้าน เพราะพ่อยังไม่เข้าบ้าน
สามีเห็นอาการแย่ลงเรื่อยๆ จึงแอบไปพบจิตแพทย์เอง แล้วมาถ่ายทอดการรักษาจิตที่สลายจากการสูญเสียด้วยตนเองทีละนิด
เพราะฉันนั้นรอพ่อนานใจเริ่มฝ่อ หงอยลงเรื่อยๆ พูดน้อยลงเรื่อยๆ เหม่อลอยทั้งวัน ข้าวปลากินเหมือนดมเอาค่ะ

ที่สุดในปีที่ ๓ ของการสูญเสีย ฉันเริ่มร้องไห้กับการจากไปของพ่อเมื่อเห็นรูปหน้าศพ ทั้งที่ก็เห็นอยู่ทุกวันนะคะตลอดเวลาที่ผ่านมานับจากพ่อตายไป
แต่ใจมันไม่รับว่าตายค่ะ เลยไม่เสียใจ
พอใจเริ่มรับสภาพได้ ความทรงจำช่วงที่จัดงานศพค่อยหลั่งไหลกลับมา เริ่มจำได้ที่ตนเองเสียใจเพียงไร เริ่มร้องไห้เสียอกเสียใจ เริ่มคิดถึงก็น้ำตาไหล

อาการของฉัน จิตแพทย์ระบุ เป็นภาวะช็อคทางจิตจากการสูญเสียสิ่งอันเป็นที่รักยิ่งไป
จิตรับไม่ได้ หลอกตนเอง ลืมความรู้สึกและความทรงจำบางส่วนในการสูญเสียนั้นไปชั่วขณะ
ฉันจำเรื่องอื่นๆ ได้หมดค่ะ แต่จำสภาวะอารมณ์ตนเองที่สูญเสียไม่ได้ ช่วงแรกฉันจำวันเดือนปีที่พ่อตายจากไปไม่ได้ค่ะ ต้องไล่ทวนนับนิ้วก็จะนึกได้
หลังจากเริ่มร้องไห้ก็ค่อยจำรายละเอียดต่างๆ เกี่ยวกับอารมณ์และความคิดตนเองเกี่ยวกับเรื่องพ่อที่จากไปได้มากขึ้นทีละนิด เริ่มทยอยเก็บของพ่อลงกล่อง

ภาวะการเจ็บป่วยทางกายที่เกิดจากการสูญเสียทางใจก็ค่อยบรรเทาทุเลาลง
ฉันมีเสียงหัวใจที่เต้นผิดจังหวะไปจากคนปกติค่ะ พอหัวใจเต้นผิดจังหวะก็นำพาความเจ็บป่วยด้านต่างๆมาให้นะคะ
แพทย์บอกกับฉันว่า ไม่รู้จะเรียกโรคอะไร แต่เรียกว่า "อาการที่เกิดจากภาวะหัวใจสลาย"
เพราะเมื่อเกิดความรู้สึกเสียใจระดับมากๆ เหมือนดวงใจแตกสลาย ใจก็ส่งผลให้กายทยอยป่วยตามมา

วันนี้เข้ามาอ่านเรื่องของคุณชอบบุญอีกครั้ง ได้เห็นพัฒนาทางจิตและอารมณ์ของคุณรุดหน้าในทิศทางที่ดีและเหมาะสม ก็รู้สึกยินดีมากค่ะ
ตอนแรกคิดอยู่ว่าคุณจะเป็นไรมั้ย เพราะคุณดูจะดุดัน หัวเสียเอาง่ายๆ จากการที่จิตถูกกระทบในเรื่องไม่ปรารถนา ผิดกับฉันที่เซื่องซึมเงียบลงเรื่อยๆ

ในวันนี้ได้อ่านข้อความคุณช่วงหลังๆ ดูแล้วคุณสงบใจมากขึ้นเยอะเลยค่ะ ยินดีด้วยนะคะ คุณปรับตัวได้เร็วค่ะ เอาใจช่วยนะคะ

สู้ต่อไปเพื่อตนเอง และคนที่อยู่รอบๆ ใกล้ตัวคุณค่ะ สามีคุณไม่จากไปไหน เขาอยู่ตรงที่หัวใจคุณตลอดไปค่ะ
เขาอยู่ในนั้นค่ะ ลองเอามือวางแนบที่ตรงอกซ้ายสิค่ะ มีเขาอยู่จริงๆ ความรัก ความผูกพัน ความเข้าใจซึ่งกันและกันอยู่ที่ตรงนั้น
แค่หลับตาก็พบกันที่ใจค่ะ เขาอยู่ตรงนั้นเสมอไป

 

ได้อ่านเรื่องของคุณกลิ่นราตรีแล้ว
มีกำลังใจขึ้นเยอะค่ะ ขอบคุณมากนะคะ
สามีดิฉันถ้ารับรู้ได้เขาคงไม่อยากให้เสียใจมากไปกว่านี้ เมื่อวานนี้
ภาพถ่ายในเครื่องโทรศัพท์จึงหายไปทั้งหมดกู้กลับคืนไม่ได้
เขาคงไม่อยากให้จดจำภาพในงานศพ
และวันเวลาคงจะช่วยรักษาสภาพจิตให้ดีขึ้นค่ะ
ให้รู้ว่าการตายก็เป็นเรื่องธรรมชาติ
ถ้าเขาอยู่เขาก็คงทรมานมากกว่าตาย
เพราะป่วยต้องฟอกไตอาทิตย์ละ 3 ครั้ง ไหนจะโรคหัวใจ โรคอื่นๆอีก
การตายจึงเป็นหนทางเดียวที่ทำให้เขาหลุดพ้นจากความทรมาน และหมดกรรม
ดิฉันพยายามคิดเช่นนี้ ทำให้ทุกข์น้อยลง
แล้วหันกลับมาดูแลตัวเอง และลูก วันเวลาผ่านไป นานๆเข้าก็คงจะหายเศร้าได้
อดีตย้อนกลับไปก็ไม่ได้ คิดไปก็ทำร้ายจิตใจตัวเองเปล่าๆ
หนทางข้างหน้าเป็นสิ่งที่เราต้องเผชิญ คือความจริงที่หนีไม่ได้
บัดนี้อดีตก็กลายเป็นความฝันไปแล้ว จดจำแต่ภาพดีๆ ความประทับใจดีกว่า
คิดเสียว่า...เขาจากไปเพื่อไปเกิดในภพใหม่ที่ดีกว่า
หมั่นทำบุญ ทำกุศล แล้วอุทิศให้เขา
หมั่นปฏิบัติธรรม ทาน ศีล ภาวนา
ทำจิตเป็นบุญเป็นกุศล แล้วอุทิศให้เขา
รักษาจิตให้เข็มแข็งขี้นมาด้วย การหมั่นภาวนา...สวดมนต์
เมื่อปัญญาเกิด ก็เข้าใจการเกิด การตาย เป็นเรื่องธรรมดาค่ะ

 

ก่อนอื่นขอแสดงความเสียใจด้วยครับ เท่าที่ความรู้ผมพึง จากที่คุณเล่าพอจะมั่นใจได้ว่าพี่เขาไปในภพภูมิที่ดีไม่ลำบากแล้วครับ แต่หากจะให้สบายใจขึ้นก็ทำบุญ นั่งสมาธิแผ่กุศลให้อีกก็ยิ่งดี เพราะแม้อย่างน้อยบุญนั้นก็ยังตกมาที่เราอยู่ดี
การที่เห็นพี่เขากลับมายิ้มให้นั้นก็ขอให้ถือเป็นเครื่องยืนยัน(ด้วยความเชื่อส่วนตัว)ว่าคนเรานั้นตายแล้วไม่สูญ จะได้ใช้เป็นเครื่องเตือนสติให้เราเร่งสะสมเสบียง ทำบุญทั้งเพื่อผู้ที่จากไปและผู้ที่ยังอยู่ด้วยครับ ยังไงก็รีบเข้าสู่โหมดปกติอย่างเข้มแข็งนะครับ คนที่จากไปจะได้ไม่ต้องกังวลหรือยังไม่อยากไปไหนเพียงเพราะเห็นเรายังไม่เข้มแข็ง เพราะความห่วงแท้ๆ

 

ขอบคุณมากค่ะ... ขนาดเตรียมใจไว้ตลอดเวลาแล้ว
แต่พอถึงเวลานั้นจริงๆ ก็ยากที่จะทำใจค่ะ
ต้องใช้ธรรมะรักษาเยียวยา และเวลาเป็นเครื่องช่วยให้หายทุกข์
ณ.วันนี้ก็เริ่มทำใจได้แล้วค่ะ
ชีวิตต้องเดินหน้าต่อไป