นั่งสมาธิแล้วมือหาย

เหมือนไม่มีความรู้สึกที่มือเลย กำหนดรู้ก็ไม่มีอะไร ต้องขยับ ความรู้สึกถึงจะกลับมา ไม่ได้นั่งทับมือ หรือทับเส้นนะครับ

อยากทราบว่ามันเป็นเพราะอะไรหรือครับ บางครั้งก็เป็นที่เท้าด้วย

 

เป็นอาการธรรมชาติอย่างนึงของจิตที่เริ่มเป็นสมาธิ ดิ่งไปเรื่อยๆน่ะครับ
ก็ให้รับรู้อยู่เฉยๆ ไม่ต้องไปตกใจอะไรกับมันหรอก

ก็ให้นั่งไปเรื่อยๆ ประคองจิตในภาวะรับรู้นั้นไปเรื่อย
แต่อย่าไปฝืน อย่าไปบังคับมันน่ะครับ

 

ทำต่อไปครับ นั้นละถูกแล้ว

 

คำภาวนาหายภาวนาหายรึป่าวครับ

 

ไม่หายครับ ยังระลึกอยู่เสมอ

ขอบคุณมากครับผม ^^

 

แต่ผมครับ ผมนั่งไปนานๆแล้วรู้สึกเหมือสัปงก เหมือนจะหลับ แต่ไม่หลับ หูจะดับ ดับๆหายๆ
แต่รู้ตัวผมอยู่ว่าทำอะไรอยู่ ลมหาย หายๆมาๆเป็น2ครั้งแล้ว เพราะอะไรครับ

 

คุณบัวใต้น้ำแนะนำมานั้นถูกแล้วค่ะ
ดิฉันขอเสริมว่าเป็นอาการปิติอย่างหนึ่งซึ่งเป็นธรรมชาติเมื่อจิตอยู่ระหว่างอุปจารสมาธิถึงฌานสาม
ที่คุณบอกว่าคำภาวนายังไม่หมดไป แสดงว่าอาการนี้อยู่ในช่วงอุปจารสมาธิถึงฌานหนึ่งค่ะ
ดิฉันเพียงแต่วิเคราะห์ตามหลักการน่ะค่ะ แต่อันที่จริง จะถึงฌานใดก็แล้วแต่ ระหว่างที่ปฏิบัติอยู่ในกรรมฐานก็ไม่ควรสนใจวัดระดับฌานขณะนั้น
และไม่ต้องสนใจอาการทางกาย
โดยวางใจให้เป็นอุเบกขาแล้วจะเข้าสู่ฌานที่ลึกขึ้นตามธรรมชาติค่ะ

ดิฉันเคยเขียนรายละเอียดวิธีฝึกอานาปานสติไว้ที่นี่ค่ะ หากจะสนใจข้อเขียนของดิฉันนะคะ
http://www.palungjit.org/board/showthread.php?t=278

 

เป็นอาการขึ้นๆ ลงๆ ระหว่างฌานสามกับฌานสี่ค่ะ
คือได้ฌานสี่บ้างแล้ว แต่ยังไม่ทรงตัว
เมื่อได้ฝึกบ่อยๆ ฝึกอย่างต่อเนื่อง พึงทรงอารมณ์ละเอียดๆ นั้นไว้ คือรู้ในความว่าง แต่ไม่คิดอะไรนะคะ
เช่นนี้จะเข้าสู่ฌานสี่และทรงตัวได้นานขึ้นค่ะ

 

จำได้เมื่อครั้งอดีตกาล(เวอร์ปาย) ...ที่ผมฝึกนั่งใหม่ๆ วันแรกมือหายไปเหมือนกันครับ แล้วก็ตามมาด้วยอาการปีตินิดหน่อยครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ ฝึกบ่อยๆ อย่าขาด(เหมือนผม)นะครับ

ป.ล.ขอบคุณพี่ณฐมณฑ์ที่ทำให้ผมรู้ตัวว่าไม่ได้ง่วงครับ แฮะๆ
เพราะพอผมสัปหงกทีไร ผมจะล้มตัวนอนทุกทีเลย ^^' นึกว่ามันจะหลับเลยนอนเลย

 

คราวหน้าคุณน้องดาวหางห้ามอู้นะจ๊ะ ลุกขึ้นมาฝึกก๊อนนนน.....
ถ้าโงกเงกแต่ยังรู้ตัวดี นั่นเป็นอาการปิติอีกอย่างนึงเท่านั้นเองเนอะ

 

ขอบคุณมากครับ~~~~~

 

ผมก็เป็นนะครับตัวโยกเยกไปมา แต่ก็มีสติรู้อยู่แต่มันก็เป็นเองบังคับไม่ได้แต่รู้สึกว่าการรับรู้สภาวะต่างๆจะมัวๆไม่ค่อยชัดเจน ถ้าจะให้ไม่เป็นก็ต้องหยุดนั่งหรือไม่ผมก็ต้องนั่งต่อไปเรื่อยๆจนกระทั่งมันหายโยกเยกไปเองครับ
แต่สังเกตุว่าอาการนี้มักจะเกิดตอนที่ผมเพลียๆนะครับ ถ้าวันไหนร่างกายสดชื่นตื่นตัวแล้วนั่งสมาธิอาการแบบนี้จะไม่ค่อยเกิด หรือถ้าเกิดก็แค่นิดๆเท่านั้นเองครับ แล้วก็จะมีสติสัมปชัญญะครบถ้วนตลอดการนั่งในครั้งนั้นครับ
ปล.ไม่รู้ว่าสภาวะของผมนี่เป็นปิติด้วยรึเปล่าครับหรือว่าเป็นความง่วงครับ โดยส่วนตัวผมรู้สึกว่าน่าจะเป็นเพราะความง่วงหรืออาการเพลียของร่างกายมากกว่านะครับ เพราะในสภาวะนั้นสติจะไม่ค่อยแจ่มชัดเท่าไหร่แค่รู้อยู่แต่บังคับไม่ให้โยกไม่ได้ครับ แต่พอผมฝืนนั่งต่อไปจนกระทั่งสติเริ่มแจ่มชัดขึ้นมา อาการโยกเยกก็ค่อยๆหายไปครับ

 

ค้าบพ๊มม
พอดีนึกว่าหลับในค้าบ ต่อไปจาไม่อู้แล้วค้าบบ [b-wai] ฮิๆ

 

สวัสดีครับพี่วิท หายไปไหนครับช่วงนี้ไม่ได้คุยกันเลย

 

สังเกตุง่ายๆครับว่าง่วงหรือปิติก็คือ ถ้าปิติอารมภ์ใจจะเบิกโพรงแช่มชื่น แต่ถ้าไม่ใช่อย่างนี้ นั่นเป็นความง่วงเข้ามาเจือปน เป็นถีนมิทะนิวรณ์ ความแช่มชื่นจะไม่มีในใจนะครับ...สังเกตุดู

 

โอ้ ... ทบทวนดูแล้ว...ที่เกิดขึ้นบ่อยๆผมคง...หลับในซัก70%ครับ ^^ '

 

ครับสวัสดีครับ ปกติผมก็ไปเรื่อยๆครับ บางทีก็อาจจะเข้ามาบ้างไม่ได้เข้ามาบ้างแล้วแต่ช่วงจังหวะเวลาครับ

ขอบคุณที่แนะนำครับ จะลองสังเกตุดูครับ<!-- / message --><!-- sig -->

 

หายก็ปล่อยหายครับ
อย่าไปตามหา

 

ถูกต้องเลยครับ ถ้าฝึกต่อไป ก็จะรู้สึกว่าไร้ร่างกาย ความรู้สึกจะปิติ ปลอดโปร่งโล่งสบาย สดชื่นอย่างบอกไม่ถูก หลังออกจากสมาธิแล้ว ร่างกายจะกระปรี้กระเปร่า ไม่มีความเมื่อยล้าหลงเหลืออยู่เลย ไม่มีคำใดเปรียบวามรู้สึกสดชื่นอย่างนั้นได้

ไม่รู้จะหาคำมาจำกัดความความสดชื่นของร่างกายที่รูสึกหลังออกจากออกฌานว่าอะไรดี

 

ของผมหายทั้งตัวเลย รู้สึกว่าตัวว่างไปเลย หายไปเลย รู้ว่านั่งอยู่ นอนอยู่ แต่ไม่รู้สึกว่ากายหนักแต่อย่างใด รู้สึกเหมือนกายใส เบา กายหายไปเลย

นั่งสมาธิก็เป็น ตอนจะนอนก็เป็น(ก่อนนอนจะพิจารณาตัวให้หายไปอย่างนี้เสมอๆ หลับง่ายครับ)

สนใจการฝึกมโน ฯ ครับ แต่อ่านหนังสือหลวงพ่อแล้ว ยังไม่มีเวลาทำจริงจัง อยากมีครูมาสอนจะดีมากเลยครับ ใครอยู่แถว พิษณุโลก หรือรู้จักใคร ช่วยมาฝึกให้ผมทีนะครับ