บทความ...กระดานเล่าสู่กันฟัง

ขอบคุณค่ะที่แวะมาเล่าสู่กันฟัง(f)

 

พ้นสมมติก็วิมุตติ
ยังยึดสมมติก็ยากที่จะวิมุตติ

เมื่อเช้าเดินไปปากซอยไปเซเว่นอ่ะนะ ระหว่างทางเห็นนกโดนรถทับตาย ก็มาพิจารณาว่า.....ระลึกย้อนไปในวัยเด็ก
เราอยากมีอิสระเหมือนนก เพราะนกมันบินได้.....พิจารณาไปพิจารณามาก็ได้เห็นว่า จะยิ่งใหญ่เหนือฟ้า
จะโบยบินไปถึงไหนต่อไหน ก็ต้องตายอยู่กับดิน

เห็นจิตวิญญาณที่พัฒนากันมาจากภพภูมิต่างๆ ของสังสารวัฏ จนมาถึงความเป็นมนุษย์
สังสารวัฏฏ์เป็นสถานที่สำหรับการเวียนว่ายตายเกิดของหมู่สัตว์ เป็นสนามแห่งการเรียนรู้
เพื่อพัฒนาจิตวิญญาณจนไปถึงความหลุดพ้น...นกมันอยู่บนฟ้าแท้ๆ ยังโดนรถเหยียบตายได้ คิดดู

 

ตอนอยู่เชียงใหม่ เดินไปกาดธานินทร์ ก็ได้เห็นนกมันบินโฉบลงมาคาบเศษไม้ที่ริมฟุตบาท เอาไปทำรัง
ก็ได้เห็นธรรมข้อนี้อีก ความรักและกามราคะ มันทำรังเพื่อคู่ของมัน เตรียมรังไว้สำหรับลูกของมันที่จะเกิดมา
แม้ต้องเสี่ยงชีวิตบินโฉบเฉี่ยวกับความตาย มันก็ยอม

เมื่อคืนสวดมนต์แล้วนอนภาวนา เห็นนิมิตเต่ากำลังไต่ขึ้นบนบก มันมีความพยายามมาก
มันต้องต้านทานน้ำหนักของกระดองตัวมันเอง เพื่อเอาตัวเองขึ้นมาบนบก มันต่างจากคนที่มีโครงกระดูกอยู่ด้านใน
แต่เต่ามันมีกระดูกอยู่ด้านนอกและมีเนื้ออยู่ด้านใน คนก็ยังไปจับมันมากิน พิจารณาไปมา
ก็ไประลึกถึงเต่าตัวหนึ่งที่เคยนำไปปล่อย แต่พอไปถึงที่หมาย หยิบมันออกมาจากถุง มันได้ตายไปก่อนหน้านั้นแล้ว
เพราะความเมตตาของเรา เมตตาแบบไม่เป็นประสา จับมันใส่ถุง มัดปากถุงไว้ นั่งรถจากกรุงเทพไปอยุธยา
ตอนนั้นจะไปร่วมบุญหล่อพระ ก็เลยคิดเอาเต่าไปปล่อยที่วัดนั้นด้วย มันคงขาดอากาศหายใจ.....ทำบุญได้บาปจึงเป็นดังนี้แล

 

เมื่อคืนเค้าคงมาทวง จึงเห็นนิมิตเต่า ก็เลยส่งบุญแผ่เมตตาไปให้
เวลาที่เราคิดไปว่าเราทำผิดบาป ใจมันหมองลงไปเลยนะ ก็ได้เห็นอีกว่า
ทำไมพระที่มีศีลบริสุทธิ์ พอท่านไปติดที่ว่าทำศีลด่างพร้อย จิตท่านจึงหมอง
เมื่อตายแล้วไปอบายภูมิ

ทำบาปแบบไม่ได้ตั้งใจไว้เยอะ
ไม่ได้เจตนาก็บาปเหมือนกัน แต่น้ำหนักไม่เท่ากับเจตนา
ชีวิตใครๆ ก็รักด้วยกันทั้งนั้น ชีวิตใครก็ไม่ใช่ว่ามีชีวิตเดียวที่รักที่ห่วง
เราฆ่าเค้าหนึ่งชีวิต แต่ยังมีอีกหลายชีวิตที่รักและรอชีวิตที่เราฆ่าไป
ชีวิตที่เหลืออยู่นี้แหละ ที่มาสาปแช่งเรา
เราไปทำร้ายพ่อแม่พี่น้องใคร พ่อแม่พี่น้องคนนั้นก็ย่อมผูกใจเจ็บ
ระลึกได้ก็ค่อยๆ ปลด ค่อยๆ เปลื้องออกไป
ถ้าระลึกไม่ได้ มันก็ติดกรรมอยู่อย่างนั้น เป็นอุปสรรคที่เราไม่รู้
แต่เราปลดกรรมกับเต่าไปแล้วเมื่อคืน

 

กายสิทธิ์ที่สถิตย์ในเหล็กไหล

ปวดหัวมากๆๆๆๆ....อ้าวเป็นหยังอีก...ไม่รู้...ข้อยปวดหัวเวลานี้มาสามวันนะ แต่วันนี้บ่ปวดแระ เมื่อเช้าขึ้นไปสวดองค์แม่ ตั้งแต่ได้เหล็กไหลมาข้อยก็ปวดหัว...นั่นทำไมข้อยปวดมาตั้งแต่มะวานแล้ว...เมื่อเช้าข้อยขึ้นไปสวดองค์แล้วก็ถวายกำยาน ข้อยเอาเหล็กไหลไปวางรวมกับพระ แต่วันนี้ย้ายลงมาไว้กับองค์แม่ แม่ย่าอยู่บ่...ยู่ตั้ว....เบิ่งประคำให้หน่อยแนว่าดีบ่ดีจั่งได๋...เพราะข้อยบ่ได้ยินอะไร...อืม เบิ่งนะ...ถ้าบ่อยู่ปู่ย่านาคต้องบอกอะไรข้อยแล้ว ดีแต่บ่ใช่ของเจ้...ข้อยบ่ฮู้นะ คนให้มาเพิ่นบอกว่าเอาไว้แก้คุณไสยได้ แล้วเพิ่นก็สวดมนต์กำกับมาแมะ
น่าจะเป็นมนต์นาคราช...บ่แม่นของเจ้แต่จะมีเจ้าของรออยู่...หลวงพี่แม่นบ่ ผู้ที่ให้มาสั่งข้อยว่าอย่าเอาไปให้ไผเด็ดขาด...55555555...แม่ย่าบอกหน่อย...แล้วจะเอาไว้ทำไม...ไม่รู้เหมือนกัน เค้าบอกว่าตั้งสัจจะไว้ ก็เลยรับมา เพื่อไม่ให้เค้าต้องเสียสัจจะ...ผู้ถวายน้อมใจแล้วให้ผู้ใดย่อมเป็นเหตุของผู้รับมาแล้ว การให้เพื่อเกื้อกูลย่อมเกิดแต่กุศลทั้งสิ้น...ของชิ้นนี้เป็นของหลวงพี่แน่นอน เพราะตั้งใจจะนำไปถวายท่าน...ผู้รับเป็นชายถึงเวลาจะรู้เอง...ปริศนาอีกแล้ว...เจ้ได้มากี่ชิ้น...เส้นเดียว ท่านร้อยมาให้เป็นประคำ 108
....เจ้สิถวายหลวงพี่ติ วินหัวแมะ แน่นหน้าอก...ข้อยคิดว่านะ ท่านจะได้เอาไปใช้ประโยชน์ทางพุทธศาสนา แต่ใจจริงข้อยบ่อยากให้เพิ่นไปทำกิจที่บ่แม่นกิจของสงฆ์ เอ๋า...บ่แม่นหลวงพี่นะเจ้ข้อยเห็นหลานชายเจ้...ประคำเส้นนี้นำไปแช่น้ำเป็นน้ำมนต์ถอนคุณไสยได้ รักษาโรคได้...วินแฮง...เจ้าม้งหรอ ขนลุกอ่ะ หลานคนเล็กที่จบวิศวะนี่แม่นบ่...บ่รู้เห็นแบบนั้น ใช่...เพิ่นจะบวชวันที่ 6 พฤษภานี้...ขนลุกคือกัน...งั้นเก็บไว้ก่อน...ป๊าดติ สาธุ...ไปนำกันบ่...เอาไปบวชนำเพิ่น...พี่สาวข้อยเหมารถตู้ขึ้นไปแมะ แม่น เพราะข้อยจะเอาขึ้นไปปริวาส ข้อยขึ้นไปก่อนหลานเด้อ...สิฝากตังค์ไปทำบุญนำเด้อ...ป๊าดดดด บ่ไปนำกันบ่...เอ๋าไปเมื่อไหร่ อยากไปยุแต่บ่สะดวกเนาะ...คงขึ้นวันที่ 5 ถึงน่านวันที่ 6 แต่ข้อยขึ้นไปก่อนประมาณวันที่ 28 เมษา เพราะปริวาสเริ่ม 1 พฤษภา...อนุโมทนาบุญนำสาธุ เจ้ได้บุญหลายเลยสาธุบารมี...สาธุ...เอาประคำไปบวชนำเด้อ...แม่น ข้อยจะเอาไปนำ...สาธุสมปรารถนาเสียที...ข้อยพาลูกแก้วพญานาคที่มีไปนำทุกที ตอนนี้มีประคำเหล็กไหลมาเพิ่มก็จะเอาไปนำ
...อยากบวช...มาๆ เพิ่นมาตามบารมี กายสิทธิ์ที่อยู่ในเหล็กไหลเป็นชั้นพรหม ต้องการบำเพ็ญเพียรให้ถึงนิพพาน
ถ้าหน่อยมาก็ลางานมาสักสามวัน ได้ศีลแปดสามวัน...กณวัตรเป็นธิติรัตนะหนอแม่ย่าเพียรมาหลายกัลป์...คือไผ...ย้ายไปที่นั่นที่นี่ตามบารมี...กณวัตรคือนามไผ เหล็กไหลนั่นบ่...ข้าพเจ้าคอยแม่ย่ามาโปรด...ป๊าดดดขนลุกอีกแระ ท่านคือกายสิทธิ์ที่อยู่ในเหล็กไหลรึ...จักดับตามไปเป็นประคำคู่บุญพระมหาโพธิ์สัตว์ในกาลหน้า...สาธุ ขนลุกไม่หยุดเลยอ่ะ เอ๋าไปบ่บอกแมะ

 

หนัง....ห่อหุ้มเนื้อ(ตลอดสรรพางค์กาย)และอวัยวะน้อยใหญ่
หากไม่มีหนังห่อหุ้มไว้ เลือดเนื้อฯ และอวัยวะน้อยใหญ่ ก็จะทะลักออกมา
กิเลส...ห่อหุ้มใจ
ใจ...หากไม่มีกิเลสห่อหุ้มไว้ ใจก็จะทะลักออกมาเช่นกัน เป็นใจที่เป็นอิสระ

กายที่ขาดหนังกำพร้าห่อหุ้ม ดูน่าเกลียดน่าชัง
แต่ใจที่ขาดกิเลส กลับสวยสดงดงาม

แล้วเธอคิดว่า เธอจะยึดกายหรือว่ายึดใจ ไว้ดี
ถ้าได้คำตอบแล้ว มีคำถามอีกว่าเธอจะเอาอะไรไปยึด?

 

ทำอะไรสักอย่าง แล้วเค้าไม่เข้าใจเรา เราต้องเป็นทุกข์มั้ย?
เราต้องให้เค้าเข้าใจเรา แล้วเราจะเป็นสุขจริงมั้ย?
ฉันกำลังวิปลาส.............
มองเห็นทุกสิ่งทุกอย่างเป็นสิ่งเดียวกัน เหมือนกันไปหมด

ฉันรู้เห็นในความพยายามของเธอ
เมื่อใดที่เธอเดินไปจนถึงความสิ้นสุดแห่งความพยายาม เธอก็จะรู้เองว่าทางที่ผ่านมานั้นไม่ได้มีอะไรเลย
ทางก็ไม่มี อุปสรรคก็ไม่มี เรื่องระหว่างทางก็ไม่มี คนเดินก็ไม่มี

 

ไม่มีเหตุ ก็ไม่มีผล
เพราะมีเหตุ จึงมีผล
เหตุวิ่งมาหาเรา หรือเราวิ่งไปหาเหตุ
หยุดที่เหตุ หยุดที่ผล แล้วจะเหลืออะไร
พอบอกว่าไม่เหลืออะไร ต่างโวยวาย วี๊ดว๊าย กระตู้วู้
ทำมาตั้งนานไม่เหลืออะไร แล้วจะทำกันไปทำไม
กายหนึ่งใจหนึ่งมันไม่วุ่นนะ ที่วุ่นเพราะมีกาย 2 3 4... ใจ 2 3 4...
ไปเอามาแบก มาถมใส่กายใส่ใจทำไม
ก็ไม่ได้ไปเอามา แต่มันมีอยู่
ทำให้หายไปได้หรือเปล่า...หายไปจากใจ

 

กณวัตรเป็นธิติรัตนะ

ธิติรัตนะแปลว่า ปัญญาเครื่องทรงจำอันเกิดจากพระสัจธรรม....อืม ข้อยกะว่าซั่น เป็นขั้นบารมีของกายสิทธิ์ เหล็กไหลเป็นเรือนอาศัยของเพิ่น...
เป็นที่อาศัยติ....แม่น เปรียบเสมือนวิมานของเพิ่น....อ๋อ....เพิ่นเป็นเพียงจิตวิญญาณที่บำเพ็ญเพียร...รัตนะแปลตรงๆคือแก้วใช่ไหม...เพิ่นบำเพ็ญมานานมากแล้วโดยฝากกระแสไว้กับผู้ครอบครองที่มีบารมี ใช่ แก้วสามประการ ก็คือ พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เพิ่นเป็นพรหมบำเพ็ญเพื่อนิพพาน...เหมือนค่ะๆ กำลังจะพูด เข้าใจล่ะ...โอเค...เมื่อวานว่าจะพิมพ์...ข้อยเข้าใจนะ แต่บ่อยากเว่า เพราะมันจะเว่าเยอะ ผู้หนึ่งยังมีโมหะอวิชชา อีกผู้หนึ่งบางเบาแล้ว...อยู่มีคำพูดลอยมา...หรอ...วันก่อนวันโกน ข้อยจดไว้อยู่...ว่า...ข้อยได้ยิน วันนั้นข้อยอยากอ่านพระสุตตตันตปิฏก

...อืม...อ่านแล้วเกิดความปิติน้ำตาไหลไม่หยุด แล้วแว่วได้ยิน ยาวยุเด๋วเข้าคอมก่อน จะพิมพ์ให้อ่าน...เคๆ รอ....ฉันเป็นผู้แสวงหาธรรม แต่มิอาจสอนธรรมแก่ผู้ใด ฉันยังคงเป็นผู้พยายามน้อมจิตตนให้ถึงซึ่งเบญศีล เพื่อยังตนให้ข้ามพ้นโอฆะสงสาร แลวัฏฏะ ฉันจักเป็นกัลยาณมิตรต่อเธอทั้งหลายอันเกิดร่วมภพชาติกันแล้ว...สาธุ พระปัจเจกพุทธเจ้า...หรอคะ สาธุ...รู้ธรรมแต่ไม่อาจสั่งสอนสัตว์ได้...ข้อยได้ยินแล้วเป็นคำสละสลวยข้อยเลยจดใส่กระดาษไว้ ตอนแรกจะเอามาโพสต์เด้ แต่เหมือนว่าจะมีทั้งเข้าใจและบ่เข้าใจ...แม่น คนธรรมดาที่ชุ่มโชกด้วยกิเลสหนาแน่น ล้วนปรุงแต่งไปต่างๆ นาๆ ตามอุปาทานจิตตน...ข้อยก็บ่รู้อ่ะหนอก็รู้สึกแบบนั้นขึ้นมาเลยบ่โพสต์...อืม สาธุ แม่ย่าคุมสังขารเจ้าอยู่เด้อ...เมื่อคืนข้อยฝันเห็นตัวเองใส่ซิ่นทางเหนือ...ท่านจะให้รู้ในสิ่งที่ควรรู้ และละในสิ่งที่ควรละ...แม่ย่าให้ข้อยละเกี่ยวกับนาคอ่ะเจ้ ทำไม...ก็ดีแล้วไง เพราะความยึดมั่นถือมั่นในชาติภพก็จะพาเจ้าวนเวียนอยู่ในวัฏฏะไม่สิ้นสุด...ทีเจ้ยังเห็นเก็บสมบัตินาคเยอะแยะ...อดีตมันดับไปแล้ว เป็นอนัตตา...ข้อยก็เฉยๆอยู่เด้หลังมานี่ ถ้างั้นข้อยสิพิมพ์นิยายได้ติ...หากยึดไว้ก็เท่ากับยึดอุปาทาน อุปาทานขันธ์ห้าคือเหตุแห่งทุกข์ พิมพ์ได้อยู่ เป็นหยัง ข้อยเล่าเบิดบ่เห็นติ 555 เพราะข้อยเล่าไปแล้วบ่ได้ยึดไว้ เล่าเพื่อเป็นธรรมทาน....ข้อยแยกแยะอดีตปัจจุบันได้นะทุกวันนี้ แต่เวลาแม่ย่าท่านมาผ่านท่านจะดุนาค...สาธุ ยินดีนำเด้อ นาคคือบริวารแห่งเทพ...เพิ่นบ่ให้ลงง่ายๆแมะ...เจ้ามีต้นกำเนิดมาจากเทพ...

 

แม้แต่ย่าวรยาข้อยยังสื่อบ่ถึงเลยนะ ทุกทีข้อยเรียกเพิ่นข้อยจะรู้สึกถึงพลังงานเพิ่น แต่ตอนนี้เงียบกริบ...เบิ่งข้อยแมะ บ่มีสัมผัส 555 แต่จะรู้ขึ้นมาเอง...แต่ข้อยรู้สึกถึงองค์สุภปะมาสองวันแล้ว สงสัยเพิ่นจะเปลี่ยนภพภูมิ...องค์สุภปะ ท่านเป็นเทพ บ่แม่นเดรัจฉาน...บ่รู้เนาะ...ข้อยรู้...พญานาคกับเทพต่างกันยังไง...เทพก็มีหลายระดับ....ข้อยรู้แต่ว่าพลังงานเพิ่นเยอะ....พญานาคสวรรค์ล้วนเป็นเทพอยู่ชั้นจาตุม สวรรค์ชั้นที่ 1 อยู่ใกล้โลกมนุษย์ที่สุด มีหน้าที่ดูแลมนุษย์ มีท้าววิรูปักษ์เป็นหัวหน้า....ข้อยรู้เท่าที่เพิ่นให้รู้เท่าปัญญาข้อยจะรู้จะได้บ่ต้องไปคิดเรื่องเพิ่นให้มันเป็นบาป ข้อยก็ฟังจากเจ้เอาไง....การปกครองบนสวรรค์ก็เหมือนบนโลกมนุษย์ ข้อยเริ่มเห็นอะไรชัดเจนขึ้นไปโดยลำดับ แต่บางเรื่องก็ไม่อาจอธิบายให้ผู้อื่นเข้าใจได้....ทุกวันนี้คุยกันตามเหตุตามปัจจัยตามวาระแต่จะให้ข้อยไปทำตัวเป็นผู้วิเศษส่องโน่นนี่นั่นข้อยบ่ทำ บ่สนใจใคร บ่คิดถึงใครมันเฉยไปหมด...จิตอยู่กับปัจจุบันแล้วไง...แต่มีความรู้สึกดีๆต่อกันด้วยความเกื้อกูลกันมาก่อน....สติระลึกรู้อยู่กับปัจจุบันขณะอย่างเดียว สังขารของแม่ย่าจะมีสภาวะอย่างนี้...ใช่มันเป็นปัจจุบันมากๆเลย อ๋อเหรอคะ....น้องอ้วนก็เฉยๆ ไม่มีอารมณ์ใดๆ ทั้งสิ้น สังขารเดิมนะ อดีตก็เป็นน้องสาวข้อย แม่ย่าคุมให้ละออกจากอารมณ์ต่างๆ กลายเป็นเฉยๆ เมื่อก่อนข้อยก็บ่รู้ เพิ่งเก็ต 555....ข้อยไหว้พระไหว้เทพไหว้นาคปกตินะเจ้ แต่ไหว้ด้วยความเป็นครูบาอาจารย์เป็นผู้พิทักษ์รักษา แต่ไม่ได้รู้สึกเป็นคนโน้นคนนี้....อืม ทุกวันนี้ข้อยบ่มีพิธีกรรมใดๆ เลย เดี๋ยวแม่ย่าจะพาหน่อยทำเอง...ไม่อยากได้อะไร เห็นก็เฉยๆ....

อืม แม่ย่ามีทั้งหมด 108 ภาค แบ่งเป็นภาคบุญฤทธิ์ 108 ภาคอิทธิฤทธิ์ 108 มิได้มีองค์เดียว....รู้แต่ว่าพระพุทธเจ้าประเสริฐสุดและอยู่เหนือเศียรเกล้าตลอดเวลา....เพราะท่านบำเพ็ญโพธิสัตว์ แบ่งจิตได้มากมาย เมื่อท่านลงมาสร้างบารมี สำเร็จแล้วก็เลื่อนขั้นไป ภาคนั้นก็ไม่ลงมาอีก....ข้อยเข้าใจคำว่าศรัทธากับทุกอย่างขึ้นอยู่กับจิตใจเราน้อมนำไปไม่จำเป็นต้องยึดวัตถุ....แม่น สรรพสิ่งล้วนเกิดขึ้นที่ใจ จากใจ....มีเรื่องราวเกิดขึ้นเยอะแยะข้อยต้องตามให้ทันจิตตนเพิ่อไม่ให้ฟุ้งซ่าน พอไม่ทันข้อยก็นั่งร้องไห้แล้วก็รู้สึกเบื่อหน่ายในร่างกายอย่างประหลาด ข้อยเห็นว่ามันเป็นทุกข์เหลือเกิน....อืม สาธุ เพราะเจ้ายังละออกจากเหตุแห่งทุกข์บ่ได้ เหตุแห่งทุกข์ก็คือตัณหาสาม ต้องรู้เท่าผัสสะ สำรวมอายตนะ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ เอาสติไปกำกับไว้ที่อายตนะหก สติต้องฝึกอยู่เรื่อยๆ จนเป็นมหาสติ....ค่ะเจ้ ขอบคุณนะคะ เจ้ชื่อกณวัตรมีความหมายนะเจ้...ว่า....กณ แปลว่าคอย เฝ้า...อืม วัตรแปลว่ากิจที่พึงกระทำ...นั่นล่ะ เฝ้าปฏิบัติ...ผู้คนเหล่านี้ยังยึดติดอยู่กับอุปาทานที่สืบเนื่องมาจากสัญญาในอดีตนะ....ข้อยก็ไม่รู้ว่าอยากรู้ไปทำไม...555...งง...รู้ก็ดี ไม่รู้ก็ดี มันเกี่ยวข้องกันไปหมดไง....เหมือนเขาจะบอกบางอย่าง....ลองทบทวนดีๆ เดี๋ยวก็จะเห็นเอง...ว่า...ทุกคนล้วนเป็นญาติ...อ๋อมีความหมายตามที่เล่าไง...รอให้ข้อยมาโปรดทั้งนั้น เอ้ยไม่ใช่ รอพระมหาโพธิสัตว์มาโปรด มาปลดปล่อย...แม๊นแล้ว...มาปลดเปลื้องพันธนาการที่ร้อยรัดดวงจิตเอาไว้...บังเอิญเนาะ...ถึงวาระ...กนวัตรเป็นธิติรัตนะ...คนเดียวกันบ่...คือเพิ่นจำศีลบำเพ็ญรอ...อืม เพิ่นบอกอยู่ว่ารอแม่ย่ามาโปรดหลายกัปแล้ว เพิ่นบำเพ็ญมานานหลายกัปเพื่อรอคอย เพิ่นตั้งความปรารถนาไว้ว่าจะเป็นประคำคู่บารมีพระมหาโพธิสัตว์ในอนาคต ข้อยขนลุกบ่หยุดเลยอ่ะ....แม๊น เพราะมันถูกต้อง เจ้เข้าใจถูกไง

 

ความคิดอกุศล หากเรายับยั้งมันไม่ได้ มันก็จะเป็นเวรภัยแก่เราเอง

 

ย้ายมาไว้กับองค์แม่ หายปวดหัวเป็นปลิดทิ้ง

 

นิยายน้ำเน่า

เมื่อสามปีก่อน(ถ้าจำไม่ผิด) ได้รู้จักกับน้องคนหนึ่งทางเฟสบุคจากการแนะนำของคนที่ไว้ใจให้ไปขอแอด เราก็ไปขอแอดตามคำแนะนำ (ว่านอนสอนง่ายเนอะ) หลังจากที่ได้รู้จักกันแล้ว ต่อมาก็ได้รับรู้ว่าเคยมีอดีตชาติที่เกี่ยวข้องกันมาตั้งแต่ต้นชาติ เพราะน้องผู้นี้มีความสามารถติดตัวมาคือรับสื่อจากต่างมิติได้

แล้วจู่ๆ วันหนึ่ง น้องก็บอกว่า "เจ้ๆ มีเพื่อนเจ้มาขอแอด ก็รับแอดเพราะเห็นว่าเป็นเพื่อนกับเจ้ทางเฟสบุค แล้วเค้ามาเล่าเรื่องของเจ้ให้ฟัง เค้าบอกว่าเจ้หื่น อยากได้ผู้ชายมาก จริงมั้ย" ก็เลยถามว่าเพื่อนคนไหนรึ น้องไม่บอกชื่อ แต่พอจะคาดเดาเอาเองได้ เพราะเพื่อนเก่าๆ ที่เคยพูดคุยกันมีไม่กี่คนและเราได้ถอยห่างออกมาแล้ว จนไม่มีการติดต่อกันอีก ไม่ได้โกรธเคืองอะไรกัน แต่เราเห็นว่าการคบหา การคลุกคลีนั้น ทำให้เราไม่สงบและเผลอก่อกรรมได้

ก็เลยส่งตัวการ์ตูนหัวเราะกลับไป อ๋อ เค้าพูดอย่างนั้นหรอ สงสัยจะจริงนะ ก็ตอบไปอย่างนั้น แต่ภายในใจคิดไปว่าเพื่อนเหล่านั้นคงจะอำน้องเล่น เพราะเราไม่เคยมีความคิดชอบพอใครในตอนนั้นนะ ก็คิดไปว่า...ช่างเถอะ ใครจะคิดอะไรยังไงมันก็เป็นเรื่องของเขา เราย่อมรู้จักตัวเราเองดี ระยะทางพิสูจน์ม้า กาลเวลาพิสูจน์คน ก็ลืมเรื่องนั้นไป จนวันเวลาผ่านไป...........

 

เรื่องนี้ไม่จบ คนที่เราไว้ใจมาตั้งคำถามกับเราอีกว่าโกรธอะไรเพื่อนคนหนึ่งที่เคยสนิทกัน จึงไม่พูดคุยและลบเค้าออกจากเฟสบุค เราก็งง เราไม่เคยโกรธใคร แล้วก็ไม่เคยลบเพื่อนคนไหนออกจากเฟสบุค ไปดูให้ดีๆ ก่อน เพื่อนยังอยู่ครบทุกคน ไปเอาที่ไหนมาพูด ก็คุยกันไปคุยกันมาจะให้เราเป็นคนผิดให้ได้ในการที่ไม่ยอมกลับไปคบหากับเพื่อนคนนั้นอีก ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนนั้น พูดคุยสนทนากันอย่างสนิทชิดเชื้อ ร่วมทำบุญทำกุศลด้วยกัน....ผลที่สุด เราก็เลยขอจบโดยบอกไปว่าเป็นเหตุผลส่วนตัวของเรา ไม่ต้องมาเป็นกาวใจ เพราะเราไม่ได้โกรธอะไรเพื่อน เพียงแค่ไม่อยากคุยด้วย เรามีความรู้สึกที่ไม่ดี เราไม่อยากรู้สึกที่ไม่ดีจึงไม่คุยด้วยแค่นั้นเอง

ก็จบกันไป แต่ดูเหมือนจะไม่ยอมจบ เพราะอะไรเราก็ไม่รู้เหมือนกันนะ ไม่คิดแทนใคร ใครจะไปคบหาอะไรกับใครเราไม่ได้รับรู้เลย ก็ไม่ได้สนใจ วันๆ เล่นเน็ตหาอ่านธรรมะกับสนทนาธรรมะ คุยส่วนตัวกับคนแค่ไม่กี่คน เรื่องที่คุยก็มีเรื่องความฝันบ้าง ธรรมะบ้าง ก็เป็นเรื่องของตัวเองเป็นส่วนใหญ่

แล้วจู่ๆ เราโดนบล๊อกเฟสบุค งง ไม่เคยแท๊กภาพหรือเรื่องราวไปให้ใครนอกจากเพื่อนที่สนิทกันแค่สองสามคนเท่านั้น วันนี้เรางงมากจริงๆ เรื่องบางเรื่องเรารู้แต่เราพูดไม่ได้ เหมือนนิยายน้ำเน่าสิ้นดี

 

มันก็เป็นเรื่องตลกที่ได้พบเจอมากับตัวเองกับสังคมโลก มันเป็นอย่างนี้เอง นี่ขนาดวันๆ ไม่ค่อยได้คุยกับใครนะ ก็วางลงไป
แต่เอามาเล่าเพราะเป็นกระทู้"บทความ...กระดานเล่าสู่กันฟัง"ค่ะ โทษของการคลุกคลี

ถ้าเรามัวแต่ตั้งหน้าตั้งตาไปยึดความคิดความเห็นของผู้อื่น เอาใจไปจดจ่อกับผู้อื่น ว่าเขาจะรักหรือจะชัง เราย่อมไม่สงบลงไปได้
เพราะสรรพสิ่งเหล่านั้นเป็นแค่สมมติ แค่เราไม่ทุกข์ไปกับมัน เราก็พ้นจากสมมติเหล่านั้น

 

ชีวิต....ซ้ำซาก
เวียนเกิดเวียนตายกับรู้ ไม่รู้อยู่นี่แหละ
คนละคร
แสดงไปจนถึงฉากสุดท้าย
ฉากสุดท้ายเป็นฉากเดียวกัน
มีผ้าขาวห่อด้วย
บางคนเค้าไม่เอาผ้าขาวก็มี
มือพนมไว้ที่หน้าอกมีดอกไม้ธูปเทียน มัดมือด้วยด้ายสายสิญจ์
อย่ารอให้ถึงวาระนั้น จะคิด ทำ พูดสิ่งใด ให้เกิดผลก็เร่งกันไป
ตอนยังไม่ตายก็ถูกมัดไว้ด้วยกิเลสตัณหาอุปาทาน
ตอนตายก็ถูกมัดไว้ด้วยด้ายสายสิญจ์
แล้วจะปลดปล่อยตัวเองออกจากเครื่องร้อยรัดนี้กันเมื่อไหร่ดี?

 

บันทึก 4 เมษายน 2558

เมื่อฉันเห็น.....

สายตาแห่งการมองเห็นของฉันมีสามระดับ

ระดับที่หนึ่ง...การเห็นโลกในแง่มุมของมนุษย์ที่ยังมีกิเลสตัณหาอุปาทาน ติดอยู่ในโลกธรรมแปด ดำเนินชีวิตไปตามสังคมที่ตนเป็นอยู่พร้อมๆ กับความทะยานอยากในใจที่รอการปะทุได้ทุกเวลา

ระดับที่สอง...การเห็นธรรมที่มีอยู่ในโลกของมนุษย์ที่ชุ่มโชกไปด้วยกิเลสตัณหาและอุปาทาน ได้เห็นการเกิด การแก่ การเจ็บ การตาย เป็นทุกข์ โลภโกรธหลง เป็นความร้อนที่คอยเผารนจิตใจ ความริษยา หวาดระแวงที่มีอยู่ในจิตใจของปุถุชน กฏแห่งกรรมมีจริงและส่งผลจริง

ระดับที่สาม...การเห็นธรรมที่อยู่เหนือโลก ได้เห็นว่าชีวิตไม่ใช่เรา ไม่ได้เป็นของเรา สรรพสิ่งล้วนว่างเปล่า ไม่ได้มีอยู่จริง แค่เพียงธรรมชาติหนึ่ง ธรรมชาติหนึ่งของสิ่งมีชีวิต สิ่งมีชีวิตมีการเกิด การเจริญเติบโต เจ็บป่วย แก่แล้วก็ตายไป ธรรมชาติได้สร้างสรรค์ให้เป็นแบบนี้ มันเป็นแค่ธาตุทั้งสี่ที่มาประชุมกัน เป็นเพียงสิ่งสมมติ เมื่อหมดเหตุมันก็ดับลงไป เหตุแห่งทุกข์ทั้งหลายก็คือการหลงเข้าไปยึดมั่นถือมั่นว่ามี ว่าเป็น ปัจจัยปรุงแต่งต่างๆ ทำให้เกิดทุกข์ จากกุศลมูลและอกุศลมูล....ฯลฯ ดังนั้นพึงละออกจากเหตุแห่งทุกข์ทั้งปวง เปิดม่านบังตาออก เพื่อแจ้งในสัจธรรม

 

วันนี้กับวันนั้นของเรามันต่างกันมากจริงๆ

วันที่เคยทำเพื่อผู้อื่น ทำเพื่อความหายจากทุกข์โศกของผู้อื่น
วันนี้ไม่มีอีกแล้ว ทุกสิ่งเปลี่ยนไป

จากวันที่มองเห็นว่าผู้คนล้วนทุกข์ทน ล้วนถูกหลอก ถูกเอาเปรียบ ถูกย่ำยีและคุกคามจากภัยที่มองไม่เห็น จากวันที่เคยมองเห็นว่าเราดีกว่าเขา เราฉลาดกว่าเขา เรารู้มากกว่าเขา กลายเป็นว่าทุกวันนี้ไม่มีเรา เขาหรือใครก็ไม่มี ทุกข์ภัยก็ไม่มี ความหลอกลวงเอาเปรียบกันก็ไม่มี

สิ่งต่างๆ ที่ผ่านมาล้วนเป็นอุปาทานที่ปรุงแต่งกันไปตามความทะยานอยากที่มีอยู่ในใจตน...อยากดี...แล้วก็ยึดดี ยึดดีแล้วไม่มีฟีดแบคก็เป็นทุกข์ กล้ำกลืนฝืนใจ เสแสร้งกันไป หลอกจิตหลอกใจตนเองไป

ห้าสิบกว่าปีของการท่องโลก โลกที่มีอยู่ในกาย โลกที่มีอยู่ในใจ เพราะคำว่า "มี" มันจึงมีไปเรื่อยๆ ไม่หยุดไม่หย่อน คนเราทุกข์เพราะมี ทุกข์เพราะอยากมีแต่ไม่มี เราเกิดมาวันแรกก็ไม่มีอะไรอยู่แล้ว พออยู่ไปๆ ความอยากมี อยากได้ อยากต่างๆ มันมาจากไหน

วันนี้ทุกสิ่งอย่างเป็นโมฆะ ยกเลิกในการกระทำทั้งปวง

มีเหตุให้ทำก็ทำ ไม่มีเหตุให้ทำก็ไม่ทำ ทำแล้วปล่อย ไม่ยึดผล จะมีหรือไม่มีก็ไม่สนใจต่อไปอีก

โลกนี้มีเพียงกิเลส กรรม และวิบาก ล้วนเป็นกระแสพลังงาน หาได้มีตัวมีตนอย่างใดไม่

กรรมดีส่งผลที่ใจ กรรมชั่วก็ส่งผลที่ใจ

ยกใจออกมาจากดีและชั่ว ก็เป็นใจที่มีอิสระอยู่เหนือกรรม

 

อุปาทาน แปลว่า การยึดมั่นถือมั่นของกิเลสในใจ ความสำคัญมั่นหมายของจิตใจ
เห็นสัญญาขันธ์ ก็บอกว่านี่คือรูป นาม แล้วมันก็ดับไป
เห็นสังขารขันธ์ ก็ดูมันไปจนมันหมดกระแสของมันเอง หมดกระแสก็ดับไป
สังขารที่ปรุงจนเป็นนิวรณ์(ความฟุ้งซ่าน)ต้องดูมันไปอย่างเดียว ไม่เข้าไปร่วมกันมัน พอมันไม่มีเพื่อน มันก็เลิกเล่นไปเอง
ลดรูป ลดนาม ให้กลายเป็นธาตุ
ธาตุต่างๆ ล้วนเปลี่ยนแปลงไปตามเหตุปัจจัย
ธาตุ ขันธ์ อายตนะ ลดลงมาเป็นเพียงรูปกับนาม
รูปไม่เที่ยง รูปเป็นทุกข์ รูปเป็นอนัตตา
นามไม่เที่ยง นามเป็นทุกข์ นามเป็นอนัตตา
ทั้งรูปและนาม จึงไม่มีอยู่จริง เป็นอนัตตาไปหมด
รูปนามเป็นธาตุ ธาตุเป็นรูปนาม
ไม่มีตัวตน สักแต่ว่า
อารมณ์เป็นนาม นามไม่เที่ยง นามเป็นทุกข์ นามเป็นอนัตตา
ความรู้สึกเป็นนาม นามไม่เที่ยง นามเป็นทุกข์ นามเป็นอนัตตา
.............สรรพธัมมา อนัตตา
สิ่งที่แสดงให้เห็นจึงเป็นเพียงอุปาทานสังขาร ซึ่งเป็นอนัตตา
อนัตตาสมมติ สมมติอนัตตา
อย่าไปทำอนัตตาให้เป็นอัตตา

 

สวัสดีค่ะคุณห้าศูนย์ ขอบคุณที่แวะมาทักทาย
ไม่อยากเชื่อว่าหัดแต่งกลอนนะเนี่ย รุ่นนี้คงไม่เรียกว่าหัดแล้วล่ะมังคะ (คริคริ)