เต้าเจี้ยว

เอาอย่างนี้แหละท่าน.....ความหมายมีตีความมีเยอะแล้ว....เอาความเข้าใจดีกว่า...ว่าท้ายสุดแล้วคืออะไร

................................................................................
เด๋วลองดูหน่อยอ่ะ...ข้อความส่วนใหญ่พิมพ์ไว้นานแระ....
...ไม่ได้ไปโต้วาทะกับใครนะ...ต้องการทราบว่าท่านผู้รู้...จะเสนออะไรพอได้เป็นปัญญาไปปรับปรุงตนบ้างอ่ะ...^_^....
................................................................................
สพฺเพ ธมฺมา อนตฺตา ธรรมทั้งปวงไม่ใช่ตัวตน?
ตอบ อนตฺตา คือ ไม่ยึดมั่นถือมั่น
..............................................................................................
ขยายความ คำว่า "จิตไม่ยึดมั่นถือมั่น"
ในเบื้องต้น
( รู้โดยอาศัยคิด )
ธรรมทั้งปวง ไม่ใช่ตัวตน
...เป็นการพิจารณาด้วยความจำได้หมายรู้ตามเงื่อนไขสภาวะที่พระพุทธองค์ทรงแสดงเป็นลำดับๆ
ในท่ามกลาง
(วางคิด...จึงรู้....)
ธรรมทั้งปวงไม่ควรยึดมั่น
.... พิจารณาด้วยปัญญาด้วยความผ่องใสแห่งใจในภายในว่าไม่ควรยึดมั่นว่าเป็นเราว่าเป็นของเราตามสภาพตามที่เป็นจริง..เพื่อการรู้แจ้งตามความเป็นจริงด้วยปัญญาเครื่องตัด (เพื่อวางรู้ต่อไป)
ในที่สุด
( รู้แจ่มแจ้งประจักษ์จิตแล้วก็วางรู้ )
ดับความยึดมั่นถือมั่นลง..ถอนความพอใจและไม่พอใจออกเสียได้

....รู้แจ้งเห็นจริงในไตรลักษณ์...ตามเหตุตามปัจจัย ตามสภาวะ ...... หมดปัจจัยสืบต่อ
***ธรรมทั้งหลายปรากฏแต่เพียงสักแต่ว่าเป็นไปตามเหตุตามปัจจัยเท่านั้นเสมอเหมือนกันหมด...ไม่มีความหมายอะไรมาปรุงแต่งจิตอีก เพราะจิตไม่ยึดมั่นถือมั่น...ธรรมทั้งปวง...ก็คงอยู่อย่างนั้นเป็นไปตามเหตุตามปัจจัยอย่างนั้นไม่มีความหมายอะไรไม่มีสมมติบัญญัติอะไรมาอธิบายความ...เพราะไม่มีความหมายอะไร (ถ้ายังมีความหมายก็แสดงว่ายังยึดอยู่) แต่สามารถแสดงออกด้วยคำพูดพอให้เข้าใจความกันได้แต่เพียงรูปบัญญัติ นามบัญญัติ พอเผยแผ่เป็นเครื่องรู้แห่งปัญญาให้นำไปปฏิบัติให้เห็นจริงตามเท่านั้น
....ส่วนรสธรรม วิมุตติธรรม ตนผู้เข้าถึงเท่านั้นที่จะรู้ได้จำเพาะตน และหากมีผู้เข้าถึงวิมุตติธรรมได้เช่นเดียวกับตนแล้ว...ก็หมดความที่จะต้องเจรจาต่อกัน..เพราะเห็นเหมือนกัน รสธรรมเดียว รสวิมุตติธรรมก็เดียวกัน ...(ก็คงได้แต่มองตากันปริบๆเท่านั้น)
....อุปมาเหมือนกับแสงอาทิตย์กระทบวัตถุ แสงอาทิตย์นั้นก็ไม่ได้ให้ความหมายอะไร กับวัตถุนั้นๆว่าเป็นนั่นเป็นนี่..ว่านั่นรูปนี่นาม...(แม้แต่ตัวดวงอาทิตย์เองก็ไม่ได้ให้ความหมาย)
.....อุปมาเหมือนกระจกที่สะท้อนให้เห็นเหมือนว่าวัตถุนั่นอยู่ภายในกระจกแต่พอเคลื่อนวัตถุออกกระจกก็ไม่ติด ไม่ยึดในวัตถุนั้นๆ..ไม่ว่าวัตถุนั้นๆจะเป็นอะไรน่ารักน่าชังอย่างไรกระจกก็ยังรับกระทบ(ภาพที่ปรากฏในกระจก)ตามจริงนั้น...ไม่ได้เลือกว่าจะส่องแต่สิ่งที่ดีๆ..ที่ไม่ดีไม่ส่อง..ทุกวัตถุที่มากระทบกระจก...กระจกก็แสดงอาการเดียวกัน
.....อุปมาแผ่นดินที่รองรับสิ่งสกปรกสิ่งงามไว้ด้วยอาการเดียวกัน....
.............................................................................................................
เพราะจิตไม่ยึดมั่นถือมั่น ฉันนั้น แม้วัตถุนั้นจะมีอยู่ในโลกแต่ก็เหมือนไม่มีสำหรับจิตเช่นนี้เพราะพ้นสภาวะที่จะให้ความหมายใดๆอีกต่อไป....แม้จะไม่ยึดมั่นหากว่ายังจำเป็นต้องมีกินใช้....ก็คงต้องมีกินใช้พอประทังไปตามประสาชาวโลกที่เขามีอยูกินตามปกติเป็นแต่เพียง "สักแต่ว่า"...หากหมดเรื่องที่จะต้องเกี่ยวข้องการอยู่กิน...ก็ต่างแยกย้ายกันไปดังเช่นกระจกที่ไม่ติดในวัตถุนั้นๆ
เพราะจิตไม่ยึดมั่นถือมั่น..(มี..ไม่มี).และเมื่อพ้นสภาวะที่จะให้ความหมายก็กล่าวไม่ได้ว่าจิตนั้นมีสภาพอย่างไร....เพราะหมดสมมุติบัญญัติที่จะอธิบาย....จะรู้ได้ก็เฉพาะตนผู้ถึงเท่านั้นเป็นปัจจัตตัง...........
หากจะนำมาอธิบายก็จะมีแต่คำถามว่า ทำไม? อย่างไร? ไม่รู้จบสิ้น
...เมื่อถึงแล้วรู้แล้วก็รู้เหมือนๆกันเข้าใจอย่างเดียวกันเช่นนี้แล้วจะอธิบายทำไม
....อย่างเช่น คำว่า 0(ศูนย์) , ไม่มี ..มี , นี้เป็นอย่างไรก็ดุจเดียวกัน
....ถ้ายึดจิต อยู่...ก็ยังต้องกล่าวว่าจิตมีอยู่ มีเกิดดับอยู่ เพราะว่ายังยึด(อุปทาน) ยังมีสมมุติบัญญัติอยู่ เช่นนี้จะ ยึดจิตนั้นๆเข้าแดนนิพพานหรือ
....ตามมุตโตทัย ถ้าจิต อุปมาดั่ง 0(ศูนย์) แล้วหมดความหมาย...หมดสมมุติบัญญัติ...ท่านจะกล่าวว่าจิตเป็นอะไร ...เกิดหรือดับ.... คงกล่าวได้อย่างเดียวตามสมมุติบัญญัติว่า
"ไม่มี ..มี" นอกนั้นอธิบายไม่ได้

ธรรมทั้งปวง เมื่อรู้เท่าแล้วก็วางลงได้
(เมื่อวางลงแล้ว..ธรรมทั้งปวง...ก็คงอยู่อย่างนั้นเป็นไปตามเหตุตามปัจจัยอย่างนั้นต่อไปๆ..ธรรมดา)
ธรรมทั้งปวง เมื่อไม่รู้เท่าก็วางไม่ได้ เพราะยังยึดอยู่ยังไม่แจ้งประจักษ์ถึงจิต...ก็อาศัยเป็นเครื่องรู้ของปัญญาต่อไปจะกว่าปัญญาจะตัดได้
.................................................................................
สรุป คำว่า "อนัตตา" เพราะจิตไม่ยึดมั่นถือมั่น...คือมีสภาพ"ว่างเปล่าจากความหมายแห่งความเป็นตัวตน" ไม่ใช่ไม่มีตัวตน และไม่ใช่ มีตัวตน ....
....แต่ว่างเปล่าจากความหมาย( เข้าไปเกี่ยวข้องเพียงกับธาตุเพียง สักแต่ว่า) จึงได้ความว่า
สพฺเพ ธมฺมา อนตฺตา
ธรรมทั้งปวงไม่ใช่ตัวตน
.............................................ด้วยประการละฉะนี้..............

อนัตตาแปลว่าไม่ใช่ตัวตน ไม่ได้แปลว่า ไม่มีตัวตน
ถึงบัดนี้ก็หลายหน้าแระ
....และดูเหมือนจะยืดยาวออกไปได้อีกหลายๆหน้า...เพราะอะไรหนอ?

เต้าเจี้ยว
[IMG]
http://board.palungjit.com/showthread.php?t=155915

อ่านไปแล้วเมื่อคืนซึมไปเลย
อย่างนี้การเข้านิพพาน ก็เท่ากับอยู่กับจิตอื่นๆ ด้วย เป็นหนึ่งเดียว
จะลองอ่านอีกหลายๆ ครั้ง
.........................................................................................
[IMG]
อนุโมทนาด้วย.....เป็นธรรมสำคัญ...ครูบาอาจารย์ท่านกล่าวตรงกัน...ท่านรู้อย่างเดียวกัน....
.................................................................................................
..........ใครจะอธิบายรสแกง(วิมุตติรส)ได้เท่าผู้ชิม(คือผู้ปฏิบัติ)เอง....เมื่อชิมแล้ว(รู้แจ้งแล้ว)..รสแกง(วิมุตติรส)ย่อมปรากฏต่อผู้ชิม(คือผู้ปฏิบัติ)ดุจเดียวกัน....
..........เมื่อต่างชิมต่างรู้รสแล้ว...หมดเรื่องที่จะต้องอธิบายต่อกัน...เพราะรู้อย่างเดียวกัน
*******สำคัญอยู่ที่ว่าจะนำมาปฏิบัติให้รู้ประจักษ์แจ้งแก่ใจตนหรือไม่เท่านั้น********
พระสัทธรรมเมื่อสถิตย์ปุถุชนย่อมหมอง
เมื่อทดลองนำธรรมมาปฏิบัติจึงเห็น
หนทางมรรคอันเอกทำตามเย็น
ทำให้เห็นพระสัทธรรมบริสุทธิเฉพาะตน

นิ่งและว่างได้มาก ความสะเทือนย่อมกล้ำกรายได้น้อย
เห็นแต่ความเป็นไป ของกรรม ของบุคคล ของจักรวาล
บุคคลมีหน้าที่รักษาแต่จิตของตน

บุคคลแยกออกความดีความเลวออก
แยกปัญญาและความด้อยปัญญาออก
ย่อมแยกเดียรถีย์และพระพุทธเจ้าออก

[IMG]

จะต้องเห็นจิตกี่ครั้งกัน ถึงจะกระจ่างแจ้งอย่างหลวงปู่ดุลย์
จะต้องเห็นจิตกี่ครั้งกัน ถึงจะรู้กลไกการทำงานได้อย่างท่านมหากัสสปะแห่งระยอง
จะต้องเห็นจิตกี่ครั้งกัน ถึงจะแตกฉานอภิธรรมได้อย่างท่านสารีบุตร

[IMG][IMG][IMG]

[IMG]

[IMG]

[IMG]

[IMG]

[IMG]

[IMG]

[IMG]
http://board.palungjit.com/showthread.php?t=155915

เหตุที่มีผู้เข้าช่วยเหลือสงเคราะห์ยามที่บุคคลนั้นตกยาก
เพราะบุคคลนั้นมีความรู้บุญคุณ ..ทั้งยังช่วยบุคคลอื่นยามที่ตกยากเช่นกัน
ความกตัญญูเป็นคุณธรรมเบื้องต้นของคนดี และความเจริญทั้งหลาย

เหตุที่บุคคลสามารถให้อภัยต่อผู้อื่นได้ง่าย
เพราะเขามีจิตแยบคายดังนี้ว่า
ตัวเองก็มีความผิดพลาดอย่างนี้ มีความประมาทอย่างนี้ มาก่อน

;welcome2

ธรรมมะของพระพุทธองค์ มีตั้งแต่ง่ายไปถึงยาก
ที่ยาก ก็ตีความกันไปตามปัญญาตน

บุคคลที่สรรเสริญพุทธพจน์ อ้างบรมศาสดา ติดยึดแต่อาจารย์ตน
แต่กลับไม่อาจเข้าใจธรรมแท้จากผู้ใด
ทั้งอ้างพระคถาต่างๆ เพื่อเสริมความคิดตนทั้งที่บิดเบือนสัจจะ
จึงหาได้เข้าถึงธรรมใดๆ ได้
เพราะเขาเป็นผู้วางอัตตาไม่ได้ แม้นจะพร่ำแต่เรื่องการไม่มีอัตตา

ธรรมนั้นจึงเป็นประดุจงูพิษสำหรับผู้ไม่ทำลายตัวตน
บุคคลที่ยึดติดบุคคล ย่อมไม่อาจทำลายบุคคล
สุคติภพ และสุขอันสงบ จึงยากจะเกิดแก่เขา

;welcome2

ก็ไม่ได้ถือว่าเป็นอาจารย์โดยตรง เพียงแต่ไปอยู่ด้วยกันในระหว่างพรรษา ต่างคนต่างก็แนะนำซึ่งกันและกัน บางครั้ง 2 - 3 วันถึงจะพูดกันก็ยังเคยมี แต่ท่านปรารภว่าอยากเรียนรู้เรื่องคอมและอินเตอร์เน็ตก็เลยช่วยเหลือท่าน ถือว่าเป็นสหธรรมิก กันเสียมากกว่า

ฝันดีนะจ๊ะ

พอนึกอยากรู้อะไรก็ดูเหมือนจะมีใคร พามาให้รู้เลย
http://board.palungjit.com/showthread.php?t=155915

[IMG]