เดียร์จ้ะ... ทนหน่อยนะ... ทุกอย่าง มีเริ่ม ก็มีจบจ้ะ... จะช้าหรือเร็วเท่านั้นเอง... อย่าไปสนใจคนอื่นเขา... เขาจะดีหรือไม่ดี เราก็ไม่ได้จะไปดี หรือไม่ดีแบบเขา... ในทางกลับกัน ถ้าเราดี หรือไม่ดี เขาก็ไม่ได้มาดี หรือเลวแบบเรา... เรามีบุญกันมากเลยนะจ้ะเนี่ย... อย่างน้อย เราได้เกิดมาเป็นคน... มีอาการครบ 32... มีคนที่คอยรัก คอยห่วงใยเราอยู่ตลอดเวลา... มีคนที่เราจะให้ความรัก คอยเอาใจใส่... มีบ้านอยู่... มีอาหารกิน... มีงานทำ... ในขณะที่คนอีกเป็นล้านๆ... ที่เกิดมาพิกลพิการ... ไม่มีใครรัก ไม่มีใครต้องการ... จะ หันไปหาใครก็ไม่ได้... เวลาเสียใจ หวาดหวั่น จะหาอ้อมกอด หาไออุ่นจากใครก็ไม่ มี ต้องร้องไห้คนเดียว... บ้านก็ไม่มีอยู่ อาหารจะกินก็ต้องคุ้ยขยะเอา... เดียร์โชคดีกว่าคนพวกนั้นขนาดไหนจ้ะ... อย่าเอาแต่นึกสงสารตัวเอง... เปิดใจกว้างๆ... มองคนที่เขาลำบากกว่าเรา มีทุกข์หนักกว่าเรา... เราจะซึ้งว่า ตัวเราเองโชคดีมหาศาลมากขนาดไหน... ตัวเรามีคุณค่าต่อทั้งตัวเอง ครอบครัว และคนรอบข้างมากแค่ไหน... ความสุขมันอยู่รอบๆ ตัวเรานี่เองนะจ้ะเดียร์... ลองมองดูดีๆ สิจ้ะ... อย่ามัวค้นหาสิ่งที่เราคิดว่าไม่มี ทั้งๆ ที่กองอยู่ตรงหน้าเราเต็มไปหมดเลย... มีความสุขมากมากนะจ้ะ... พี่เอาใจช่วยนะ... ^-^ ^-^ ^-^ ^-^ ^-^
ฝากให้อ่านจ้า http://board.palungjit.com/showthread.php?t=131048 เห็นเขาคุยกันเรื่องแมงมุม เห็นคุณเล็กบอกว่า ของน้องเดียร์ช่วยกันไปแล้ว อย่าลืมส่งบุญใช้หนี้อีกนะ ไม่อยากเห็นคนสวยขาหักจ้า
ขอบคุณจ้า พี่ดีใจนะที่เดียร์สบายใจขึ้น ถ้ามีอะไรที่ช่วยกันได้ก็ช่วยกันไป พี่ๆน้องๆกันทั้งนั้นแหละจ้า ยังไงก็พยายามสู้ต่อไปนะ
ฮึ ฮึ ฮึ ผ้าอนามัย เก็บแล้วเดี๋ยวก็หมด... เก็บเป็นผ้าถุง ฉีกเป็นแถบๆ แล้วซักเอาดีไหมเอ่ย... ว่าแต่จะกล้าซักของตัวเองกันหรือเปล่าน้อ.... เดียร์พักผ่อนบ้างนะจ้ะ... อย่าทำงานดึกๆ บ่อยๆ น้า เดี๋ยวไม่สบายไปนะจ้ะ...
เป็นห่วงอยู่เสมอนะ แต่ไม่ค่อยได้คุยกัน หากมีเวลาก็มาฝึกสมาธิกันอีก ยังมีที่ละเอียดขึ้นไปอีกนะ ค่อยๆฝึกไป จุดสำคัญอย่าได้ลืมลมสบาย และตัวเมตตา
