การเดินจงกรม

อยากจะถามผู้รู้ ว่า การเดินจงกรม จำเป็นต้องเดินช้าๆ หรือไม่ หรือเดินตามปกติแต่มีสติรู้ตัวตลอด

เวลาผมเดินจงกรม ถ้าเดินช้าๆ ความฟุ้งซ่านมาเพียบเลย แต่ถ้าเดินปกติ ไม่ช้าไม่เร็ว จะมีสมาธิในการเดินมากกว่า

และท่านใดมีวิธีแนะนำในการเดินจงกรมที่ท่านปฎิบัติแล้วได้ผลดีบ้างครับ

 

ผมก็ไม่ได้มีความรู้อะไรมากมายนะคับ แต่เคยอ่านหนังสือของหลวงปู่เจี๊ยะ จุนโท

ท่านเกือบจะวิ่งจงกรมเลยนะคับ ก็ท่านพุธ โธ รัวเป็น m16 เลยยล่ะคับ

สิ่งสำคัญ คือ ทำใจสบายๆ คับ

โมทนาคับพี่

 

ความคิดเห็น....เคยฟังพระท่านเทศน์ จงกรมแปลว่าก้าวไป จะเดินเร็วเดินช้า หากสติเกิดเรียกว่าเดินจงกรม สมัยก่อน พระนั่งสมาธิกันมาก หมอชีวก ก็เลยไปถามพระพุทธเจ้าว่าจะทำอย่างไร เพราะพระนั่ง มากๆแล้วท้องอืด พระพุทธเจ้าก้เลยให้ออกกำลังกาย แต่พระจะมาออกกำลังกายก็ไม่เห็นน่าดูเท่าไร จึงให้ เดินจงกรมแทน หากเดิน แล้วจดจ่อ ในอารมณ์ ก็เป็นการทำสมถะก่อน หากเดินแล้วมีสัมมาสติเกิด ขึ้น รู้เท่าทันอารมณ์ ก็เป็นการเดินจงกรมที่เป็นวิปัสนา

 

เน้นทางไหนหละครับ ถ้าจะเน้นทางวิปัสสนา คุณก็ต้องเลือกเดินท่าที่
เดินแล้วเห็นความฝุ้ง เพราะเราจะทำการเห็นทุกข์ (ทุกขา อริสัจจา ปริญญญัง-
ทุกขเป็นของควรรู้รอบ ) หากเราเห็นฝุ้งก็แปลว่าตามเห็นอยู่ นี่ก็คือ ทำวิปัสสนา

แต่ถ้าฝุ้งไม่ไหวละ หรือ ไม่หละวันนี้ควรทำเพื่อความสงบ คุณก็เดินในท่า
ที่เดินแล้วทำให้สงบ ความสงบคือผลของสมถะ

พอสงบแล้ว จิตมีกำลังแล้ว(มีองค์ธรรมสุขสะสมอยู่) ก็จะสามารถทนการดูฝุ้งได้(อย่างมีสมาธิ)
[ จะเห็นว่า ความสุขที่ได้จากผลการทำสมถะ จะเป็นบาทหรือเหตุใกล้ให้เกิด สมาธิ ในการตั้ง
มั่นในการตามดู ตามรู้ทุกข์ ]

พอฝุ้งมากไปแล้ว ดูไม่ได้ ดูแล้วจิตมันไม่ห่าง เป็นผู้รู้ผู้ดู มันกระโดดไป
เป็นผู้ร่วมฝุ้งเสียแล้ว แบบนี้ก็ต้องกลับมาทำสมถะ เก็บกำลังให้การวิปัสสนา

เราก็ทำสลับไปแบบนี้ เรียกว่า
"เจริญ สมถะ และ วิปัสสนา ด้วยปัญญาอันยิ่ง" ( พุทธพจน์ )

ไม่ต้องเลือกทำอย่างใดอย่างหนึ่งนะครับ ถ้าจะให้ดี คุณพิจารณาแล้ว
ว่าวันนี้สมควรทำอย่างไร ก็ให้ทำอย่างนั้น อย่าตั้งความจงใจไว้ว่า วันนี้
ฉันจะทำอย่างนั้นจะทำอย่างนี้ เราต้องปล่อยให้เกิดตามความเหมาะสม
ของพื้นจิตขณะนั้น แบบนี้จะพอดี คือ จิตมันจะเป็นกุศลเต็มที่ เขาจะ
พร้อมรับการอบรมโดยที่เขาพร้อม เราไม่ได้ยัดเยียดให้ จะให้ผลเร็ว

 

โมทนากับทุกท่านที่ตอบครับ.....ผมบางครั้งก็วิ่งจงกรมนะ(ตอนออกกำลังกายอ่ะ)......

 

เวลาผมมีโอกาสเดินจงกรม ผมจะเดินรู้ความคิด รู้จิตลงไปตรง ๆ เลย

เดินไปความคิดโผล่ขึ้นมา เผลอไปแล้ว มารู้ทันความคิด ดูความคิด ดูจิต จิตเป็นอย่างไร จิตเกิดอาการอย่างไร ดูที่จิตลงไปตรง ๆ สมมุติว่า..ถ้างงว่าจิตอยู่ที่ไหน ดูอาการของจิตที่ส่งผลมาที่กายแทนเลยก็ได้ เช่น เวลาจิตเกิดลมหายใจจะเปลี่ยนไป เวลาจิตเกิดหงุดหงิดจะหน้านิ่วคิ้วขมวด จิตเกิดตกใจใจหายวูบ ใจสั่น ดูความสัมพันธ์ระหว่างความคิดกับจิตใจ มันวิ่งเข้าไปพัวพันกันได้อย่างไร ดูตามความเป็นจริงในปัจจุบันนั้นด้วยสติ อย่าเดา อย่าเอาความจำเก่า ๆ มาปรุงแต่ง คิดเองเออเอง ต้องฝึกให้เห็นจริง ๆ ตามอาการนั้น ถ้าเห็นภาวะที่จิตเข้าไปหลงความคิดนั้นได้ทันจริง ๆ ปัญญาตัวจริงก็จะเกิดเอง ต่อไปเมื่อเข้าใจอะไร ๆ มากขึ้น ๆ เขาก็จะวางของเขาเอง

เอ้อ..ลืมบอกไป จะเดินดูความคิดดูจิตเลยทีเดียว จิตต้องตั้งมั่นพอสมควรนะ ไม่งั้นเวลาผัสสะมากระทบก็จะไม่เป็นกลาง ถ้าจิตไม่เป็นกลางพอ เดี๋ยวมันก็หลงความคิดไปอีกครับ หลุดจากความคิดหนึ่งไปเจออีกความคิดหนึ่งอยู่ดี หนีเสือปะจระเข้ครับ เอาสติให้ต่อเนื่อง สมาธิให้มั่น ๆ ไว้ก่อนนะครับพี่น้อง..

 

อันนี้วิธีของผมเวลาเดินจงกลม..นะครับและมีอีกหลายๆวิธี (ตอบให้ละเอียดดีกว่าเดี๋ยวโดนอีก)

เวลาเดินก็เอาจิต(ความรู้สึก) ไปจับที่แผ่นเนื้อหนังที่สัมผัสพื้นดินนั่นแหละครับ สมมติว่าก้าวท้าว(ไหนก่อนก็ได้) แล้วส้นเท้าสัมผัส ก็ให้รู้ที่ส้นเท้า แล้วสัมผัสก็ไหลเรื่อยไปจนถึงปลายเท้า จากนั้นสัมผัสใหม่จะเกิดก็ต่อเมื่อท้าวอีกข้างเริ่มสัมผัสพื้น ทำอยู่อย่างนี้
ไปเรื่อยๆ ทำไปจนเห็นว่ามีอะไรซักอย่างทีวิ่งไล่สัมผัสนั้นๆ..(เห็นที่นี้คือใจเห็นนะครับ อย่าเข้าใจหมายถึงอย่างอื่น)
จะวิ่งก็ยังได้เลยครับ มันจะได้เ็ห็นชัด (เห็นอะไรน้อ ??)

(ต่อไปนี้เรากระทำเอง ไม่มีในตำรา)
ทีแรกก็คิดไม่ออกว่าให้เดินจงกลมทำไม แล้วพอบอกว่าเวลาเดินผมกำหนดที่ลมหายใจ ปรากฏว่าผิด แล้วพระท่านไม่บอกว่าให้เดินเพื่ออะไร งงอยู่เป็นนาน..
จนกระทั่ง เดินเหยียบหิน แล้วมันเจ็บคราวนั้นแหละมัน ปิ้ง เลย
ถ้าส้นเท้ามันด้านรับสัมผัสได้ยากก็กระทืบเท้าให้เจ็บก่อน แล้วเดินค่อยๆเดินแล้วจะรู้สัมผัสได้ชัดเจนขึ้น (อาจจะผิดฉนั้นรับฟังไว้เฉยๆดีกว่า)

การเดินจงกลมนี้ก็อยู่ในข้อธรรมปฏิบัติในไหนน๊า..จำไม่ได้ ?
คับคล้ายคับคราว่าจะอยู่หมวดกายในกายอะไรนี่แหละ ไม่แน่ใจ...
ใครรู้ช่วยตอบด้วยนะครับ

 

....ธรรมทั้งหลาย มีใจเป็นใหญ่ ใจเป็นประธาน สำเร็จด้วยใจ....ทั้งนั่ง ยืน เดิน นอน

 

พ่อแม่ สอนเราเดินตั้งแต่เด็ก เราก็เดินมาจนถึงโต

เราก็เดินแบบที่เราเดินเป็นปกติ

พอคิดจะเดินจงกรม ก็ไม่ต้องไปดัดแปลงการเดินให้มันแปลก หรือเปลี่ยนแปลกไปจากเดิน

เดินเป็นปกติ แต่ให้มีสติรู้ในการเดิน ไม่หลงเลือนลอยแบบเดิมๆ

เดินไปใจลอยไปก็ให้รู้ เดินไปหลงคิดเรื่องต่างๆนาๆ ไม่อยู่กับการเดิน ก็ให้รู้

ถ้าเราไม่ดัดแปลงการเดินของเราแล้ว เวลาเราเดินในชีวิตประจำวัน ก็เป็นการเดินจงกรมไปในตัวทั้งวัน

 

นั่นหละผมก็ใช้วิธีนี้นะ.....

 

กินแบบแห้งๆ จืดๆ
ชอบกินแบบ มีน้ำ มีเนื้อ มีกระดูก มีผัก มีปรุง โอ้ย ได้หลายรส...
กินแต่กระดูก เคี้ยว ยากจริง.....