ความเป็นผู้ชอบคุย ย่อมเป็นไปเพื่อความเสื่อมแก่ภิกษุผู้มีจิตหลุดพ้นในสมัย

<center> พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๒ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๔
อังคุตตรนิกาย ปัญจก-ฉักกนิบาต</center> <table align="center" background="" border="0" cellpadding="0" cellspacing="0" width="90%"> <tbody><tr><td></td> </tr><tr><td vspace="0" hspace="0" bgcolor="darkblue" width="100%"></td></tr></tbody></table>
<center>๙. สมยวิมุตตสูตรที่ ๑

</center> [๑๔๙] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรม ๕ ประการนี้ ย่อมเป็นไปเพื่อความ
เสื่อมแก่ภิกษุผู้มีจิตหลุดพ้นในสมัย

ธรรม ๕ ประการเป็นไฉน คือ

ความเป็นผู้ชอบทำการงาน ๑
ความเป็นผู้ชอบคุย ๑
ความเป็นผู้ชอบนอน ๑
ความเป็นผู้ชอบคลุกคลีด้วยหมู่คณะ ๑
ภิกษุนั้นไม่พิจารณาจิตที่หลุดพ้นแล้วอย่างไร ๑

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรม ๕ ประการนี้แล ย่อมเป็นไปเพื่อความเสื่อมแก่ภิกษุผู้มี
จิตหลุดพ้นในสมัย ฯ

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรม ๕ ประการนี้ ย่อมเป็นไปเพื่อความไม่เสื่อมแก่
ภิกษุผู้มีจิตหลุดพ้นในสมัย

ธรรม ๕ ประการเป็นไฉน คือ

ความเป็นผู้ไม่ชอบทำการงาน ๑
ความเป็นผู้ไม่ชอบคุย ๑
ความเป็นผู้ไม่ชอบนอน ๑
ความเป็นผู้ไม่ชอบคลุกคลีด้วยหมู่คณะ ๑
ภิกษุนั้นพิจารณาจิตที่หลุดพ้นแล้วอย่างไร ๑

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรม ๕ ประการนี้แล ย่อมเป็นไปเพื่อความไม่เสื่อมแก่ภิกษุผู้มี
จิตหลุดพ้นในสมัย ฯ
<center>
จบสูตรที่ ๙
</center>