ทุกท่านมีความสุขกับการเป็นผู้ให้จริงหรอคะ?

มีความสุขจริง ๆ ครับ การให้ยังไงก็ดีกว่าการรับอย่างเดียวอยู่แล้ว เรื่องการให้นี้เราต้องทําให้เป็นประจํา ยิ่งให้แล้วไม่หวังสิ่งตอบแทน หวังให้คนที่เราให้มีความสุขแบบบริสุทธิ์ คือไม่หวังว่าเราจะได้อะไรกลับมาจากสิ่งนี้ยิ่งทําให้เรามีความสุข แล้วเราจะพบกับความสุขที่แท้จริงครับ ผมขอยืนยัน ส่วนเรื่องการสวดมนต์ ผมอยากให้คุณคุณนายโฮหมั่นสวดมนต์ไว้ทุกวัน คือไม่ว่าจิตจะตกหรือไม่ตก พอถึงเวลาก็สวด คือพยายามฝืนหน่อยครับ หากเราฝืนครั้งแรกสําเร็จ ครั้งต่อ ๆ ไปก็จะง่ายขึ้นตามลําดับ พอเราชนะใจตัวเองแล้ว ต่อไปพอถึงเวลาเราก็จะสวดมนต์เอง โดยไม่ต้องไปบังคับหรือฝืนใจตัวเอง คือมันจะเป็นไปโดยธรรมชาติครับหลังจากนั้น ยังไงก็ขอเป็นกําลังใจให้คุณคุณนายโฮนะครับ คุณทําได้อยู่แล้ว ขอแค่ชนะใจตัวเองพอครับ

 

คำอธิษฐานหนึ่ง ของพระมหาโพธิสัตว์ ที่ได้ใช้มามาก จนฝังเป็นนิสัยประจำจนชิน
จนถึงพระชาติก่อนจะตรัสรู้ คือ " ความเป็นผู้ฉลาดในอุบายแห่งความเสื่อม และ ความเจริญ "


------------------------------------------------------------------



พระโพธิสัตว์หลายพระองค์ หลายท่าน จึงอธิษฐานไว้ว่า ขอให้ความทุกข์ทั้งหลาย
ของสรรพชีวิตที่ได้รู้ ได้เห็น ได้ประสพ คือ พลังงานที่จะกระตุ้นเตือนให้มีกำลังใจสร้างบารมี

แล้วในสังสารวัฏนี้ ไม่มีที่ไหนไม่ทุกข์ไม่มี ผู้มีดวงตาที่สะอาด ธุลีน้อย มีปัญญามาก
ย่อมสามารถนำพลังงานแห่งความทุกข์นั้น มาเป็นเปลียนเป็นพลังแห่งกุศล ให้กับตนและชีวิตอื่นได้


เราให้ได้ ตั้งแต่ ให้ชีวิตอื่นเห็นรอยยิ้มของเรา ได้ยินได้ฟังสิ่งดีๆจิตใจไม่ขุ่นมัว ได้กลิ่นแห่งดอกไม้ธูปเทียน เครื่องหอม ที่น้อมไปถึงความสงบ ได้ฟังเสียงธรรม เสียงสวด เสียงดนตรีที่น้อมไปสู่ความสงบ ได้เห็นความสงบนิ่งอิ่มในธรรมของเราหรือพระสงฆ์ครูอาจารย์ที่เป็นเนื้อนาบุญแล้วเค้าก็น้อมใจไปสู่ความสงบฯลฯ จนไปถึง ได้ให้ธรรมที่น้อมนำใจสลัดออกจากกิเลสเครื่องเศร้าหมอง ร้อยรัดจิตใจ ตั้งแต่เรื่องหยาบๆ ไปจนถึงเรื่องละเอียด



....หลวงปู่ ครูบาอาจารย์ และหลวงตาม้า ท่านสอนไว้หลายอย่างเช่น

ให้หมั่นอธิษฐานหลังจากจิตเบา มีกำลัง ว่า " ขอให้ทุกชีวิตที่ได้พบ ได้เห็น ข้าพเจ้า
มีความสุข มีความสมหวังในสิ่งดี " แบบนี้เป็นต้น

--------------------------------------------

 

พระท่านจึงสอน ให้เจริญจิตจนถึงอัปปมัญญา คือ มีจิตเสมอไปไม่แตกต่าง ทั้งตนและสรรพชีิวิต

ผู้ที่จะทำได้ ต้องมีปัญญาเห็นชัดแจ้งว่า ทุกชีวิต ล้วนอยู่ในกองทุกข์ ปรารถนาความสุข ไม่ต้องการความทุกข์กัน ทั้งนั้น


เมื่อเจริญ สติปัฏฐานสี่ จนถึงเวทนาในเวทนา จิตในจิต และธรรมในธรรม ทั้งภายในและภายนอก ( ภายในคือตน ภายนอกคือชีวิตอื่น /สูงขึ้นไป ภายในคือกาย-ใจส่วนละเอียด ภายนอกคือกาย-ใจที่หยาบ )
จะชัดในจิตใจว่า ทุกชีวิต ล้วนถูกปรุงแต่งด้วยธรรมทั้งที่เป็นกุศลและอกุศล สลับกันไป
ไม่มีใครอยากทุกข์เพราะทำอกุศล


เห็นชัดแล้ว ก็ยิ่งเพิ่มพูน ความเมตตา+ อภัย , ความกรุณา + ความมีสุขเสมอเมื่อได้ช่วยเหลือทุกระดับ , มุฑิตา+เป็นสุขที่ได้ช่วยให้ชีวิตอื่นได้ดี ,และ อุเบกขา+ทนได้เสมอ ที่จะรอให้ถึงเวลาที่เหตุ-ปัจจัยเหมาะสมจะช่วยเหลือ


ดังนั้น แม้คนอื่นจะเห็นเราอยุ่เฉยๆ แต่ ที่จริง เรา( ผู้เข้าใจวิถีบำเพ็ญชีวิตแห่งโพธิสัตว์ )ก็กำลังบำเพ็ญการให้ ในสภาวะที่ดูเหมือนนิ่งเฉยได้เหมือนกัน

 

เราต้องฉลาดในการให้อีกประการ


- อย่าใช้กำลังของตัวเราเองเพียงผู้เดียว

แม้เราเป็นปุถุชนมีกิเลสมากไม่น้อยกว่าใคร แต่เราสามารถน้อมพลังงานดีๆให้กับชีวิตอ่ื่นได้ โดยทำตัวเป็นสะพานบุญ


เพียงแค่ เราศรัทธาในพระรัตนตรัย ก็นึกถึงท่านขอให้ท่านแผ่กำลัง แผ่บารมี ให้กับบุคคลหรือสรรพชีวิต ได้



แค่นี้ พอทำบ่อยๆ จะรู้เลย

ว่า พลังงานท่านจะผ่านที่เราก่อน ทั้งที่เราขอให้คนอื่น

พอพลังงานท่านผ่านทีเรา รูป+นาม( กาย+ใจ)ของเราก็ได้รับการฟอก

แล้วเป้าหมายการส่งผ่านพลังงานคือบุคคลและสรรพชีวิต ก็จะได้รับ ตามสภาวะจิตใจ
ของเค้าที่เปิดรับได้

 

ร่างกายนี้ เหมือนสะพาน ..ใช้ทำดี ให้คุ้ม..