'ธรรมะติดดิน'ของทายาทสาวสายการบิน

<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=4 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=headline vAlign=baseline align=left>'ธรรมะติดดิน' ของทายาทสาวสายการบิน</TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD bgColor=#cccccc height=1></TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=4 border=0><TBODY><TR><TD class=body vAlign=baseline align=left>โดย ASTVผู้จัดการรายวัน</TD><TD class=date vAlign=baseline align=left>16 กรกฎาคม 2553 23:26 น.</TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=4 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD vAlign=center align=middle></TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=4 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD vAlign=top align=middle><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD vAlign=top align=middle><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD vAlign=center align=middle>
<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 border=0><TBODY><TR><TD vAlign=top align=middle><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 border=0><TBODY><TR><TD vAlign=bottom align=right width=1 height=1></TD><TD vAlign=bottom align=middle background=/images/linedot_hori.gif height=1></TD><TD vAlign=bottom align=left width=1 height=1></TD></TR><TR><TD vAlign=center align=middle width=1 background=/images/linedot_vert.gif></TD><TD><TABLE cellSpacing=5 cellPadding=0 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD vAlign=center align=middle></TD></TR></TBODY></TABLE></TD><TD vAlign=center align=middle width=1 background=/images/linedot_vert.gif></TD></TR><TR><TD vAlign=top align=right width=1 height=1></TD><TD vAlign=top align=middle background=/images/linedot_hori.gif height=1></TD><TD vAlign=top align=left width=1 height=1></TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR></TBODY></TABLE>
</TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD vAlign=bottom align=left height=12></TD></TR><TR><TD bgColor=#cccccc><TABLE cellSpacing=1 cellPadding=0 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD vAlign=top align=middle bgColor=#ffffff><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%"><TBODY><TR><TD vAlign=top align=middle width=160><TABLE cellSpacing=4 cellPadding=0 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD vAlign=top align=middle><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD vAlign=top align=middle><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=body vAlign=baseline align=middle>คลิกที่ภาพเพื่อดูขนาดใหญ่ขึ้น</TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD vAlign=center align=middle></TD></TR></TBODY></TABLE>
<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD vAlign=center align=middle></TD></TR></TBODY></TABLE>
<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD vAlign=center align=middle></TD></TR></TBODY></TABLE>
<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD vAlign=center align=middle></TD></TR></TBODY></TABLE>
<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD vAlign=center align=middle></TD></TR><TR><TD vAlign=baseline align=middle>เป็นครูอาสา ที่จังหวัดเชียงราย</TD></TR></TBODY></TABLE>
<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD vAlign=center align=middle></TD></TR></TBODY></TABLE>
<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD vAlign=center align=middle></TD></TR></TBODY></TABLE>
<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD vAlign=center align=middle width=165 height=1></TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR></TBODY></TABLE></TD><TD width=4 background=/images/linedot_vert3.gif></TD><TD vAlign=top align=middle><TABLE cellSpacing=7 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD vAlign=top align=middle><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=body vAlign=baseline align=left>เส้นทางชีวิตของผู้หญิงตัวเล็กคนนี้ ถูกกำหนดเอาไว้ตั้งแต่เด็กว่าอนาคตต้องทำงานในธุรกิจสายการบิน สาวหน้าหวานที่มีบุคลิกเรียบง่าย แต่งตัวแบบสบายๆ สไตล์เสื้อเชิ้ต กางเกงยีนส์ ที่มีชื่อเล่นเป็นภาษาจีนน่ารักๆ ว่าเป่าเป๋า-มนัสนันท์ ตันติประสงค์ชัย ประธานเจ้าหน้าที่บริหาร บริษัทโอเรียนท์ไทยแอร์ไลน์ จำกัด

วันนี้เธอมาเล่าประสบการณ์การทำงานที่ต้องเริ่มตั้งแต่ระดับล่างสุด จนถึงระดับสูง โดยผ่านความกดดันและอุปสรรคนานัปการ และทำให้เป็นโรคเครียด จนกระทั่งเธอเริ่มอ่านหนังสือธรรมะ และได้ไปปฏิบัติธรรม โดยการช่วยเหลือคน ด้วยการเป็นครูอาสาเป็นจุดสำคัญที่ทำให้เธอเปลี่ยนทัศนคติ จากคนที่เคยมองทุกอย่างเป็นเรื่องลบ กลายเป็นคนที่มองโลกอย่างเข้าใจมากขึ้น

ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น


ด้วยความที่ตามคุณพ่อ (อุดม ตันติประสงค์ชัย) ไปทำงานด้วยตั้งแต่เด็ก จึงทำให้ซึมซับความรักในธุรกิจสายการบินมาโดยที่ไม่รู้ตัว

“คุณพ่อจะลากไปทำงานด้วยตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่เด็กจนโต จะเห็นคุณพ่อทำงานตลอด ท่านไปดูเครื่องบินที่อเมริกาก็จะพาเราไปด้วย เราก็จะคุ้นเคยในเรื่องของเครื่องบิน เรื่องของธุรกิจสายการบินตั้งแต่เด็ก

เป๋าเห็นคุณพ่อบริหารคนด้วยความจริงใจ ท่านจะไม่ใช่นายที่เป็นแบบเจ้านายลูกน้อง ไม่ว่าใครมีปัญหาอะไรท่านก็จะช่วย จะฟัง และจะพยายามเข้าใจลูกน้องให้มากที่สุด ซึ่งเป๋าก็ได้มาจากคุณพ่อคือการเอาใจเขามาใส่ใจเรา พยายามมองว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่เราก็จะอยู่ตรงกลาง

ทุกวันนี้เราก็มุ่งมั่นที่จะเป็นสายการบินที่มีคุณธรรม อยากบริหารการทำงานให้อยู่บนพื้นฐานของการทำงานที่ดี ไม่ใช่การที่ไปเอาเปรียบใครก็ตาม ทุกวันนี้ก็อยากทำให้ดีขึ้นเรื่อยๆ และอยากจะเป็นสายการบินที่ดีที่สุด ในแง่ของคุณธรรม และจริยธรรม”

เริ่มทำงานจากระดับล่าง


พอเป๋าเรียนจบปริญญาตรี คุณพ่อก็ให้เข้ามาทำงานที่สายการบินเลย ด้วยการสอนแบบทางอ้อม โดยให้เริ่มต้นจากล่างสุด แล้วค่อยขึ้นเป็นระดับผู้บริหาร ให้เริ่มเรียนรู้การทำงานโดยให้เริ่มตั้งแต่ระดับล่าง แล้วค่อยขึ้นเป็นระดับผู้บริหาร

“เริ่มต้นจากศูนย์จริงๆ เพราะคุณพ่อให้เริ่มทำงานจากข้างล่างสุดเลย เหมือนทิ้งเราลงในน้ำ แล้วให้หัดว่ายน้ำเอง ซึ่งการที่คุณพ่อให้เราเข้าไปทำตั้งแต่ในเรื่องของเช็กอิน เรื่องของภาคพื้นดินทั้งหมดเป็นวิธีที่ทำให้เราได้เปรียบ เพราะว่าการที่เราเริ่มจากข้างล่าง ทำให้เราเห็นทุกจุดทุกมุม เพราะว่าการที่เราจะเข้ามาบริหารคนเนี่ย เราต้องรู้ทุกระดับ ต้องเข้าใจพนักงานทุกระดับ ไม่ใช่แค่ว่าเราขึ้นมาระดับสูงและคุมแต่ระดับสูง”

กดดันจนท้อ

พอทำงานไปได้สักระยะหนึ่ง จึงตัดสินใจไปเรียนต่อที่ปริญญาโทอี-คอมเมิร์ซ มหาวิทยาลัยวอร์วิคก์ และธุรกิจการบิน มหาวิทยาลัยเครนเฟิลด์ ที่ประเทศอังกฤษ แล้วกลับมาทำงานต่อ แต่ด้วยความที่อายุ และประสบการณ์ยังน้อย จึงทำให้โดนกดดันจากคนรอบข้างจนถึงกับทำให้เธอท้อเลยทีเดียว แต่เพราะกำลังใจจากคุณพ่อ ทำให้ฮึดสู้ต่อจนถึงทุกวันนี้

“อย่างตอนแรกที่เข้าไปทำมันก็โดนกดดันจากพนักงานรุ่นเก่า ตอนนั้นเราก็เครียดว่าทำไมเขาทำกับเราแบบนี้ แต่ก็ยังดีที่คุณพ่อคุณแม่ให้กำลังใจ คือวันนั้นที่เรายังเด็กเราอาจจะมองว่าปัญหาเป็นเรื่องใหญ่ แต่ว่าพอผ่านไป 5- 10 ปี พอเรากลับไปมอง เราจะคิดว่านั่นเป็นปัญหาเล็กน้อย เพราะว่าในอนาคตเราจะต้องเจอกับปัญหาที่เยอะ ที่ใหญ่กว่านั้น

หลังจากนั้นก็เลยดั้นด้น ทำจากไม่รู้อะไร เพิ่งเรียนจบมา แล้วคุณพ่อก็ให้ทำตั้งแต่เซตอัป แผนกลูกเรือ ไม่รู้ก็ทำไป จนเที่ยงคืนตีหนึ่งก็ทำ ไปเปิดไฟลต์ตอนตี 5 ก็ไป คือเราก็อยากรู้ถึงแก่นมันว่าแต่ละหน่วยงาน แต่ละหน้าที่เขาเริ่มทำงานกันอย่างไร เพราะเรารู้ว่าวันหนึ่งเราต้องขึ้นมาบริหารคน ถ้าเราไม่รู้ว่าเขาทำอะไรอยู่ มันก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะทำให้เขามาเข้าใจ ถ้าเราไม่เข้าใจเขาก่อน”

โรคเครียดถามหา

ด้วยความที่ทำงานเยอะมาตลอด และไม่ค่อยได้ออกกำลังกาย จึงทำให้เธอไม่สบายบ่อยเพราะเป็นโรคเครียด

“ช่วงวัยรุ่น เป๋าทำงานเยอะ แล้วช่วงนั้นไม่ค่อยได้ออกกำลังกาย เครียดด้วย ทำงานหนักด้วย แล้วมันสะสม พอตอนนี้เวลาเราเครียดก็จะมีไม่สบายบ่อย ก็เลยต้องมาดูแลในเรื่องของอาหารการกิน ค่อนข้างเยอะ ทุกวันนี้ก็ต้องบังคับตัวเองให้ออกกำลังกาย พยายามกินเจให้ได้อาทิตย์ละ 1 ครั้ง ร่างกายจะได้ดีท็อกซ์บ้าง

ถ้าอยู่กรุงเทพฯ ก็จะพักผ่อนด้วยการว่ายน้ำ ดูหนัง ไปเดินเล่น ไปไหนมากไม่ค่อยได้ ก็พยายามจะออกกำลังกายเยอะๆ เล่นโยคะ ตีกอล์ฟบ้าง ชอบอ่านหนังสือก่อนนอนอยู่แล้ว ไม่งั้นนอนไม่หลับ ชอบอ่านหนังสือธรรมะที่เขียนสนุกๆ
เป๋าเป็นคนเครียดง่าย และชอบคิดฟุ้งซ่าน แต่เดี๋ยวนี้คิดแล้วต้องจบ เพราะว่าไปอ่านหนังสือมาเขาบอกว่า ตัวเราคิดได้ แต่ต้องคิดเป็นคือมีสติ เวลาที่อ่านหนังสือก็จะมาปรับใช้กับตัวเรา”

ปรับใช้ธรรมะกับตัวเอง

ตอนเป็นวัยรุ่นเป๋ามักจะหาทางออกด้วยการไปเที่ยวกับเพื่อน ดูหนัง พอโตขึ้นแล้วได้อยู่กับตัวเองมากขึ้น ก็เริ่มคิดว่าอะไรคือทางออกที่ดี ด้วยความที่เธอชอบเข้าวัด ชอบทำบุญอยู่แล้ว พอได้อ่านหนังธรรมะ เธอก็ศึกษาและนำมาปรับมาใช้ และทำให้เธอมองโลกอย่างเข้าใจมากขึ้น

“ชอบอ่านหนังสือ Secret อ่านแล้วชอบมาก คือเขาจะเสนอวิธีปรับใช้ธรรมะในแบบที่ไม่ยาก หรือลึกซึ้งจนเกินไป ซึ่งพออ่านแล้วเนี่ย ก็นำมาปรับใช้กับตัวเรา ก็จะพยายามอ่านอะไรที่มาฟื้นฟูจิตใจ อย่างวันหนึ่งเราขับรถเราด่าคน แต่เรากลับบ้านนั่งนิ่งๆ แป๊บหนึ่งอ่านหนังสือพวกนี้ มันก็ทำให้จิตใจเราสะอาดขึ้น

แต่ก่อนเป็นคนอารมณ์ร้อน ฉุนเฉียว แต่เดี๋ยวนี้ก็ใจเย็นขึ้น และเข้าใจคนมากขึ้น แต่ก่อนเราเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง แต่ตอนนี้เราเอาตัวเองถอยหลังแล้วมองคนอื่นให้กว้างขึ้น”

ทำขนมเป็นงานอดิเรก

ด้วยความที่ชอบทำขนม แล้วรู้สึกว่าทำไม่อร่อยสักที เธอจึงตัดสินใจไปเรียนทำขนมที่สถาบันสอนทำอาหารชื่อดังอย่าง เลอ กอร์ดอง เบลอ เพราะคิดว่าจะทำให้ชีวิตเธอมีอะไรทำที่สนุกขึ้น แต่กลายเป็นว่าเธอต้องเครียดกว่าเดิม เพราะเป็นสถาบันที่สอนมืออาชีพ

“จริงๆ ชอบทำขนม แต่รู้สึกว่าทำไมทำแล้วไม่อร่อยสักที ก็เลยไปเรียน แต่ปรากฏว่าไปเรียนแล้วยิ่งเครียด เพราะว่าเรียนหนักมาก คือตอนแรกเข้าใจว่าไปเรียนแล้วมันจะสนุก แต่เราไปเรียนแบบประกอบวิชาอาชีพ ที่กอร์ดอง เบลอ แล้วมันเรียนเครียดมาก เพราะว่าคนที่มาเรียนเพื่อจบไปเปิดร้าน ไปเป็นเชฟ แต่เราเรียนเอาสนุกก็เลยเหนื่อย เรียนคอร์สเบสิก 3 เดือน ใกล้จบแล้ว แต่คงยังไม่เรียนต่อขอพักก่อน อยากทำขนมเป็นงานอดิเรกมากกว่า”

อยากเป็นครูอาสา

การได้เป็นครูอาสาแม้ว่าจะเป็นเรื่องที่ลำบาก และเป็นสิ่งที่เธอไม่เคยทำมาก่อน แต่นั่นเป็นจุดเปลี่ยนที่ทำให้เธอเปลี่ยนทัศนคติในการมอง และการใช้ชีวิตของเธอ

“เหมือนอารมณ์ตอนนั้นทำงานหนักแล้วเหนื่อย ก็เลยเสิร์ชหาว่ามีอาสาสมัครที่ไหนบ้าง ก็ไปเจอเว็บไซต์ครูบ้านนอก เขารับสมัครครูอาสาสอนเด็กที่จังหวัดเชียงราย ประมาณ 3-4 วัน ก็เลยตัดสินลองไปดู เพื่อนๆ ก็จะทักว่า เราไปอยู่ได้เหรอ ไม่มีใครเชื่อว่าเราไปได้

พอเราไปถึงเขาก็จะให้ไปสอนเด็ก และให้อยู่กับชาวบ้านเลยกินข้าวกับเขา แล้วเป็นชาวดอย ห่างจากเชียงรายเพียงแค่ 10-20 กิโลเมตร แต่เหมือนอยู่คนละโลก เพราะว่าบ้านเขายังเป็นแคร่อยู่เลย อากาศก็บริสุทธิ์มาก น้ำก็ไหลมาจากเขา สีจะออกเหลืองๆ ตอนแรกก็กลัวว่าหน้าจะเป็นผื่น แต่พอใช้แล้วหน้าใสปิ๊ง น้ำกินก็เหลืองๆ อาหารก็เก็บเอาตามเขา ตามดอย แล้วเด็กติดเราก็เลยรู้สึกว่าดีจัง อยากกลับสอนไปอีก”

เป๋าเล่าว่า การไปเป็นครูอาสาในครั้งนั้นถือเป็นการเปิดโลกใหม่ของเธอเลย เพราะแต่ก่อนไม่เคยพอใจในสิ่งที่มีอยู่ แต่พอได้ไปเห็นชาวบ้านกับเด็กๆ เห็นเขามีความสุขกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ จึงทำให้เธอกลับมาคิดว่า ในเมื่อสิ่งที่เธอมีครบทุกอย่างทำไมยังไม่มีความสุข

มีสุขด้วยการใช้ชีวิตสโลว์

จากเมื่อก่อนที่เคยคิดว่าจังหวัดเชียงใหม่เป็นจังหวัดที่ไม่มีอะไร แต่พอเริ่มอ่านหนังสือธรรมะ และได้ไปทำกิจกรรมที่ต่างจังหวัดบ่อยครั้ง ก็ทำให้เธอเริ่มรู้สึกว่าจังหวัดที่ไม่มีอะไรนี่ล่ะเหมาะกับไลฟ์สไตล์การใช้ชีวิตของเธอมากที่สุด

“ก่อนหน้านี้ไม่ค่อยได้ไปเชียงใหม่ เพราะคิดว่าไม่มีอะไรเลย แต่ 2-3 ปีหลังมานี้ เริ่มเข้าสู่ธรรมะ ก็เป็นไปตามวัย คือเริ่มหาอะไรมายึดเหนี่ยวจิตใจ ตอนนี้ชอบจังหวัดเชียงใหม่กับเชียงรายมากที่สุด เพราะว่ารู้สึกว่าเขาใช้ชีวิตแบบสโลว์

ในหนึ่งปีได้ไปใช้ชีวิตแบบสโลว์ 10 วัน มีความสุขมาก และค่าใช้จ่ายก็ไม่แพง ถูกกว่ากรุงเทพฯ ครึ่งหนึ่ง แล้วก็ได้อากาศดี ตอนนี้ก็ไม่ได้อยากได้อะไร เป็นไปตามวัยมากเลย ยังคิดเลยว่าแก่แล้วจะไปอยู่ดอย ตอนนี้ก็ช่วยคุณพ่อให้เต็มที่ที่สุด”

ภาพโดย ธนารักษ์ คุณทน
รายงานข่าวโดยทีมข่าว M-Lite/ASTVสุดสัปดาห์</TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR></TBODY></TABLE>
Daily News - Manager Online

 

อนุโมทนาสาธุค่ะ ช่างเป็นสตรีที่เป็นแบบอย่างที่ดี น่าเอาเยี่ยงอย่างเป็นอย่างยิ่งค่ะ

 

ดีจริงเลยคะชีวิตโสดหรือปล่าวคะถึงได้มีอาไรได้ทำดีๆๆอย่างนี้นะคะ ถ้าไม่โสดทำไม่ได้หรอกคะ สาธุ