บทความ...กระดานเล่าสู่กันฟัง

บางครั้งก็ไม่อยากคุย ไม่อยากพิมพ์ เพราะนึกไม่ออกว่าจะคุยจะพิมพ์อะไร 555
เหมือนหมดไฟ แต่ก็รู้ว่ายังไม่หมด เอ๊ะ!!! อะไร? ยังไง? ริบๆๆ ริบหรี่ ริบๆๆ ริบหรี่

เมื่อคืนฝันค่ะ คุยเรื่องธรรมะ เรื่องรูป เรื่องนาม อธิบายซะเป็นคุ้งเป็นแคว คุยกับหลายคนเลย
ใครบ้างก็ไม่รู้ ในฝันรู้จักเค้าไปหมด เหมือนสนทนาโต้ตอบกันไปมา จนใกล้สว่าง...
ตัวเองก็พูดขึ้นมาว่า...หลงสมมติ... ตัวเองบอกกับตัวเองนะ 555 ก็เลยฮาก่อนจะตื่น

การสนทนาธรรม การพูดเรื่องธรรมะที่พูดๆ กันอยู่ ก็คือสมมตินั่นแหละ เอาสมมติมาปรุงกัน
มาปรุงแต่งธรรมกัน ไม่ใช่ธรรมแท้ แล้วก็ทำให้หลง หลงไปกับอุปาทานปรุงแต่งว่า....
เรารู้ธรรม การพูดอธิบายเพื่อให้ใครเข้าใจในสิ่งที่เรารู้ ก็เท่ากับยังยึดมั่นถือมั่นอยู่ ก็เป็น
อุปาทานดีๆ นี่เอง แต่ตอนพูดตอนคุยมันไม่รู้ เพราะมันมีตัวตนผู้รู้ มีอัตตา เอาบัญญัติมาตีความ
ก็เท่ากับหลงไปในสมมติ ตอนนี้ก็ชักจะเลือนๆ ไปแล้ว จำได้อย่างเดียวว่าฮากับตัวเองค่ะ

 

ใจส่วนใจ กายส่วนกาย

กายกับจิตมันมีเส้นใยบางๆ ที่โยงยึดติดกันไว้นะ เวลากายไม่สบายก็ส่งไปถึงจิต เวลาที่จิตไม่สบายก็ส่งไปถึงกาย

เส้นใยที่มันยึดโยงกายและจิตไว้ก็คืออุปาทาน ความสำคัญมั่นหมาย

หากเราต้องการแยกกายออกจากจิต แยกจิตออกจากกาย ก็ต้องไม่มีอุปาทานหรือความสำคัญมั่นหมายว่า กายเป็นของจิต จิตเป็นของกาย กายเป็นของเรา จิตเป็นของเรา ตัดความรู้สึกทิ้งไป

เราทำอย่างนั้นแหละ จึงไม่มีทุกขเวทนาจากร้อนหรือหนาว

 

ปีใหม่แล้วค่ะ ตามเทรนด์กับเค้าหน่อย

 

วันนี้มีน้องคนหนึ่งมาถามว่า ความสุขทุกวันนี้ เป็นสุขจริงหรือสุขปลอม

ก็เลยตอบไปว่า ความสุขที่ทุกคนหลงไปว่าสุข เป็นสุขปลอม เพราะเป็นสุขที่เจือด้วยอามิส
สุขที่เจือด้วยอามิส คือสุขที่เกิดจากโลภ โกรธ หลง อันเป็นกิเลส จึงเกิดทุกข์โทษภัยขึ้นในภายหลัง

แล้วสุขแท้เป็นอย่างไร สุขแท้ๆ ก็คือ "เอกันตะ" หรือที่เรียกง่ายๆ ว่านิพพาน เพราะปราศจากกิเลสทั้งปวงโดยสิ้นเชิง

น้องก็อุทานขึ้นมาว่า "เราหลงสุขปลอมอยู่หรือนี่"

ก็ลองเอาไปตรองกันดูนะ ทำบุญทำกุศล ก็อยากได้บุญได้กุศลเยอะๆ อยากได้ปัจจัยเยอะๆ อย่างนี้ก็ไม่ใช่บุญกุศลที่บริสุทธิ์
เพราะยังมีอามิสเจือปน พอเพื่อนคนไหนไม่ร่วมบุญร่วมกุศลด้วย ก็โกรธเพื่อนคนนั้น พาลเลิกคบหา ยกตัวอย่างเฉยๆ นะ
อย่าพากันปรุงไปว่าไปกล่าวตำหนิใครซะล่ะ

 

มาเล่าสู่กันฟังครั้งเก่าก่อน
เหมือนละครโขนหนังครั้งยังฉาย
พี่รักน้อง น้องรักพี่ จนวันตาย
ปิดโรงฉายฉากละครอย่าย้อนเลย(f)

 

อากาศร้อน...เป็นห่วงค่ะ ก็เลยพาไปอาบน้ำ

 

นับวันก็แทบไม่มีวันอะไรกับใครเขาเลย ปีใหม่ วาเลนไทน์ สงกรานต์ วันไหนๆ สำหรับเราก็เหมือนกันไปหมด
อยู่อย่างคนตาย คนตายแล้วเอาอะไรไปไม่ได้สักอย่าง แม้กระทั่งร่างกายสังขารที่บอกว่าคือตน เป็นของตน
ก็ยังนำไปด้วยไม่ได้ นี่ล่ะมั้ง...ตายก่อนตาย

อยู่ไปตามเหตุ คิดไปตามเหตุ พูดไปตามเหตุ แอบฟุ้งไปตามเหตุบ้างเล็กน้อย 555

 

ได้รับของฝากจากอินเดียค่ะ เอามาอวด

 

รออ่านเรื่องเล่าสู่กันฟังของคุณห้าศูนย์นะคะ

 

ธรรมสังเวชเกิดปรากฏ

หลายๆ ครั้งที่ได้ไปร่วมงานศพ ได้ไปยืนดูการรดน้ำศพ ได้ไปแต่งหน้าให้ศพ ได้เห็นความเศร้าโศกของเหล่าญาติมิตรของผู้ตาย ได้เห็นพิธีกรรมเปิดโลงศพก่อนเผา เอาน้ำมะพร้าวล้างหน้าศพ ก่อนนำศพเข้าเตาเผา ได้ไปยืนดูการเผาศพที่หน้าเตาเผา

สัปเร่อจะเอาน้ำมันก๊าดราดรดศพที่นำเข้าไปวางบนตะแกรงในช่องเผา แล้วก็จุดไฟ ไฟก็ลุกพรึ้บขี้นมา เสียงไฟไหม้ไม้โลงศพดังเปาะๆ แปะๆ กลิ่นเนื้อที่ไหม้ไฟผสมกับกลิ่นฟอร์มาลีน เรายืนดูจนไฟลุกท่วมซากศพ ปลงอนิจจัง นี่หรือคน แล้วคนๆ นี้ก็หายไปกลายเป็นเถ้าถ่าน รูปนี้นามนี้ บัดนี้ได้ดับไปแล้ว ไม่มีอยู่จริง เสียงวิพากวิจารณ์ร่ำลือถึงความดี ความชั่ว ค่อยๆ จางหายไป จนในที่สุดก็ไม่มีใครเอ่ยถึงคนๆ นี้อีก

ฉันมองเห็นแต่ทุกข์ ทุกข์ของการเกิด การแก่ การเจ็บ การตาย ตลอดอายุที่ฉันได้เกิดมาลืมตามองโลกจนถึงปัจจุบัน จากที่ฉันพยายามซึมซับทุกข์ทั้งหมดนั้นมาไว้ที่ฉันเอง ด้วยความสงสารผู้ที่ทุกข์ยากเหล่านั้น

จนมาถึงทุกวันนี้ ฉันได้รู้แล้วว่าทุกข์ต่างๆ เหล่านั้นเกิดจากอะไร และทำอย่างไรจึงไม่ต้องเป็นทุกข์.....แค่ไม่ยึดทุกสิ่งมาไว้ในใจ ไม่ยึดไว้ว่าเป็นเรา ไม่ยึดไว้ว่าเป็นของเรา.....อยู่อย่างไม่มีอะไรในความรู้สึก....เพราะในที่สุดก็ไม่มีฉันอยู่จริงๆ

 

.....บ่นประจำวัน.......

ผู้ที่คิดว่ายังมีเวลาของชีวิตเหลืออีกเยอะ มักจะตกอยู่ในความประมาท
เมื่อตกอยู่ในความประมาทจึงมองไม่เห็นความสำคัญในการทำให้ตนเองพ้นทุกข์
ยังคงสอดแส่หาทุกข์ใส่ตน เวียนว่ายอยู่กับโลกธรรม
ยังยึดมั่นถือมั่นตัวตน อัตตา และมานะทิฏฐิ
ถ้าไม่รู้สึกทุกข์กังวลใจนั่นแหละพ้น แต่พ้นแค่ชั่วคราว เพราะไม่รู้ว่าวินาทีข้างหน้าจะพ้นหรือป่าว
มัวแต่ไปทุกข์กังวลเรื่องของชาวบ้านจนลืมดูใจตน แท้ที่จริงแล้วใจตนกำลังดิ้นพราดๆ กับความกลัวในอนาคต
เล่นเฟสก็ไม่ต่างจากการดูละคร เพราะมีละครหลายๆ เรื่องให้ดูทุกวัน
สามารถดูได้หลายๆ ช่องในเวลาเดียวกัน
ละครธรรมะ ละครชิงรักหักสวาท ละครครอบครัวสุขสันต์ ละครศิษย์กับอาจารย์ มีหลายเรื่องให้ดูทุกวัน
อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เวียนว่ายตายเกิด

 

รออ่านตอนต่อไปค่ะ

 

น่าสนใจค่ะ
แล้วต่อไปเป็นอย่างไร เล่าต่อที

 

วิบากกรรมนำพี่มาเจอน้อง
ให้ติดข้องสองใจจนสับสน
ลิขิตรักอดีตชาติหากขาดลง
น้องกับพี่ก็คงต้องแยกกัน

เป็นตำนานความรักสละสลวย
แม้มอดม้วยกี่ชาติไม่ขาดหนอ
ทวงสัญญาคำมั่นวันที่รอ
วันนี้ขอพบหน้าบอกความนัย

แล้วจะเป็นอย่างไรหากไม่แจ้ง
กรรมแสดงแถลงภพบรรจบใหม่
เวียนวนว่ายพร้อมกิเลสกับทรามวัย
เหตุไฉนเคราะห์กรรมซ้ำย่ำยี

 

หรือจะเป็นนางแก้วไม่แคล้วคลาด
ช่างอุกอาจตามติดสนิทสม
คอยติดตามปรนนิบัติด้วยอดทน
สร้างกุศลส่งตามงามจิตใจ

เมื่อได้พบสบพักตร์จึงรักตอบ
ทั้งยังมอบกายจิตเชยชิดขวัญ
รักไม่ลืมลืมไม่รักหักสัมพันธ์
ร่วมสู่ขวัญเกี่ยวข้องกับน้องยา

อันหญิงอื่นหมื่นแสนไม่แม้นเหมือน
นวลน้องชื่นรื่่นรสเสน่หา
ใจพี่นี้คร่ำครวญถึงกานดา
หลงตามหาหลายที่ไม่มีนาง

แล้ววันนี้น้องมาพบหาพี่
รื่นฤดีสมสุขไม่มีสอง
จะมีกันและกันมั่นทำนอง
ร่วมแผ่นทองสองใจเป็นใจเดียว

 

ถามทำไม ถามใคร ไม่อยากรู้
ประคำคู่บารมีอยู่นี่หนอ
อยู่กับเราผู้สร้างสว่างรอ
ประคำขอร่วมธรรมบารมี

ผู้ปั้นประคำและร้อยมาให้นี้ สั่งนักสั่งหนาว่าห้ามนำไปให้ใคร หากจะนำไปให้ใครให้ส่งคืนเจ้าของเดิมค่ะ

 

ไม่ทราบหรอกค่ะ เพราะเป็นเรื่องของอนาคตอันยาวไกล
สำหรับเราเองเกิดมาก็เป็นคนธรรมดาที่ใฝ่ธรรม แสวงหาความหลุดพ้น
อยู่กับปัจจุบัน ไม่มีอดีต ไม่มีอนาคตค่ะ
เรื่องเล่าสู่กันฟัง ก็เป็นเพียงเรื่องเล่าต่างๆ นาๆ ที่หาข้อพิสูจน์อะไรไม่ได้
ได้สาระบ้าง ไม่ได้สาระบ้าง แล้วแต่ผู้อ่านจะมองเห็นประโยชน์ด้านไหน
อ่านแล้วสนุกสนานก็ยินดี อ่านแล้วได้ข้อคิดดีๆ ก็ยินดีค่ะ

 

555 แล้วแต่จะคิดจะปรุงกันไปนะ เราไปห้ามความคิดใครไม่ได้หรอก

 

แล้วแต่คุณซิ มาถามเราทำไม
ถามน้องที่มาหาคุณก็ได้ คริคริ

อันที่จริงนะ สรรพสิ่งล้วนเกิดดับ ไม่มีอะไรที่มีอยู่จริง
เราต่างก็สมมติกันไปเองทั้งนั้น เมื่อสมมติก็รู้ว่าสมมติ มันก็จบ
แต่เมื่อสมมติแล้วปรุงแต่งอุปาทานต่อไปอีก มันก็เกิดกรรมคือการกระทำ


สิ่งที่เรากล่าวไปคือความเห็นถูก ไม่ใช่เห็นผิด
ความอยากเป็นของใคร ผู้นั้นก็ต้องแก้ไขกันเอง
เราอยากเล่า เราก็เล่า เราไม่อยากเล่า เราก็ไม่เล่า แค่นั้นเอง 555

้อ้ออีกเรื่องนึงคือทุกวันนี้เราไม่ได้ปรุงอาหารเอง เรากินตามที่มี
คนอื่นปรุงไว้แล้ว เราหยิบใส่ปากเคี้ยวๆ กลืนอย่างเดียว 555

(ขออภัย...ไม่ได้มีเจตนายียวนนะ แต่เราพูดความจริง)