รู้สึกเหมือนกับว่าผมเป็นหนี้กับพระสัมมาสัมพุทธเจ้าองค์ปัจจุบันครับ

คือในวัยเด็ก(ประมาณ 6-7ขวบ) ผมเคยได้เห็นบอร์ดวันวิสาขบูชาที่ร.ร. ความแปลกก็คือ ทั้งๆที่เคยไปทำบุญ เห็นพระพุทธรูปมาตั้งแต่เด็ก แต่เพิ่งมีครั้งนั้นที่เห็นแล้วเกิดความประทับใจ แล้วอยากเป็นอย่างพระองค์บ้างครับ ในตอนนั้นก็เลยคิดตามประสาเด็กว่า "พระพุทธเจ้าเป็นบุคคลที่ประเสริฐจริงๆ เราจะมีโอกาสเป็นอย่างท่านได้บ้างไหมหนอ" ผม(ในตอนนั้น)ก็คิดต่อว่า อยากเป็นอย่างพระองค์บ้าง แต่เนื่องด้วยยังเด็ก ก็เลยคิดว่า ในอนาคตข้างหน้า คงจะไม่มีบุคคลเช่นพระองค์ปรากฏขึ้นมาบนโลกอีกเป็นคนที่สองแน่ๆ (เป็นความคิดที่ผิดถนัดเลยครับ พอโตขึ้นถึงเริ่มรู้ความจริง)

พอเวลาผ่านมา เมื่อผมเริ่มเข้าเรียนตอนม.1 (หรือม.2 ไม่แน่ใจเหมือนกัน) ในวิชาพระพุทธศาสนา ผมกับเพื่อนต้องเล่นละครตามเหตุการณ์สำคัญที่เกิดขึ้นในสมัยพุทธกาล กลุ่มของผมก็เลือกตอนที่ท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐีสร้างวันพระเชตวัน หลังจากที่แบ่งบทกันเสร็จ ตัวผมเอง(เพื่อนบังคับทางอ้อม)ต้องรับบทเป็นพระพุทธองค์ ในตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไรเลย เพราะคิดว่าเป็นแค่งานงานหนึ่ง ทำตามคำสั่งอาจารย์เท่านั้น แต่พอมาถึง ณ ขณะนี้ ผมกลับรู้สึกผิด เพราะรู้ตัวดีว่าคุณความดีของตัวเอง ยังไม่ได้แม้เพียงเศษธุลีเมื่อเทียบกลับพระองค์

ผมเลยอยากทราบว่า พอจะมีวิธีใดที่ผมจะทำคุณไถ่โทษในสิ่งที่ผมทำลงไปหรือไม่ครับ แล้วการกระทำนั้น ถือเป็นบาปหรือไม่ครับ?

มีอีกคำถามนึงที่อยากถามทุกท่านในบอร์ดนี้ครับ
คือตอนผมอายุประมาณ 15-16 ปี ผมเคยตั้งความปรารถนาว่าจะขอเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์ใดพระองค์หนึ่งในอนาคตครับ แต่พอเริ่มผ่านชีวิตมากขึ้น เริ่มเกิดความรู้สึกท้อว่า การเกิดในสังสารวัฏนี้ลำบากเหลือเกิน ขอเผ่นไปพระนิพพานก่อนจะดีไหมหนอ ไม่ทราบว่าสรุปแล้วนี่ ผมจะเป็นพุทธภูมิหรือว่าสาวกภูมิกันแน่ครับ?

ปล. แม่ของผมเคยเล่าให้ฟังว่า ก่อนจะตั้งท้องผม ท่านฝันว่า ได้เดินทางกลับไปที่บ้านเกิดของท่านที่สิงหบุรี แล้วท่านก็ได้ไปเก็บพระพุทธรูปองค์หนึ่งกลับมาด้วย (ผมเองก็ไม่ทราบครับว่าปรางค์อะไร คาดว่าน่าจะปรางค์สมาธิ) ไม่ทราบว่า เป็นนิมิตอะไรเกี่ยวกับตัวผมหรือเปล่าครับ?

 

อย่าคิดมากเลยค่ะ แค่คุณสำนึกได้
ก็ถือว่ามีสติรู้ผิด ชอบ ชั่ว ดี แล้ว
การใดควร ไม่ควรต่อไปก็ใช้สติเป็นตัวกำหนด
พิจารณาถึงเหตุ และผล ก่อนทำทุกเรื่องไป
เชื่อได้ว่าจะก้าวไปอย่างมั่นคง

หากคุณทำดีทั้งทางกาย วาจา ใจ
ประกอบสัมมาอาชีพที่สุจริต
ช่วยเหลือเพื่อนและสัตว์โลกโดยไม่ประมาท
มีโอกาสก็ทำบุญ ทำทาน และปฎิบัติธรรม
ตามแต่ฐานะ และเวลาจะเอื้ออำนวยในเวลานั้น

คุณก็ได้ชื่อว่าเป็นสาวกที่ดีคนหนึ่งของพุทธองค์
เป็นบุตรที่ดีของพ่อ แม่ และวงศ์ตระกูล
และเป็นคนดีของสังคม แม้ไม่เป็นเลิศแต่ก็ไม่ด้อยกว่าใครแน่ๆ

 

สาธุ สาธุ อนุโมทนามิ เป็นกำลังใจให้คุณ roc75258 ทำความดีต่อไปนะครับ
<!-- / message -->

 

ขออนุโมทนาและเป็นกำลังใจครับ....

南 นำ
無 โม
觀 กวน
世 ซี
音 อิม
菩 ผู่
薩 สัก

 

สาธุ สาธุ สาธุ

ดีแล้ว ชอบแล้วครับ

__________________

บุญกุศลเหล่าใดที่ข้าพเจ้าได้ทำ จำได้ก็ดี จำไม่ได้ก็ดี ร้อยชาติก็ดี หมื่นชาติก็ดี อสงไขย์ชาติก็ อนันตชาติก็ดี

ข้าพระพุทธเจ้าขอน้อมอำนาจคุณพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทุกๆพระองค์ทั่วทั้งอนันตจักวาลโดยมี ภันเต ภควา สมเด็จองค์พระประถม สิขี ทศพล ญาณที่ 1 เป็นองค์พระประธาน

ข้าพระพุทธเจ้าขอน้อมอำนาจคุณพระธรรม คำสั่งสอน ขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทุกๆพระองค์

ข้าพระพุทธเจ้าขอน้อมอำนาจคุณพระปัจเจกพุทธเจ้า ทุกๆพระองค์ทั่วอนันตจักวาล

ข้าพระพุทธเจ้าขอน้อมอำนาจคุณพระสงฆ์ พระสาวกแห่งองค์ ภันเต ภควา พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทุกๆพระองค์

ข้าพระพุทธขอน้อมอำนาจ คุณพระบิดา พระมารดา ของข้าพเจ้าทุกๆชาติ ทุกๆภพ ทุกๆภูมิ

ข้าพระพุทธเจ้าขอน้อมอำนาจแห่งคุณพระอาจารย์ ทุกๆรูป ทุกๆนาม ที่ ได้ประสิทธิ ประสาท วิชา

ข้าพระพุทธเจ้าขอน้อมอำนาจคุณของ พระพรหม และเทพ เทวา ทุกๆ พระองค์ จงร่วมกันบันดาล และ อนุโมทนา

ขอให้กุศลผลบุญ เหล่าใด ที่ข้าพระพุทธเจ้าได้ทำมา ได้บำเพ็ญมาโดยชอบ จำได้ก็ดี จำมิได้ก็ดี ข้าพเจ้าขออุทิศกองกุศลเหล่านั้นให้ถึงทั่วพร้อมแด่ สรรพสัตว์ทั้งหลาย ทุกรูป ทุกนาม ทุกภพ ทุกภูมิ ขอให้ได้ อนุโมทนา ขอให้มีส่วนร่วมในกุศลของข้าพเจ้า เพื่อยังผลให้ที่สุดในกองทุกข์แห่งสรรพสัตว์ทั้งหลาย ทุกรูป ทุกนาม จงหมดสิ้นไปด้วยเทอญ....

 

พระศาสดาผู้มีเมตตาและกรุณาต่อหมู่สัตว์ หมู่สัตว์ผู้อาศัยพระองค์เป็นเครื่องชี้ทาง ย่อมเป็นหนี้พระองค์ แต่พระองค์ไม่ได้ต้องการอะไรเลย เพราะเป็นผู้ไปดีพ้นแล้ว
เราที่ศรัทธาและเลื่อมใสในคำสั่งสอนของพระองค์ จะทำอย่างไรเล่า คำสอนของพระองค์จะไม่สูญเปล่า การกระทำนั้นถือว่าเป็นการตอบแทนเป็นการใช้หนี้พระองค์ที่ได้เมตตาโปรดตรัสสอนธรรมอันด้วยกำลังของเราทั้งหลายในขณะนี้รู้ไม่ได้เอง เพราะเหตุที่พระองค์ตรัสสอนคือกรุณาให้สัตว์โลกพ้นจากโลกที่ชั่ว หลุดออกจากกิเลสที่ออกได้ยากครับ
นายเองก็ทำในสิ่งที่เห็นว่าควรกระทำเถิด

 

ไม่เห็นผิดเลยนิครับ อย่าทุกข์ไปเลย พระพุทธเจ้าก็คงไม่เป็นทุกข์กับเด็กน้อยคนหนึ่งที่พยายามบอกเราเรื่องราวของพระองค์ให้ผู้อื่นได้รับรู้หรอกครับ ผมกับมองว่าเป็นการสร้างบุญบารมีด้วยซ้ำ เพราะเป็นการช่วยเผยแพร่พระพุทธศาสนา...

ส่วนเรื่องความฝัน ผมรู้แต่เพียงว่า สิงห์บุรี คือ เมืองของสิงห์ และพระศรีอริยะฯ ก็มีต้นตะกูลมาจากสิงห์ (ตามตำนานแม่กาเผือก พระพุทธเจ้าองค์ปัจจุบัน คือ พระโค) หลวงปู่ท่านเคยบอกปรมัตถ์ไว้ว่า "มึงรู้ไหม ว่าทำไมเมืองโคราช(พระโค) จึงเปลี่ยนชื่อมาเป็น เมืองราชสีมา ก็เพราะว่า ราชสีห์(พระศรีฯ) ท่านมาแล้ว ท่านลงมาต่อศาสนาแล้ว .....ฯลฯ(แล้วก็อีกยาวครับ)" อันนี้เป็นปรมัตถ์ของหลวงปู่ ส่วนความฝันที่เหลือตีความเอาเองนะครับ เพราะว่า "ไม่รู้ ไม่ชี้" ถ้าขืนชี้แล้วเดียวผมจะมั่วไปใหญ่ครับ...


อนุโมทนาสาธ...

 

ไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะ แต่ถ้าคุณไม่สบายใจ ทุกวันก็สวดขอขมาพระรัตนตรัยได้เพื่อความสบายจิตสบายใจของเรา คุณไม่ได้มีเจตนาปรามาสพระพุทธองค์ ในช่วงวัยเด็กความนึกคิดก็เป็นของผู้เยาว์ ยังคิดอะไรไปตามรู้สึก ตามความปรารถนาของตัวเองอยู่ เชื่อว่าพระพุทธองค์ผู้เปี่ยมล้นด้วยความเมตตาปราณี ต่อหมู่เวนัยสัตว์ พระองค์คงไม่ได้ถือโทษโกรธเคือง และเห็นว่าเป็นการหลบหลู่ท่านแต่อย่างใด พระองค์ท่านย่อมเข้าใจจิตของคน บางครั้งปรุงแต่ง บางครั้งคิดไปเรื่อย ไม่ใช่คุณคนเดียวหรอกที่เป็นค่ะ หลายๆคนก็ปรารถนา หรือเคยอยากเป็นพระพุทธเจ้ากันบ้างแหละ อย่าไปคิดอะไรมาก ให้จิตใจเป็นทุกข์ป่าวๆค่ะ ถ้าคิดว่าสิ่งที่คิด พูด ทำ มันเป็นการผิดต่อพระพุทธองค์ก็อย่างที่บอกค่ะ สวดขอขมาพระรัตนตรัยอย่างสม่ำเสมอ แล้วเราก็จะเกิดความสบายใจไปเองค่ะ

 

คิดใหม่

(smile)การที่พ่อหนุ่มแสดงเป็นพระพุทธเจ้า ทำให้คนนับร้อยนับพัน ที่นั่งชมได้ระลึกถึงพระพุทธเจ้า จะไปบาปตรงใหน เทียบกันไม่ได้กับความรู้สึกว่าเราไม่ดีพอเพราะตอนนั้นหากเราไม่แสดง เรื่องก็ไม่สมบูรณ์ น่าจะภูมิใจมากกว่าที่เราได้ช้วยค้ำชูพระศาสนาทางอ้อม....

:VOส่วนนิมิตฝันของแม่ก็ถือว่าเป็นมงคล ถือว่าเราได้เกิดมาเพื่อพระศาสนา หากรู้สึกว่าตัวเองไม่ดีพอ ก็แสดงว่า เรายังสามารถทำดีให้เพิ่มขึ้นได้

 

พระคุณเจ้า กล่าวไว้ดีแล้วครับ

ส่วนเจ้าของกระทู้ก็ ทำความดีสั่งสมบารมี ต่อไป ถ้าตั้งจิตอธิษฐานไว้อย่างนั้น

ทำตัวเป็นพุทธศาสนิกชนที่ดี ไม่ใช่เป็นแค่ในทะเบียนบ้าน

หมั่นมีสติระลึกรู้กายและใจ ลงปัจจุบันให้ดีที่สุดครับ สู้ต่อไป อย่าท้อ

 

ถ้าคิดว่าผิดก็ ขอขมาพระรัตน์ไตรไปเรื่อยๆทุกวัน มือมันไม่ด้วนหรอก ถ้าไม่ได้ล่วงเกิน ก้อถือว่ากตัญญู เพราะเหมือนกับเราขอโทษพ่อแม่ ทุกวัน พ่อแม่มีแต่รักเราและเอ็นดูเรามากขึ้น


ส่วนปรารถนาพุทธภูมิให้ตั้งใจว่าจะไปทางไหน ถ้าตั้งใจจะกราบลาจริงๆ ให้มุ่งมั่นอย่าเหยียบเรือ 2แคม เพราะไม่งั้นกำลังใจจะตกและไปไหนไม่ถูก


ไม่ว่าสาวกหรือพุทธภูมิ มันแล้วแต่ใจของท่าน

 

ความท้อแท้ เป็นสิ่งธรรมดาที่อาจเกิดขึ้นได้ จริงๆก็อยู่ที่ความมุ่งมั่นว่าจะยืนหยัด

ไปได้ถึงจุดหมาย โดยตลอดรอดฝั่งหรือไม่

ใจเราทุกคน ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์หรือไม่ ก็มีสิทธิ์จะมุ่งมั่นเป็นพระโพธิสัตวัได้ทั้งนั้น

แต่ไม่ใช่ทุกคนที่ตั้งใจ แล้วจะเดินข้ามไปง่ายๆ อุปสรรคนั้นใหญ่หลวงกว่าธรรมดานักครับ

แต่ไม่ว่าจะมุ่งมั่นไปในทางไหน ก็ล้วนแต่เป็นคุณงามความดีด้วยหัวใจของเรา

ผลดีย่อมเกิดแต่ภายภาคหน้าแน่นอน เรื่องลาพุทธภูมิ ทำเมื่อไหร่ก็ได้ อัตภาพนี้ หรือ

อัตภาพใหนภายหน้าก็ได้ หรือ ลาไปแล้วตั้งใจทำใหม่ อัตภาพไหนก็ได้ ลองชั่งใจดูว่า

เราจะยอมทนทุกข์เพื่อผู้คนทั้งหลายมีความสุข แล้วเกิดความสุขใจ ภูมิใจ หรือ

เราจะยอมทำเพื่อความสุข แล้วละทิ้งทางโลกไป หรือ

ทำไปเท่าที่เราจะมีความสามารถ อะไรจะเกิด ก็ให้เป็นไป....

อนุโมทนากับทุกๆการกระทำ ที่อุทิศให้พระพุทธศาสนาครับ

 

"แต่พอเริ่มผ่านชีวิตมากขึ้น เริ่มเกิดความรู้สึกท้อว่า การเกิดในสังสารวัฏนี้ลำบากเหลือเกิน ขอเผ่นไปพระนิพพานก่อนจะดีไหมหนอ"

นี่ก็คือบทพิสูจน์อีกบทหนึ่ง สำหรับผู้บำเพ็ญบารมีพุทธภูมิครับ วิธีที่จะผ่านไปได้ ก็คือต้องใช้อารมณ์ เมตตา กรุณา แบบไม่มีประมาณครับ เพราะพุทธภูมิจะรู้อยู่ว่านิพพาน คือที่ที่ทุกอย่างดับ จบ ไม่มีความทุกข์อีกต่อไป เมื่อรู้ ก็สามารถเลือกที่จะพาตนเองไปได้ แต่ด้วยความเมตตาต่อสรรพสัตว์ เพราะสัตว์อีกมากมายที่ไม่รู้ และยังหลงด้วยอำนาจกิเลสอยู่อีกมาก จึงตัดสินใจบำเพ็ญบารมีต่อ เพื่อตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้า จักได้สั่งสอนและนำพาสัตว์เหล่านั้นเข้านิพพาน
(มาจากความเข้าใจของตนเองนะครับ รับฟังไว้คร่าวๆก็ได้)

ส่วนเรื่องปางของพระพุทธรูป เขียนว่า "ปาง" นะครับ

 

ขอขอบพระคุณ(และกราบนมัสการพระคุณเจ้า)สำหรับทุกๆคำแนะนำมากๆครับ ที่ทุกท่านในบอร์ดได้กล่าวมา ช่วยให้ผมมีกำลังใจในการทำความดีและสะสมบารมีต่อไปครับ

ตอนนี้ตัวผมมาศึกษาต่ออยู่ที่อเมริกาน่ะครับ จะหาคนที่ฝึกสอนกรรมฐานให้นี่ ไม่มีเลย คุณป้าผมท่านก็เป็นลูกศิษย์หลวงพ่อฤาษีฯ แต่ท่านสอนให้ผมท่องแค่ "นะมะ พะทะ" เองครับ แล้วที่เหลือให้ไปฝึกที่บ้านสายลม (ช่วงนั้นก็ไม่ได้ไปเพราะมัวแต่ไปหาเพื่อนที่ร.ร.เก่า) ผมก็เลยนั่งฝึกเองอยู่ทุกคืนก่อนนอนนี่ละครับ (คุณป้าเคยเล่าว่า หลวงพ่อฤาษีท่านเคยบอกว่าจะสอนวิชาครูให้คุณป้าผม เพื่อให้ท่านมาถ่ายทอดให้คนอื่นต่อ แต่ท่านปฏิเสธในตอนนั้น ผมเองก็ไม่ทราบว่าที่ท่านไม่สอนผมเพราะเหตุผลนี้รึเปล่าครับ) ไม่ทราบว่าผมควรจะทำอย่างไรต่อไปดีครับ?

ถึงคุณGARU: ตอนนี้ผมตั้งใจไว้อย่างเดียวว่า ขอสะสมไปเรื่อยๆก่อนดีกว่าครับ ความตั้งใจยังคงอยู่ไม่เปลี่ยนแปลง แต่ว่าขอค่อยๆเป็นค่อยๆไปครับ
ถึงคุณStarpegasus: ผมก็เข้าใจอย่างที่คุณกล่าวครับ เดี๋ยวนี้เวลาผมไปร.ร. โดนเพื่อนล้อหรือแกล้งผมก็ทำเฉยๆ ไม่โต้ตอบครับ ใครชมผมก็ยิ้มนิดๆ แต่ในใจไม่ได้คิดยินดีอะไรมากซักเท่าไร

 

มีอีกเรื่องที่อยากถามผู้รู้ในบอร์ดนี้ครับ คือตั้งแต่เด็กมา(จนถึงปัจจุบันอายุ17ปี) มีภาพอยู่ภาพหนึ่งที่ผมจำได้คือ(จะพยายามอธิบายเป็นคำพูดให้ใกล้เคียงมากที่สุดนะครับ): รู้สึกเหมือนกับว่าผมยืนอยู่ในถ้ำสีแดงๆ แล้วทางซ้ายมือ(หรือขวามือ ไม่แน่ใจเหมือนกันครับ) มีช่องสองช่องคล้ายๆอุโมงค์ให้เดินเข้าไปได้(ผมไม่แน่ใจว่าจากทั้งสองช่องนั้นมีแสงสีขาวฉายออกมาด้วยรึเปล่า จำไม่ได้เช่นกันครับ) เป็นภาพที่จำได้ติดตาเลยครับ ถ้ามีผู้รู้ท่านใดช่วยดูให้ผมได้ ได้โปรดช่วยอธิบายให้ฟังด้วยนะครับว่าที่เห็นนั้นคือสิ่งใด เพราะว่ามันเป็นเรื่องทีค้างคาใจผมมาตั้งแต่เด็กแล้วครับ ขอบคุณครับ