เรื่องเด่น "วิชาไสยเวท" กับหลวงปู่แหวน

​

"วิชาไสยเวทวิทยาคมนี้เป็นเพียงโลกียวิชาเท่านั้น ไม่ใช่วิชาประเสริญ ธรรมดาพระเณรที่บำเพ็ญเพียรด้านกรรมฐาน จนบรรลุธรรมแก่กล้า ได้ฌาณสมาบัติ ได้วิโมกข์ ได้อภิญญาจิต ข้อใดข้อหนึ่งแล้ว ถ้าคิดจะสงเคราะห์ ชาวบ้านเมื่อไร ไม่จำเป็นต้องใช้เวทมนตร์คาถาเลย เพียงแต่นึกอธิษฐานจิตขอบารมี พระพุทธคุณ พระธรรมคุณ พระสังฆคุณ ให้ช่วยขจัดปัดเป่าปัญหานั้นๆ ก็จะสำเร็จประโยชน์ในพริบตา"...หลวงปู่แหวน สุจิณโณ

 

กราบหลวงปู่ครับผม

 

สาธุ ขออนุโมทนาบุญนะคะที่นำมาเล่าสู่กันฟัง

 

กราบหลวงปู่แหวนด้วยความเคารพยิ่งครับ และ อนุโมทนาสาธุผู้เผยแพร่ครับ

 

เห็นด้วยที่สุดกับคำพูด หลวงปู่แหวนครับ ขอบคุณครับ

 

สาธุกับหลวงปู่แหวน เชิญชวนให้เพื่อนๆ สมาชิกอ่าน เรื่อง อรัยสัจ 4 และ มรรคมีองค์ 8 อันเป็นใจความสำคัญทีควรศึกษา เพื่อการหลุดพ้นจากทุกข์อย่างแท้จริง

อริยสัจ 4 - วิกิพีเดีย

มรรคมีองค์แปด - วิกิพีเดีย

 

สาธุเราได้ในสิ่งที่เรียกว่าคาถาคือจิตนั้นเองทุกอย่างอยู่ที่จิตๆๆขอบคุณครับ

 

ไหว้ศาบารมีหลวงปู่ และกราบนมัสการแทบเท้าหลวงปู่ด้วยนอบน้อม ความศรัทราและด้วยความเคารพอย่างสูงเจ้าคะ ขอบารมีหลวงปู่ปกเกล้าปกหัวลูก ธรรมบทไหนที่หลวงปู่ ได้บรรลุไปแล้ว ขอให้ลูกเข้าถึงธรรมนั้นและบรรลุโดยง่ายโดยเร็วพลันกระทั่งถึงที่สุดแห่งธรรม สาธุ สาธุ สาธุ เจ้าคะ

 

พระอริยกล่าวไว้อย่างไร ย่อมเป้นความจริง เพราะท่านถึงก่อนแล้ว รู้ก่อนแล้ว สาธุ ธรรมใดที่หลวงปู่ทรงรู้แล้ว ถึงแล้ว ขอให้ลูกได้ถึงธรรมนั้นด้วยเถอะ

 

ขออนุโมทนาสาธุ ธรรมใดที่ท่านสำเร็จแล้ว ขอข้าพเจ้าสำเร็จด้วยเทอญ สาธุๆๆ

 

จริงๆ หลวงปู่แหวนก่อนที่จะเรียนกรรมฐานกับหลวงปู่มั่น ท่านเรียนเรื่องพวกนี้มาเกือบหมดแล้ว เรื่องทางไสยเวท สมัยยังคงถือมหานิกาย แต่มาเลิกเมื่อเห็นว่ามันไม่ได้มีประโยชน์อะไรเลย (คือ เมื่อเลยระดับ ก็ไม่จำเป็นต้องสนใจเรื่องนี้ไปแล้ว)

 

ขออนุโมทนาสาธุ ธรรมใดที่ท่านสำเร็จแล้ว ขอข้าพเจ้าสำเร็จด้วยเทอญ สาธุๆๆ

 

อนุโมทนาสาธุเจ้าค่ะ

ตอนสมัยที่เรายังเป็นเด็กๆ น่าจะประมาณ 5-6 ขวบ นี่ล่ะ เราได้ไปเที่ยววัดดอยแม่ปั๋งด้วย แล้วเราจำได้ว่า เราเดินเข้าประตูกระจกติดฟิลม์เข้าไป พื้นเป็นพรมสีแดง ละเดินไปอีกนิดเดียวก็ถึงห้องที่หลวงปู่นั่งอยู่บนพื้นอาสนะของท่าน ในสายตาเด็กๆ อย่างเรา เห็นท่านเป็นพระที่มีอายุเยอะมากๆ ท่านนึง ใส่หมวกไหมพรม ใส่แว่นตาด้วย พอกราบหลวงปู่เสร็จ หลวงปู่ก็เอาเมี่ยงมาเคี้ยวๆ ละก็คุยกับแม่เรา เราก็ได้แต่นั่งนิ่งๆ อิงแม่เข้าไว้ แล้วมองหลวงปู่อย่างเดียว เราเห็นหลวงปู่มองเราเป็นพักๆ ด้วยล่ะ(ปลื้มๆ ^^) พอคุยเสร็จ กำลังจะลาหลวงปู่กลับ หลวงปู่ก็เอาเมี่ยงที่เคี้ยวๆ ออกมา แล้วยื่นให้แม่เราด้วยนะ แล้วตอนโตขึ้นพอจะรู้เรื่องบ้างแล้ว เราก็ค้นหาใหญ่เลย แต่ก็หาเมี่ยงวิเศษก้อนนั้นไม่เจอแล้วอ่ะ หายไปไหนก็ไม่รู้