เชิญเล่าประสบการณ์ ในการสร้างบารมีของท่าน

ชื่อว่าบุญกุศล เมื่อเราระลึกถึงอยู่เนืองๆ ย่อมจะนำมาซึ่งความสุขใจ...

ดังนั้นผมจึงใคร่ขอเรียนเชิญเพื่อนสมาชิกทุกท่าน
ร่วมเล่าประสบการณ์ การบำเพ็ญ,การสร้างบารมี และการประกอบคุณงามความดีในแบบฉบับของท่าน เพื่อเป็นวิทยาทาน และธรรมทาน ได้ตามอัชฌาสัยครับ!...

 

"ทานบารมี"
สมัยเรียนอยู่ชั้นประถม มีความประทับใจเกี่ยวกับการให้ทานเป็นครั้งแรก เมื่อระลึกถึงคราวใด ก็มีความสุขใจทุกครั้ง

วันนั้นเป็นวันพระสำคัญวันหนึ่ง ซึ่งคนในครอบครัวมัวยุ่งอยู่กับหน้าที่การงาน ข้าพเจ้าในขณะนั้น ด้วยความที่นึกอยากจะทำบุญ จึงได้เข้าครัวทำกับข้าวด้วยตนเอง เราก็นึกเมนูอาหาร เลือกเอาสิ่งที่ตนชอบ และพอจะทำได้...ข้าวผัด คงเข้าที!
เลยทำไปถวายท่าน คิดว่าทำอย่างสุดฝีเมือแล้ว...

โอ้โห! คนเยอะน่าดู เด็กน้อยรำพัน..
พระสงฆ์หลายสิบรูป เพราะเป็นวัดใหญ่
เราจัดใส่จานถวายท่าน แล้วถอยหลังออกมานั่งรอจนพระฉันเสร็จ มองซ้ายมองขวาไม่เห็นคนรู้จัก ใจก็นึกเป็นกังวล เอ๊ ท่านจะฉันข้าวผัดของเรามั้ยนะ?

ท่านให้พรแล้ว เราก็เข้าไปมองหาจานข้าวผัด สังเกตุว่าเกือบหมดจาน! โอ้โห! เราดีใจมาก ท่านอาจไม่รู้ว่ามันเป็นฝีมือของเด็กน้อยคนหนึ่ง...
เหมือนบุญจะให้ผลทันตา เย็นวันนั้นคนรู้จักของคุณแม่ นำข้าวสารอย่างดีมาให้...เด็กน้อยยิ่งนึกดีใจเป็นทวีคูณ

แต่นั้นมาเมื่อมีโอกาส จึงได้ทำบุญถวายทาน ในวันสำคัญอยู่เสมอๆ
แต่ความประทับใจที่ได้นั้นถึงแม้ว่าจะมีปริมาณวัตถุทานเพิ่มมากขึ้น...

มันก็ไม่เท่ากับข้าวผัดน้อยๆเพียงแค่จานเดียว ในคราวนั้น!

 

เรื่องอธิษฐานบารมี
ประทับใจในอาการของคุณยายที่่ขายกล้วยปิ้ง
คุณยายไม่มีอะไรใส่บาตร ก็เลยนำกล้วยปิ้งที่ตัวเองปิ้งขาย มาใส่บาตร
สองมือของคุณยายประนมขึ้นเหนือศรีษะ อธิษฐานจิตด้วยอาการสำรวม
เราอยู่บนรถคนละฟากถนน สังเกตคุณยาย
คุณยายท่าทางนอบน้อม บริสุทธิ์น่าเลื่อมใส
เราจึงตั้งจิตอนุโมทนาตามไปด้วย สาธุในทานที่คุณยายทำไว้ดีแล้ว
เป็นภาพที่งดงามติดตาตรึงใจ และจดจำได้ในมโนสำนึก
คิดถึงครั้งใดก็อิ่มเอมใจตามไปด้วย
สร้างบารมีครั้งใด มักจะอธิษฐานว่า ข้าพเจ้าขอตั้งจิตอธิษฐาน ขออำนาจแห่งบุญกุศลที่ข้าพเจ้าได้กระทำแล้วในวันนี้ จงเป็นพลวปัจจัย เป็นวิสัยตามส่ง ให้เกิดปัญญาญาณ
ทั้งในชาตินี้และชาติหน้า ตลอดชาติอย่างยิ่ง จนกว่าจะถึงความพ้นทุกข์ คือพระนิพพานเทอญ (คำอธิษฐานนี้อาจารย์เคยสอนตอนเรียนมัธยม)

 

เมื่อก่อน ทำบุญก็คิดว่า อยากได้อะไรก็ทำอย่างนั้น
เพราะทำยังไง ก็ได้ยังงั้น เลยอยากได้บุญเยอะๆ นะ
แต่หลังๆ มาสังเกตุเห็นว่า บางทีเราไม่ได้อยากได้ ก็
มีคนยัดเยียดให้เอาอยู่นั่น เช่น ป้าเอาข้าวต้มมัดมาให้
แม่ก็เอามาให้ เดี๋ยวใครก็ไม่รู้เอามาให้อีก (บอกแล้ว
ว่าไม่กิน จะกินพิซซ่า --- อ่ะ ล้อเล่น) ก็เลยเกิดความ
คิดขึ้นมาถึงคำพูดของท่านตั๊กม้อ ตอนที่คุยกะเหลียงบู้ตี่
ที่ฮ่องเต้ถามว่า "ทำบุญมากมายอย่างนี้ จะได้อะไรบ้าง"
ท่านกลับตอบว่า "ไม่ได้อะไรเลย เป็นศูนย์" เออว่ะ ดูท่า
มันจะจริงโว้ย ไม่เอาละ เดี๋ยวนี้ทำบุญก็ทำแหละนะ แต่ไม่
สนใจบุญอะไรมันหรอก เวลาอธิษฐานก็ยกให้เทวดาที่ดูแล
เราไปบ้าง ไม่ก็อธิษฐานยกให้ "บริวาร" (ที่ก็ไม่เห็นจะมี)
ไปบ้าง ให้มันพ้นๆ ไปซะ แล้วค่อยไปหาเอาใหม่ข้างหน้า


ถ้าขัดใจใครต้องขออภัยนะ พูดมาจากความรู้สึกจริงๆ แบบนี้

 

สิ่งที่ภูมิใจในการสร้างบารมีมีหลายอย่างยากที่จะนับได้ แต่สิ่งที่ประทับใจที่สุดคือ การอธิษฐานจิตขอบารมีพระให้แม่หายป่วยแล้วแม่ก็หายป่วยจริงๆ ชาตินี้ขอเน้นความกตัญญูและเนกขัมมะบารมีเป็นหลัก

 

การรักษาศีล 5 เป็นปกติ ขจัดกิเลสให้น้อยลง หรือตัดกิเลสให้หมดไป

ทำจิตใจให้เบิกบานเป็นปกติ

 

ให้......คร๊าบ ทำบุญ ทำทาน ทำใจ ทำอารมณ์ แหะๆ อันหลังนี้ยากส์หน่อย ต้องเก็บตัวอย่างเดียว
เท่าที่มี ที่สามารถ จัดไป........

 

เจ๊ นี คงหมายถึง พยายามทำใจให้เป็นกุศล ทำอารมณ์ให้แจ่มใส่เบิกบาน อยู่เนืองๆ...

ถึงว่าสิ รถซิ่ง หายไปแล้ว !
คงตัดอาลัยคนนั่งได้

ยินดีด้วยครับ

 

"สัจจะบารมี"
สมัยยังเรียนอยู่เช่นเคย ข้าพเจ้าได้นัดหมายเพื่อนคนหนึ่งเพื่อเล่นเกมส์ด้วยกัน สมัยนั้นคอมฯยังไม่เกิด
คงเป็นเครื่องVDOเกมส์ยุคแรก เนื่องจากร้านเกมส์ยังไม่แพร่หลาย แต่ว่าพวกเราอาศัยอยู่ในเมือง จึงรู้จักช่วงเวลาที่ร้านเปิด และคนว่าง

ก็นัดหมายกัน ต่างคนต่างมีนาฬิกาดูตั้งไว้ตรงกัน ข้าพเจ้าคำนวนเวลาถีบจักรยานไปถึงร้านพอดีเป๊ะ ในขณะที่เพื่อนมาสายบ้างมาเร็วบ้าง! แต่ข้าพเจ้าก็ยังคงไปตรงเวลานัดพอดีเป๊ะอยู่เช่นเคย ก็ไม่รู้หรอกนะว่าเพื่อนมันคิดอะไร?

จนนัดครั้งที่สี่ที่ห้านั้นแหละ ข้าพเจ้าจึงได้รู้ว่ามันสังเกตุดูเราอยู่...

"เฮ๊ย นายทำได้ไงว๊ะ"...
"อะไร?"
"ก็เวลานัดไง! โห ไม่คลาดแม้เพียงเสี่ยวนาที บ้านเราอยู่ใกล้ร้านมากว่านายอีกยังทำไม่ได้เลย น่านับถือจริงๆว๊ะ"

แม้จะเป็นเพียงสิ่งเล็กน้อย แต่มันช่างเป็นเรื่องที่ซาบซึ้งกินใจเป็นอย่างมากสำหรับเด็กน้อยคนหนึ่งในขณะนั้น...ข้าพเจ้ามีความสุขทุกครั้งที่ได้ระลึกถึง แม้กาลเวลาจะล่วงเลยผ่านมานับสิบๆปี!

แต่คำชมของเพื่อนนั้นยังคงก้องอยู่ในห้วงมโนนึก...
จนตราบเท่าทุกวันนี้ หากลองได้สัญญาหรือนัดหมายอะไรกับใครไว้ก็จะพยายามรักษามันไว้ให้ดีที่สุด

และนี้คือ สัจจะบารมี แบบเด็กๆของข้าพเจ้าครับ!!

 

ป่าว....ช่วงนี้ซิ่งรถเมล์ จะได้นั่งกันเยอะๆไม่ต้องทะเลาะแค่สองคน555

 

อ๋อ...หรือครับถึงว่าซิ โดยเฉพาะห้องอภิญญา ผู้โดยสารเยอะเป็นพิเศษ
รถเมล์ถึงวิ่งเข้าออกบ่อยๆ (เพื่อทำใจ ทำอารมณ์นี่เอง)ว่าแต่...
รับผู้โดยสารนอกป้ายหรือเปล่าครับ?
เผื่อจะถึงที่หมายได้ไว!
แต่ขอเป็นที่นั่งด้านหน้านะครับ...จะได้เก็บทุกรายละเอียด!

 

ช่างเป็นความประทับใจที่ประเสริฐจริงๆครับ
ต้องขอบคุณที่นำมาเล่าสู่ฟัง...

จักได้ร่วมเจริญมุฑิตาจิต แล้วน้อมมาเป็นแบบอย่างที่ดีงาม...

สาธุ สาธุ สาธุ อนุโมทามิ

 

555+ ขอบคุณคะ

 

ทาน ศีล เนกชัมมะ ปัญญา วิริยะ ขันติ สัจจะ เมตตา อธิฐาน อุเบกขา บารมี อุปปารมี ปรมัตถปารมี.....

ทำให้มาก เจริญให้มาก.... เมื่อเต็มแล้ว อะไรก็หยุดไม่ได้...

 

"เนกขัมมะบารมี"
สมัยบวชเป็นสามเณร หลวงตาฝึกให้เจริญกรรมฐาน สถานที่แห่งนั้นเป็นป่าเพิ่งถางใหม่ๆ เวลาเดินจงกรมต้องออกไปหาที่เรียบๆเดินเอาเอง ข้าพเจ้าสมัยนั้นอายุสิบสองปี เมื่อได้ที่เหมาะสมก็เริ่มเดินไปเดินมาตามประสาเด็กๆ สักพักได้ยินเสียงหลวงตาแว่วมา

"เดินไปๆพอเห็นใบไม้ร่วง ให้นึกถึงตนเองนะ สักวันเราก็แก่ สักวันเราก็ตาย!"
มันเป็นธรรมะที่เคยได้ยินครั้งแรกรู้สึกไพเราะซาบซึ้งมาก เมื่อมองย้อนดูตนเองก็เห็นจริงตามนั้น แต่เพราะกิเลสเรายังหนาอยู่จึงไม่เกิดภูมิธรรมอะไร

"เออ เดินให้ดินป่นเป็นทางอย่างนั้นแหละดีแล้ว"
ด้วยความฉลาด นึกว่าหลวงตาท่านคงชอบ ข้าพเจ้าจึงหาพื้นดินที่มันนิ่มๆเดินไปเดินมาแกล้งกระทืบเหยียบให้ดินมันยุบไวๆ 555... แต่น่าแปลก คราวนี้ไม่เห็นท่านชมเรา มีแต่สั่งกักบริเวณซะงั้น!

จากวันนั้นถึงวันนี้ไม่มีแล้วองค์หลวงตา ไม่มีแล้วทางเดินจงกรมนั้น

ฤดูนี้ผมเห็นใบไม้เต็มพื้นอีกแล้วครับ คำสอนหลวงตายังคงก้องอยู่ในห่วงมโนนึก

"เดียวเราก็แก่ เดียวเราก็ตาย ดุจใบไม้ร่วงลงสู่พื้นดิน"

เรื่องเล่าการบำเพ็ญเนกขัมมะบารมีแบบเด็กๆของข้าพเจ้าครับ ^_^

 

กระทู้นี้ นำมา ใหม่ อ่านไปหลายเดือนแล้ว ไม่ยาก จะเอาแบบไหน แบบบู๊ แบบ บุ๋น แบบรัก ๓ เส้า แบบนักบวช แบบสร้างสรร แบบส่วนรวม แบบประวัติศาสตร์ แบบผีๆ หรือให้เล่ามารวมทั้งหมด จะได้จัดสรรให้ อย่างจุใจ ที่ประสบมา และได้กระทำมาแล้วทั้งสิ้น ในชาตินี้ ทำงานมา ๑๐๐ กว่าชนิด เรื่องจริงไม่ได้อิงนิทานครับ ท่านเจ้าของกระทู้ จะพอใจไหมครับ เล่าค่าวๆ รวมกันมาให้เกือบหมดครับ

 

จัดหนักมาเลยครับคุณลุง
เพื่ออนุชนรุ่นหลังจะได้มีกรณีศึกษา

"เล่าเรื่องเก่าเท้าความหลัง" สำหรับคนหนุ่มเหลือมากชอบฟังครับ ^_^

 

z,ojtpy' ผมน่ะยังไม่มี กระทู้ในด้านนี้เป็นของตนเองครับ จึงเล่าค่าว ๆ ในกรณณีศึกษาก้แล้วกันนะครับ คุณหน่อนรคุณ และท่านผู้อ่านที่รัก ทุกท่าน จะเชื่อหรือไม่เชื่อ ไม่ใช่เรื่องสำคัญ สิ่งใด มีประโยชน์ ก็นำไปใช้ได้ สิ่งใด เป็นโทษ อย่านำไปใช้เลย ถือว่า เป็นนิทานครับ

ผมจะเล่าในการ ทำงานพร้อม กับ ทำบุญบารมีครับ จากสมัยนี้ ไปหาเมื่อในสมัยหนุ่ม และในสมัยเด็กๆครับ เอาว่านะปัจจุบัน ผมใส่บารต ทุกๆวัน ไม่เคยขาด นอกจาก ไปที่อื่น วันพระ ไปใส่แล้วกับมาที่พัก ปัจจุบัน ผมทำงานเกี่ยวกับพระเครื่องครับ ของหลวงพ่อวัดท่าซุง เป็นสื่อกลาง เจอ คนทุกรูปแบบ ในการฉ้อฉน ดีและไม่ดี มีหลากหลายประเภท สุดที่จะพรรณาในที่นี้หมดได้

ผมทำบุญใส่บารต มาเกือบ ๒๐ ปีแล้วครับ ที่ไหน ในเวลา ปัจจุบัน ผมจะไปทำการหล่อพระ สร้างพระไม่ว่า ทองเหลือง ทองคำ ปูน องค์เล็กองค์ใหญ่ ที่อยู่ไม่ไกลนัก ในจังหวัดใกล้เคียง บุญหลายประเภท ผมเลือกการทำบุญ นักบวช ผมเลือกกราบไหว้ครับ ถึงยังไม่ได้มรรคผล ก็ไม่เป็นไรครับ ขอให้กระทำความดี แม้แต่เด็ก ที่ดีผมก็ก้มลงกราบได้ แต่ถ้ามันไม่ดี ชั่วมากๆ ให้มันเป็นนาย พลนายพัน ผมไม่เคยกลัว และก้มหัวให้ใคร ถ้าไม่ผิด ถ้าผิดก็ยอมรับโดยดุษดี เว้นแต่มีเหตุ อันสมควร จึงเป็นอย่างอื่นครับ


ขึ้นชื่อว่าคนเราไม่ผิดเลยไม่มีในโลกครับ ผิดแล้วแก้ไข ทำใหม่ คำว่าสายไม่มีครับ และเมื่อปลายปี ๕๓ ได้ถวายรถ มอเตอร์ไซ ไม่เก่าเกินไป ให้พระได้ใช้สอยเวลาออกไปข้างนอก หรือขนของในวัด อยู่สำนักสงฆ์ถ้ำ เขาขจี บ้านทุ่งสงบ ต.ไผ่เขียว อ.สว่างอารมย์ จ.อุทัยธานี ปี ๕๑ หรือปี ๕๒ นี่แหละ ถวานรถเก๋ง ฮอนด้าแอ๊ก ขอด ราคา แสนกว่าๆ มีสาเหตุไม่ขอเล่า มันยาวครับ วัดใหม่ ฉายหิรัญ (วัดก.ม.๘) อ.ด่านช้าง จ.สุพรรณบุรี

 

มาต่อครับใน ปี ๔๗หรือ ปี๔๘ ผมได้ถวายที่ประมาณ ๒๐ ไร่ ให้เป็นที่พำนักสงฆ์ ซึ่งมีผลไม้ หลายอย่าง เป็นลาดตะแคงไม่ราบเรียบ เท่าใดนักครับ มาช่วยกัน ปลูก กุฏิจาก เกือบ ๒๐ องค์ ผมไปหาทุนมา และทุนทรัพย์ของผมเองเป็นส่วนใหญ่ ในพรรษามีพระมาอยู่ ๒ องค์ กุฏิจาก ๒ หลัง ทำฐานพระ กว้าง ๓ ศอก ยาว ๘ ศอก หรือ ๔เมตร ผมให้ คนหาพระพุทธรูปมาให้ ๒ องค์ โดยเขาเอาพระเก่าในสมัยทวารวดีไป เขาเอาพระพุทธมาให้หน้าตัก ๒ ศอก เท่ากับ ๔๐ นิ้ว อีกองค์ ๓๐ นิ้วเท่ากับิ ศอกคืบ มาบอกบุญ ปิราณี ลูกช่างประเสริฐ ถวายหลวงปู่ปานกับหลวงพ่อฤาษี วัดท่าซุง ไป ๑ คู่ แต่ละองค์ ยกเกือบ ๑๐ คนถึงจะยกไหว

พระอยูได้ ๒ พรรษา ผลที่สุด ต้องหนีไปอยู่อีกหมู่บ้านหนึ่ง เพราะว่า คนข้างสำนัก มันไม่ดี พระไม่อยู่ โขมยของไปหมด เบื่อหมาที่เลี้ยงไว้ตายหมด ไม่เหลือ ท่านเลยยกมือไหว้มัน ไอ้คนข้างไร่ ท่านพูดว่าอาตมา ต้องการเป็นคนดี ไม่ต้องการเป็นคนชั่ว ถ้าท่านไม่หนี ของเก่าขึ้นแน่นอนครับท่านผู้ อ่านที่เคารพ ตอนก่อนบวช ท่านเกเรมาก่อน บู้มาทุกรูปแบบ ท่านชื่อ อ.ตั๊กม้อครับ คนเมืองกาจญ มีเชื้อสายคนจีน แต่ดำครับ ท่านเดินธุดงค์มาหลายปี ในห้วยขาแข้ง ตอนนี้ท่านไปอยู่ หมู่บ้านไทยกระเหรี่ยง ตะเพินคี่ครับผม ติดห้วยขาแข้ง อากาศเหมือนเมือง นิวซีแลนต์

ผมหาเสาร์ไม้แดงแก่น มาไว้ เพื่อปลูกกุฏิสวยๆให้สัก หลัง โดยบอกบุญพักพวก เลยหมดสิทธิ์ ท่านต้องหนี ขึ้นไปอยู่ตะเพินคี่ จนถึงปัจจุบัน ๒๐ กว่าพรรษาแล้ว ต่อมา มหาชาญวิวัฒ เจ้าอาวาส ได้ขนของ ไปไว้ในวัดบ้านกล้วย ที่ ๒๐ ไร่ ให้ทายก ปลูกข้าวโพด ผลไม้ที่ปลูกไว้แทบไม่เหลือแล้วครับ ทำให้ผมสลดใจ อย่างสุกซึ้ง ไอ้คนข้างไร่ ที่ทำพำนักสงฆ์นี้ ทำร้ายผมมาตลอด จนต้องบริจาคที่ให้วัด แล้วออกจากพื้นที่นั้น ทำพำนักสงฆ์ ผมเตรียม จะจัดการกับมันอยู่ แล้ว ซื้อปืนเถื่อนมา ๑ กระบอก ไปยืม ปืน อ.ป.พ.ลูกซอง ๕ นัด ของหมู่บ้านอ้างเอามาป้องกันตัว จ้างคนอีกคน พร้อมปืนแก๋ป กะยิงทิ้ง แล้วเข้าไปอยู่ในป่าห้วยขาแข้ง เลย จะทิ้งมันทุกอย่างครับ

บังเอิญ ผกอยู่ ตก ๓ วัน ไม่เคยฆ่าคนมาก่อน มันมีเหตุตลอด แคล้วคลาด ไปคุย กับผู้ท่านผู้ทรงศิลนะนำ ให้ละเสียถือว่าเป็นกรรมเก่า เคยเกิดเป็พี่น้องกัน เรามาใช้กรรมเขา เลยตัดใจ ตอนหลังก็เลยถวายที่ ให้แก่ พระศาสนานี่แหละครับ

 

ตั้งแต่ปี ๓๘ เป็นต้นมา ถึง ปี ๔๗ ผมได้นำของ มีผักผลไม้ หลายชนิด ซึ่งผมปลูกกับมือผมเอง ผมปลูกผลไม้ ๒๐ กว่าชนิด ซึ่งมีผลเกือบจะทั้งหมด แล้ว ๆ ใช้กล้วยน้ำหว้า แซมขั้น กลาง มีกล้วยหอมนิดหน่อยกล้วยไข่แซมบ้างหลักคือกล้วยน้ำหว้า เดือนหนึ่ง เฉพาะ กล้วยน้ำว้า ตัดเดือนละ ๒ ครั้ง เกือบ ๓ พันบาทถึงตกเกือย๔ พันบาท อย่างอื่นไม่คิด ไม่ค่อยประสบความสำเร็จ ในด้านการเงิน แต่ ของเหลือจากการกิน คนลักขาย สัตว์บ้าง ผมได้นำผักผลไม้ มางานธุดงค์ที่วัดท่าซุง ปี ๓๘ ถึง ๔๗ อย่างไหนไม่มีก็ซื้อมาครับ

ปีหนึ่ง ก็ ๒-๓ คันรถ ทุกปีมิได้ขาด สิ่งนี้แหละครับที่ใครๆมิอาจ มารักโขมย ของผมไปได้ นอกนั้นทั้งคนและสัตว์ กินไม่พอ แม่มันลักขายอีก บางครั้งแทบจะทนไม่ได้เหมือนกันครับ ทั้งเหนื่อย ทั้งเมื่อย ร้อนแดด ยุงกัด ฝนตกฟ้าร้อง บางครั้งยังต้องทำ แต่มันมีคนมาเอาเปรียบเรา พร้อมๆกันนั้น ผมปลูก สมุนไพรอีก ๕ ไร่เศษ ศึกษา หนังสือตำรา และตัวสมุนไพรเอง ปลูกมา ๕ ปีกว่า เฉพาะ สบู่เลือด สีแดง เลือด เพาะพันธุ์ไว้ ๖,๐๐๐ ถึง ๗,๐๐๐หัว เพาะ ห้าปี ราคาดี พอมาอยู่วัด มันลักขาย พี่น้องบ้าง จนไม่เหลืออะไรไว้ให้เราเลย ของในบ้านมันก็ลัก ไปหล่อพระ จ.เลย แม่ผมจับได้ ผมบอก ไม่ไปหรอกครับ ปล่อยมันไป เอาบุญดีกว่า

บางครั้งก็ไม่ไหว เหมือนกัน ต้องเอามันบ้าง ให้มันทำข้างเดียวไม่ได้ครับ ปี ๔๐-๔๑ ฝังลูกนิมิต ๑๑ วัน ๑๑ คืน วัดบรรลัง อ.หนองหญ้าไซ จ.สุพรรณบุรี ผมเอาผัก ไปวัดหลวงพ่อ พยุง ๒ คันรถส่วนใหญ่เป็นฟักทอง งานเลิกยังไม่หมดเลยครับ และปีที่ แล้ว น้ำท่วม ผมได้นำผักหน่อไม้สด มะละกอ กล้วย สัปรด ๔ เที่ยวรถปิกอัพเห็นจะได้ ปีนี้ งานธุดงค์ อีก ๒ คันรถปิ๊กอัพ และได้ทำบุญกฐิน ตั้งแต่ปี ๔๗ ทำ ๕๐ วัด ถึง ปีนี้ ๕๔ ส่วนใหญ่ ๑๐๐ กว่าวัดบ้าง ๒๐๐ กว่าวัดบ้าง ๓๐๐ กว่าวัดบ้าง หลังจาก ๔๗ ลงไป ถึง๑๐ วัดบ้างไม่ถึงบ้าง