โอวาทครั้งสุดท้ายแห่งองค์พระพิชิตมาร

“ภิกษุทั้งหลาย บัดนี้เราขอเตือนท่านทั้งหลาย สังขารทั้งหลายมีความเสื่อมความสิ้นไปเป็นธรรมดา ท่านทั้งหลาย จงบำเพ็ญไตรสิกขา คือ ศีล สมาธิ ปัญญา ให้บริบูรณ์ด้วยความไม่ประมาทเถิด”

ผมได้โอกาสอ่านพระไตรปิฏกเมื่อหลายเดือนก่อนและเกิดสะดุดกับพุทธพจน์นี้ผมได้เก็บเอาไปนอนคิดว่าชิวิตของคนเราถ้าไม่ประมาทในชีวิเราจะมีการดำรงชีวิตอยู่อย่างไรและถ้าเราประมาทหละจะป็นอย่างไรผมคิดทบทวนไปมาตลอดหลายเดือนจนมองเพื่อนรอบข้างที่ยังไม่ตระหนักนการใช้ชีวิตถึงผมจะยังไม่เข้าใจลึกซึ้งก็ตามผมได้สังเกตมาตลอดว่าชีวิตหนึ่งเกิดมาไม่ถึงร้อยปีก็ตายและเวลามันได้ผ่านตัวเราไปอย่างรวดเร็วแต่เรากับยังเพลิดเพลินอยู่กับความสนุกสนานปล่อยในเวลาผ่านเลยไปอย่างไม่หวนลับพระพุทธเจ้าได้ให้คติเรื่องความไม่ประมาทในชีวิคถือเป็นแก้วมณีที่ล้ำค่าเหนือสิ่งอื่นใดแต่เรากับมองข้ามสิ่งที่ยิ่งใหญ่ไป มันควรจะถึงเวลาที่เราชายพุทธทั่งหลายจะต้องดำเนินชีวิตอย่างไม่ประมาทได้แล้วสิ่งใดอภัยควรอภัยจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่สิ่งต่างๆในโลกเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ไม่สถิตถาวรดังนั้นเราควรไม่ยึดติดกับสิ่งใดที่เป็นทุกข์หรือถ้าทุกข์ควรปล่อยว่างเพียงสิ่งล็กน้อนแค่นี้ก็ทำให้เราใช้ชีวิตอย่างมีสุขได้แล้ว