ผู้ที่หาทางพ้นทุกข์. หาทางภายนอก. หาเท่าไหร่.ก็หาไม่เจอ. ผู้ที่หาทางพ้นทุกข์เจอ. คือ.ผู้ที่หา..ทางภายใน. .....ภายใน....ใจจิต....
ภายนอกไม่มี..ที่สิ้นสุด. แล้วจะไปหาที่สุดสิ้น. ย่อมเป็นไปไม่ได้.. แต่ที่เป็นไปได้. คือ..สิ้นสุดภายใน. คือ.สุดสิ้นภายใน.จิตใจ.. ของตัวเราเอง..
ผู้ที่เข้าถึง. อภัยทาน. จะไม่โกรธใครเลย .
ปูนาขาเก. ตัวเองเดินเซ. แต่กลับจะสอน. ให้คนอื่น..เดินตรง..
จักรวาล. คือการหมุนเวียน. เปลี่ยนไปมา. ของวัฏจักร. คือวัฏสงสาร. คือสังสาระวัฏ. ตามวาระที่มาถึง. ในปัจจุบัน....
เมื่อมาเกิด. ก็เข้ามายึดถือเอาดวงจิตเกิด. ดวงจิตคือดวงวิญญาณ. คำว่าจิตใช้เรียก. จิตที่อยู่ในตัวเรา. ส่วนคำว่าวิญญาณ. ใช้เรียกจิตที่อยู่นอกตัวเรา....
ศูนย์อยู่ตรงกลาง.. บุญกุศลมาก..ก็บวกมาก. บาปอกุศลมาก..ก็ลบมาก. ผู้ที่เห็นศูนย์แล้ว. เห็นบวกแล้ว. เห็นลบแล้ว. บวกก็ไม่เอา. ลบก็ไม่เอา....
คำพูดที่ดี. หรือ. คำพูดที่ไม่ดี. เมื่อพูดออกไปแล้ว. คำพูดเหล่านั้นนั่นแหละ. จะย้อนกลับมา. หาตัวเราเอง.
ทำความดีแล้ว. มีมารมาผจญ. เป็นเรื่องธรรมดา. แต่ผู้ที่กำลังใจ. เต็มแล้ว. มารต่ากหาก. ที่ต้องกลัวเรา.
จะช่วยผู้อื่นนั้น. หากกำลังไม่มากพอ. ก็ไห้เลยผ่านไปเสีย.
ผู้ที่ออกนอกศีล. ออกนอกสมาธิ. ออกนอกปัญญา. ย่อมมีอันตราย. อยู่ทั่วทุกทิศ. ทุกทาง.
ผู้ที่อยู่ในศีล. อยู่ในสมาธิ. อยู่ในปัญญา. ไม่ว่าสิ่งใด. ก็ทำอันตราย. ไม่ได้.
คนที่ว่าเรา.โกรธเรา. เราไม่ว่าตอบ. ไม่โกรธตอบ. ความโกรธของเขา. จะลดน้อย.และ ถดถอยลงไปเอง.
คนที่ตามโกรธเรา. วันใดที่เขาเห็นความจริง. เขาจะเลิกโกรธเราไปเอง. โดยที่เรา. ไม่ต้องทำอะไรเลย.
คำพูด. ที่เป็น. ความจริง. ไม่ว่าจะนานเท่าใด. ก็จะเป็นจริง. ไปตลอดกาล.
เฉยๆ. ถ้ากลัว. คงไม่เข้ามาหา. เป็นเรื่องธรรมดา. ที่ทุกคนต้องเจอ.
สนทนากับคนพาล. มันต้องมี. กลอุบาย. ไม่เช่นนั้น. คนพาล. จะตกอยู่ใน. จิตอะกุศล. ตลอดเวลา
ทำความดี. อยู่ในศีล. ใยต้อง. เกรงกลัวผู้ใด. ความดี. และศีล. ที่เราทำไว้. จะคอยคุ้มครอง. ป้องกันภัยให้แก่เรา. ไม่ว่าเรา. จะอยู่ที่ใด. ก็ตาม.
อย่าถือ.....คนบ้า... และ.อย่าว่า..คนบ้า... เดี๋ยวจะพา. ใจตัวเองเมา. และจงช่วยเขา. ในเวลาที่เขาต้องการ.......
ถึงว่าคนธรรมดาทั่วไป. ไม่มีใครปากเป็นเพชร. ศรีธัญญา. ก็น่าจะมีอยู่บ้าง. ไม่มากก็น้อย. เอาเป็นว่า.ที่สนทนากันมา. ก็เขัาใจกันหมดแล้ว.
คำพูดที่มีคม. หากใช้ไม่เป็น. มันจะบาดปากตัวเอง.
คิดอย่างเดียว. ไม่ลงมือทำ. มันจะสำเร็จไหม.
ผัสสะตั้งแต่. คิดจะไปยิบหินแล้ว. ยังไม่รู้สึกตัวอีก.
คนพูดไม่รู้. คนรู้ไม่พูด. คนพูดไม่รู้.คือ. รู้ไม่จริง. แต่พูดไปทั่วแบบมั่วๆ. ไม่รู้ว่าเวลาไหน. สมควรพูด.พูดก็พูดแบบผิดๆถูกๆ คนรู้ไม่พูด.คือ....
ลึกซึ้งพิศดาร. จนกลายเป็น วิปลาส.. ไปเลย... วิปลาส. ไปแล้ว...
สัญญา.คาวมจำ.แยกคาวมจริงไม่ออก. แต่ปัญญา.แยกสัญญาออก. ว่าอันไหนสัญญา. อันไหนปัญญา.คือรู้จริง.
เขียนแบบสัญญา.คาวมจำ กับเขียนแบบปัญญา.คาวมรู้จริง คล้ายกันยิ่งนัก. แต่ต่างกันลิบลับ. สุดจะพรรณา
อาการกับสภาวะ. มิไช่หรือ. ที่สอนให้รู้ว่า. อะไรมันถูก. อะไรมันผิด.
ลืมใจ. ลืมใว้. ที่ไหนล่ะ. มิน่าถึงไม่รู้เรื่อง. กับคนอื่นเขา
ภาพลวงตา. สัมผัสของจริง. ก็สิ้นสงสัย. แต่ภาพลวงใจนี่. แก้ยากกว่าภาพลวงตา. หลายเท่านัก.
Separate names with a comma.