จะทำยังไง ช่วยทีครับ

รักเป็นเหมือนห่วงไฟที่แสนทรมาน ตาดูว่าสวยว่างาม แต่พอสวมใส่ ยิ่งรัดยิ่งร้อนรน
จะดึงยังไงก็ดึงไม่ขาด ถอดไม่ออก ทางที่ควรจะทำคือละในความรู้สึก ละในสิ่งที่ดูสวยงาม
ละในสิ่งคิดอยากได้ อยากเป็นเจ้าของ เมื่อละได้เมื่อปลงได้ ห่วงไฟก็จะหลุดออกจาก
ตัวเราเอง



ขอบคุณ MATEO2000 ที่ให้คำตอบที่ตรงใจผมมาก ผมจะพยายามครับ^^

 

สิ่งที่เรียนรู้กับความเจ็บปวดผลกรรมที่ตนเคยก่อแต่ ปัจจุบันไม่สามารถล่วงรู้

ชีวิตเกิดมาบางทีมันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เราหวังหรอกครับ ถึงเขาและเราจะมีความคิดหรือความรู้สึกเหมือนกันมากมายเพียงใด หรือเคยขอสิ่งใดไว้ ผมเชื่อว่าบางทีมันก็ยังไม่พ้นกฏแห่งกรรม ตั้งแต่ที่ผมได้ขอในสิ่งที่ไม่ควรขอ ผมก็ได้สมหวังดั่งสิ่งที่ขอในส่วนหนึ่งนั้นก็คือการพบเขา แต่ใช่ว่าสิ่งที่เราปารถนามันจะสมหวังได้ทุกคนไปหรอกนะครับ ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนแล้วแต่มีเหตุผลและสิ่งที่มันควรจะเป็น ผมขอพระธาตุพนมให้พบคนที่เป็นเนื้อคู่ที่แท้จริงของผม ได้พบเขาได้รักเขา และเขาก็รักผม ใช่ครับเรารักกัน ได้พบกันจริง แต่ไม่ได้แม้แต่พูดหรือคุยกันเลย พรหมลิขิตหรือโชคชะตานำพาผมและเขามาเจอกันอยู่เรื่อย ๆ ทักให้ผมรักเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ แต่ก็ไม่ได้มีโอกาสจะพูดคุย ความหวังและการรอคอจึงกลายเป็นสิ่งที่ทำร้ายตัวผมเองและเขา ผมทนทุกข์ทรมานกับการที่ต้องรักเขา ชอบเขา และตลอดเวลาในใจมันก็มีแต่เค้าคนนั้น ไม่ว่าจะยังไง แต่คุณรู้ไหมครับว่า ผมเกิดมาผมก็ต้องมีชีวิตและเส้นทางของผม เขาก็มีชีวิตเส้นทางของเขา ในเมื่อมันไม่สามารถไปด้วยกันได้เราก็ต้องรู้จักตัดใจและปล่อยวาง การที่ผมคิดได้ทำได้ในวันนี้ ผมต้องผ่านความเจ็บปวดในใจมากเท่าไหร่ ร้องให้มากเท่าไหร่ผมทรมานมากกับกรรมที่ครั้งหนึ่งผมอาจจะก่อกับเขาไว้ ผมต้องชดเชยในสิ่งที่เขาเคยเจ็บปวดในสิ่งที่ผมก่อกับเขามาโดยปัจจุบันนี้ผมไม่รู้ว่าผมเคยทำอะไรเขามาก่อน ซึ่งเขาคนนั้นเคยรู้เคยรับทราบไหม เขาเคยสนใจและเคยคิดจะแบ่งเบาความเจ็บปวดผมไหมคำตอบคือไม่เลยเขาไม่รู้และอาจจะไม่สนใจด้วยซ้ำผมต้องเรียนรู้คำสอน และสิ่งที่ปลอบใจ สั่งสอนใจตัวเองมากเท่าไหร่ ใจผมถึงสามารถเป็นอยู่ได้ในทุกวันนี้ สำหรับในตอนนี้ สำหรับเขา ผมยังรักเหมือนเดิม แต่การรักกันนั้น มันอาจจะไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการแท้จริงก็ได้ครับ เขามีชีวิตของเขามีครอบครัวของเขามีสิ่งที่เขาควรจะเป็น ใช่ผมก็มีชีวิตของผมมีสิ่งที่ผมควรจะเป็นในเมื่อเราไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้ก็ควรจะเก็บความรู้สึกดีๆนั้นไว้อย่างที่มันไม่ทรมานดีกว่า คนเราเกิดมาชาติหนึ่ง ๆ นั้นมีเนื้อคู่สักกี่คนล่ะครับ การที่เรามีความรู้สึกกับเขาคนนั้นมากเป็นพิเศษถึงขั้นที่เสียสละชีวิตได้ นั้นก็แสดงว่าครั้งหนึ่งหรือหลาย ๆ ภพชาติ ผมได้ร่วมบุญกับเขามามาก ทำให้ความผูกพันธ์ที่มีต่อเขานั้นมันรุนแรงจนสามารถล่วงรู้ได้ สำหรับความรู้สึกนี้มันทำให้ผมเจ็บปวดครับ เจ็บปวดทรมานมาก แต่ผมไม่ได้เกลียด เพียงแค่เสียใจในสิ่งที่ตนไม่ได้ดั่งใจ แต่ผมก็ได้ความคิดที่ดีปลอบใจตัวผมอยู่แล้วว่า ถึงว่าผมจะดันทุรังรักเขามากมายสักเท่าไหร่ และหากวันนี้ผมได้รักเขาคนนั้นและได้อยู่ร่วมชีวิตเขาจริง ผมและเขาจะมีความสุขหรือไม่ ถ้ามันเป็นคำตอบว่าไม่ล่ะ? สิ่งที่เราดันทุรังมามันจะไม่สูญปล่าวเหรอ? บางทีสัจจะธรรมในชีวิตที่สามารถมองเห็นได้คือ คนเราเกิดมาเกิดมาคนเดียว ตายก็ตายคนเดียว ถึงจะรักกันมากมายเท่าไหร่สุดท้ายก็มีจาก ไม่เลิกหรือแยกทางกัน สุดท้ายไม่ฝ่ายไหนฝ่ายหนึ่งก็ตายจากกันอยู่ดี คนที่อยู่ต่อก็ต้องเจ็บปวดทรมาน มันเหมือนการพัดพลากไม่จบสิ้น ถึงแม้จะได้รักที่ชาติก็ตาม บางทีคำว่ารัก ความอยากอยู่ร่วมกันกับเขามันคงไม่ใช่คำตอบที่ดีที่สุดที่ต้องการหรอก บางทีความรู้สึกที่แท้จริงในใจผมที่ต้องการ ก็แค่ อยากคุยกับเขาได้ตลอดเวลา อยากเห็นเขายิ้มอยากกอดเขาสักครั้ง ให้สมกับในใจที่มันรู้สึกเหมือนว่าอยากกอดเขามากมายเหลือเกินคิดถึงเหลือเกิน อยากทำความรู้สึกดี ๆ ต่อกันเพียงแค่นั้น นี้คงเป็นความรู้สึกที่แท้จริงในใจผมที่ต้องการมากกว่าการที่ได้อยู่ร่วมกันกับเขาละมั้งครับ แต่ในเมื่อมันเป็นอย่างที่เราคิดไม่ได้ ไม่สามารถที่จะพูดคุยหรือแสดงความรู้สึกดี ๆ ที่มีต่อเขาได้ ผมก็คงต้องเรียนรู้ที่จะเก็บความรู้สึกดี ๆ เก็บไว้ในใจดีกว่าเป็นสิ่งหนึ่งที่อยากเก็บไว้ ว่าครั้งหนึ่งฉันได้พบเขาคนนั้นแล้ว แค่นี้พอ ส่วนชีวิตของผมที่เหลืออยู่ อะไรจะเป็นไง หรืออย่างไร ผมก็คงจะพยายามทำความดีสร้างบุญให้กับตัวเองไปเรื่อย ๆ ดีกว่า เมื่อครั้นถึงวาระที่จะสิ้นลมหายใจแล้วอย่างน้อยผมก็สุขใจที่ผมได้ทำความดีมากพอในชีวิตนี้ ความรักสำหรับมนุษย์ กับคำว่าเหงาไร้คู่ มันช่างคล้ายกันมากมายเลยนะครับ แต่สำหรับสิ่งที่พบผมเจอมานี้ มันพิเศษกว่ารักทั่วไปนิดหน่อยที่คิดว่าควรจะจดจำไว้ในใจเวลาคิดถึงจะได้ยิ้มและนึกถึงหน้าเขาคุยกับเขาในใจแค่นั้นก็พอ พระพุทธเจ้ากลับสู่นิพพานยังต้องสละรักเลยนะครับ เพราะฉะนั้น รักก็คงจะไม่ใช่ทางออกที่ดีในการยึดถือเพื่อกลับสู่สิ่งที่เคยจากมาหรอกนะครับ^^ จิตเราเดิมที่เป็นพระพุทธ ลงมาที่นี่มาเพื่อเรียนรู้ แต่มาพบเจออะไรมากมายไปหน่อย เลยลืมที่เดิมกายเดิม กลับสู่ดั้งเดิมไม่ได้ แต่สักวันเราก็ต้องไปไม่ช้าก็เร็ว ดังนั้น ยึดติดมากไม่ดีหรอก ครับความรัก เจ็บปวดซะปล่าวครับ อะไรที่มันเกิดขึ้นและผ่านมา เราเห็นควรว่าควรจะจดจำเพราะมันทำให้รู้สึกดีที่จดจำครับส่วนสิ่งไหนที่ไม่ดีที่จะทำให้เราทรมานก็ปล่อยวางมันซะดีกว่าครับ ตลอดเวลาสิ่งที่ผ่านมาก่อให้เกิดการเรียนรู้และรักษาใจตัวเองการปรับตัว สิ่งสำคัญที่ขาดไม่ได้เลยคือ ใจเราสอนใจเราเอง ใจเราปลอยใจเราเองครับ^^ เพื่อนที่ดีที่สุดนั้นคือใจเราเองนี่แหล่ะครับ

เป็นไปได้ความหวังที่มีต่อเขาความปารถนาที่ยังคงมีต่อเขา ก็คงแค่การที่ได้พูดคุยปรับความเข้าใจกัน และได้ขอโทษในสิ่งที่ผมทำล่วงเกินเขาไปไม่ว่าจะตอนไหนก็ตามและก็คงจะสานสัมพันธ์เป็นมิตรแท้ที่ดีและจะพยายามเป็นเพื่อนรักที่ที่ดีที่สุดรักเขาที่สุดเท่าที่เป็นไปได้แค่นั้นก็พอครับ แต่มันก็คงเป็นแค่แรงปารถนา มันไม่เป็นดังใจเราหวังได้เสมอไปหรอกครับ แต่ผมก็ยังคงรักและรู้สึกดีต่อเขาเสมอไม่ว่าจะเจ็บปวดเท่าไหร่ก็ตาม และไม่ต้องการเป็นเจ้าของเขาเขาด้วย เพราะมันไม่ใช่สิ่งที่ผมจะปารถนาสูงสุดได้ในชีวิตนี้

แรงปารถนาอีกอย่างคือ ผมมีความประสงค์ให้ความเจ็บปวดของผมเป็นเพียงชาติสุดท้ายให้มันจบลงที่ผม โดยที่เขาไม่ต้องมาชดใช้หรือติดตามอะไรกันไม่จบไม่สิ้นอีก อยากจะพบอยากจะจบหากสิ่งที่ผมพบเจอนี้มันเป็นกรรมที่ผมต้องชดใช้ เพราะสิ่งที่เราเจ็บปวด สิ่งที่เราพบเจอนี้ ไม่มีใครล่วงรู้ได้แทนตัวเราหรอกครับว่าทำอะไรมา ยังไงมันก็เป็นกรรมทำดีก็มีสุขทำไม่ดีก็เกิดทุกข์ผมคิดซะแบบนี้ ชาตินี้ผมเจ็บเป็นชาติสุดท้าย ชาติหน้าผมไม่ปารถนาให้ตัวผมและคนที่ผมรักคนนี้ ดวงจิตดวงนี้ต้องมาเจ็บปวดหรือห่วงหากันอีกเลย ต่างคนต่างไปตามแรงกรรมของกันและกันดีกว่า นี่คือสิ่งท่ผมจะปารถนา หากจบบทละครชีวิตบทนี้ลงครับ

 

คุณไซออนฯ
น่าเวทนาคุณแท้....จะถือเป็นกรรมเก่าอดีตชาติก็ได้ จะถือเป็นกรรมใหม่ปัจจุบันก็ได้หรือจะมองแง่โลกสมมุติในปัจจุบัน หรือมองด้านชีววิทยา หรือมองด้านจิตวิทยา หรือมองแง่สังคม ศีลธรรมประเพณีต่างๆก็ได้ในหลายมุม..
..คุณถูกกรอบของสังคมบีบใจคุณ...จะทำโน่นทำนี่ก็ไม่กล้ากลัวไปหมด.....
ประเทศพัฒนาแล้วหลายประเทศ เขาก็มีกฏหมายให้สิทธิ์ต่างๆ บ้างก็คัดค้านต่อต้าน.....
...ทีนี้เราลองมานึกดูกฏแห่งกรรม ทุกชีวิตเกือบทั้งหมดล้วนเวียนว่ายตายเกิดในกองทุกข์ไม่รู้กี่ร้อยกี่พันชาติหมุนเวียนกันไปไม่มีจบสิ้น เราอยู่เพียงแค่ช่วงเวลาระยะสั้นๆเท่านั้นในราวๆ60ปีอายุขัยเฉลี่ย(ของจริงราว70กว่าๆมั๊ง)หลังจากนั้นเราก็ต้องไปภพภูมิอื่นๆหรือได้เกิดเป็นมนุษย์อีกครั้งก็ได้....ดังนั้น ในความปรารถนาแห่งดวงใจ ไม่ต้องทำอะไร แอบรักและยินดีกับเขาไปเรื่อยๆในวันต่อวัน โดยถ้าวันหนึ่งเขามีใจตอบ เราก็จะสุขหรือทุกข์เองซึ่งเราไม่รู้ เราก็คิดว่า"คนคำนวณ มิสู้ฟ้าลิขิต" ไม่ต้องไปปรุงแต่งชีวิตอย่างไรต่อความรักที่มันเป็นสมุทัย เมื่อรัก ก็ต้องรัก เมื่อสมหวังก็ต้องสุข แต่เมื่อพลัดพราก ก็ต้องทุกข์...ทั้งหมดมันเป็นเรื่องปกติธรรมดาของชีวิตอย่าคิดมาก...แอบรักและปรารถนาดีต่อเขาไปเรื่อยๆ สักวันมันน่าจะดีเอง เชื่อเฮอะ...ฮา

 

ผมวางได้นานแล้วครับ 0.0 ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเลยตอนนี้ เพียงแค่มีคนมาถามผมเรื่องสิ่งที่เคยพบเจอผ่านมาเลยเลยอยากเอามาโพสทิ้งไว้เป็นอนุสรไว้อ่านเตือนสติตนเองแค่นั้นแหล่ะครับ ฮาๆๆ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะครับ

เรื่องมันผ่านไปแล้ว ส่วนใครจะเป็นอะไรยังไงนั้น ช่างหัวเขาเถอะครับ เอาวันนี้ชีวิตนี้ผมมีสุขเป็นพอ อยู่ในทางที่ตนเองคิดว่าดี ก็พอแล้วครับ

 

ไม่ต้องมอง ไม่ต้องคุย ไม่ต้องพูดด้วย ถ้าจําต้องพูดก็ควบคลุมสติ (สั้นๆแต่ยาก) ก็เอาใจช่วย

 

เอาใจช่วย ล่ะกันสู้ๆๆ

 

ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ