ถามเรื่องคนที่โดนตัดคอครับ สงสัยๆ

eye of tooth
สะกดงี้ป่าวหว่า วิญญาณเอ๋ย เจ้าสะกดให้บุญยงหน่อยดิ

ถ้าวิญญาร จ้องจับผิด ความยึดมั่นว่าเป็ฯวิญยาณสำเร็จ
เราจะพบ ราคะคือยางเหนียว และฉันทะ หรือนันทิ ความพึงใจ
ผ่อนคลาย จะได้ราคะ และฉันทะ

เราต้องเห็ฯอริยะสัจจะใน ราคะ และฉันทะ เราจึงจะหลุดพ้น
วัฏฏะสังสาร

 

ผมไม่เคยบวชเลยนะครับ
เณรก็ไม่เคย
เคยแต่ไปงานบวชคนอื่น ไม่ก็ทำบุญ ไม่กฺ็โมทนาบุญเค้า

เค้าว่าเวลาพระบวชใหม่
พระอุปัชชา จะให้กรรมฐาน
มี ขน ผมเล็บ ฟัน หนัง อะไรนี้แหละ

เป้นที่ๆวิญญาณ ตกไม่งอก
บางคนตายแล้วศพไม่เน่า ผมยังยาวต่อไปได้ ต้องตัดผมศพหนะ
วิญญาณไม่อยู่กะร่างแน่ๆ

 

อย่าโกรธนะ
ผมเดาเอาว่าคุณไม่ทันระวังนิวรณืที่ชื่อ ถีนะมิททะ
แปลว่าขี้เกียจ อย่าโกรธนะ เวลามีคนว่าผมขี้เกียจผมโกรธลึกเลย

ขอโทษก็แล้วกัน
เวลาทำสมาธิให้เพ่งโทษโจทย์ความผิด ขี้เกียจของตน ให้เห้ฯว่ามันเป็นทุกข์โทษให้ได็
แม้แต่หลับฝันก็ไม่ยอม คือไม่ได้ห้ามขี้เกียจแต่ทันทีทีขี้เกียจต้องเห้ฯทุกข์ทันมี

เดาว่าคุณเป็นคนทรงฌานลึก ชอบนั่งสมาธิทำสมาธิอยากได้ฌาน
แต่ว่าประมาทในนิวรณ์เกินไป

อาการตื่นไม่ยอมตื่นนี้ เป็น บุญที่ทำมาในกาลก่อน มันมีดลใจให้ตื่นหนะ
แต่ร่างกายหนะไม่ยอมฟัง
ร่ายกายมันไม่ฟังก็ไม่เป้นไร

หลายเรื่องคนภาวนากัน มันไม่ใช่นะ ร่างกายหนะไม่ยอมฟังไม่เป้ฯไร
ขี้เกียจก็ไม่เป้ฯไร แค่เห็ฯทุกข์ดทษ ข้างใน เห็ฯให้เป้นฌา่นให้ได้

ลังเลสงสัยก็ไม่เป็ฯไร ฟุ้งก็ไม่เป้ฯไร มีความพึงใจในกามก็ไม่เป้ฯไร
พยาบาทก็ไม่เป็ฯไร

แค่เห็ฯทุกข์ หรือเห็ฯอริยะสัจจะไปเลย
ข้างใน
ให้ชิน

 

ติ๊ดต่างว่าเรามีกล่อง ที่ทึบมองไม่ทะลุ
แล้วปรกติเราก็มักจะเอา อาหาร หรือของใช้ประจำเราใส่เก็บไว้ในกล่อง
เป้นอะไรดีหละ กระเป๋าก็ได้ ตลับแป้งผัดหน้าก็ได้
เอามักจะเอาพัฟ ไอ้ที่สาวๆเค้าเอาปะแป้งเค็กหนะ
ปรกติเราเอาไว้ข้างใน

เช่นเราหยิบตลับแป้งขึ้นมา เราก็คิด ยึดเอาว่า ไอ้พัฟ ไอ้ปะแป้งหนะผมไม่รู้เรียกไร
มันจะอยู่ข้างใน

เรายึดว่าไอ้พัฟ ปะแป้งอยู่ข้างใน กะเรารู้ว่ายึด ก็พอจะเกิดการคลายความยึด
จะเห็ฯ ยางเหนียวและ พอใจ

เหมือนิวรณื นิวรณืเหมือนตลับแป้ง ในนั้นมีอริยะสัจจะอยู่แล้ว
เรายึกว่าในตลับแป้ง มีอริยะสัจจะ เรารู้ว่าเรายึด
เราจะผ่อนคลาย เหลือ ฉันทะ และราคะ
เห็นราคะเป้นตลับแป้ง เห็นฉันทะเป้นตลับแป้ง

เรายึดว่าเรารู้อริยะสัจจะข้างใน เรารู้ ว่าเรายึด

ทุกข์จะอยู่ข้างในนิวรณ์ เรารู้ว่าเรายึด

 

เราก็ไม่ต้องเปิดตลับแป้งดู ไอ้พัฟ เชื่อว่าผมคนเรียกว่าพัฟถูก

เหมือนกะโดนตัดหัว วิญญาณออกทางไหน
ตัวรู้หรนะ วิญญาณหนะ ไม่เคย ไม่เคยมาก่อน ไม่เคยมีวิญญาณไหนรู้ถูก
เหมือนกะพัฟในตลับแป้ง เราแค่ยึดว่าเรารู้

เหมือนทุกข์ในนิวรณ์
เราแค่ยึดว่าเรารู็

แค่นี้ก็ได้ ยางเหนียว และพึงใจ ที่เป็นแดนกำเนิดแล้ว

 

ร่างกายก็เหมือนตลับแป้ง
เราก็เหมือนฟัพ เราแค่ยึดว่าเราอยู่ในร่างกาย
แค่นี้ก็ได้ ฉันทะ กับ ราคะแล้ว
แค่รู้ว่ายึดว่ารู้

 

สงสัยว่าในตลับแป้ง
มีพัฟหรือเปล่า

สงสัยตามพัฟ เข้าไปในตลับแป้งมะ
แค่รู้ว่า ยึดว่ารู้ว่าสงสัย

เอาแค่นั้น
วิญญาณไม่เคยผัสสะอะไรได้

 

งง ก็ไม่เป็นไรหรอก
แค่รู้ว่าทุกข์ ในงงก็พอ

 

นอนแขนชี้ไปข้างบนเหนือหัว
แล้วเลือดไม่เดินผมก็กลัว
เป้นบ่อยๆ โคตรน่ากลัวเลยทรมานด้วยกลัวด้วย

ไม่หายหรอก

เหมือนอานคตแหละมันจะเกิดอีกมั้ย
อนาคตก็เหมือนตลับแป้ง

เหมือน ฟอเรส กัมป์ แม่บอกชีวิตเหมือนกล่องช๊อกโกแล็ต

ฟอเรส กัมป์ คงไม่ทราบว่า
รู้ว่ายึด ว่ารู้
มีราคะ กับ ฉันทะ

 

เห็นหนังกะติ๊กมะ
หนังกะติ๊กของอวิชชา

มันเวิ่นเว้อ

ยางเหนียว

 

ตัวที่ยึด ว่ารู้ ว่ายึด ว่าเวิ่นเว้อ
เรียกว่าวิญญาณ

ออกจากร่างทางไหน ออกทางหัว หรือทางตัว
รู้แค่ว่า ยางเหนียว เวิ่นเว้อ และ พอใจ

 

เอ้ยไม่ใช่
ผิด
ตัวที่ยึดว่ารู้ ว่ายึด ว่าเวิ่นเว้อ
คืออุปปาทาน

งงมะ
ตังวที่รู้ว่างง เป็ฯไปได้สองอย่าง
คือ
อุปปาทานว่ารู้
กับ
ยางเหนียวผสมพึงใจ

 

ไม่โกรธหรอกค่ะ เพราะขี้เกียจจริงๆ พยายามสลัดมันอยู่ แต่เหมือนยิ่งพยายาม ยิ่งขี้เกียจ จึงไม่ได้รู้สึกโกรธใดๆ ติดจะชอบใจด้วยซ้ำค่ะ^_^

 

อย่าไปสลัดทิ้ง
ให้เห้นทุกข์ข้างใน ขี้เกียจ
ขี้เกียจเป็นธรรมวิจายะได้ เป็นโพชฌงค์ได้

 

ประมาณในขี้เกียจ
เหมือนประมาทอานุภาพ พระธรรมรัตนะ

นิวรณ์น่ากลัวมาก
พยายามเอาอริยะสัจจะ สี่ใส่เข้าไปในนิวรณืของตนเยอะๆ
ยัดเข้าไปเยอะๆ

 

ปรกติคนภาวนามักจะเอาอะไรเทห์ๆ

อะไรแบบ ขี้เกียจ เวิ่นเว้อไม่เอา

แต่ถ้าเอาเวิ้นเว้อใส่เข้าในในขี้เกียจได้
แล้วเราเห้ฯทุกข์ ให้เวิ้นเว้อ กะขีเกียจมันสื่อสารกัน ผ่าน
สารสื่อประสาทที่ชื่อทุกข์

มันคุยกันเอง
มันเป็น อัตตะ คุยกะ อัตตะ
ขี้เกียจ คุยกะเวิ้นเว้อในตัวมันเอง
เหมือนเด้กเล่นตุ๊กตา
เธอก็ทุกข์ฉันก็ทุกข์ เพื่อนทุกข์

เวิ้นเว้อ อยู่ในขี้เกียจ
เค้าเรียกสัมปะชัญญะ
ถ้าเอาอริยะสัจจะสี่ ใส่เข้าไป ให้มันอยู่ข้างในขังเอาไว้