บทความ : คุณเชื่อหรือไม่ว่าสุดปลายแห่งสายน้ำคือทะเลอันกว้างใหญ่

ไม่แปลกหรอก ปกติ เพราะปัจจัตตัง

 

เห็นกระทู้นี้ ที่พี่จินนี่เอามาแปะ

อวิชชารวมตัว ปกปิดจิตแท้-ธรรมแท้ (หลวงตาบัว)

กับข้อความข้างบนนู้น

แหม หวาดเสียวแทน ไปอีกหน่อยก็ต้องภาวนาด้านตรงข้ามแล้วซิเน๊อะ

 

ก็ถ้าจิตไปจับตรงส่วนนั้นเป็นสัญญา เป็นความหวัง และเป็นความคิดปรุงแต่ว่าตัวเองบรรลุแล้ว ก็จะมีอาการต่าง ๆ นา ๆ จะเห็นเป็นสภาวะธรรม ก็ให้รู้สึกเฉย ๆ อย่าไปยินดี ถ้ายิ่งยินดี ก็ยิ่งเป็น ให้เฉย ๆ ไว้ รู้ว่าเฉย ๆ น่ะ
;aa14

 

*ตอบตามหัวข้อกระทู้

แม่น้ำร้อยสาย ย่อมลงสู่มหาสมุทร
เป็นการเปรียบเทียบถึงความแตกต่างจากที่มา แต่ไปบรรจบกันเมื่อถึงที่สุด

หากเป็นกรณีนี้ ฉันเห็นด้วยตามนั้น

แต่หากเป็นกรณีที่บิดพริ้วจากความหมายเดิม เพื่ออธิบายว่า
แม้มิจฉาทิฐิ ความเห็นผิดเป็นถูก ในลักษณะหันหัวเรือผิด
มักให้เกิดความเชื่อใหม่ที่ไม่เป็นโล้เป็นพาย อาศัยสะดวกใดผ่อนปรนตนเองในตน เพื่อตน
ได้จังหวะแทรกหาที่ว่างให้แก่ประกาศธรรมแห่งตน ที่ปรุงขึ้น
และส่งให้ เกิดขึ้นเสื่อมไป ลาภ ยศ สรรเสริญ ทรัพย์

อย่างหลังฉันไม่เห็นด้วยเท่าไหร่
นอกจากเพื่อล้อมคอก คนบางกลุ่ม เพื่อดัดนิสัยให้มีโอกาสเข้าถึงธรรมได้บ้าง

เป็นอนุโลม

 

ไม่ต้องเสียว เหมือนขึ้นเขา แล้วมีจุดพักชมวิว หลายจุด แต่ละจุด มันยังงามไม่เท่ากัน

บทความอันไหนที่ใช้ได้ มีประโยชน์ ผมก็นำมาลง

ครูบางท่านบอกเป็นอัตตา ครูบางท่านก็บอกเป็นอนัตตา แต่นั่นมันธรรมเบื้องปลาย

แต่ในส่วนตัวผม ไม่ได้สนว่าเป็นอัตตา หรืออนัตตา สนใจแต่ว่า จะทำอย่างไร ให้มิตรผ่าน ญาณสี่ ไปได้ โดยไม่เนิ่นช้า ^-^

 

^-^

 

ธรรม หลวงตา ลึกซื้งยิ่งนัก ผมไปอ่านมาหลายครั้ง หลายบทความ ยังไม่ค่อยจะเข้าใจเลย ^-^

 

ก็ดีนะ เวลาอ่านแล้วไม่เข้าใจ

เพราะวันหลังกลับมาอ่านอีกที แหมถ้ามันเข้าใจได้ก็เริ่มละ

แต่วันหลังจากนั้นมาอ่านอีก ที่เคยเข้าใจกลับผิดซะงั้น นี่ยิ่งดีใหญ่

อ่านได้แบบนี้ จะมันส์

ส่วนใครอ่านแล้วเข้าใจเลยนี่ แย่เลย ไม่มันส์

ที่มันส์ เพราะมันเข้าใจตัวเองได้ ซะงั้น ไม่ใช่หนังสือ หรือ คำครู

ข้อนี้ให้ถาม เค เจ๊เขาถนัด พอเห็นตัวเองได้นี่ไม่พลาด

 

ชอบอ่าน แต่ของหลวงตา ยอมรับว่าเข้าใจยาก นะ

ต้องไม่ปรุงเข้าตัว อ่านไป ปิ๊ง ก็ปิ๊งไป ไม่เข้าใจ อย่าตีความเข้าตัว

ยิ่งมีความคิดล่วงหน้าไว้แล้ว ว่าแบบนี้ถูก มันยิ่งเอาเข้าตัว แบบที่มันคิด

แต่ก็อ่านดี นะ รู้เรื่องขึ้นเยอะ

 

แต่แย่ ตรง ชอบปรุงเข้าตัว นี่แหละ แสบ มาก

 

เนอะ แสบมากๆ มันส์ซะงั้น

 

คารามายสักหน่อยไหมครับ
แก้ อาการแสบๆ คันๆ ได้บ้าง...

 

ฮู้ยยยย... ท่านหัตถา เช้ย เชย

แสบเอง ได้ ก็ หาย เอง ดิ คะ เมื่อ รู้ตัว รู้สึกตัว ก็... ปิ๋วปิ้ว แระ นะ

ขอแค่ มีจิต ที่รู้สึกตัว จิตมันไม่โง่นินา ถ้ายังไม่หายแสบ แสดง ว่ายังไม่รู้สึกตัว นิ แค่รู้ตัวเฉยๆ

แต่มีอีกนะ จิตมีรู้สึกตัวแล้ว แต่อัตตาเยอะ มันดื้อเหมือน งัว อะ กะกัว เสีย หน้า

 

ไม่ต้องทายาแก้ซิ แค่เห็นแสบๆ คันๆ ก็ดูเฉยๆ

ดูเฉยๆ แล้วสงสัยว่าจะได้อะไร ก็ดู วิจิกิจฉา ที่มันผุดเป็นสังขารธรรม แล้วดูเฉยๆ

ดูวิจิกิจฉาเฉยๆ ไม่ได้อีก ยังสงสัยขบคิดว่าต้องทวนกระแส ก็ให้ดูอุธัจจะไปเฉยๆ

ดูอุธธัจจะไม่ทันอีก ก็ดูกุกกุจจะไปเฉยๆ

ดูอะไรไม่ได้เลย ให้ดูอัตตาที่มันผุดไปเฉยๆ แทน มันรวมตัวสำเร็จแล้ว มันแสบๆ
คันๆแล้ว ตอนนี้

ดูอัตตตาเฉยๆ ไม่ได้ ก็ให้ดู อติมานะ ข้างถ่อมตน หรือ อัสมิมานะ ข้างยกตน ไปต่อ
อีก

ดูไม่ได้อีก ก็ไปทำสมาธิซะ นิวรณ์กินครบรอบขนาดนี้ดูไม่ทันมันก็ต้องข่มไว้ก่อน
นี่ค่อยทวนกระแส มันเกิดตอนนี้ ช้าไหม

ทั้งหมดมันแว็บเดียวเองนะ ไม่กี่ขณะจิต

 

แม๊... นิวรณ์ มาเอง มีแต่ ชัวร์ ไม่มีมั่วนิ่ม

 

เด๋วนี้กวนจังเลยนะท่าน
เมื่อวานทิ้งประเด็นเอาไว้หน่อยเดียว เข้ามาตอบกันยกใหญ่ อิอิ
เทพๆ ทั้งนั้น
มือเท้าเทพอย่างเรา ต้องหลบฉากไปเลย
เราขอสรุปประเด็นอีกทีนะ

ท่านขวัญกับท่านเอกเน้นไปที่ตัวรู้ จากการรู้สึก ซึ่งเชื่อว่า เมื่อรู้สึกมากๆ ปัญญาจะเกิดได้เองเนื่องจากที่รู้สึกนั่นแหล่ะ ไปเห็นไตรลักษณ์เข้า
ศิษย์สำนักเดียวกัน เข้าใจแบบเดียวกัน ก็ถูกแล้ว
เราก็ศรัทธาในวิธีการนี้เฉกเช่นเดียวกัน

สิ่งที่เราต้องการเน้นสักเล็กน้อยคือ เรื่องเจตนาในการปฏิบัติ
เราไม่ได้บอกว่า เจตนาคือ อยาก แต่เจตนาตัวนี้คือ อิทธิบาท
หากปราศจากอิทธิบาทแล้ว ท่านจะปฏิบัติหาพระแสงอะไร จะถ่อสังขารไปศรีราชาทำไม นอนดูทีวีอยู่บ้านตากแอร์ ไม่มีกว่าหรือ?
ในอีกแง่หนึ่ง พระธุดงค์สายพระป่า หากปราศจากเจตนาในความเพียร ท่านเหล่านั้นจะต้องไปลำบากลำบนทำไมกัน เช้าเอน เพลนอน บ่ายพักผ่อน ค่ำหลับ ไม่ดีกว่าหรือ?
มันคือใจสู้ ของนักสู้ที่ไม่ยอมแพ้ต่อมารทั้งหลาย
ถามว่า มีเจตนาไหม มีความปรารถนาไหม
ตอบว่า มีแน่นอน แต่เป็นฝ่ายกุศล จึงเป็นเรื่องดี ดังคำกล่าวที่ว่า "ทำกุศลให้ถึงพร้อม"

ที่นี้มาดูเรื่องการไหลตามกิเลส
เราต้องการเน้นว่า ฝืนๆไปบ้างก็ได้ การรู้ตามแบบไหลตาม ที่ไหนเขาสอนกันหรือ? ที่ท่านไฟฟ้ากล่าวไว้ จึงตรงใจเรามาก (เรากับท่านไฟอาจเข้าใจผิดก็ได้นะ)

เรื่องพิจารณา เราไม่ได้ให้ไปคิด มันเป็นอะไรที่ไม่ใช่คิด และ ไม่ใช่รู้เฉยๆ
ตรงนี้เราก็ชี้ไว้แล้วในเรื่อง ธัมมวิจัยยะสัมโพชฌงค์

ที่ท่านกล่าว อยู่ในระดับภูมิของท่าน ที่เรากล่าว อยู่ในระดับภูมิของเรา
มันไม่ผิดหรอก เราเข้าใจท่าน และเราเชื่อว่า ท่านก็เข้าใจเรา เพราะยังเป็นทิศทางเดียวกัน
เพียงแต่รายละเอียดอาจมีแตกต่างไปบ้างตามปัญญาและประสบการณ์
ดังนั้น คำตอบคือ ถูกทุกข้อ.............อิอิ

 

ปล. ท่านเอกเคยสังเกตุบ้างไหมว่า ท่านละเอียดเกินความจำเป็น นี่แหล่ะเนิ่นช้าล่ะ
ท่านขวัญตัดตรง จึงไปเร็วกว่า แต่ตอนนี้ติดที่ตัวรู้ ยังวนๆที่เดิมอยู่ แต่ไม่เสียหาย ยังตรงทาง
ส่วนเรา กิเลสร้อยแปด เยอะกว่าพวกท่านอีก 55555
ถือว่าสนทนากันขำๆ เรากันเองอยู่แล้ว ใช่ไหม...?

 

แม๋ แม๋... อุเหม่ มาตาม เหล่ เล๊ กัน แระ เนาะ

เคยเรียน ฟิสิกส์ มาป่าว พลังงานศักย์ พลังงานจลน์ อะ มันต้อง วนวน สะสม สะสม

พอได้ที่ ก็ เด้ง ดึ๋ง ดึ๋ง ๆ ๆ ถ้า พอดี เด๊ะ ก็ กระเด้ง โผล่หน้าออกไป

ถ้าโชคดี ก็หลุดวงโคจร แหล่ม ไป แระ

พอยังไม่ได้ที่ มันก็ กระเด้งๆ ดึ๋งๆ ไปเรื่อยแหละ ตามวงโคจร บึ๊ด จ้ำ บึ๊ด เนาะ

 

แล้วแต่นะ แต่สิ่งที่ท่านเรียกว่า อิทธิบาท นะ ยังไม่ใช่

อิทธิบาท ที่เกิดขึ้นโดยการสร้างกรรมต่อ มีการเดินทาง
มีการนั่งลงทำสมาธิ มีการควานหาตัวรู้ มีการประคองรู้
เหล่านี้เรียกว่า โลภะมูลจิตทั้งสิ้น เป็นตัณหา เป็นความ
สุขที่แสวงมาเก็บไว้ที่กลางอกให้ชุ่มชื้น เป็นฝืนที่เปียก
จุดไฟให้ติดได้ยาก

 

เราเข้าใจที่ท่านกล่าวชัดเจน
แต่เราอธิบายไม่เก่งพอที่จะชี้ให้ชัดลงไปได้
งั้นเราขอถามท่านว่า
ถ้าอย่างนั้น นักปฏิบัติ ก็ไม่ต้องสนใจหาความรู้อะไร ไม่ต้องประคองกุศลจิตไว้ ไม่ต้องนั่งลงทำสมาธิ ไม่ต้องเดินจงกรม
อย่างนี้ใช่ไหม
แล้วที่หลวงปู่มั่นปฏิบัติจนสลบ
หลวงตาบัวอดข้าวจนเป็นลม
พระสาวกในอดีต เดินจงกรมจนเท้าแตก
แบบนี้เรียกว่า โลภะมูลจิต เป็นตัณหา อย่างบรรลุธรรม หรือไม่?