บาปกรรมของไอ้อีที่ฆ่าข่มขืน และ ทำชั่วหนักๆ

ถ้าเหตุแห่งกรรมนี้ให้ผล แล้วคนร้ายนี้ต้องตกนรกยาวนาน
ด้วยความทุกข์ทรมานแสนสาหัส และเวียนว่ายอยู่ในอบายภูมินานแสนนาน
หลังจากพ้นจากอบายภูมิแล้ว ถึงเวลาเกิดเหตุดีอันใดอันหนึ่งให้ผลมาเกิดได้ในมนุษย์
ผลจากเศษกรรม จำต้องโดนฆ่า ข่มขืน อย่างทรมาน สาสมกัน

สมมติถ้าเราได้เกิดเป็นมนุษย์ในคราวนั้นและรับรู้เรื่องราวดังกล่าวอีกครั้ง
เราคงจะโกรธและสาบแช่งคนที่สร้างกรรมชั่วใหม่ในคราวหน้านั้น
เราคงจะสงสารคนที่รับผลเมื่อคนนั้นถูกข่มขืนแล้วฆ่า เช่นเดียวกันกับคราวนี้

คำถามอีกกรณี
สมมติว่า ในอดีตถ้าเราหรือลูกเคยทำกรรมชั่วช้าเช่นนั้นบ้าง แล้วชาตินี้ถึงเวลาแล้วที่เศษ
กรรมจักให้ผล เราหรือลูกต้องถูกปฏิบัติคล้ายคลึงกัน

เราควรวางใจเช่นไร ในเมื่อเหตุการณ์ที่เกิดมันเลวร้ายมาก เกินกว่าเราจะรับไหว
แต่อย่างไรเสีย เหตุได้สร้างแล้ว ผลจักต้องตามมา

ควรหรือไม่ที่แม้เราจักโกรธ แต่ตั้งใจมั่นที่จักละกรรมชั่ว นับแต่บัดนี้

 

กรรมของใคร ใครทำก็ต้องรับเอง ความโกรธความไม่พอใจเกิดที่ใด ใจเราเองแล้วจะให้ใครมาดับ
ความโกรธความไม่พอใจให้ ถ้าใจเรายังคิดวนอยู่อย่างนั้น จิตใจที่สงบสภาพความเป็นก็จะชัดขึ้นเอง
ผมคิดของผมแบบนี้ พยายามอยู่กับปัจจุบัน

 

ท่านเป็นผู้เข้าใจได้ในธรรมชาติของกรรมและผล ย่อมสามารถวางใจได้ถูกควรเมื่อต้องรับทราบเหตุการณ์ที่เลวร้ายได้ด้วยปัญญาที่รู้ถูกนั้น..

พระพุทธองค์เป็นผู้มีพระมหากรุณาใหญ่ไม่มีใครเทียบเท่าได้..ทรงมีแต่ตรัสสอนให้สรรพสัตว์เพียรละบาปกันโดยส่วนเดียว...ทรงตรัสว่่าเหตุสมควรโกรธ...ไม่มีในโลก ....และ.."ผู้ฆ่าความโกรธเสียได้ย่อมอยู่เป็นสุข"..

...ซึ่งเป็นความจริงทั้งสิ้น เพราะแม้จะโกรธคนร้าย ก็ไม่ทำให้เหตุร้ายที่เกิดแล้วกลับย้อนกลายเป็นเหตุดีได้..
ตรงข้าม เมื่อโกรธแล้วย่อมคิดร้ายอาฆาตเขา เป็นมโนกรรมฝ่ายบาป และย่อมกล่าวผรุสวาจาตลอดจนอาจใช้กำลังมือหรือเท้าทำประทุษร้ายอีกฝ่ายหนึ่ง กลายเป็นผู้บริบูรณ์ด้วยบาปทางกาย..วาจา..ใจ..แล้วผลที่ตนทำนั้นหาได้หายไปใหน..หรือไปส่งให้คนอื่นได้รับไม่ ตนเองเท่านั้นเป็นเจ้าของ...บาปกรรมแม้เล็กน้อยย่อมนำทุกข์เท่านั้นมาให้ ควรแต่จะละเว้นเท่านั้น..

แต่ในความเป็นจริง...ปุถุชนทั่วไปยังยึดถือมั่นหมายเพราะไม่ได้สดับว่านั่นของเรา นี่เรา โน่นเขา ..ทั้งไม่อาจคิดเอาเองได้ในเหตุผลที่มาที่ไปของสิ่งที่เกิดขึ้น จึงที่จะไม่ปล่อยจิตให้อยู่ใต้อำนาจโทสะเพราะเหตุการณ์เช่นนี้ย่อมไม่ใช่ฐานะ...ขนาดพระโสดาบันอย่างท่านวิสาขา มหาอุบาสิกายั้งร้องไห้ไปเฝ้าพระพุทธเจ้าเพราะหลานสาวเสียชีวิตแล้วปุถุชนที่ไม่รู้จะพ้นความพิไรรำพันโศกและอาฆาตเคืองแค้นได้อย่างไร...

กระนั้นผู้ที่พอทราบเรื่องกฏแห่งกรรมก็ยังอาจฉุดรั้งยับยั้งตนไม่ให้ถูกโทสะครอบงำจนมืดมิด ยังพอบรรเทาไปได้บ้างแม้ชั่วครั้วคราว..ก็..ยังดี...ว่าใหมครับ..?

 

ประหารครับ กรรมนี้แหละที่ต้องให้เจอก่อน หลังตายแล้วค่อยให้ไปชดใช้ในนรก