ป ร ะ เ ด็ น น้ อ ง แ ก้ ม ค รั บ

ขึ้นชื่อว่าตัณหาคือความทยานอยากนั้นหากควบคุมให้อยู่ในกรอบศีล
ก็คงไม่เกิดเหตุการณ์อันน่าสลดใจเช่นนี้

บุคคลทำกรรมเช่นไรก็ย่อมได้รับผลกรรมเช่นนั้น

ขอดวงวิญญาของผู้ก่อและผู้รับจงอย่าได้จองเวรแก่กันและกันเลย!

 

บอกเลยครับว่า ผมเห็นข่าวแบบนี้รู้สึกแย่มากกับสังคมเรา ผมเครียดเลยครับ ปรกติเครียดง่ายอยู่แล้ว ที่จริงตอนกลางคืนก็ถึงกับนอนไม่หลับเป็นชั่วโมงเลยเพราะแค้นคนร้ายมาก สภาพศพน้องน่าสงสารมากครับ

ข่าวมันซ้ำๆซากๆฆ่าข่มขืนเนี่ย ไม่หมดจากประเทศไทยซะที เบื่อและสลดมากมันเยอะเกิน
โทษก็ไม่เห็นจะหนักซักเท่าไหร่ บอกตลอดชีวิตๆ แต่เอาจริงๆไม่กี่ปีก็ปล่อยมาแระ แล้วก็มาทำใหม่อีก

ทั้งคนที่มาคอยซ้ำเติมคนตายด้วย ผมก็เผลอด่าไปเยอะมาก ทั้งเข้าด่าไปเฟสบุ้คคนร้าย เชื่อว่าคนอื่นๆที่เห็นข่าวก็รู้สึกไม่ต่างจากผม ใครรู้ข่าวก็จะรู้สึกย่ำแย่กับโลกทุกวันนี้ทุกคน จนอดที่จะไม่มีอารมณ์ไม่ได้ นี่แหละโลกแย่ลงๆแต่กฏหมายก็อ่อนลงๆ ไม่เด็ดขาดเลย ผมว่าควรแก้กฏหมายนะให้ประหารไปเลย ดีกว่าจะให้คนร้ายกลับไปกระทำกับเหยื่อรายต่อไปตอนออกมาจากคุก เพราะคนชั่วถึงขนาดนี้ทำยังไง เขาก็กลับใจยาก ถึงกลับได้แต่ไม่แน่ว่ามีอารมณ์ขึ้นมาก็จะทำอีก

 

สงสัยจะได้โดนหนักในคุก.. เพราะ

1) คดีนี้ดังมีคนรับรู้มาก และเป็นคดีสะเทือนจิตใจคนมาก
2) มีคลิป เข้าไปตบหัวเจ้าฆาตกรอย่างจัง ขณะอยู่ห้องส่วนตัว

3) ต่อไปคือในคุก: รับรองว่าซวยแน่ๆ
เพราะในคุกนี้สารพัดเลย มีการซื้อขายอะไรต่อมิอะไร
ส่วนคนคุกเค้าก็ต้องมีความกล้าทำอยู่แล้ว
ถ้าใครเสนอซื้อมา ก็พร้อมมีคนจัดให้อยู่แล้ว
อีกทั้งร้องอย่างงัยก็ไม่ดังออกมานอกคุกเป็นแน่

ที่ผ่านมาถ้าตามข่าว เสธน้ำเงิน จะพบว่าผู้ต้องหา
คดีสำคัญต่อชาติหลายรายโดนไม่เป็นชิ้นดี

 

กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมตามสนอง

นั่งรอดูกฎแห่งกรรมทำงานดีกว่า ไม่ต้องเปลืองแรง

 

�����͢���׹��ö�� 13 �ա�͹ ����������� - �� �.�.�.��ж�ǧ��Թ������� - Manager Online


เรียน ท่านสื่อมวลชน ผ่านไปยัง หัวหน้า คสช. / การรถไฟแห่งประเทศไทย
เรื่อง ความรับผิดชอบต่อผู้โดยสาร ในคดีข่มขืนบนรถไฟ

วันนี้ ดิฉันได้รับข่าวสารจากทางเมืองไทย แค่ได้อ่านหัวข้อข่าวว่า มีเหตุข่มขืนแล้วฆ่าบนรถไฟสายใต้ ดิฉันก็รู้สึกเจ็บและปวดที่หัวใจผู้อย่างรุนแรง “มันเกิดขึ้นอีกแล้วหรือ ?” “ทำไมฉัน ไม่เป็นคนสุดท้าย ? ทำไมต้องเป็นน้องเขา ? ทำไม ?”

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นกับตัวดิฉันเอง เมื่อ 13 ปีที่แล้ว หากท่านยังจำกันได้ เมื่อวันที่ 16 กรกฎาคม 2544 เกิดคดีข่มขืนหญิงสาวปริญญาโทบนตู้นอน บนขบวนรถไฟสายใต้ คดีนี้เป็นข่าวครึกโครม การรถไฟฯได้ไล่ผู้กระทำผิดออกจากงาน และศาลอาญาได้ตัดสินจำคุกจำเลยเป็นเวลา 9 ปี ส่วนในคดีแพ่ง ศาลชั้นต้น และศาลอุธรณ์ ได้ตัดสินให้การรถไฟฯและจำเลย ร่วมกันชดใช้ค่าเสียหายฐานละเมิดให้แก่โจทก์ นับจากวันนั้นถึงวันนี้ 13 ปีผ่านไปแล้ว แต่คดีก็ยังไม่ถึงที่สุด ดิฉันก็ยังไม่ได้รับการเยียวยาชดใช้ค่าเสียหาย เพราะการรถไฟฯได้ยื่นฎีกาขอทุเลาคดี และทำให้การเยียวยาของดิฉันได้รับความล่าช้าออกไปเรื่อยๆ

หลายท่านคงไม่รู้ว่า หลังเหตุการณ์ครั้งนั้น มีเหตุการณ์ต่างๆ ที่เปลี่ยนชีวิต และสุขภาพดิฉันไปตลอดกาลอย่างสิ้นเชิง ท่านรู้หรือไม่? ดิฉันต้องถูกบีบบังคับให้ออกจากงานที่กำลังไปได้ดี เพราะในสายตาของผู้บริหาร ดิฉันได้นำความเสื่อมเสียมาสู่องค์กร เพราะในการเดินทางครั้งนั้น ดิฉันไปทำงานในนามของบริษัท ดิฉันต้องเข้าโรงพยาบาลทางจิตติดต่อกันมาหลายปี มีอาการประสาทหลอน ควบคุมสติไม่ได้ ต้องเข้าบำบัดรักษาอย่างต่อเนื่อง ทุกคืนวัน ดิฉันมีอาการฝันร้าย ผวาและหวาดกลัวคนรอบข้าง ไม่ไว้วางใจผู้คน วันแล้ววันเล่า เดือนแล้วเดือนเล่า นานนับหลายปี ต้องรับประทานยาอย่างต่อเนื่อง ส่งผลให้มีอาการสั่นของมือ และเมื่อมีเหตุการณ์อะไรที่กระทบกระเทือนจิตใจ แม้แต่เพียงเล็กน้อย ดิฉันจะมีภาวะตระหนก ควบคุมตนเองไม่ได้ และหลายต่อหลายครั้งถึงกับหน้ามืดเป็นลมหมดสติ ซึ่งอาการเหล่านี้แม้เวลาจะผ่านมาเนิ่นนานถึง 13 ปี ดิฉันก็ยังประสบความยากลำบากที่จะมีชีวิตเยี่ยงคนปกติ ด้วยความอ่อนแอทางสุขภาพจิตและการต้องรับประทานยาอย่างต่อเนื่องหลายปี ทำให้ส่งผลกระทบต่อสุขภาพกายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ การต้องประสบกับความอับอายในสังคม ทำให้ดิฉันต้องระเห็จมาตั้งต้นชีวิตใหม่ในต่างประเทศอย่างยากลำบาก และรอคอยกระบวนการยุติธรรมที่ถูกทำให้ล่าช้า อย่างไม่เห็นแก่มนุษยธรรมของท่าน

หลังจากอ่านหัวข้อข่าว ดิฉันรู้สึกแย่มาก น้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว รู้สึกว่าหัวใจถูกบีบอย่างแรง มันเหมือนเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นเมื่อ 13 ปีที่แล้ว เพิ่งเกิดขึ้น และมันได้เกิดขึ้นอีกครั้ง ดิฉันไม่สามารถที่จะถ่ายทอดความรู้สึกนี้เป็นตัวอักษรได้ เพราะมันเจ็บปวดเกินกว่าที่จะพูดออกมาได้ ดิฉันทราบข่าวเวลา 3 ทุ่มของประเทศกรีซ หลังจากนั้น ดิฉันหมดสติ มาเริ่มรู้สึกตัวประมาณเที่ยงคืน แต่ดิฉันก็พยายามฝืนที่จะพิมพ์จดหมายฉบับนี้ เพราะต้องการสื่อสารถึงคนในสังคมไทย ว่าถึงเวลาหรือยัง ที่เราจะทำอะไรสักอย่างเพื่อให้สังคมนี้มีความปลอดภัยมากขึ้น ไม่ต้องคอยระแวงว่า “ใคร คือรายต่อไป”

จากคดีของดิฉัน ได้เกิดการเปลี่ยนแปลงในกระบวนการทางการแพทย์ ทางกฎหมาย และกระบวนการยุติธรรม แต่นั่นก็ยังไม่ใช่การเปลี่ยนแปลงที่แท้จริง เพราะคดีข่มขืนก็ยังเกิดขึ้นอีกแทบทุกวัน

ดิฉันคาดหวังให้มีบทลงโทษที่รุนแรง ในคดีข่มขืน และมีการป้องกัน บังคับใช้กฎหมายอย่างเข้มข้นจริงจัง เพราะมันอาจจะเป็นหนทางที่ทำให้เหตุนี้เกิดขึ้นน้อยลง จนไม่เกิดขึ้นเลย........จะเป็นไปได้มั้ยคะ ขอฝากไปถึงท่านผู้เกี่ยวข้องทุกท่านที่จะสามารถทำให้เกิดบทลงโทษที่รุนแรงมากกว่านี้ หรือว่าต้องรอให้เกิดขึ้นกับคนในครอบครัวของท่านก่อน

ดิฉันขอแสดงความเสียใจกับบิดาและมารดาของน้องที่เสียชีวิต ดิฉันเข้าใจความรู้สึกของการสูญเสีย เพราะดิฉันก็ได้เสียมารดา เนื่องจากผลของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับดิฉันเช่นกัน ดิฉันอยากจะบอกว่าน้องเขาไปดีแล้ว น้องเขาโชคดีกว่าดิฉันเยอะ เพราะทุกวันนี้ดิฉันมีชีวิตอยู่เหมือนตายทั้งเป็น 10 กว่าปีที่ผ่านมา ดิฉันไม่เคยนอนหลับตอนกลางคืนเลย มันยากที่จะลืม

สุดท้ายนี้ ดิฉันขอฝากข้อความไปถึงท่านผู้มีอำนาจในบ้านเมือง, ผู้ว่าการการรถไฟฯคนปัจจุบัน ว่า “ท่านมั่นใจเหรอคะ ว่า 117 ปี ของการรถไฟฯ ไม่เคยมีคดีร้ายแรง มีแต่อนาจาร ดิฉันไม่ทราบว่า ท่านมาบริหารองค์กรนี้ได้อย่างไร ท่านไม่เคยทราบเลยหรือคะ ว่า องค์กรของท่านเคยเกิดเหตุคดีข่มขืนบนรถไฟสายใต้ ขณะที่รถไฟยังวิ่ง โดยผู้ก่อเหตุเป็นพนักงานขององค์กรของท่านเอง ท่านไม่เคยทราบเลยหรือคะ ท่านคิดว่า ท่านสมควรที่จะเป็นผู้บริหารองค์กรนี้ต่อไปหรือคะ คดีของดิฉัน 13 ปีแล้วค่ะ ท่านมีความคิดเห็นอย่างไรคะ ชีวิตที่เปลี่ยนไปอย่างตลอดกาลของดิฉัน การรถไฟฯเห็นว่า การเยียวยาชดใช้ช่วยเหลือความเสียหายมันตีเป็นตัวเงินเมื่อเทียบกับชีวิตของดิฉันได้หรือคะ ทำไมต้องใช้เวลาเตะถ่วงถึง 13 ปี จนบัดนี้ ดิฉันมีลูกชายวัยเด็กที่ดิฉันต้องรับผิดชอบเลี้ยงดู ด้วยสุขภาพทั้งกายทั้งจิตที่บอบช้ำอย่างหนัก แต่สำหรับท่าน เงินเพียงเล็กน้อยเท่านี้เท่าที่ศาลท่านสั่งให้ชดใช้ ท่านคิดว่ามากไปหรือคะ ช่วยกรุณาตอบดิฉันด้วย และเหตุการณ์ของน้องแก้ม ที่เพิ่งเกิดขึ้น ท่านจะพูดว่าอะไรคะ ท่านจะดำเนินการอย่างไร ไล่พนักงานคนนั้นออก แล้วก็จบ เหมือนคดีของดิฉันใช่มั้ยคะ คำว่า “ขอแสดงความเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น” ที่ท่านผู้ว่าฯ คนก่อนโน้นเคยกล่าวกับดิฉัน ท่านก็กำลังจะกล่าวคำนี้เช่นกัน กับมารดาของน้องแก้มใช่มั้ยคะ .....ดิฉันอยากถามว่า ถ้าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นกับคนในครอบครัวของท่าน ท่านจะกล่าวคำว่าอะไร ????????????

 

อยากพาลูกไปตู้นอนรถไฟ เปลี่ยนใจทันที....

 

รถไฟแยกตู้นอน เหมือนจะมีนะ แต่ว่าราคาก็จะแพงขึ้น

แต่การนอนนี้ คนนอนการป้องกันตัวก็น้อยกว่าสภาวะตื่นอยู่แล้ว
หากไม่สามารถทำตู้นอนที่ดีปลอดภัยและไม่แพงสำหรับประชาชนทั่วไป

การทำเป็นเก้าอี้นอน ห้องรวม ก็กลายเป็นว่าดีและปลอดภัยกว่า
เพราะมีหลายคน ก็จะได้ช่วยๆ กันดูแลกันได้

 

ต้องชั้น 1 ค่ะ ราคาจะเกือบเท่าเครื่อง low cost แต่ปัญหามากกว่า เช่นห้องน้ำสกปรก เสียเวลามากๆ แคบนอนไม่สบาย

ยิ่งมาเจอะข่าวแบบนี้ ทำให้คนที่ต้องการบรรยากาศรถไฟ(ถึงก็ได้ ไม่ถึงก็ได้) เปลี่ยนใจได้เลยค่ะ

ยิ่งมาข่าวนี้อีก
http://www.nationtv.tv/main/content/politics/378414910/
"ประภัสร์" ย้ำชัดไม่ลาออก ลาออกแล้วแก้ปัญหาได้หรือไม่
ประภัสร์ จงสงวน ผู้ว่าฯ รฟท.ยืนยันไม่ลาออกจากตำแหน่ง พร้อมระบุหากลาออกแล้วจะแก้ปัญหาได้หรือไม่ และอาจถูกมองว่าหนีปัญหา จะขออยู่เพื่อแก้ไขปัญหา เพื่อจะได้มีคนสั่งการ และหามาตรการป้องกัน โดยเฉพาะการเรียกความเชื่อมั่นกลับคืนมา

 

"ประภัสร์" เค้าพูดดีนะ "ขออยู่เพื่อแก้ไขปัญหา เพื่อจะได้มีคนสั่งการ และหามาตรการป้องกัน โดยเฉพาะการเรียกความเชื่อมั่นกลับคืนมา"

ยอมรับคับว่า เค้าไม่ได้เป็นคนเลวอะไร .. ถ้าไม่นับเรื่องตอแหลว่าคนนั้นไม่ใช่พนักงาน รฟท และก็ รู้ประวัติทันที่ว่าผู้ร้ายเคยก่อเหตุข่มขืนพนักงานสาวตู้เสบียงมาแล้ว 2 ครั้ง แต่บอกเมื่อสายไปแล้ว (ซึ่งก็น่าจะรู้จากเจ้าหน้าที่สอบปากคำ แล้วเอามาประกาศต่อ .. และถ้ารู้จริง คือรู้มาก่อนแล้ว เจ้าฆาตกรก็คงไม่ได้อยู่เป็นพนักงานมาจนถึงวันก่อเหตุ)

แต่จริงๆ แล้วมันไม่ใช่อยู่ในตำแหน่ง สูงสุด นะครับ


แต่ก็มาคิดดู ก็น่าเหนื่อยใจนะ .. ประเทศไทย คนเก่ง กลายเป็นขี้ข้าระดับล่าง
คนปากดีเอาตัวรอด ขึ้นอยู่จุดที่สูงสุด (+เส้นสาย +ผู้ให้อำนาจมองไม่ออก)

 

ขอเสนอความเห็นบ้างว่า

สรรพสัตว์ทั้งหลายย่อมเป็นไปตามกรรม

ปัจจุบันกรรม ย่อมอาศัยเหตุแห้งกรรมในอดีต แม้กรรมที่ทำในปัจจุบัน ความเป็นโน่นนี่นั่นก็อาศัยกรรมในอดีต เป็นเครื่องหนุนส่ง กรรมในปัจจุบัน ที่เกิดปรากฏ โดยรวมแล้วอาศัยกรรมในอดีต เป็นหลัก กรรมในปัจจุบัน ที่กระทำลงไปก็อาศัยเหตุแห่งกรรมจากอดีต ร่้วมกับสติปัญญาในปัจจุบันเป็นเครื่องหนุน

เมื่อใดที่กรรมในอดีตให้ผลหนักหน่วง ย่อมดึงจิต ดึงกายเรา เข้าไปรับกรรมที่ทำไว้ โดย เหตุที่ดีในปัจจุบัน ไม่สามารถช่วยเหลือได้

สรรพสัตว์ทั้งหลาย พึงไม่ประมาทในกรรมปัจจุบัน ทั้งหลายที่เกิดดับทุกขณะจิต เมื่อมีสติปัญญาทำความดี แม้ผลที่ได้รับไม่ดีก็ขอให้รู้แล้วปล่อยวาง ผู้ที่จิตทรงญาณ ย่อมรู้แจ้งทุกเหตุการณ์ที่เกิด ดับ และสามารถรู้แจ้งเหตุแห่งปัจจุบันกรรม ที่เกิดปรากฏ อันเป็นอดีตกรรม ในทันที

ความบังเอิญ หรือ สิ่งที่เราเรียกว่า อุบัติเหตุไม่มี แต่เหตุที่อุบัติขึ้น ย่อมมีเหตุปัจจัยปรุงแต่งกระทำเสมอ

กรณีนี้ หรือกรณีใดๆจึงกล่าวได้ว่า เธอได้กระทำกรรมเช่นนั้นไว้ หนัก จริง และเมื่อเวลาแห่งวิบากกรรมให้ผล จึงได้รับผลเช่นนี้โดยไม่รู้ตัว ไม่รู้เวลา ไม่รู้สถานที่

ส่วนผู้ที่กระทำบาป กรรมเป็นอสูรร้าย ก็อาศัยเหตุคือกรรมในอดีตและปัจจุบันหนุนนำให้เกิดความวิปริตทางจิต เพราะอดีตมีความอาคาตพยาบาท จองร้ายผู้ที่เคยฆ่าเขามาก่อน เป็นจิตที่แผงไว้ด้วยความชั่วร้าย เกาะกินใจตามมาตั้งแต่อดีต

แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า ต้องเป็นคู่กรณีกันเสมอไป อาจเป็นกรณีต่างคู่ต่างกรณีกันก็ย่อมเกิดขึ้นได้ แต่อาศัยวาระแห่งวิบากกรรมให้ผล เป็นสำคัญ

ส่วนมุมมองในทางกฏหมาย หากเรามองแบบเพื่อความอยู่รอด และสังคมสงบสุข การมีบทลงโทษที่ดีเยี่ยมรัดกุม ก็ควรมีเพื่อเป็นการป้องกันไว้ดีกว่าแก้ไข

สุดท้ายแม้เราจะมีกฏหมาย ดีแค่ไหน แต่ความเลวร้าย อุบัติเหตุอันชั่วร้าย ก็ยังย่อมสามารถเกิดขึ้นได้ เพราะอาศัย กรรมในอดีตที่กระทำไว้ให้ผล กรรมในอดีตที่ให้ผล
ย่อมไม่เลือกบุคคล เลือกเวลา เลือกสถานที่ แต่เลือกที่เวลา คือถ้าได้วาระ เวลาของมัน มันย่อมให้ผลของมันทันที ไม่มีใครหลีกหนีกรรมได้ พึงมีปํญญา ยอมรับรู้แจ้ง รู้ทันในกรรมทั้งปวงครับ เพราะนี่คือ ธรรมดาแห่งกรรม แม้เกิดกับตนเองก็พึงยอมรับปล่อยวาง รู้ทัน เมื่อรู้แจ้ง ปล่อยวางแล้ว ก็ย่อมหลุดพ้นทุกข์ครับ สาธุ

 

เขียนสรุปดีมากเลยค่ะ ถ้าเป็นเมื่อก่อน ดิฉันก็คงเครียดตามข่าว เห็นสภาพศพแล้วคงยิ่งเครียด
แต่คดีนี้ ดิฉันรู้สึกสงสาร และไม่ชอบความไม่รัดกุมของการรถไฟเท่านั้น ไม่ถึงกับเครียดตาม เพราะทุกอย่างเป็นไปตามกรรมจริงๆ

พอดีดิฉันแอ๊ดเฟซเด็กเศษ แค่เด็กอนุบาล(เป็นเด็กพิเศษ ออทิสติก )ก็ถูกทำร้ายตบตี หน้าบวม ฟันหัก (โพสต์ทำนองหัวเราะแกนๆ) ดิฉันยังรู้สึกว่า เป็นเรื่องของกรรมจริงๆ (คงไม่มีเด็กอายุแค่อนุบาล รุมทำร้ายกันจนหนักขนาดนี้ได้ ถ้าพูดถึงอายุ-ความคิด-กำลัง) แต่เหตุต้องมาจากกรรมจริงๆ

ที่สำคัญคือ พ่อแม่ คิดว่า ลูกตัวเอง เป็นของเล่นมีชีวิตของเพื่อน (ดิฉันคิดว่า พ่อแม่ก็คือเจ้ากรรมนายเวรอีกทีค่ะ)



ต่อให้กฎหมายดีแค่ไหน ก็คงไม่พ้นกรรมค่ะ (อย่างกรณีที่ดิฉันยกขึ้น พ่อแม่กลับยังคงปล่อยให้ลูกตัวเองถูกทำร้ายซ้ำๆ ) ทั้งๆที่สามารถฟ้องร้องทางแพ่งได้ (อายุอนุบาลคงไม่จัดเป็นอาญา)

 

ประหารครับ ให้เป็นตัวอย่างกับผู้ที่กำลังคิดจะทำ