พญานาคราช 4 ตระกูล นครคำชะโนด

ผมเชื่อในสิ่งที่เป็นไปได้ และสิ่งที่ผมศรัทธาเท่านั้น ความเชื่อ ความเพ้อเจ้อและความงมงาย เรื่องเฉพาะกลุ่มและตัวบุคคลเท่านั้น ผมจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับศรัทธาใดๆ ของกลุ่มบุคคลใดทั้งสิ้น เพราะตัวผมเองก็มีหลักยึดเหนี่ยวและศรัทธาในตัวของผมเอง

 

พี่ยังอยู่ดีและอยู่ได้ค่ะน้องชาย ตามอ่านแต่ไม่ได้โพสต์ สิ่งหนึ่งที่อยากกล่าวในฐานะพี่สาวที่รู้จักกันมาในระยะหนึ่ง

"จงหนักแน่นในศรัทธา แต่อย่าศรัทธาอย่างงมงาย
จงเชื่อใจตนเองและสิ่งที่พิสูจน์ได้แต่อย่าให้ใครทำลายหัวใจตน
จงศึกษาหลักธรรมของพระพุทธองค์อย่างถ่องแท้ มิใช่เพียงแค่เชื่อว่าคำสอนนั้นดี
จงสุขกับสิ่งที่เป็นแลสิ่งที่มีแต่ถ้าติดกับสุขที่ได้มา"

พี่ยังคงติดตามความเคลื่อนไหวของน้องและกระทู้นี้อยู่ค่ะ

 

สาธุ ครับ

 

สาธุครับ

 

ขอบคุณค่ะ -/\-

พี่รู้ ยารู้ หลายๆคนก็รู้
เราทุกคน"รู้"ด้วยกันทั้งสิ้น
ไม่มีความจำเป็นใดจะต้องมาตัดสินว่า "ใครรู้ถูก" หรือ "ใครรู้ผิด"

เราทุกคนก็ไม่ต่างอะไรกับ"คนตาบอด"ที่เดินรอบตัวเพื่อคลำ"ช้าง"
คนคลำหูก็ว่าเหมือนพัด คนคลำหางก็ว่าเหมือนแส้ คนคลำขาก็ว่าเหมือนเสา
ไม่มีใครเห็นช้างตัวเป็นๆว่ารูปร่างหน้าตาเป็นเช่นไร

คนที่อุตสาหะ"คลำ" ช้างไปจนทั่วตัวก็พอจะจินตนาการช้างได้ใกล้เคียงความจริงมากขึ้น
บางคน "ละวาง" ตัวตน ยอมฟังผู้อื่นก็เก็บเอาข้อมูลมาประกอบการพิจารณา
ถ้าเรา "นิ่ง" และ "เปิดใจ" เราอาจจะได้รู้จักช้างอย่างใกล้เคียงความเป็นจริง

แต่สิ่งหนึ่งที่ลึกลงไป
สิ่งที่ถูกสมมติเรียกชื่อว่า "ช้าง" แท้จริงสิ่งใดเล่าที่เรียกว่าช้างได้บ้าง ก็เพียง ธาตุทั้ง 4 ที่ประชุมรวมกัน

แล้ว"ช้าง"มันเกี่ยวอะไรกับ "นาค"

พิจารณากันดูเถิด ตรองกันดูเถิด
ศรัทธาของท่านก็มิผิด
หากนับว่า "นาค"เป็นภพภูมิหนึ่งก็มิผิด
หากจะกล่าวว่าไม่มีอยู่จริง ไม่อาจเห็นได้ด้วยตาก็มิผิด
ไม่มีสิ่งใดผิดทั้งสิ้น

 

สาธุ ครับ

 

โลกวุ่นวาย! เพราะมนุษย์ไร้ศีลธรรม! ปีนี้น้ำมากเพราะโลภะบังตาจนอื่ออึง! เมื่อน้ำมากปีนี้ย่อมต้องหนาวมากเป้นธรรมดา! กฏเกณฑ์ของโลกมักมีข้อจำกัดที่บีบเค้น! หากแต่กฏแห่งธรรมชาตินั้นอนัตตา! กรรมะ!เป้นสิ่งที่มนุษย์จำต้องชดและใช้ กฏเกณฑ์แห่งพลังงาน แอคชั่น!ย่อมมีรีแอคชั่น! การสะท้อนกลับของพลังงาน กรรมะเป้นดั่งนี้เสมอ เที่ยงตรง! มิผันแปร.. ประหนึ่งว่าภายใต้ความสับสนวุ่นวายต่างๆแห่งพลังงานหากแลดูแล้วยุ่งเหยิง! แต่ในความจิงแท้แล้วนั้นภายใต้กรอบแห่งความยุ่งเหยิงนั้นย่อมมีความเป้นระเบียบของตัวมันเองอยู่เสมอ! กรรมะมีหลากหลายรูปแบบและหลากหลายการกระทำ แต่ทำไมกรรมถึงยังส่งผลได้เที่ยงตรงเสมอ! นี่แหละกฏแห่งพลังงาน..

กรรม..กำเนิด ตามเผ่า พันธุ์แห่งตน
กรรม..เป้นไป ดลผล ให้แตกต่าง
กรรม..บรรจบ พบใช้ กรรมบันดาล
กรรม..มล้าง ด้วยกรรม ตนนำมา....

 

สาธุ สาธุ ครับ

 

แล้วน้องหญิง ทราบหรือไม่ ว่า เวลาใดที่ ดอกบัว ดูงดงามที่สุด ?

 

เวลาโผล่พ้นน้ำเจ้าค่ะ ^-^

 

จริง ตามนั้น,

แต่ นั้นเป็นคำตอบ ภายนอก เราอยากทราบ ความหมายภายใน
หากเธอ สามารถ..! และไม่เป็นการ รบกวน ขอเธอจงตอบใหม่ ?

เราย่อม รู้จัก ความหมายจากเธอ ในครั้ง ที่ 3.

 

ในยามที่ดอกสัตตบงกรชน้อยชำแรกผ่านพ้นพระแม่คงคาเพื่อรับแสงแห่งพระสุริยเทพเจ้าค่ะ ประหนึ่งเป็นเครื่องบ่งบอกว่าอันตัวข้านี้ได้ผ่านพ้นช่วงเวลาแห่งการบ่มเพาะกายใจจากโลกิยะเพื่อก้าวพ้นสู่ความเป้นโลกุตระ แลพร้อมที่จะเดินทางก้าวล่วงสู่มรรคา! ดั่งนั้นสัตตบงกรชน้อยจึงดูมีค่าและสง่างามมากที่สุดตอนที่เบ่งบานชูความสวยงามแลสง่างาม เมื่อตอนรับแสงแห่งพระสุริยทิตย์..

​

มวลมนุษย์ หมู่ใหญ่ ในหล้าโลก​

กาลโยค เกิดชะตา ตามราศี​

เมื่อเบิกบาน สวยสด หมดจดดี​

หลายหลากมี แพรวพราย คล้ายแต้มมนต์​

เผยอกลีบ ก่องเก็จ ดังเพชรหยาด​

เมื่อแสงสาด ฉายฉาน ทะยานหน​

มิรู้อิ่ม มิรู้เอม เกษมดล​

ให้มัวเมา เลื่อนล้น วนวงกรรม!sleeping_rb​

 

น่าอัศจรรย์จริงหนอ..! น่าอัศจรรย์จริงหนอ..!
จิตนี้ อาจสัมผัสถึงกันได้ ผ่าน จอมอนิเตอร์..!
แต่ไม่อาจ ฆ่ากิเลสให้ใคร ผ่านเว็บบอร์ดใด้.

สมแล้ว กับคำตอบ อันเป็นเอกลักษณ์ของเธอ...!
มีท่านใด จะเสนอ ความเห็น อีก ?

หากไม่มี เรา จะเฉลย ตำตอบ ในแบบของเราบ้าง.

 

สัมมาทิฐิธรรม คือ ความเห็นชอบ ในธรรม พระศาสดา ตรัสแล้วว่าเป็น แสงแรก
แห่งอรุณยามเช้า เป็นนิมิตหมายแรก เป็น องค์มรรค ข้อที่ 1,ใน 8,
เป็นจุดเริ่ม แห่งการหมุน พระธรรมจักร อันเกรียงไกร.

"ยามใด ดอกสัตตบงกรช เบ่ง บาน ท่ามกลาง ใจ ด้วยสัมมาทิฐิธรรม"
เมื่อนั้น เรากล่าวว่า เป็น ความงาม อันเลิศ
เป็นความงามอันประเสริฐกว่า ความงามแห่งดอกไม้ใด ในพิภพนี้,

ดูกร ธิดาน้อย ราตรีใดไร้แสงจันทร์ ราตรีนั้นยาวนานสำหรับ วัฎฎะ
อันเธอ และเราได้ ท่องเที่ยวไป แล้ว ไร้จุดหมาย.

ราตรี ใด เมื่อ ดอกโกมุทร์ เบ่งบาน ด้วยแสงแห่งธรรม
ราตรีนั้น งดงามสว่าง ยิ่งกว่าราตรีใด ในไตรภพ.

 

คืนวันผันผ่านทั้งร้อนหนาว ผ่านดวงดาวดวงจันทร์ตะวันฉาย
ผ่านลมฝนลมหนาว น้ำคางพราย ผ่านความตาย ความเหงาทุกเช้าเย็น
เหตุใดเล่า ตัวเจ้ายังเฝ้าอยู่ หลงเฝ้าดูก้อนดิน ที่มีสี
เหตุใดเล่า ตัวเจ้าไม่ยินดี จะหลบหนี คืนวันที่ปล่าวดาย

หยุดเสียเถิด ความคิดที่จิตหมาย หยุดงมงายเสียที นะจิตเอย
หยุดลุ่มหลง สิงของมิควรเลย หยุดความเคย ว่างเฉยหยุดสัญญา
อันตัวเราเป็นผู้ที่หยุดอยู่ เป็นผู้รู้ตนเองที่เปลียนผัน
เรานั่นเองที่เปลี่ยน แปลงทุกคืนวัน จะมัวเฝ้า หลงกันอยู่ด้วยเหตุใด.

 

สาธุ! สาธุ! เห้นจะจริงดั่งคำที่กล่าว! อริยมรรคล้วนแล้วแต่ต้องอาศัยองค์แปดเป้นเครื่องขัดเกลาให้หมดจด! แลงดงาม อันเป้นแนวทางดำเนินอันประเสริฐแห่งชีวิต คือ กาย วาจา ใจ เพื่อความหลุดพ้นจากทุกข์ จึ่งเรียกว่า "อริยมรรค" ซึ่งแปลว่า "ทาง" กล่าวคือเป้นทางเดินของใจ เป้นการเดินออกจากความทุกข์! ไปสู่ความเป้นอิสระหลุดพ้นจากทุกข์ที่เหล่ามนุษย์หลงยึดถือและประกอบขึ้นใส่เป้นตัวเป้นตนจนท้ายสุดก่อเกิดเป้น"อัตตา"แลสุดท้ายต้องตกอยู่ภายใต้อำนาจแห่ง "อวิชชา" ดั่งนั้น!มรรคจึงต้องพร้อมเป้นอันเดียวกันทั้งแปดอย่างดุจเกลียวเชือกฝั่นแปดเกลียว อนึ่งว่าเส้นทางแห่งมรรค์จำต้องอาศัยเครื่องขัดเกลาเหล่านี้แลในการเดินทาง! ฤามิทางอื่นไป! sleeping_rb

 

ตราบใดที่มนุษย์ยังคงยืนพื้นอยู่บนความไม่รู้ คือ"อวิชชา" แลยังคงหลงเดินทางโดยความมืดบอดบนเส้นทางแห่งรัตติกาลอันมืดมน! อย่างรัยเสียก็คงจะหนีไม่พ้นวังวนแห่งวัฏฏะอันน่าสงสารนี้ต่อไปอย่างมิรู้จบสิ้น กิเลสคือยางเหนียวดุจเกลียเชือก ตัณหา คือสิ่งร้อยรัดที่อยากนักจะหลุดหาย ศีลต้องพร้อม สมาธิต้องตั้งมั่น จึงจะผ่อนคลาย ท้ายสุดปัญญาไซร้ปราบสิ้น "อวิชา" sleeping_rb

 

ต้องขออภัย..! หากภาษิตใดที่กล่าวข้างตน ... จะกระทบกระเทือนจิตใจ
เพราะเรากล่าวแล้ว ด้วย สุภาษิต วาจา..! หาใช่ มุสาวาจาไม่"

ในไตรภพนี้ มีถ้อยคำอยู่มากมาย แต่ส่วนมาก เป็นคำตาย..!
จะมี ซักกี่คน ใช้คำเป็น...หรือ "เธอ"
ยินดีอยู่ด้วยถ้อยคำ อัน นำจิตให้ซ่านไป กระนั้นหรือ ?
อย่า เลย น้องหญิง..! อย่าเลย..! ขอมาร อย่าได้ทำอันตรายแก่ชน
ผู้มีธุลีในตาน้อย..! เพราะมิได้ สดับ ธรรม อันเป็นเครื่องนำออก..!
จิต ย่อมเศร้า หมองขุ่นมัว.

 

โอ้...! กระแส ของความเข้มแข็ง ช่างรุนแรงจริง ๆ
หรือ เธอ เคยผ่าน มรสุมชีวิต ในรูปแบบใดมา เล่าสู่กันฟังบ้างเป็นไร ?

 

คำใดที่ท่านกล่าว!ล้วนแล้วแต่ยืนพื้นอยู่บนความจิงแห่งสัจจธรรม! หากแต่ฟังแล้วยังจิตให้หดหู่แลเศร้าหมอง! เฝ้าครวญคิดว่าทำไมหนอ! อันตัวเรานี้ไซร้ยังคงหลงอยู่ในวังวนแห่งตัณหาแลอวิชา วันคืนผันผ่านแต่กลับไม่มีการพัฒนาใดๆเกิดขึ้นแก่จิตดวงน้อยดวงนี้เลย น่าเศร้าหนอ! น่าเศร้าหนอ! จะทำฉันใดดีหนอเศษธุลีอันน้อยนิดที่ติดอยู่ในดวงตาอันมืดบอดนี้จะหลุดลอยออกจากดวงเนตรดวงน้อยดวงนี้เสียที วานผู้ล่วงแห่งอริยะมรรคแนะนำทาง! sleeping_rb