รวบรวมข้อมูลเตรียมตัวรับมือกับภัยพิบัติ

denceeท่านที่มีรถคงต้องเจอสถานการณ์แบบนี้แน่นอน ถ้าได้เรียนรู้การใช้รถในภูมิประเทศก็จะยิ่งดี ในภาพคงเป็นแค่ตัวอย่าง สิ่งที่ไม่คาดคิดในสถานะการณ์ที่มีสภาพภูมิอากาศแปรปรวนอาจนำภัยและการสูญเสียเวลาในการเดินทาง

dencee อุปกรณ์ในการกู้ซ่อม การซ่อมบำรุงฉุกเฉิน การขับขี่ในโคลน ทราย การลงน้ำ การใต่ขึ้นลาดเนินที่สูงชัน การลงเนินที่สูงชัน ล้วนเป็นเทคนิคการขับรถที่ต้องเรียนรู้ หาหนังสืออ่านหรือหา VCD ไว้ดูบ้างก็ไม่เสียหาย ครับ

denceeสำหรับพวกยานเกาะ ก็คงต้องเรียนรู้ไว้บ้างออกกำลังกายให้ฟิต ๆ หน่อย เพื่อช่วยเข็น

 

เรื่องการจุดไฟ

จากการขัดสี โดยเอาไม้มาสีกัน
พูดแค่นี้ฟังดูง่ายจัง แต่แท้ที่จริงแล้วทำได้ยากมากๆนอกจากจะใช้กำลังและความอดทนอย่างมากแล้ว ไม่ใช่ใครจะทำเองได้หากไม่เคยฝึกฝนก่อน การเอาไม้สีกันจะเกิดความร้อนสูงเพียงพอที่จะจุดไฟได้แต่ต้องมีเชื้อไฟที่ดีพอ เรามักจะใช้ขุยไม้ นุ่น ฝ้าย เป็นเชื้อจุด การเอาไม้สีกันอย่างแรงและต่อเนื่องมักเป็นการใช้ไม้แท่งและคันเชือกปั่นให้แท่งไม้เกิดความร้อนจนติดเชื้อไฟ เป็นทักษะที่ต้องฝึกฝนให้ชำนาญก่อนที่จะต้องใช้จริงๆ อย่าคิดว่าเดี๋ยวเกิดเหตุการณ์ก็เป็นเอง เพราะมันอาจไม่ทันการเสียแล้ว


หินเหล็กไฟ
เป็นชื่อของอุปกรณ์จุดไฟครับไม่ใช่วงดนตรีร็อกชื่อดัง วิธีนี้ก็นับว่าง่ายกว่าการเอาไม้สีกันแต่ต้องมีการเตรียมการมากกว่าคือต้องพกชุดจุดไฟไปด้วย หินไฟนั้นเราจะยังพบเห็นในปัจจุบันก็คือถ่านไฟแช็คที่เมื่อเสียดสีด้วยโม่กลมๆที่มีความหยาบแล้วจะเกิดประกายไฟและความร้อนขนาดเล็กที่สามารถจุดแก็ส น้ำมัน หรือวัตถุไวไฟอื่นๆ(เช่นดินปืน หรือก้อนนุ่น) ให้ติดไฟได้โดยง่าย จึงเป็นหลักการของการจุดชนวนปืนใหญ่ ปืนคาบศิลาและ ไฟแช็คในปัจจุบัน ถ้าเรามีไฟแช็คแก็สราคาถูกๆ ที่หมดแก็สแล้ว ลองถอดส่วนหัวครอบออกมาแล้วเอาประกายไฟของหินเหล็กไฟขีดลงไฟบนก้อนสำลี หรือ ขุยกระดาษทิชชู่ จะทำให้เชื้อไฟลุกติดไฟได้โดยง่ายดาย คุณจะทดลองดูด้วยตนเองก็ได้ครับ ชุดจุดไฟโดยใช้หินเหล็กไฟจัดเป็นอุปกรณ์มาตรฐานทีมีจำหน่ายเพราะ 1 แท่ง สามารถจุดไฟได้มากกว่า 1000 ครั้ง คุ้มค่าในการจัดชุดยังชีพครับ แถมยังกันน้ำดีกว่าไฟแช็คอีกด้วย<!-- / message --><!-- attachments -->
<FIELDSET class=fieldset><LEGEND>รูป</LEGEND>
</FIELDSET>
<!-- / attachments --><!-- sig -->__________________
ที่มา http://thaiblades.com/forums/showthread.php?t=10475&page=4

เก่าเล่าใหม่ก็ได้ประโยชน์ทุ้กที......

 

จุดเทียน เอาเทียนไปต่อไฟดีกว่า เพราะขัดสีไม้ไม่เป็นค่ะ
ไม้ขีดไฟตราพญานาค กล่องยักษ์ ๑ๆ กล่อง ๖๐ บาท ซื้อร้านสังฆภัณฑ์
ถุงซิิบกันน้ำขนาดสองผ่ามือ ๕๐๐ กรัมราว ๘๐ บาท ซื้อได้ที่แม็คโคร

 

สำหรับ Light Stick หาซื้อได้ที่อื่นก็มีครับ อันที่เห็นในรูป ผมซื้อจากร้าน Daiso (ไดโซะ) สาขาฟิวเจอร์พาร์ครังสิตครับ จะมีสีส้ม สีเหลือง สีชมพู ราคา 60 บาท ต่ออัน ครับ

 

denceeความสว่างนานไหม ครับ

denceeให้ความสว่าง ใช้เป็นแสงสัญญาณแสดงที่อยู่ได้ในเวลากลางคืน ไม่ทราบว่ากลางวันพอเห็นในระยะไกลได้ไหม (kiss)

 

ผมว่าสว่างเต็มที่น่าจะได้สัก 4 ชม.นะครับ ส่วนหลังจากนั้น ที่ในฉลากเขียนไว้ 8 ชม. หรือบางรุ่น 12 ชม. น่าจะเป็นเวลาอายุของแสงทั้งหมดตั้งแต่สว่างจนดับ

กลางวันไม่ได้ครับ มองไม่เห็นเลย เหมือนเป็นแค่แท่งธรรมดา

กลางวันคงต้องเป็นพลุ หรือ ควันไฟแล้วครับ

 

hello8สี่ชั่วโมงก็ยอดแล้วครับ คงต้องหาไว้เล่นมั้งแล้ว แบบนี้คงจะไม่แย่งอากาศเราหายใจ สี่ชั่วโมงสุดท้ายก็ค่อย ๆ มอดไป อย่างนี้ดีสำหรับผู้กลัวความมืด แต่ถ้าใช้แล้วคงต้องม้วนเดียวจบ :z12

 

:z12วันนี้หารูปเรื่องการใช้เชือก บางทีอาจนึกไม่ออกว่าจะเอาเชือกไปใช้ประโยชน์อย่างไร นอกจากทำราวตากผ้าแล้วก็ยังขึงแขวนกลดได้ หรืออาจใช้ช่วยให้การเดินทางไปได้สดวกจากเครื่องกีดขวางที่เป็นอุปสรรคของการเดินทาง

:z12 เชือกที่ประจำตัวบุคคลมักจะมีความยาวประมาณ ๑๐ ฟุต ถ้าเชือกประจำชุดหรือประจำหน่วยหรือกลุ่มคนหลาย ๆ คนก็ยาวและใหญ่เพิ่มขึ้น หมายถึงต้องช่วยกันแบกถ้ามีการเดินเท้า ถ้าบรรทุกไปในรถก็ไม่มีปัญหา

:z12เชือกที่มีความยาว ๑๐ ฟุต เห็นบางท่านบ่นว่าจะเอาไปทำอะไรได้ยาวแค ๑๐ ฟุต เชือกนี้เป็นเชือกประจำบุคคลที่จะนำไปทุกสถานที่ เรียกว่าพันติดสายโยงบ่าหือเป้ไปเลย ถ้าต้องการใช้ยาวก็เอามาต่อกันให้ยาวตามต้องการ ใช้ข้ามลำน้ำโดยทำสพานเชือก หรือห้อยโหนข้ามสิ่งกีดขวาง หรือทำการโรยตัวจากที่สูง หรือใช้ทำปมหรือบันไดเชือกขึ้นที่สูงหรือลงจกที่สูง

:z12ในชุด หรือหน่วยทหารใด ๆ ก็ตาม เชือกจะเป็นขนาดเดียวกัน เพื่อสดวกกับการใช้งาน เชือกขนาดเดียวกันจะต่อจะทำประโยชน์ได้มากกว่าเชือกคนละขนาดกัน

:z12การขึนหรือลงจากที่สูง ถ้าเป็นเชือกเส้นเดียว ถ้ามีเชือกยาวพอที่จะมัดปมได้ก็ให้มัดปม เอาไว้เหยียบพักเท้า จะได้ไม่หมดแรงตกลงมาก่อน แต่ถ้าเชือยาวไม่พอที่จะทำปมได้ก็ การห้อยโหนหรือยึดจับ ถ้ามีถุงมือหนังก็จะช่วยได้มาก มือไม่ลื่น จับเชือกได้กระชับ ถ้าเราไม่รู้วิธีการไต่เชือกเราก็จะหมดแรงก่อนขึ้นถึงที่หมาย

:z12กาไต่เชือกเส้นเดียวใช้กำลังมาก มีวิธีที่จะผ่อนแรงคือ มือขวาที่จับเชือก ให้เอามือหรือแขนขวาพันกับเชือกสักรอบ ให้ข้อเท้าขวาพันกับเชือกสักรอบ ฝ่าเท้าขวาเหยียบเชือกอยู่บนหลังเท้าซ้าย ค่อย ๆ รูดลงทีละน้อย ถ้าระยะทางยาวต้องการพักระหว่างทางก็ให้ใช้ขาขวาท่อนล่างพันกับเชือกสักรอบสองรอบแล้วใช่เท้าขวาเหยียบบนเชือกบนหลังเท้าซ้าย พันแขนขวาท่อนบนอีกสังสองรอบ แค่นี้ก็ยืนพักบนเชือกในแนวดิ่งได้อย่างสบาย จะลงต่อก็คลายเชือกที่แขนและขา ก็ลงตามเดิม

:z12ถ้าเชือกมีปม หรือทำบันไดลิงได้ ก็สดวก ไม่มีปัญหา แต่ถ้าจะให้ปลอดภัยเป็นลำดับหนึ่งก็ใช้ เชือกที่ประจำตัว ๑๐ ฟุต นั้นแหละ คลื่ออกมาพันรอบเอวหนึ่งรอบแล้วพันแทยงลงหว่างขาสองข้างแล้วพันที่เอวอีกหนึ่งรอบมัดให้แน่น เอาสแนปลิ้งค์ ไอ้ตัวงอ ๆ แบบที่ห้อยตามเอว ตามเป้ นั้นแหละ เอาตัวขนาดเขื่อง ๆ หน่อย เกาะร้อยเข้าที่เชือกที่รัดเอวอยู่ หยุดพักตรงไหนก็คล้องเกาะเชือกตรงนั้นไว้ ไอ้ตัวงอ ๆ นีก็ต้องหามาติดเป้สักอันสองอัน เอาพอใช้งานได้ ไอ้นี่ใช้ประโยชน์ได้หลายอย่าง

:z12การลงทางดิ่ง หรือ ลงจากที่สูง ถ้ามีเชือกแบบที่เขาไต่หน้าผากัน ยาว ๆ เส้นเดียวก็สนุก มีเชือกประจำตัวก็เอามาพันเอว มีสแนปลิ้งค์ สักตัว ซือหรือขอเขาเอาก็ได้ เกี่ยวเข้าที่เอว แล้วเอาเชือกเส้นยาวที่จะเป็นเชือกนำลง เอาเข้ามาพันที่ขอเกี่ยวของเราสักรอบสองรอบ ถ้าพันรอบเดียวก็รูดลงไว ถ้าพันสองรอบก็ลงช้าหน่อย เลือกเอา ต้องมีถุงมือหนังที่หนาหน่อยพอทนความร้อนจากการเสียดสีกับเชือกได้ มือซ้ายจับเชือกด้านบนเป็นการประคองตัว มือขวาจับเชือกด้านล่างเอาไปกดไว้ที่สะโพก มือซ้ายประคองไว้ มือขวาที่อยู่กับสะโพก เป็นตัวกำหนดว่าจะให้หยุดหรือให้เคลื่อนที่ ถ้าเรากำมือขวาและกดแนบกับสโพก มันก็จะหยุด ถ้าเราคลายมือมันก็จะรูดลง คล่อย ๆ คลายมันก็จะลงอย่างนิ่มนวล อันนี้ลงทางดิ่งที่ไม่มีที่เหยียบแบบหน้าผา เช่นลงจาก เฮลิคอปเตอร์

:z12ถ้าแบบมีหน้าผา หรือ ฝาบ้าน ผนังคอนโด ก็ทำแบบเดียวกัน แต่ให้ใช้เท้าเหยียบกับผนัง ให้ตั้งฉากกับผนัง กางขาออกให้เทห์ เหมือนพระเอกหนัง เพื่อความมั่นคงของการเหยียบ เวลาลงก็ใช้กระโดดทีสองขาพร้อมกัน หรือจะค่อย ๆ ก้าวเดินถอยลงก็ได้ เวลากระโดดก็ใช้จังหวะมือที่กดทับสโพกให้คลายมือเป็นจังหวะที่เรากระโดด เมื่อต้องการหยุดก็บีบมือแล้วกดกับสะโพก เมื่อหยุดการเคลื่อนที่เท้าก็จะไปเหยียบกับผนังคอนโดโดยรักษาแนวลำตัวให้ตั้งฉากกับผนังคอนโด ตอนนี้อาจจะทุลักทุเลสักสองสามยก พอจับจังหวะได้ก็ลิ่วเลย แต่ถ้าเดินลงทีละก้าวก็สบาย ช้า ๆ ได้พร้าเล่มงาม

:z12เวลากระโดดก็ต้องถีบผนังยันตัวออกมา รักษาการทรงตัวไว้ ทำแบบนี้เป็นวงรอบ จนกว่าจะถึงพื้น ถ้าเชือกยาวมากพอ คนที่คอยคุมการเคลื่อนที่อยู่ข้างล่างเขาจะช่วยให้เราปลอดภัยได้โดยการคอยดึงเชือกให้ตึงให้กว้างออกไปถ้าเขาเห็นเราเสียหลักเสียการทรงตัว เป็นการเบรคการเคลื่อนที่ของเรา

:z12สพานเชือกในระดับหรือต่างระดับ มีตั้งแต่หนึ่งเส้น สองเส้น สามเส้น สี่เส้น มากเส้นก็มั่นคงเดินง่าย การไต่เชือกเส้นเดียว น่าจะเป็นการยากกว่าเพื่อน และใช้กำลังมากกว่า มีวิธี

:z12 โหนเชือกแบบสองมือสลับกันไปจนถึงจุดหมาย

:z12โหนด้วยสองมือแล้วเอาขาเกี่ยวไขว้กัน แล้วก็ไต่สลับกันไป อย่างนี้เบาแรงหน่อย

:z12แบบนอนคว่ำหน้าพาดลงไปกับเชือกขาซ้ายห้อยลงกับพื้นดิน ขาขวาท่อนล่างพาดไว้กับเชือกทิ้งเข่าลง แขนซ้ายแขนขวาประคองเชือกไปข้างหน้า สองมือจับเชือกดึงรูดตัวไปข้างหน้า แบบนี้ถ้าการทรงตัวดีก็ไปแบบเบาสบาย ๆ แต่ไปได้ครึ่งทางทีไร ครูฝึกมันร่วมแรงเขย่าเชือกให้เราตกทุกที แม้กระทั่งเราเป็นครูฝึกเราก็เอาเหมือนกัน เป็นที่สนุกสนาน เมื่อตกแล้วก็เป็นท่าเกี่ยวขาไขว้ ไปแบบลิงไต่ราว ถึงได้เหมือนกัน

:z12 การฝึกตกจากเชือกก็ลงน้ำ ของจริงตกจากเชือกก็พื้นดินแข็ง ๆ ความสูงคงต้องแล้วแต่ว่าระกรรม

:z12การฝึกมีรถพยาบาลจอดคอยอยู่ มีหมอพยาบาลประจำอยู่ให้กำลังใจด้วย ของจริงไม่มีรถพยาบาลและหมอ มีแต่สายตาพวกเรากันเอง

:z12การฝึกมีเชือกเส้นใหญ่กำลังพอเหมาะ แต่ของจริงอาจเล็กและต้องต่อกันอีกต่างหาก

:z12การฝึกมีการอธิบายและมีการสาธิต มีครูฝึกคอยกำกับดูแล แต่ของจริงต้องนึกคิดเอาเอง เราต้องดูแลตัวเราเอง มีเพียงเพื่อนคอยลุ้นเท่านั้น

wel lcome_ เชือก ถุงมือหนัง สแนปลิ้งค์ ดี ๆ สักชุด น่าจะไม่หนักเกินไป ลองเรียนรู้มันสักหน่อย ถ้าอยากสนุกก็โนนเลย ตามสถานที่ท่องเที่ยว มีให้ลองมากมาย

wel lcome_หวังว่าคงเป็นประโยชน์ บ้าง น่ะ ครับ

:z12ไอ้ตัวขอเกาะเกี่ยวพวกนี้ คงต้อง ไปถามหา kitcamp ไม่รู้ว่าภาษานักเดินป่าเขาเรียกอะไรถึงจะถูกต้อง ผมก็เรียกไปตามที่เขาเรียกกัน ไง ๆ ก็ช่วยบอกกันหน่อย เดี๋ยวนี้มันทันสมัยมาก

:z12รูปภาพก็ได้รับความเอื้อเฟื้อจากหลายที่ ครับ ต้องขอขอบคุณเจ้าของภาพ ภาพแบบนี้หาดูยาก

 

1. 1. 1. 1. ATTACH]386768[/ATTACH]
            [
            
            
            
            
            
            
            :z12ตามภาพเป็นการข้ามลำน้ำด้วยรอกหรือเรียกว่าเลื่อนช่วยชีวิต ถ้าเรียกดุ ๆ หน่อย ก็ เลื่อนมรณะ ถ้าเป็นตามสถานที่ท่องเที่ยวก็เรียกให้สวยหรู หน่อย เลื่อนลอยฟ้า
2. :z12ที่ถาวรก็ต้องเป็นลวดสลิงขนาดใหญ่ มีรอกเป็นตัวเลื่อน ตามสถานที่ท่องเที่ยวก็ต้องมีสายรัดอย่างดีเพื่อป้องกันอุบัติเหตุ ถ้าขึงลวดลาดชันมาก ๆ รอกก็จะไปเร็ว ถ้าลาดชันน้อย รอกก็จะเคลื่อนที่ช้า ถ้าขึงให้หย่อนท้องช้างรอกก็จะเคลื่อนตัวช้าขึ้นไปอีก ทำให้ไม่เป็นอันตรายมากเกินไปสำหรับผู้ใช้ เมื่อเคลื่อนที่ใกล้ถึงจุดปลายทางก็จะมีสัญญาณให้ทิ้งตัวลงน้ำ ถ้าทิ้งตัวช้าก็ลงที่น้ำตื้นอาจบาดเจ็บได้
   1. :z12ถ้าเป็นการฝึกของทหารพวกหน่วยรบพิเศษ ก็ต้องขึงให้ตรึง ให้ชันเข้าไว้ ก่อนขึ้นไปเล่นก็ต้องเอานักเรียนให้เหนื่อยจนอ่อนล้า ถึงจะสะใจครูฝึก ไม่มีการเกาะสายเพื่อความปลอดภัย ใช้กำลังแขนโหนตัวไป ถ้าตกก่อนสิบถึงสอบห้าเมตรก็ตกดิน ตายสถานเดียว ลงน้ำเสร็จก็ห่อพวกเป้สัมภาระต่าง ๆ ทำเป็นทุ่นข้ามลำน้ำกลับมาที่เดิม
3. :z12ลักษณะนี้ก็นำมาใช้ได้กับการส่งข้ามสิ่งต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นสัมภาระหรือคน อาจใช้รอกหรือไม้ง่าม หรือวัสดุอื่น ๆ มาดัดแปลง ถ้าไม่มั่นใจในกำลังกายก็ใช้เชือก ๑๐ ฟุตมารัดตัวแล้วใช้ขอเกี่ยวเกาะคล้องไว้ ก็จะปลอดภัยระดับหนึ่ง
   1. :z12จำลักษณะไว้แล้วนำไปพลิกแพลงใช้ตามความเหมาะสมของสถานการณ์

 

1. 
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   :z12ภาพ เฮลิคอปเตอร์แบบลำเลียง

• :z12เราอาจเป็นผู้ได้รับการช่วยเหลือด้วยเครื่องบินเหล่านี้ ถ้าเราได้เรียนรู้เกี่ยวกับมันสักเล็กน้อยก็คงไม่เสียหาย ​

:z12ในเหตุภัยพิบัติต่าง ๆ เราอาจได้รับการช่วยเหลือจากทางหน่วยราชการ ฮ.ลำเลียงขนาดเล็ก มีนักบิน ๒ นาย ช่างเครื่อง ๒ นาย ผู้โดยสารตัวเปล่าก็อาจนั่งได้สัก ๑๐ - ๑๓ คน ถ้าอุปกรณ์พร้อมรบก็ได้แค่สัก ๖ - ๘ คนก็เต็มที่ ​

:z12ด้านข้างซ้ายขวา เป็นที่นั่งของช่างเครื่อง หรือพลประจำปืนกล สองท่านนี้จะช่วยเหลือให้เราขึ้นนั่งอย่างปลอดภัย บางครั้งช่างเครื่องอาจจะลงมาอยู่กับผู้ที่ได้รับการช่วยเหลือคอยประสานงานกับนักบินเกี่ยวกับการบรรทุกให้เป็นไปด้วยความเรียบร้อยและคอยจัดและจำกัดจำนวนคนในการบรรทุก ​

:z12ถ้าเครื่องลงรับได้ ลมจากใบพัด ฮ. จะแรงมาก สิ่งของที่อยู่บริเวณสนามที่เตรียมบรรทุก เราจะต้องจับให้ดี ถ้ามันปลิวแล้วก็ไกลเลย ถ้าเป็นเที่ยวบินที่ท่านต้องขึ้นด้วยแล้วท่านจะไม่มีโอกาสหันกลับไปเก็บของของท่านเลย อาจไปได้แต่ตัว เวลา ฮ. จะลงแตะพื้น ให้หันหน้าสู้ลมเข้าไว้กมหน้ามองดิน ก้มตัวให้ต่ำเข้าไว้ ตั้งท่ารับแรงลมให้มั่นคง จะได้รู้ว่าฝุ่นหมดเลยตัวเราไปแล้ว ไม่ควรหันหลังให้ จะทำให้เราไม่เห็นว่าฝุ่นหมด และไม่เห็นตัวนักบินหรือช่างเครื่องซึ่งอาจส่งสัญญาณให้กับเรา เมื่อ สกีของ ฮ. แตะพื้นก็หิ้วเป้ของเราวิ่งขึ้นไปบนห้องบรรทุก ถึงก่อน ก็เหวี่ยงเป้ขึ้นไปนั่งติดกับผนังหลังพิงผนังสบายไป คนอื่น ๆ ก็นั่งต่อ ๆ กันไป ให้นั่งทับบนเป้ของเรา จะไม่กินพื้นที่ ถ้ามีสัมภาระอื่น ๆ มาก การนั้งบนสัมภาระที่สูงจะทำให้หัวเราชนกับเพดาน ถ้าระยะทางสักครึ่งชั่วโมง เราจะเมื่อยมาก ยิ่งนั่งไม่ถนัดจะยิ่งแล้วใหญ่ ถ้าจะให้ดี ตรงที่ช่างเครื่องนั่งด้านข้างนั้นแหละครับ เสือกเป้ไว้ใต้ที่นั่ง แล้วลงนั่งคู่กับช่างเครื่องไปเลย คราวนี้สบายเหมือนนั่งรถ ปอ. ๑ เลย สองด้านก็นั่งได้สองคน ไม่ต้องไปเบียดกับใคร ถ้าช่างเครื่องไปอยู่กับทางภาคพื้นดินอีกละก็เราก็นั่งเพิ่มได้อีกคน ชมนกชมไม้กันเพลิดเพลิน ส่วนใหญ่ช่างเขาจะคอยควบคุมการขึ้นลง มื่อ สกี ฮ.แตพื้นดินสนิทแล้วถึงจะเคลื่อนตัวขึ้นลงได้ ​

:z12 เวลา ฮ. ลง เสียงมันดังคุยกันไม่รู้เรื่อง ต้องใช้สัญญาณมือ กัน ผู้ควบคุม ตบบ่า ก็วิ่งขึ้นได้เลย กำมือยกนิ้งโป้ง ก็ เคลียร์ ....เรียบร้อย ยกมือให้นักบิน นักบินพยักหน้า หงึก ๆ ก็ OK. ยกเครื่องขึ้นบินจากไป พวกที่รอคอยอยู่ข้างหลังก็นอนรออย่างว้าเหว่เหมือนคนที่รอคอยความหวัง พอได้ยินเสียง ฮ. มาแต่ไกลโดยที่ยังไม่เห็นตัว ก็ใจขึ้นมาเป็นกอง หน้าตาตื่น ถึงคิว:z12ตูแล้ว ตูได้ไปเสียที .......ลาก่อนภัยพิบัติ.... ​

:z12 สิ่งของที่วางลงบนพื้น ฮ. ต้องดูแลให้ดี มีสิทธิ์ตกหล่นจาก ฮ. ได้ เคยมีกล่องที่ใสบุหรี ๒๐ ห่อ ร่วงหล่นจาก ฮ. ห่อละ ๑๓๐ บาท คูณเข้าไป ผบ.ฐานหน้ามืดไปเลย ลูกน้องบนฐานบ่นกันไปสิบวันเพราะไม่มีบุหรีสูบ ต้องเล่นยาเส้นแก้กันไป หาตัวคนรับผิดไม่ได้ เป็นไปตามธรรมดา รับชอบแต่ไม่รับผิด คนก็ต้องยึดห่วงที่พื้นที่นั่งหรือด้านบน ด้านข้าง ตามธรรมดาแล้วมันปลอดภัยถ้านั่งดี ๆ แต่บางครั้งเขาลดระดับเร็ว มันก็เอียงตัวมาก เป็น ฉวัดเฉวียน ตอนนี้ท่านอาจเมาเครื่องได้ ​

:z12ตามธรรมเนียม หรือตามลำดับความเร่งด่วน บาดเจ็บสาหัสไปก่อน ตามด้วยบาดเจ็บเล็กน้อย ต่อด้วยพวกหน้าละห้อยอ่อนแรง และพวกกำยำแข็งแกร่ง ส่วนหัวหน้ากลุ่มพลังจิตพิชิตภัยพิบัติ KANANAN ต้องก้าวขึ้นเป็นคนสุดท้าย ​

:z12ฮ.ใหญ่ สบายมาก ขึ้นได้เพียบ หิ้วปืนใหญ่ได้สบาย รถวิ่งเข้าไปจอดได้ หลายคัน บรรทุกคนได้ ๕๐ - ๖๐ คนได้สบาย แต่ลมแรงมาก หลังคาสังกระสีตะปูยังถอนได้เลย ฟืนที่เราตัดวางไว้เป็นกอง ๆ ยังปลิวได้ พวกบนดอยเห็นมันมาหิ้วปืนแล้วใจหายจะต้องซ่อมอะไรกันอีกเที่ยวนี้ ถ้ามันมีโอกาสมารับใช้เราก็ต้องเตรียมตัวให้ดี ​

:z12บางครั้งเมื่อเราขึ้นนั่ง ฮ. แล้ว นักบินยกตัวแล้วเห็นว่ามี นน.มาก อาจเอาสกีแตะพื้นใหม่ แล้วต้องไล่ใครคนใดคนหนึ่งลง ถ้าเรานั่งข้าง ๆ ประตูตรงที่ช่างเครื่องนั่ง ตรงนี้ก็อาจปลอดภัยจากการถูกลด นน.ของ ฮ. เพราะเมื่อเราขึ้นไปแล้ว ก็ยากที่เราจะอยากลง เพราะเที่ยวหน้า ฮ.จะมีโอกาสมารับเราหรือเปล่าก็ยังไม่รู้ แล้วยิงคนหนีตายแล้ว ยิ่งทำใจยาก ต้องทำใจ ครับ ฮ. นน.มากไป ก็เป็นอันตราย จะทำให้ตายยกลำ ไม่เคยมีประวัติว่ามีใครรอดตายจาก ฮ.ตกในระดับสูง เคยไปเฝ้าซาก ฮ. หลายวาระ ดูไม่จืด จริง ๆ ยิ่งตกในป่าแล้ว ค้นหากันหลายวัน กว่าจะพบเจอ ถ้าระเบิดและไฟลุกแล้วด้วยไม่รู้ใครเป็นใครดำเหมือนกันหมด ต้องดูนาฬิกา สร้อย แหวน เครื่องประดับต่าง ๆ กว่าจะรูใครเป็นใครก็ต้องวิทยุหากันยุ่งวุ่นวายไปหมด ​

:z12ในระหว่างที่รับ ฮ.ในสนาม ถ้าลมแรงกรรโชก เราก็ต้องระวังตัวเราด้วย ถ้า ฮ. มันเอียงเสียหลัก ใบพัดก็อาจมาฟันหัวเราได้ การรอขึ้น ฮ. เขาให้รอขึ้นสองฝั่งด้านข้าง ให้รอขึ้นด้านละเท่า ๆ กัน จะทำให้ขึ้นได้รวดเร็ว ไม่เปลือน้ำมัน ด้านหน้าก็มีคนรับ ฮ. ได้คนเดียว ทางที่ดี คนที่ไม่เกี่ยวข้องก็หลบลงหลุมไป หาที่ซ่อนตัวดี ๆ ​

:z12ฮ. เขาบินตามภาระกิจ น่ะ ครับ นอกเหนือไม่ได้ จะลงไปเก็บเห็ด หรือพาพวกขึ้นไปภูกระดึงนี่ไม่ได้ เขาไปภาระกิจไหนก็ต้องตามนั้น ขึ้นเกินไม่ได้ ไม่งั้นเวลาตกแล้วศพมันเกิน เช็คยอดยาก จะขึ้นที ต้องมีรายละเอียดมาก จำนวน รายชื่อ ไปจนถึงกรุปเลือด นน.ในแต่ละเที่ยว มีสิ่งของประเภทไหนก็ต้องแจ้งให้ทราบ ไม่งั้นก็อาจเป็นอันตรายต่อ ฮ.เอง ​

wel lcome_ที่เขียนมาเล่าสู่กันฟัง นี่ ไม่ได้เป็นนักบิน น่ะ ครับ เป็นเพียงผู้โดยสารจึงพอเข้าใจในตำแหน่งผู้โดยสาร​

 

ข้อมูลรายละเอียด ช่วยให้เกิดไอเดียหลายอย่างในการเตรียมอุปกรณ์
soldier never die :z2

 

เยี่ยมไปเลยครับ

 

:z12Old Ranger never die

:z12Old Recon never die

wel lcome_ ไอเดีย....อะไร ก็บอกกันบ้าง....:z12

 

วันก่อนได้มีโอกาสจัด ชุดรับมือแผ่นดินไหวใหม่ครับ เนื่องจาก ชุดเดิม มีน้ำหนักมาก และไม่คล่องตัวเลย เนื่องจากผม อยู่ในตึก ชั้น 4 และ ไม่มีรถ ให้ขนของจำเป็นเพิ่มมากนัก ความคล่องตัวและเบา ค่อนข้างสำคัญ และก็ต้องในสิ่งที่จำเป็นเท่านั้น ในเวลาใช้งานจริง

โดยอ้างอิงจาก ชุดรับมือแผ่นดินไหวของต่างประเทศ แล้วมาดัดแปลงเป็นบางอย่างครับ

เริ่มจาก ในรูปเป้ เป็นเป้ ขนาด 25 ลิตร ขนาดกำลัง เป็น เป้ Day pack ครับ

รายละเอียดสิ่งของ ดังนี้

- เครื่องมือสื่อสาร ว.แดง พร้อมแบตเตอรี่สำรอง เต็มๆ
- ชุดปฐมพยาบาล ครบเซ็ต พร้อม ยาทากันยุง ตะไคร้หอม
- ไม้ขีดไฟ 2 กลัก อยู่ในถุงซีลกันน้ำ ไฟแช็ค
- ไฟฉายแบบถือ และไฟฉายคาดหัว พร้อมถ่านอัลคาไลน์สำรอง
- เชือกแบน 20 เมตร ซึ่ง ที่ใช้เชือกแบนเนื่องจาก มีความเหนียว และประหยัดเนื้อที่ในเป้ได้ครับ แต่ประโยชน์อาจจะจำกัดหน่อย เท่าที่จำเป็นครับ
- เสื้อผ้า 1 ชุด เป็นกางเกงทหารขายาว เสื้อแขนยาว และกางเกงชั้นใน (เผื่อไว้ตอนหนีออกจากตึก)
- ทิชชู่น้ำ ไว้เช็ดตัว
- เสื้อกันฝน แบบพกพา
- ผ้าปิดจมูก กันฝุ่นละออง จากฝุ่นซีเมนต์
- ถุงมือผ้า
- Light Stick 3 แท่ง (ถ้ามีสัก 5 แท่งก็ดีครับ)
- ขี้ใต้
- เทียนตะไคร้หอม
- น้ำดื่ม 2 ขวด
- ชุดอาหาร ประกอบด้วย มาม่า 5 ห่อ ใส่ไว้ในหม้อใบเล็ก โจ๊ก 2 ห่อ เน้นเบา และ หมูบดกระป๋อง 2 กระป๋อง
- มีดพับ และ มีดวิกตอรินอกซ์

เท่านี้ก็น่าจะเพียงพอสำหรับผมแล้วครับ

และจัดเสร็จแล้ว วางไว้ใกล้เตียงนอน ครับ เผื่อแผ่นดินไหว มุดใต้เตียงก่อน และสามารถคว้าเป้ได้สะดวกและทันท่วงที

 

เ

















[/ATTACH]















wel lcome_ ลองมาคุยกันเรื่องภาคทะเลและที่ลุ่มกันบ้าง อ่านจบก็รับประกาศนียบัตร Ranger ได้เลย ผ่านหลักสูตรมาแล้ว ๑๐ สัปดาห์

รับประกาศ Recon อีกครึ่งใบ แถม ทำลายใต้น้ำจู่โจมอีก เศษเสี้ยวของใบประกาศ

:z12เรื่องทะเลนี่ต้อง Marine 24 ถึงจะของจริง ผมเพียงแค่ผ่าน ๆ แต่ก็จะขึ้นให้ Marine 24 มาเสริมให้สมบูรณ์ ถ้ามีเวลา
:z12เอาภาพเรือยางมาฝาก เห็นว่าหลายคนเอ่ยถึง การใช้เรือยางไม่ใช่ของง่ายถ้าเราไม่ได้เรียนรู้การใช้งาน ตอนที่ฝึกหลักสูตร จู่โจม ได้มีโอกาสเข้าไปฝึกภาคทะเล ๒ สัปดาห์ ได้ฝึกหลักสูตรลาดตระเวนชายฝั่ง ของทหารเรือ โดยมีครูฝึกที่มาจากหน่วยรบพิเศษของทหารเรือ หน่วยทำลายใต้น้ำจู่โจม หรือเขาเรียกพวกมนุษย์กบ จังหวะที่เข้าไปเรียนก็ได้มีโอกาสดีที่ทางทหารเรือกำลังฝึกหลักสูตรทำลายใต้น้ำ ของ ทบ. หลักสูตรจู่โจม ของ ทร. มนุษย์กบ ชนกันหนึ่งสัปดาห์ อร่อยครูฝึกไปเลย พอมีประสปการณ์มาเล่าให้ฟัง อาจจะเป็นประโยชน์ในการเตียมการ

:z12คนเคยอยู่บนบกมานาน เดินป่าภูเขามาหนึ่งเดือนเต็ม ๆ จากสระบุรีขึ้นเขาใหญ่ ลงนครนายก เดินต่อไปปราจีนบุรี ขึ้นรถไปลง สัตหีบ ถูกต้อนลงลำคลองทิ้งน้ำเสีย เดินลุยอยู่ครึ่งวัน นรกแท้ ๆ เลย ไปล้างตัวด้วยการลงทะเลที่อ่าวดงตาล พักแรมที่นั้น ยุงตัวใหญ่และเยอะมาก ๆ กัดเราคันไปหมด นักเรียนจู่โจมไม่มีมุ้ง นอนแบบดิบ ๆ หลับไม่ลงแม้นอนชายทะเล เรื่องยุงสำคัญเหมือนกัน เป็นสถานะการณ์ธรรมดาอาจก่อกองไฟเอาควันไล่พอได้ ยุงบางสถานที่ มาเป็นเวลา บางทีมาตอนค่ำ ดึก ๆ อากาศเย็น ก็หายไปหมด บางทีก็มีเฉพาะตอนพลบค่ำ พอมืดจริง ๆ ก็หายไปหมด บางสถานที่ก็มีทั้งคืน อันนี้ก็ต้องหมั่นสังเกตุ ถ้ามียาทากันยุงติดตัวไปก็จะช่วยได้มาก ถ้าอากาศหนาวเย็น ก็จะไม่มียุง มันคงไม่ชอบอากาศหนาว และที่มีลมพัดมันก็ไม่อยู่เหมือนกัน ลมคงจะทำให้มันบินไม่ถนัด

:z12เรื่องเรือยางต้องยกให้ Marine 24 นักเรียนจู่โจมบอกว่า แบกเรือยางวิ่งบนชายหาดง่ายกว่าพายเรือเข้าฝั่ง นักเรียนทำลายใต้น้ำจู่โจมบอกว่าวันไหนครูฝึกให้ลอยคออยู่ในน้ำทั้งวัน วันนั้นเป็นวันทีสบายที่สุด ก็ว่ากันไปตามถนัด เวลาพายเรือยางใหม่ ๆ มันไม่ไปตามใจเรา มันหมุนไปหมุนมา กว่าจะถึงฝั่งก็เล่นเอาเหนื่อย ไม่รู้จะโทษใคร คนพายก็ว่าคนคัดท้ายไม่ดี คนกาบซ้ายกาบขวาก็โทษกันไป กว่าจะถึงฝั่งครูฝึกก็ให้เราลงน้ำ ขึ้นเรือ ลงน้ำ ขึ้นเรือเสียหลายรอบ เลยเกิดความชำนาญ การลงการขึ้น มันมีวิธีเหมือนกันที่ง่ายและปลอดภัย หาตัวคนผิดไม่ได้ ใครก็ว่าตัวดี เป็นธรรมดาของโลก ถ้าทางธรรมก็ต้องว่า เราผิดเองถึงจะไปกันรอด ถ้าแกผิด เองผิดก็เสร็จ จมกิเลสกันหมด
:z12อยู่กับทะเลมาหนึ่งสัปดาห์ ไม่เคยได้อาบน้ำจืดเลย แต่ก็อยู่ได้ ยังดีกว่าอยู่บนป่าภูเขา อันนั้นไม่ได้อาบน้ำเลย แต่มาอยู่ทะเลเราลงกันทั้งวัน ขึ้นจากน้ำก็นอนเลย ตีสองตีสามพวกก็มาปลุกให้ลงไปเล่นน้ำทะเลในยามดึก เล่นแบบเหนื่อยมาก ๆ สักชั่วโมงสองชั่วโมงแล้วให้เข้าไปนอนต่อ นอนสักครึงชั่วโมงก็สว่างอีกแล้ว ต้องลงไปวิ่งเล่นบนชายหาดในเวลาเช้ามืดอีก เพื่อให้ได้บรรยากาศ ต้องไปแสดงคามแข็งแกร่งกับนักเรียน ทำลายใต้น้ำจู่โจม ครูฝึกก็สนุกกันไป บางทีในสถานะการณ์ที่ต้องจำยอมอยู่ในสภาวะแบบนั้น ผมคิดว่าเราทุกคนก็ทำได้ ไม่ใช่ว่าจะต้องมาหาน้ำดี ๆ อาบ ต้องฟอกสบู่ ต้องเช็ดตัวให้แห้ง ในสถานะการณ์ภัยพิบัตินั้นน้ำดื่ม น้ำใช้ น่าจะเป็นสิ่งที่หายากและเป็นที่หวงแหน ต้องรักษาและประหยัดสุด ๆ การจิบน้ำแค่ริมฝีปากให้สดชื่นจะช่วยให้สดชื่นขึ้น ไม่ควรดื่มน้ำทีละมาก ๆ นอกจากเราจะเจอแหล่งน้ำจริง ๆ และเมื่อเจอเราก็ควรดมและชิมก่อน บางน้ำที่เจออาจเป็นน้ำกร่อย น้ำที่มีรถเฝื่อน ถ้าเรากินเข้าไปจะทำให้เราอยากน้ำขึ้นไปอีก

:z12สถานะการณ์น้ำท่วมหรือน้ำหลาก น่าจะหาน้ำดื่มยากกว่าน้ำใช้ ถ้ามีเครื่องกรองน้ำแบบพกติดตัวก็พอช่วยได้ ถ้าเป็นสถานที่พักของเราเองก็ควรมีวิธีกรองน้ำแบบธรรมชาติที่ไม่ใหญ่โตนัก อันนี้น่าจะช่วยได้ระดับหนึ่ง เพราะถ้าเป็นเครื่องกรองน้ำที่ทำขายทั่วไปนั้นถ้าน้ำไม่ไหลก็จบ ครับ กระติกน้ำที่พกติดตัวถ้าเป็นการเดินทางคิดว่าน่าจะเป็นกระติกหรือขวดที่มีความคงทนแข็งแรงทนต่อการกระแทกและบีบอัด นำติดตัวได้ง่าย
:z12 ฝึกปัญหา ๗๒ ชั่วโมง ขึ้นเรือยกพลขึ้นบกไป ปล่อยไว้บนเกาะ ให้น้ำหนึ่งกระติก ๑ ลิตร นั่ง ๆ นอน ๆ รอยคอยให้หมดไปวัน ๆ หาเรื่องเหนื่อยโดยใช่เหตุ ดำน้ำ เอาดาบปลายปืนแทงหอยเม่นมาเผากิน ใช้ดาบปลาบปืนกระเทาะหอยนางรมตามโขดหินมากินกันสด ๆ นัยว่าบำรุงกำลัง เดินเก็บผักบุ้งทะเลมาต้มกินโดยเฉลี่ยน้ำกันเอามาต้ม ผลปรากฏเมากันเป็นแถว ทำให้อยากน้ำมากกว่าเดิม ต้องลงไปนอนคิดว่า ตูเสียท่า ซะแล้ว ถ้านอนภาวนาอยู่เฉย ๆ จะดีกว่า เปลืองแรงและเปลืองน้ำอีกต่างหาก เป็นบทเรียนว่าอย่าดิ้นรนมากหาทุกข์ใส่ตัวเปล่า ๆ จะหาอะไรกินก็ต้องดูว่าถ้ากินไปแล้วจะทำให้อยากกินน้ำหรือเปล่า พวกเค็ม เฝื่อน ฝาด อะไรพวกนี้ คนเราพอหิวแล้ว มันคิดถึงขนมหลายร้อย ๆ รายการที่อยากกิน เป็นอย่างนั้น จริง ๆ จดใส่กระดาษแล้วหลายหน้าสมุด

:z12พอออกจากเกาะ พวกให้กินเต็มที่เลย ให้ปลาทอดหนึ่งตัว ทีแรกไอ้เราก็นึกว่าไม่พอกิน ที่ไหนได้ครึ่งตัวก็จอด อิ่มเพราะกินข้าวมาก แถมไอสครีมกระทิอีกหนึ่งหม้อสนาม แต่กินไม่ลง หายอยาก ตอนนี้ทำให้คิดว่า คนเราก็แค่อิ่มเดียว ถ้าหิวอีกก็แค่อิ่มเดียว จริง ๆ

 

wel lcome_

 

:z12จากอ่าวดงตาลขึ้นเรือยกพลขึ้นบกไปลงที่ระยอง ตอนลงน้ำก็เกือบมิดหัว ค่อยประคองตัวเดินกันไป น้ำทะเลก็ค่อย ๆ ลดลง แล้วมันลดไวมาก จากลุยน้ำทะเลกลายเป็นลุยเลนไปซะแล้ว อันนี้ถ้า Marine 24 มาอ่านต้องขำกลิ้งแน่

:z12ตอนลุยเลนนี่สนุกปนน่าสงสารมาก ถ้ายิ่งพยามยามที่จะเดินมันก็จะจม บางคนพยายามมากมันก็จมจนต้องไปช่วยกันขุดขึ้น มีวิธีที่ไปได้ง่ายคือนั่งพับเพียบแล้วค่อย ๆ ไป คือทำตัวให้ราบเรียบไปกับโคลนเลน อย่างนี่จะไม่จม ถ้ามีกระดานก็เอากระดานช่วยดีกว่า ต้องถาม Marine 24 ว่า จะมีวิธีไหนที่จะเคลื่อนที่บนโคลนเลนได้ดี เพราะไม่แน่เหมือนกัน พวกเราอาจจะได้เจอบ้างก็ได้ น้ำท่วมก็ต้องมีโคลนเลน หรืออาจเดินไปในสถานที่ที่เป็นที่ลุ่มน้ำขังด้วยสถานการณ์บังคับก็อาจเป็นได้ ถ้าได้รู้วิธีก็จะดีมาก

:z12เป้ต้องเลิกแบก โยนมันไปก่อนแล้วลากตัวตามไป ปืนเป็นไม้เท้าไปแล้ว ทำแบบนี้เรื่อยไปจนถึงฝั่ง แต่ยังไม่สะใจครูฝึก ให้เดินไปตามคลองที่เป็นโคลนต่อไปอีก คงจะเพื่อความเข้มข้น ขึ้นฝั่งตอนค่ำ เข้าที่นอน มันคันจริง ยอมกับป่าชายเลน ยุงก็เยอะ คันก็คัน โชดดีที่อีกสามสี่วันจะจบหลักสูตรแล้ว ถ้าต่อไปอีกสักเจ็ดวัน อาจไม่ได้เสือคาบดาบมาประดัยที่หน้าอกด้านขวา

:z12โอกาสการหนีภัยพิบัติ อาจต้องเจอกับหล่มและโคลนเลน ก่อนเดินก็ควรตรวจสภาพภุมิประเทศให้ดี บางทีพื้นดูแห้งและแข็ง แต่พอเหยียบลงด้วยน้ำหนักตัวแล้วจมเลย ถ้าครึ่งขาอย่าดิ้น อย่าพยายามก้าวเท้า มันจะทำให้เราจมลงเรื่อย ๆ โคลนมันดูด เราจะขยับหรือดึงเท้าขึ้นไม่ได้ ทำใจให้สงบภาวนา พุท โธ แล้วร้องให้เพื่อนช่วย ถ้ามันจะจมก็ให้รีบทำตัวให้ราบกับโคลน ถอดเป้มาเป็นตัวช่วยพยุง เชือก ๑๐ ฟุต ที่ประจำตัวจะช่วยเราและเพื่อนได้ ถ้ามีไม้เท้าก็ช่วยได้อีก

wel lcome_ พวก ทะเล และ ป่าชายเลน ต้องให้ Marine 24 มาเล่นเองดีกว่า

 

เรื่อง กกน. ผมเลือก แบบที่ผมใส่ประจำนี่ล่ะครับ เพราะถ้าซื้อมาแล้ว ไม่เคยลองใส่ พอมาใช้จริงๆ แล้ว กลัวมีปัญหาอ่ะครับ เช่น รัดแน่นเกินไป หรือเปล่า

ยังไงก็ซื้อแบบใช้ครั้งเดียว แล้วทิ้ง สำรองไว้ก็ได้ครับ

สำหรับเชือกแบน ก็รับน้ำหนักได้เยอะ ครับ เชือกประเภทนี้ เป็นแบบเดียวกับเปลนอน ครับ

 

เทียนตะไคร้หอม
หาซื้อที่ไหนสะดวกบ้างครับ

เชือกแบนเห็นเป็นใยถักเฉยๆ ส่วน เชือกกลมบางแบบ ขนาดไล่เลี่ยกันมีเส้นใยเหนียวอีกชั้นข้างใน คิดว่าน่าจะเหนียวกว่าเชือกแบนหรือเปล่า ?

 

ผมไม่ได้ผ่านหลักสูตร RECON แต่ในระหว่างเป็นนักเรียน ผมเรียนหลักสูตรทหารราบ ครูฝึกเป็นผู้ผ่านหลักสูตร RECON และ SEAL บางคนผ่านศึกเวียตนามและเคยเป็นทหารรับจ้างในลาว ฝึกกันแบบน้องๆ RECON (รร.เหมือนค่ายกักกันซะมากกว่า) ผมอาจจะได้รับการฝึกมาน้อยกว่าพี่คลิก ผมไปเน้นสงครามทุ่นระเบิด ป้อมสนามและการสร้างเครื่องกีดขวาง แต่ที่จะทำเกิดไอเดีย คือการลำเลียงคนเจ็บทั้งทางบกและทางอากาศ (วิธีขึ้น-ลงเฮลิคอปเตอร์) และข้ามลำน้ำด้วยเลื่อน (ที่เขาชอบเรียกว่าเลื่อนมรณะ) การทำเปลสนามด้วยท่อนไม้และเสื้อผ้า