ลักษณะ "ว่าง" เป็นหลักธรรมขั้นใดครับ

รู้ แบบ ที่ ไม่ จำเพาะ ลง ตรงไหน ไงคะ รู้ แบบ มหา ไงคะ

 

นี่แหละครับคือตัวปัญหาเถียงกันไม่จบ
เพราะคนหนึ่งมาทางเชียงใหม่ไปกรุงเทพรู้
คนหนึ่งไปเชียงใหม่ทางกรุงเทพรู้

ความจริงทางเดียวกัน

หากรู้จริงคือรู้สองทางแล้วรู้แล้ววาง
หากผมมานครละครับ
ปัจจัยเพิ่มอีกหนึ่งแล้ว

ท่านอธิบายจากความไม่มีเพราะท่านมาจากความไม่มี
อีกท่านอธิบายจากความมีเพราะมีอยู่

 

รู้วาระจิตคือ เราว่าง แบบไม่มีตัวตน ที่รู้คือ รู้แต่ตัวตนคนอื่น

รู้เวทนาคือ รู้ว่า กายใจมันรับรู้ โลก เป็นธรรมดา

รู้กายผัสสะคือ รู้ว่า โลกไม่เที่ยง เป็นธรรมดา

ค่ะ ค่ะ ค่ะ

 

วิปัสนึกเอาหรือไม่ขอรับ
หรือคิดเอาไม่ผ่านปฏิบัติ

 

จะตอบคำถาม คนอื่นได้ ก็ ต้อง ว่างแบบไม่มีตัวตนของตนเองก่อนสิคะ

ถึงจะรู้คนอื่นได้จริง ค่ะ ไม่มีของตนเอง เจือปน ค่ะ

 

ไม่ค่ะ เคยปฏิบัติ มาจริง ค่ะ หลายปีนะคะ ไม่ไช่ ไม่ปฏิบัติ นะคะ

แต่คนอื่น จะมา เข้าใจว่า เรา วิปัสนึก ทุกทีเลย

ทั้งที่ ปฏิบัติมา เลือดตาแทบกระเด็น วิญญาณแทบกระดอน กระอัก กระอึก อุกๆ อิกๆ ค่ะ

 

แล้วอะไร ล่ะที่เอาไปรู้ แล้วยังไม่ตรงเป้า แล้วมาอธิบายความว่างได้อย่างไง
งง ตัวเอง

ด้วยมรรค และ ผุ พัง

 

หลังฌานสี่ท่านเจออะไร

 

แม่นแล้ว
และสิ่งสำคัญที่สุดคือมีพรมหวิหารสี่เป็นที่ตั้งก่อน
เพื่อเมตาเป็นอันดับแรก
ไม่ใช่เพื่อแลกเมตตากัน

 

ลุงหมานบอกไว้สองสามรู้แต่ผมไม่จำ
วิญญานรู้
ปัญญารู้แล้วมีอะไรอีกกี่แบบผมไม่รู้ลืมไปแล้วขอรับ

วิญานรู้อย่างไร
ปัญญารู้อย่างไร

ถามว่ารู้แล้วจะเอาไปทำอะไรเท่านั้นขอรับ

 

ไปให้ลุงหมานตอบได้ยังไง ทำไม ให้ลุงหมานมานอนอยู่ในห้องใจหล่าว
อะไรคือตัวรู้ แล้วเราใช้อะไรภาวนา ใจ กายไม่ใช่เหรอ มันลงทีใจ
ในสภาพธรรมธรรมดา ทีแปรเปลียนไป เลยถามว่า ภาวนายังไง ถึงได้เ กิด ความว่างได้ แม้เก่งจังอ่ะ ผัสสะกระทบตลอดเวลา ใจมันรู้ และไม่รู้ มันไม่ว่างหรอก อย่าไปจินตนาการ ให้สูงไปนัก

มันจะเป็น มรรค ที่ ผุพัง

 

วิญญานรู้อย่างไรขอรับกระผม
ผมเลิกภาวนาชนะจิตไปตั้งนานแล้วขอรับ

 

หลังฌานสี่ท่านเจออะไรขอรับ

 

วิญญาญมันรู้ได้ด้วยหรา เอ คุณพี่มะหน่อ
อธิบายได้ไหม

 

เอาใจ เครื่องรับรู้ ไปรู้ ค่ะ แต่ รู้แบบ ไม่หลง ค่ะ
ไม่ได้ยึดมั่นถือมั่น ว่า รู้ของเราค่ะ

 

ถ้าหลัง จากนั่งสมาธิ แล้ว พบกับแสงสว่าง จ้า ไม่มีตัวตน ลอยอยู่ ท่ามกลาง ความสว่างนั้น ถ้านี่คือ ฌาณสี่ ก็ ไม่มีอะไร มีแต่ สติรู้ ค่ะ

แต่ถ้าหลังฌาณสี่ แบบ วางกาย วางเวทนากาย วางจิต วางใจ เหลือแต่ ความว่าง ที่กว้่างไม่มีที่สุดไม่มีประมาณ ไม่มีทางไป ไม่มีทางออก ไม่เห็นทางเข้า ไม่เห็นอะไรเลย นี่ ก็คือ หลง อยู่กับ ความว่าง ข้างนอกโลก ค่ะ จะไม่เห็นตัวเอง ค่ะ ไม่เห็นรู้
(จะมีแต่ความเก่งค่ะ ว่า ข้านี่แหล่ะ อรหันต์ ตัวจริง ไม่กลัวนรกสวรรค์ เลย แบบว่า หลงตัวเองสุดๆ ค่ะ)
แต่จะเห็น ก็ ต้อง มี ผู้ ที่เคยหลง เข้ามาชี้เราค่ะ ไม่งั้น เราจะคิดว่า เราจบแล้ว ค่ะ

ตัวฉันเอง ก็ ได้ ผุ้รู้ มาชี้ค่ะ เกือบ สามปีนะคะ ถึง จะ หลุดออกมาจาก ตรงนี้ได้ ค่ะ
เขามาชี้ให้ จัดการกับ อาสวะ ที่เหลือค่ะ คือ ให้ เข้าถึง
ที่สุดของรู้
ที่สุดของคิด
ที่สุดของอยาก
ที่สุดของตัวเรา
ที่สุดของสงสัยค่ะ

กว่าจะผ่านได้ นาน เกือบ สาม ปี เชียวนะคะ ตรงนี้

 

โอ..โดเรมอนรัมมี่
ต้องตามดูตามรู้อีกนะขอรับ
แสงสว่างจ้านั้น
หรือความว่างหลังจากนั้นคือสุขใดเท่าความสงบไม่มีนั้น
เอกคตา

ท่านมาถูกทางแล้วขอรับ
ยังมีอีก
ว่างตรงนี้มันว่างเอกคตา
เป็นสุขทางโลกแล้วขอรับ

แต่ยังตกนรกได้อยู่

เอเท่านี้เนาะ.....อย่าประมาทคิดว่าที่สุด
เพราะที่สุดไม่มี
ตามไปดูด้วยสติสัมปชัญญะให้มากไว้แล้วเดี๋ยวรู้อีก

ขอท่านเจริญในธรรมยิ่งแล้วขอรับ

 

ฮึย พูดแบบนี้ มัน น้าจร แล้วหละ

กระจองงอง กระจองงอง แง เจ้าข้าเอ้ย

จ่าแอมของเราไม่มา

มาแต่ น้าจร ตะละลา

โม โม โด เร เตอร์ อยู่ไหน !!

ไอ ไลค์ เมืองไทย ไอ ไลค์ ............... oops !!

 

เอ๋า รู้แบบไม่ยึดมั้น ถือมั้นอีก

อย่าใช้อารมณ์ ดำเนินหัวใจ

เออนี่มีเรื่องเล่าให้ฟัง เมื้อกี้กินโต๊ะจีนนะ มีน้องคนนึง เขากินเจ พอมีพนักงานยกเป็ดมาเท่านั้นแระ น้ำลายหกเลย ไอ้เรา นั่งขำๆ มัน จนกระดูกเป็ดจะติดคอ เล่าให้ฟัง คลายเครียด

 

อัตามี
ตรงที่หนูเป็นมากกว่าหนูขั้นหนึ่งเมื่อสิบสี่สิบห้าขอรับ
ตอนนี้ฟันเหลือน้อยแล้วอย่าท้อนะขอรับ
เพราะบาปบุญคุณโทษไม่เท่ากัน
ขอท่านเจริญในธรรมยิ่งแล้วขอรับ