สมเด็จพระสังฆราช.. ผู้มียศใหญ่สุดทางสงฆ์.. แต่ท่านกล่าวว่า "ชีวิตนี้น้อยนัก"

หน้าที่ 21
..........

 

หน้าที่ 22
..........

 

หน้าที่ 23
..........

 

หน้าที่ 24

 

หน้าที่ 25

 

หน้าที่ 26

 

หน้าที่ 27

 

หน้าที่ 28
..........

 

หน้าที่ 29
..........

 

ขอขอบพระคุณ และโมทนากับ ท่านแม่(บ้าน) MBNY เป็นอย่างยิ่งครับ
หากไม่ช่วยขยายภาพ.. ผมก็คงใกล้ม้วยแน่.. เครื่องก็ช้า.. พิมพ์ก็ช้า....
เข้าข่าย เครื่องก็เก่า คนก็แก่ แย่ลงทุก ๆ ทาง

จริงแท้ แน่นอนยิ่งนัก ต่อคำตรัสสอนของพระจอมไตรบรมศาสดา....
อนิจจัง.... ทุกขัง.... อนัตตา....
มันเกิดมา แล้วก็เสื่อมลง ทุกวัน ๆ เต็มไปด้วยทุกข์ และก็แก่ ก็ตาย สลายไปสิ้น....

จะมีสักกี่คนกันหนอ ที่ไม่ประมาทต่อความตาย....
เราจะรู้ได้อย่างไรว่า....

วันพรุ่งนี้ จะมีสำหรับเราอีก.... มันก็ไม่แน่.... ไม่เที่ยงแท้....

ตรงกับคำของสมเด้จพระสังฆราช ที่ทรงประพันธ์....ชีวิตนี้น้อยนัก จริง ๆ
ชีวิตนี้ น้อยนัก สำหรับ ท่านที่ประมาท ยังมัวเมา ในกิเลส ตัญหา และอุปทาน
(เพราะหากละอัตตภาพไปแล้ว.... ไปอบายภูมิ มันนานนนนนนน....มาก)

ผมเอง ก็ยังไม่รอดในข่าย นี้ เช่นกัน....
แต่ก็ค่อย ๆ เพียรบำเพ็ญอยู่ จะมีผลหรือไม่ เพียงใด....
ก็ถือว่า ได้เริ่มต้นแล้ว.... เหมือนปลูกต้นไม้แล้ว รอวันฟูมฟักให้โตใหญ่....
สักวันหนึ่ง ก็คงจะออกดอก ออกผล ให้ได้ชื่นใจ....

แต่หากว่า เราไม่เริ่มปลูกไว้.. ไม่สร้างเหตุไว้.. จะมีผล.. มาแต่ไหนกัน

อ้าวฟุ้งไปไหน ๆ แล้ว....
นี่ก็รู้สึกไม่ค่อยจะสบาย....
ยิ่งมีกำหนดจะไปมอบของให้ทหารหาญ ที่ชายแดนภาคใต้
ก็รู้สึกว่าจะมีอาการป่วยเข้าแทรก....

แต่ผมก็รู้ทันมันแน่....
ผมไม่ยอมถอยเด็ดขาด ...

สู้ สู้ สู้...
..........................................................................

เอ้าต่อไป.. หน้าที่เท่าไร ละเนี่ยะ.... อ้อ.. หน้าที่ 30
..........................................................................

 

หน้าที่ 31
.........

 

หน้าที่ 32
..........

 

หน้าที่ 33
..........

 

หน้าที่ 34
..........

 

หน้าที่ 35
..........

 

หน้าที่ 36
..........

 

หน้าที่ 37
..........

 

หน้าที่ 38
..........

 

หน้าที่ 39
..........

 

หน้าที่ 40
..........