สอยธรรม มาเผื่อแผ่

เรื่องตายน้ำตื่นนี่ 9 ใน 10
พี่สองคนที่ทำงานที่รักการปฏิบัติกำลังเป็นอยู่
อีกทั้งยังชอบมาบอกบุญ เอ๊ะอะอะไรก็ อนุโมทนา
แล้วก็อยากไปเกิดบนสวรรค์ชั้นฟ้า

เราควรแนะนำอย่างไรดี ผมไม่สั้นทัดเรื่องสอนนัก
ท่านเอกช่วยที เมตตาพี่สองคนนี้ด้วย...

 

เรื่องปรยัติท่านไม่แม่น ผมทราบดี
ท่านมักจะยิงแต่ประโยคสั้นๆ
เพราะไม่สันทันในปริยัติเมธี แต่ตัวรู้ก็ไม่มี น่าชื่นใจ
ต่างจากท่านเอก ชอบอธิบายอะไรยืดยาว
อ่านแล้ว งอ สระ อง งง มากมาย...

 

แล้วทำอย่างไรให้รู้ตัว
ปล่อย คำนี้ แปลได้หลายนัย แต่ผมจะหมายถึง อิสระ
อิสระ เป็นสิ่งที่ดี เราดูอยู่ เราก็รู้ว่าดี ไม่ใช่เราไม่กระทำ
แต่เรากระทำ โดย เวลา
แล้วจะถูกรังเกียจได้อย่างไร

 

ถ้ามี สติ อ่านก็รู้ ว่าใครคิดอย่างไร

ถ้า มี สติ ฟังก็รู้ว่า ใคร คิดอย่างไร

ถ้ามี สติ ทำอะไรก็ รู้ วาระจิตของใคร คิดอย่างไร

เมื่อรู้ว่า ใคร คิดอะไร ย่อมเข้าใจ

เเละเมื่อเข้าใจ ย่อม หยุด การกระทำ ที่ผู้อื่นไม่พอใจ

เพราะรู้ จึงหยุด แต่ที่ไม่ หยุด เพราะไม่มี สติ จึงไม่เข้าใจ ว่าใครคิดอย่างไร

 

จะไปแนะนำอะไรได้ ธรรมะของพระพุทธองค์นั้นต้องถอยลงจากจุดนั้น

ถ้าไปบอกให้เขาถอย เขาก็รู้สึกว่า เป็นไปไม่ได้ มาตั้งไกล อยู่ดีๆ ให้ถอย
มันไม่น่าจะเป็นวิถีของสิ่งดีๆ

เห็นคำวา สิ่งดีๆ ไหม นั้นแหละ ตัวอยาก หรือ ตัณหา พอฟูมฟักมันด้วย
สมาธิเข้มแข็งขนาดนั้น มันก็ยิ่งกล้าแกร่ง จะแปลกอะไรที่ถึงขั้น อยากได้
สวรรค์ชั้นฟ้า

พระพุทธองค์ท่านอุตสาห์ละทิ้งภพสวรรค์ลงมาเป็นมนุษย์ให้ดู เพื่อทำให้
เห็น เพื่อให้ศรัทธาในตน ศรัทธาที่ความเป็นมนุษย์ ก็ไม่เห็นกัน ต่างรัง
เกลียดกายมนุษย์ อยากละทิ้ง ทิ้งลูกเดียว ความคิดก็ยังทิ้งอีก กิเลศก็ทิ้งอีก
มันก็เลยไม่เหลืออะไรไปภาวนา ภพสูงๆของสววรค์อะไรนั้นก็ถึงกับหมดสิ่ง
เอาไว้ภาวนาเลยก็มี ก็ยังอุตสาห์ตะเกียกตะกายกันไปเป็น

ก็แล้วแต่คนครับ คุณวิมุตติ ถ้าสายนี้ มีสักครั้งที่เขายกวิปัสสนาญาณ จะทำ
ให้เห็นความจริงเอง ว่าท้ายที่สุดก็จนตรอก ไม่ได้ผิดไปจากที่พระพุทธองค์
แสดงธรรมไว้ให้ดูแล้ว ก็จะล่าถอยลงมาเอง ตอนที่ลงมา หรือ จนตรอกไม่
รู้จะทำอะไร มันจะถึงจุดภาวะไร้การจงใจทำ มันก็เป็นกำลังอย่างแรงในการ
ตัดเข้าไปสู่สิ่งที่พระพุทธองค์ชี้ให้ดู

 

พี่สาวสองคนนี้มาสาย วัดปากน้ำ
เมื่อวานเพิ่งชวนผมไปช่วยทำหนังสือ อภิธรรม บอกว่าได้บุญมาก จะได้ไปสวรรค์
อีกทั้งเมื่อมีการสนทนากัน ผมสังเกตุว่า เธอจะมีใจจดจ่อไปที่การปฏิบัติ (สวดมนต์, นั่งสมาธิ) ในช่วงหัวค่ำ หลังเลิกงาน
ทำให้มองข้ามการปฏิบัติที่สามารถทำได้ตลอดเวลาในระหว่างวัน
ผมเคยเตือนอยู่บ้าง แต่ไม่เป็นผลอันใด
และไม่อยากใช้วาจารุนแรงลงไป เพราะยังต้องเห็นหน้ากันอยู่ จึงไม่อาจฉุดขึ้นมาได้
เห็นทีต้องปล่อยแล้วฉุด ปล่อยแล้วฉุด เท่าที่จะทำได้ตามสมควร
แล้วแต่วาสนาแล้วกัน ถ้าจะไปสวรรค์ ก็ยังดีถ้าได้ไปจริง...แต่ถ้าจะรอจนจนตรอง เห็นทีไม่มีกำหนด

 

ใจดวงนี้ ไม่เคยปล่อยออกนอกแม้หนึ่งก้าว
จึงวางไว้ตรงที่รู้ ใครรู้สึกอย่างไรเรา รู้นิ่ง
ใครประวิงเรา เราก็รู้
เพราะสติรู้ แม้ใจปรุง ก็จะหยุด ไม่ส่งไหล
การเข้าใจผู้อื่นเป็นสิ่งที่ดี แต่ที่ดีกว่า คือ เข้าไปอยู่ในใจผู้นั้น สิ่งนี้จะยั่งยืน
แต่ การเข้าไปอยู่ในใจผู้อื่น ก็ไม่ยืน เท่าเข้าใจตน หุหุ

 

ไม่มีคำว่า คิดไปเอง ....เเต่ จิตเรานั้นละ น่ารำคาญ

 

อ๊ากกก ไปว่าน้าจรทำไมล่ะแม่
หลงแอ่นอก ขอรับผิดแต่ผู้เดียว หุหุ

 

เวลา อยู่ เฉยๆ ปวดหัว อันนี้ ก็ จิต เเปลกหน้า เข้ามา ไม่ใช่เรานะ

เวลา นั่งสวดมนต์ เเล้ว รู้สึก ขน ลุก วูบวาบ อันนี้ ก็ จิต อิ่มบุญ เข้ามา ไม่ใช่เรานะ

เวลา รู้สึกโกรธร้อน เป็น ฟืน เป็น ไฟ เพราะจิต คนอื่นส่งมากระเเทกเรา ไม่ใช่เรานะ

ที่เรา รู้สึก นะ เฉยๆ เเต่ รู้กันหรือ เปล่าละ? ที่เรียกว่า สติ ดู จิต ดู กายนั้นละ

 

วันๆ ทำอะไร กันมั้ง......รู้ตัวไหม

หรือ ดูแต่ จิต โดย ไม่รู้ตัวว่า จิตกำลัง ทำอะไร ที่มันเป็น ประโยชน์ หรือ ไม่เป็นประโยชน์

หาก ยังดำเนินไปตาม ความ ไร้สาระ โดย ที่รู้ตัวอย่างนี้ เรียกว่า ดูไม่เป็น

หาก ดูเป็น จิตผู้รู้ ย่อมทำงาน ได้เอง โดย ไม่ต้องมีใครมาสั่งสอนหรอกนะ

มันก็ ไปเรื่อยๆ เรียน เรื่อยๆ เเจกจ่าย ความดี ความสุข ความรักให้ ผู้อื่นเรื่อยๆ

แต่ ที่เห็น มีแต่ เรื่อยๆ เปื่อยๆ ไม่มี อะไร ที่ทำให้ ชีวิตดีขึ้น มีแต่ โง่เขลา เบาปัญญา

ของ จิตโง่ โง่ ที่ เป็น ผู้บงการ ร่างกาย อย่างนี้ เรียกว่า จิตตัวเอง นำใจ เสียเเล้ว

 

ใช่แล้วครับคุณเพียงนาม
แต่ต่างกันเล็กน้อย
วัดแถวปธุมที่เป็นยานอวกาศ ค่อนข้างหนัก
แต่วัดย่านฝั่งธน สอนดีกว่า แต่ก็ยังมีความใกล้เคียงกันอยู่
เราไม่พูดต่อดีกว่านะ อย่างน้อยก็สอนดี ได้บุญกัน
เน้นเรื่อง ทาน ศีล สมาธิ...

 

ถ้าคน พอใจ ในชีวิต ณ ปัจจุบัน นอนบนเสื่อ ชีวิต ก็ อลังการณ์

แต่ ไม่พอใจ ถึง ต้อง สร้างบุญ เพื่อ จะได้ ขึ้นไปอยู่ สวรรค์ ......บุญ มีไว้สำหรับ คนโลภ

 

จิต หรือ ว่า กาย ที่ กำลัง มองดู ตัวเอง รู้ หรือ เปล่าละ? หลง ที่ อะไร กันจ๊ะ?

 

สันโดษ แปลว่าอะไรหนอ

 

หลงใหล หลงรูป สุดใจหลง
หลงปรุงมายา จักลุ่มหลง
หลงดับ ตัดตัวหลง
หลงหยุด สุดแค่หลง ใจก็รู้

 

จริงเเล้ว สันโดษ = นิพพาน เพราะ เมื่อเราพอใจในสิ่งที่ตนมี

นั้นละ คือ ไม่ทุกข์ นามแฝง ที่ คนไม่รู้ ว่า สันโดษ คือ ใคร กันเเน่(||)

 

สายลูกแก้ว จะติดวัตถุที่เป็นธาตุดินกันทั้งนั้น ไม่ว่าจะสาขาไหน

สาขาที่ราชบุรี ก็พาไปติด สังเวชณีย์สถาน

ที่เหมือนกันคือไปติดธาตุดิน ที่แข็งๆ เอามาทำพระพุทธรูป จึงหลง
อยู่กับการสร้าง การปั้น

พวกติดธาตุดิน ก็คงต้องทำลายด้วยน้ำ อันนี้คิดเอาแบบหยินหยาง

กล่าวคือ เมื่อไหร่เกิดภัยพิบัติ น้ำท่วม มองไปทางไหนเห็นแต่ผืนน้ำ
ที่ไม่มีความมั่นคงเหมือนธาตุดิน ก็จะเริ่มแกว่ง จะเริ่มสั่นสะท้าน แล้ว
ก็จะค่อยเห็นอาการของจิตที่ไม่เที่ยง

มีอีกอย่างก็แกล้งพาเขาไปดูหนัง ดูละคร เอาที่เป็นกุศล ให้ใจเขาหลุด
ออกจากการกำหนด แล้วมันจะสัดส่าย เสียดแทง หงุดหงิด ปฏิเสธ จะ
มีอาการถูกบีบคั้นจิตใจให้เห็น

เมื่อเขาทำหน้างุนงง เริ่มสงสัยถึงความไม่เที่ยงของจิต ก็ดึงเข้าวิปัสสนาญาณ
ตรงนั้น โดยแค่ชี้ไตรลักษณ์ของจิตให้เขาฟังบ่อยๆ จนคลายกำหนัดจากธาตุรู้แข็งๆ

แต่ยากส์นะ เหมือนทำลายภูผา

 

ตราบใดที่เราคิดว่านิพานแล้ว แค่นึกก็หลงภพ
ผู้รู้ แม้จิตจับตรงตัวรู้ ก็ยังไม่คายว่านิพพาน

 

ไม่ได้ คิด เเค่ รู้ เเละ ไม่คิด ต่อ ว่า รู้

ว่า จริงหรือ ไม่จริง

เพราะ มัน จะไม่ใช่รู้ อีกต่อไป...มันกลายเป็น......ฉัน คือ .........

จะเอา ความเป็น ตัวตน มา นิยาม สิ่งที่เรียกว่า ดับ ทำไม? คิดต่อ ทำไม?