สัมมาสมาธิ แตกต่างกับ สมาธิทั่วไปอย่างไร

เรื่องอะไรว่ามาลุง

ลุงไม่รู้จักสีแดง จะรู้ไหมว่า สีแดงเป็นอย่างไร

ต่อมารู้จักสีแดงว่าเป็นอย่างไร เมื่อเห็นก็จำแนกได้ว่าสีแดง

ทีนี้เมื่อให้คิดถึงสีแดง ลุงใช้เวลาคิดนานไหม ^^

 

เอาแบบนี้ดีกว่า

ผมจะพยากรณ์ไว้

อาหลง ก็ลองใคร่ครวญดู หากระลึกได้

อันแรก อาหลงจะไปเหมือน เด็กที่ปรารภสัจจว่า จะมาโพสเฉพาะเข้าพรรษา

เหมือนตรงไหน เหมือนตรงที่ เมื่อไหร่ เสพความสงบ หรือ ทำความสงบให้
กับจิต จิตจะแล่นไปที่การฉวยความตายมาเป็นเป้าหมาย ไม่ใช่นิพพาน

ซึ่งอาหลง จะระลึกพยากรณ์ผมได้ตอนไหน ถึงจะเหมาะ ต้องไม่นึกก่อนนะ

ต้องนึกในเวลาที่ปัจจัยมันพอเหมาะ เหมือน ขงเบ้งให้ถึงผ้าแพรแล้วกำชับ
ว่า อย่าเปิดอ่านก่อนนะ

เวลาที่พอเหมาะคือ เวลาที่ อาหลง เจอทุกขสัจจ ของจริง ที่ว่าด้วย ชาติ ชรา มรณะ
การเจ็บ การป่วย การพลัดพราก ฯ เหล่านี้

พอเจอทุกข์ห้อมล้อม อาหลง เปิดถุงผ้าแพรเลย แล้ว ลองพิจารณาดูว่า วางจิตไว้
ที่ไหนกันแน่ อธิษฐานจิต ที่ว่ามีอยู่ถูกต้องเนี่ยะ อะไรมาปรากฏรองรับ คว้าเอาไป
เสีย

ถ้าเป็น พญามัจจุราช ยิ้มเผล่ โบกมือหย่อย มามะมาจอยกันจอยกันละก้อ ก็ถือ
ว่าผมพยากรณ์ว่าเหมือน พระปัจเจกพุทธเจ้าท่านนั้น ไม่ผิดเพี้ยนแม้แต่เสี้ยวเดียว

 

.............ฮ่า ฮ่า รำคาญก็ต้องรู้ว่ารำคาญ...เกิด จิตผู้รู้ ส่วนหนึ่ง โทสะ(รำคาญส่วนหนึ่ง) สิ่งใดเกิดเป็นธรรมดา สิ่งนั้นดับเป็นธรรมดา...ทีนี้พี่หลงถามว่าจะเลือกดูอะไรล่ะ มันเลือกไม่ได้หรอก มันต้องดูตามจริง......แล้วก้ผมว่า นะ เราภาวนา ในบอร์ด นี้มันยัง อ่อน มากนะพี่ เจออะไรหน่อยรำคาญ อ่านอะไรหน่อย จิ้ด จี้ด ยังไม่ได้เสี้ยวของหลวงพี่ ที่ภาวนา ใน ป่า เขา ได้เลยนะ พี่ ว่า ใหม?

 

เคยพยากรณ์ตัวเองบ้างรึยัง

เห็นพูดเหลือเกิน ชาติ ชรา มรณะ อธิบายหน่อยสิ ว่าเป็นยังไง

 

พี่หลง ลืมที่ยกมาแล้วเหรอ อินทรีย์สังวรณ์ที่บริบูรณ์ ยังให้ สุจริตสามบริบูรณ์ สุจริตสามบริบูรณ์ ยังให้ สติปัฎฐานสี่ บริบูรณ์...........พี่หลงว่า ทำไม?

 

ที่รำคาญเพราะถามอะไร ไม่เคยเข้าท่าซักอย่าง พิจารณาเอาเองว่าถามไปมันเป็นประโยชน์หรือไม่ หรือแค่จะแสดงทัศนะตน

เลือกดูได้ครับ อยู่ที่พิจารณาภูมิใดอยู่ ^^

 

อันนี้ ขอแทรก ปลุกพระ ซะหน่อย แต่ไม่ใช่ พระเครื่องอะไรนะ

บังเอิญว่า ผมไม่เคยสดับเรื่องนี้มาก่อน แล้ว อยู่ดีๆไปเห็นเขาลงใน
หนังสือพิมพ์ ก็เลยทำให้ทราบ ว่า มีอย่างนี้ด้วยหรือ

เรื่องของเรื่องคือ พระพุทธองค์เสด็จไปยังเขตของเดียรถีย์กลุ่มหนึ่ง
พวกเดียรถีย์นั้นใช้วิธีกินขี้กินเยี่ยวเท่านั้นเป็นอาหาร เพื่อประกาศว่า
นี่คือนิพพานการหลุดพ้น

เมื่อพระพุทธองค์ไปถึง เดียรถีย์ก็เชิญเข้าสู่สำนัก จัดรับรองอาหาร
ก็ไม่ต้องบรรยายมากว่า ยกอะไรมาเสริฟ

พระพุทธรับภัตราหารเหล่านั้น แล้วพอฉันเสร็จ ก็ถึงคราวต้องตอบแทน
ผู้ให้อาหาร

ก็ได้แสดงธรรมเทศนาตอบแทนกลับไป

ที่นี้ หนังสือพิมพ์ลงเท่านี้ ไม่ได้กล่าวเพิ่มว่า เป็นอย่างไร เห็นกล่าว
แต่เพียงว่า เดียรถีย์รับทราบถึงความสิ้นกิเลส และ ยังชมเชยที่ยังสามารถ
แสดงธรรมตอบแทนได้ดั่ง เลี้ยงชีพชอบ ที่ประกาศไว้

 

แพททริก ที่มาคุยนี้ประสงค์อะไรหรอครับ

มันไม่จำเป็นหรอก ที่ไปจำวัฒธรรมเหน็บจากพวกพี่ในเวบ

เราจะดีก็ดีได้ไม่ต้องตามใคร

 

ว่าไงน้าเอก เรื่อง ชาติ ภพ ชรา อธิบายหน่อยสิ

เดี๋ยวจะลงสติปัฏฐานในวิปัสสนาภูมิให้

 

............. อ้าว สนทนาธรรมตามกาล พระท่านยังให้ทำเลย มาแลกเปลี่ยนกัน....

 

อยากให้พี่ถามกลับบ้างไหม ^^

 

ถามมาสิครับ.................................................

 

ความโกรธ มีธาตุไหม

 

.........................ความโกรธเป็นจิตสังขาร...เป็นสิ่งที่จิตรู้....จะรู้ได้ต่อเมื่อมันเกิดขึ้นมา รู้ที่ปัจจุบันนั้นนั้น.....ถ้าผมบอกว่าการคิดว่าเป็นธาตุเป็นความคิด พี่หลงจะเชื่อใหม?...แต่ความคิดนั้น ก็ไม่ได้ผิดอะไร ถ้าคิดก็รู้ว่า คิด คิดเพื่อจะบอกตัวเองว่าเราคิดถูก.....เราก็มีสติรู้ว่าเราคิดอีกที.....ทีนี้ สติ มันต้องเป้นอย่างที่ผมบอกสิ คือ แค่รู้....ถ้าคิด ก็ คิด สิจะเรียกว่า สติได้อย่างไร?....แต่ถ้ารู้ว่า จิต กำลังรู้ ว่ามีความคิด(สังขารขันธิ์เรื่องธาตุ) อย่างนี้เป็น สติ....ผมว่า สติปัฎฐานสี่ ก็ สอนแค่ นี้เอง

 

กลับไปสังเกตุเอานะครับ ความโกรธนั้น

มีความร้อนปรากฏอยู่ โดยความเป็นธาตุ แสดงออกทางรูปกาย

ความร้อนของเตโช ปรากฎที่ใดบ้างขณะโกรธ

ทางนามธรรม แสดงกิจใดก็รู้ พวกนี้มันเนื่องโดยความเป็นปัจจัยให้เกิด

คิดก็ส่วนคิด เป็นเรื่องของสังขารปรุงแต่ง

ที่โกรธ เพราะหลงเรื่องราวที่คิด เนื่องจากผัสสะไปรับอารมณ์ ทางหู ทางตา



สติปัฏฐานนั้นละเอียดมาก ในเวบนี้หาผู้เจริญสติปัฏฐานได้ถูกต้องนั้นหาได้ยาก อย่าไปประมาท

 

รู้ธาตุ ก็ต้องรู้ที่ผัสสะ คือ กาย ในหมวดกายานุปัสนาสติปัฎฐาน สิครับ.....เย็น ร้อน อ่อน แข็ง ถ้า เกิด เป็นเวทนาต่อมา สติก็รู้ว่า มีเวทนา จิตรู้กับ เวทนา คนละส่วนกัน...ก็ ระลึกไป พี่หลง อาจจะว่าผม โม้ให้ฟัง ใช่ผมโม้ จริงจริง ฮ่าฮ่า แต่ผม ดำเนิน ตามทางงนี้อยู่

 

เดี๋ยวจะหาว่าแสดงไม่หมด รู้พวกนี้ไปทำไม

ตอบว่า พิจารณาโดยความเป็น ขันธ์ ธาตุ อายตนะ อริยะสัจ ปฏิจสมุปบาท

เพราะ ความโกรธ เป็นธรรม ในสติปัฏฐาน ในหมวด ธรรม

ก็ในธาตุนี้ก็มีความเป็นไตรลักษณ์ด้วยตัวมันเอง

เจตสิกก็เป็นลักษณะ ๑ จิตก็เป็นลักษณะ ๑ แต่ประชุมขันธ์เมื่อปัจจัยพร้อม แล้วดับไป

 

......................ที่พี่หลงอธิบาย มามันถูก.....แต่ที่ผมกล่าวถึงการรู้ตามจริงที่สภาวะธรรมนั้นก็ จริง.....การคิดพิจารณาหรือ อนุสติ หรือ สัญญา10 จะเจริญตอนใหนก็ได้.....แต่ สติปัฎฐานสี่ ที่ บอกว่า มีโทสะก็รู้ว่ามีโทสะ ไม่มีโทสะก็รู้ว่าไม่มีโทสะ หรือ ถ้าเป็นอานาปานสติ ที่ว่า ลมหายใจเข้ายาวก็รู้ว่า เข้ายาว ออกยาวก็รู้ว่าออกยาว...อันนี้แหละ รู้ตามจริง.......ถ้าพิจารณา ไม่ตรง ที่ปัจจุบันนั้นนั้น ขอให้รู้ไว้เลย ว่าเป็น การ "คิด" แน่แน่ ซึ่ง ก็ไม่ผิดอะไร............

 

ที่แพททริกพูดน่ะเข้าใจหมดแล้ว

ในเวทนากาย มันก็มีธาตุ ถูกไหม

ธาตุเป็นรูป ที่รู้คือจิต

มันอยู่ที่เราจะระลึกอะไร หมายถึงอะไรเด่นชัดในเวลานั้น หรือสติเกิดระลึกได้ที่ภูมิใด ฐานใด

นี่ต้องเป็นผู้ฉลาดในการพิจารณา อย่าปล่อยให้กระทบอารมณ์เปล่า

ส่วนเวทนานั้น ไม่ใช่ไปรู้สุข ทุกข์ เฉย นั้นไปรู้ สุข ทุกขื เฉยแล้ว

มันไม่ใช่เวทนาที่ควรกำหนดรู้

 

..............แต่ฝึกคิดมากมาก นี่ มัน จะได้แต่ คิด.....มันเหมือนท่าน เซอร์อเล็กส์ เห็นหมด แต่ไม่ได้ ลงไป เตะ จริง....ทีนี้สติปัฎฐานสี่คือการระลึกจริงตรงสภาพธรรมจริง..............ผมถึงบอกว่าพี่หลงคิดไปเหอะ คิดได้หมด....แต่เวลา เจอจิตสังขาร เวทนากาย เวทนาจิต หรือ นิวรณ์ธรรม มันก็ต้องระลึกรู้ ทันที แบบผมว่า ก็ไม่เห็นเสียหายตรงใหน ทำ ตามพระสูตร นะดีแล้ว......แต่คิดวิจัยก็ทำไปไม่ผิด....เพราะมันเป็นอินทรีย์สังวรณ์