เข้าใจตัวเองบรรลุธรรมแล้วจะแก้อย่างไร

ต้องเข้าใจคำว่า ดับ เข้ามาก่อน

หลายคน เข้าใจ ดับ เหมือน ดับ
ไฟฟ้าตัดกระแส ตัดเหตุ แล้ว มืด
ไม่คิด(อาสัญีสัตตาพรหม)

ดับ ในทาง พุทธศาสนา เปน ดับ
ด้วย ปัญญาญาน

เช่น

เหน บักโงบะ สอน วิธีทำสมาธิ
ก้มจ้องดมกรวย มี ริมฝีปากเผยอ
นิดๆ ...

พอได้ยินแล้ว ก้ ไม่รับไว้มาเปน
อารมณ์ใดๆ ....

ซึ่ง การเปนกลางด้วยปัญญา คือ
มีความรู้ชัดว่า เปน ทิฏฐิ อย่าง
หนึ่ง ไม่ใช่สภาพ สัตว์ เปนเพียง
นามขันธ์ รูปขันธ์ ที่ มีกันได้

หูไดยิน ใจรับรู้ แต่ ร่อนเหมือน
น้ำกลิ้งบนใบบัว มี แต่ไม่เอา

แต่ ถ้า ได้ยินแล้ว ก้ ทำความ
เหนอื่นๆเข้าไปข่ม จะเปนแค่
การทำ สมถะ ธรรมดาๆ

หรือ การให้ค่าว่า บักโงบะ ไร้เหลี่ยว
ไม่มีราคา แล้ว ข้าม วาทะ ของ
โงบะได้ ก้ถือว่า ดับ แบบ สมถะ
ธรรมดา

ส่วน ดับ แบบ ฤาษี จะเปนเรื่อง
การสร้าง อภิสังขาร อย่างอื่น
ที่มีค่ากว่า มาครอบงำจิตไว้
จึงข้าม ทิฏฐิโงบะ ได้ ก้ถือ
ว่า เปนนิพพานพรหม ต่างๆ
นานากลอน

 

ช่วงที่คิด ไม่รู้จัก หรือไม่เห็น ตัวนิวรณ์ครับ
ส่วนนามธรรม รูปธรรม ไม่รู้จัก ไม่เห็นตัวครับ

 

สิ่งใดก็ได้ครับ รู้กระทบ รู้ตั้งอยู่ รู้ดับไป ดับตอนกระทบครับ

ปล่อยตอนที่รู้ครับ

 

ปล่อยตอนที่รู้ ไม่มีการทำกิริยาครับ

 

เอาเถอะ...เอาตามความเข้าใจท่านนั่นแหละ

ไปต่อให้ได้ก็แล้วกันอย่าเพิ่งตายซะก่อนล่ะ

 

พ่อยอดโพธิสัตว์เก่งจริ๊งๆ...อาการหลงนิมิตยังแก้ไม่ได้นับประสาอะไรกับเรื่องละเอียดกว่านั้น

เราจะบอกให้นะปัญญาท่านไม่ได้ครึ่งเราเลยรวมทั้งความเพียรด้วย...เราไม่ได้คุยโม้ด้วยเราพูดจากเรื่องจริง

ความรู้ที่ท่านมีมันแค่เบื้องกลางอย่าได้คิดว่าใครจะไปเรียนแบบท่าน

 

ผ่านแต่ปีมะโว้แต่ปฏิบัติไปนิมิตเกิดปุ๊บรีบหยุดปฏิบัติแล้วเข้ามา ถามคนในเวปปั๊บ..คนฉลาดเขาจะไม่หยุดกลางคันหรอกนะ

ถ้าท่านผ่านได้จริงท่านไม่มาวนเวียนอยู่กับเรื่องเดิมๆหรอก จิตต้องหมุนไปขั้นวิปัสนาแล้ว ต้องเคยผ่านวิปัสนูกิเลสแล้วและต้องข้ามวิปัสนูกิเลสเป็นวิปัสนาได้แล้ว

ถ้าความเพียรแก่กล้าผ่านมานานหลายปีจิตต้องรวมใหญ่ได้แล้ว...ปัญญาเห็นแจ้งฝั่งโลกุตระต้องเกิดแล้ว

อย่าหลอกตัวเองอยู่เลยรีบเร่งปฏิบัติจะดีกว่า..

 

นักฟุตบอล.
เมื่อลงแข่งขัน.
ต้องยิงประตู.

นักปฏิบัติธรรม.
เมื่อทำจริงจัง.
ต้องระงับดับกิเลส.

นักฟุตบอล.
เก่งแค่ไหน.
หากไม่ยิ่งประตู.
ก็ไม่ชนะ.

หัวใจ.ของพระพุทธศาสนา.
ของพระพุทธเจ้า.
คือ.การระงับดับกิเลส.
เราท่านทั้งหลาย.
จงตระหนัก.และ.จดจำไห้ขึ้นใจ.

แม้ไห้ทาน.รักษาศีล.เจริญสติ.
เจริญสมาธิ.เจริญปัญญา.
หากไม่เป็นไปเพื่อการระงับ.
ดับกิเลส.ยังนับว่า.หางไกล.
..การหลุดพ้น..

 

จริงๆ มีเขียนไว้อยู่ ว่าการฝึกแล้วแต่ปสก. ตัวบุคคล
บางคนทำได้เร็ว บางคนช้า บางคนไม่ได้ เพราะฐานจิตมาไม่เหมือนกัน

ส่วนใหญ่ก้อตกม้าตายตอนต้องหน่วงนิมิตรให้ติดตาติดใจนั่นแหล่ะ (อุคหนิมิตร) เลยไปต่อไม่ค่อยได้

 

วิแปลว่าแจ้ง ปัสสนาแปลว่าเห็น
แบบย่อคือ 1. เห็นปัจจุบัน 2. เห็นรูปนาม 3.เห็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา 4.เห็นมรรคผลนิพพาน

ถ้ากลางก้อวิสุทธิมรรค คือความบริสุทธุ์ 7
ถ้าพิสดารก้อเห็นปัญญา16 ขั้น เรียกโสระสะญาณ

 

อย่าพาดพิงเราสิ...เราก็บอกแล้วมันเป็นจริตส่วนตัว เป็นการดูตัวตัณหา เป็นการดูที่มาของคำว่าสัตว์โลก..

 

ไหนลอง ลำดับยกวิธีทำ หน่อย
ทำอย่างไร จึงชื่อ ว่า เห็น ปัจจุบัน เห็นรูปนาม เห็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

 

พุทธศาสนา เปน เรื่องของ.บัณฑิต

คือ ผู้เหนทุกข เหนภัย.ในสังสารวัฏ

แล้ว.....

แล้ว มุ่งหา อุบายนำออก



นักปฏิบัติ ที่ ปฏิบัติถูกต้อง จะเหน

กระแส ของการเหนทุกข์แล้วหา
อุบายนำออก เจอ และถ้า รู้ชัด!
แล้วละก้อ

จะทราบทันทีว่า เพียงแค่ มี สัมมาทิฏฐิ

ทุกอย่จะต้องบริบูรณ์ได้ แม้นยัง
ไม่ได้ จะทราบว่า ย่อมมีเบื้องต้น
พรหมจรรย์แน่นอน

ต่างจาก พวกรู้ทุกข์แล้วหาเพียง
ที่พึ่งถ้อยคำ โวหาร ประโลมจิต

ทั้งนี้เพราะ

กริยา การรู้ทุกข์แล้วหาอุบายนำออก
เปนเรื่อง ปัจจัยการ เมื่อ อริยสัจจ4
มี นิโรธนย่อมมี ห้ามไม่ได้

ดังนั้น

หาก ผู้ใด ปรารภ สัมมาทิฏฐิ ถูกส่วน
ไม่มีเรื่อง จิตเที่ยง จิตเปนพลังงาน
ที่เอามาส่งกระแสรักษาหวีได้

หรือ กรณีเอามาส่องช่งยชี้ประ
โยชน์ได้(ผู้ทำได้มีแต่ตถาคต
เท่านั้น นอกนั้น เฮียส่งมาเกิด)
ย่อมพอใจ ใน "ธรรมมีกถา"
ของ สหพรหมจรรย์

ย่อม.ร่าเริง และ ถ้าภาวนา
เปนจริงๆ แค่ได้ยิน สัมมาทิฏฐิ
จิตผู้สดับ ธรรมมีกถา จะเกิด
การ..ร่าเริง น้อมไปใน อมตะ
สถานเดียว

 

ในทำนองเดียวกัน

เมื่อ สหธรรมิก ได้ ปรารภ อุบาย
ในการนำออก โดยชี้ ทุกขสัจจ
ให้ สหพรหมจรรย์ รับฟังแล้ว

ว อิ ปอ หัน สอ นอ อา

เมื่อกล่าว ครบวาระ สมควรแก่
ธรรมแล้ว ก้ให้ ยืม เบรคของ
คุณเฟสฟลินทสโตน เสีย

โจ่ะโบะ

 

ยก ตย.แค่จมูกได้กลิ่นนะคะ
ขันธ์5 = รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ
นาม = ใจที่รู้นั้นๆ

เช่น ได้กลิ่นอาหาร ไม่เลยไปถึงหอมหรือเหม็นเพราะกิเลสเกิด กิเลสเกิดบัญญัติ ไม่เกิดปรมัตถ์ รู้แค่กลิ่น

จมูกกะกลิ่น = รูป
ตั้งสติไว้ที่จมูก(ไม่ใช่กำหนดที่กลิ่นอาหาร อันนี้คือรั่ว กิเลสเกิด)

อนิจจัง ทุกข์ขัง อนัตตา
1.อาการที่กลิ่นมากขึ้นหรือน้อยลงหรือหายไป= อนิจจัง
2.อาการที่กลิ่นทนอยู่ไม่ได้ น้อยเป็นมาก = ทุกข์ขัง
3. อาการที่กลิ่นบังคับให้น้อยลง มากขึ้น หายไปไม่ได้ = อนัตตา

ใจที่รู้คือนาม = สติที่รู้ขณะนั้น ตั้งใจทำ คอยจับ คอยจ้อง คือไม่ใช่ทำแบบใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ก้อเป็นปัจจุบันขณะ = ปัญญา

อดีตไม่เอามาเป็นอารมณ์เพราะ จบไปแล้ว
อนาคตไม่เอาเพราะ ยังไม่มา

คำเตือน ใส่คำบริกรรมหรือไม่แล้วแต่ค่ายที่ท่านฝากใจฝึกวิปัสสนาค่ะ

 

มีแต่คนทุกข์ แต่ที่ทุกข์คืออะไรทุกข์ อยู่ก็บอกว่ามันเป็นทุกข์ ไม่เห็นมีใครบอกว่า จิตเป็นทุกข์ กายทุกข์ก็คือจิตทุกข์ มีคนบอกแล้วละเรื่องเห็นจิต แต่เห็นอะไร มีกี่คนที่เห็นทุกข์ มีแต่เห็นอะไรก็ไม่รู้ มันใช่ทางไหม คนที่เขาพยายามบอกว่าทำยังไวจึงเห็นเขาก็บอกไปแล้ว แต่เห็นแล้วรึไม่ ไม่รู้ โยนิโสมนสิการหรือโอปนยิโกแล้ว เห็นอะไร ที่น่าสนใจมากที่สุดคือ ใครทุกข์ และแก้ไจอย่างไร เป็นลำดับไป ส่วนใหญ่ข้ามไปโน้น แล้วเหตุละ ยังคิดว่าจะจบง่ายๆ เหรอ

 

เมื่อมีปัจจัยทำให้ทุกข์ เมื่อมีคนมาพรัดพรากจากสิ่งที่รัก

ทุกข์ปรากฏที่ใจ ใจเต้นแรงๆ คลายๆ ที่ไม่รู้สึกมาทั้งชีวิต

แล้วแต่เหตุปัจจัยแต่ละคน

 

ครับ

 

ผมไม่รู้ว่าเหตุปัจจัยต่างกันจริงไหม เท่าที่เห็นคือเหมือนกัน แต่เพราะไม่เห็นความจริงจึงอาจทำให้ดูเหมือนว่าต่างกัน