เทคนิค ในการปฏิบัติสมาธิ ภาค ๑ ส่งเสริมโภคทรัพย์

คุณจะมาเตือนอะไรผมอีกล่ะ แสดงว่าจำไม่ได้พิมพ์อะไรไว้ ที่เคยกล่าวไว้ว่า

"ไม่ใช่อะไรก็เอาเเต่พูดดูสวยหรู" ในโพสจังหวะ จังหวะที่ 77

ดังนั้น ผมก็ลองพูดแบบไม่สวยหรูดูบ้าง ว่าจะมีทีท่าออกมาอย่างไร แค่นั้นเอง

เข้าใจไหม โยนิโส โยนิโสได้เพราะย่อมมีสติ ^^

 

สิ่งสำคัญคืออะไรกันเเน่เล่า ความหมายมันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด เเล้วที่พูดมามันเกียวอะไร มันพากันไปอีกเรื่อง ตะเลิด คนละเรื่ิองเลย เข้าใจอย่างนี่ถ้าเราจะบอกว่าเอาคำใครก็ได้อย่างนั่น นี้มันคือการที่พูดออกมาเเบบสวยหรู่ ถ้าเกืดคุณยึดว่าจะพูดหลักธรรมมาเนี่ยจะพูดอย่างไร ก็พูดพุทธวัจน ยึดหลักธรรม ก็ไม่เป็นปัญหาอะไร เเต่อาจจะดูไม่สวยเท่าคิดเองปรุงเองก็เเค่นี้

 

เอาเถิดๆ คุณเดินมาถึงจุดนี้ได้ก็ดีแล้ว เตชะบุญ

แต่ให้ย้อนกลับไปพิจารณา คำพูดคำพิมพ์ที่สวยหรู ในโพสที่ 76 ดูดีๆ จะได้ผลเอง

ไปล่ะ คุณtokyoo2

 

เเบบนี้เรียกง่ายๆพูดเพื่อให้ตัวเองรอดเเล้วเเทรกตัวไปในความมืด คนอ่านเค้าเห็น ผมก็พูดถูกเเล้ว มีเเต่คุณนี้เเ
ะที่ยังเข้าใจผิดอยู่ มีปัญหาอยู่ เเล้วก็พาโน้นพาไปโน้นเลย ที่ไหนก็ไม่รู้ในจิตนาการของเค้า

 

หากปรับเป็นสวดมนต์ 15 นาที นั่งสมาธิ 1 ชั่วโมงครึ่ง จะดีมากครับ

 

พระสูตร พระวจนะ" ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ พวกข้าพระองค์เป็นคฤหัสถ์ บริโภคกาม แออัดอยู่ด้วยบุตร ครองเรือน ใช้สอยจันทร์จากแคว้นกาสี ทัดทรงพวงดอกไม้ของหอมเครื่องลูบไล้ ยินดีทองและงินอยู่ ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ขอพระผู้มีพระภาค จงทรงแสดงธรรมที่เป็นไปเพื่อประโยชน์เกื้อกูล เพื่อความสุข ทั้งในทิฎฐิธรรมและในสัมปรายะ แก่ข้าพระองค์อยู่ในสถานะเช่นนี้เถิด พระเจ้าข้า...........................................พยัคฆปัชชะ ธรรม4ประการ เหล่านี้ เป็นไปเพื่อประโยชน์เกื้อกูล เพื่อความสุข แก่กุลบุตรในทิฎฐิธรรม สี่ประการอย่างไรเล่า สี่ประการ คือ อุฎฐานสัมปทา (ถึงพร้อมด้วยความขยัน) อารักขสัมปทา(ถึงพร้อมด้วยการรักษา) กัลญาณมิตตา(ความมีมิตรดี) สมชีวิตา(การเลี้ยงชีพอย่างสม่ำเสมอ).........................พยัคปัชชะ อุฎฐานสัมปทา เป็นอย่างไรเล่า พยัคปัชชะ กุลบุตรในกรณีนี้ สำเร็จการเป็นอยู่ด้วยการลุกขึ้นกระทำการงาน คือด้วยกสิกรรม หรือวานิชกรรม โครักขกรรม อาชีพผู้ถืออาวุธ อาชีพราชบุรุษ หรือด้วยศิลปะ อย่างใดอย่างหนึ่ง ในอาชีพนั้นนั้น เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญ ไม่เกียจคร้าน ประกอยด้วยการสอดส่องในอุบายนั้นนั้น สามารถกระทำ สามารถจัดให้กระทำ พยัคปัชชะ นี้เรียกว่า อุฎฐานสัมปทา

 

ต่อ--พยัคปัชชะ อารักขสัมปทา เป็นอย่างไรเล่า พยัคปัชชะ กุลบุตรในกรณีนี้ โภคะ อันกุลบุตรหามาได้ด้วยความเพียรเป้นเครื่องลุกขึ้น รวบรวมมาด้วยกำลังแขน มีตัวชุ่มด้วยเหงื่อ เป้นโภคทรัพยืประกอบด้วยธรรม ได้มาโดยธรรม เขารักษาคุ้มครองอย่างเต็มที่ ด้วยหวังว่า อย่างไรเสีย พระราชาจะไม่ริบทรัพยืของเราไป โจรจะไม่ปล้นเอาไป ไฟจะไม่ใหม้ น้ำจะไม่พักพาไป ทายาทอันไม่รักใคร่เราจะไม่ยื้อแย่งเอาไป ดังนี้ พยัคปัชชะ นี้เรียกว่า อารักขสัมปทา

 

ต่อ---พยัคปัชชะ กัลยาณมิตตา เป้นอย่างไรเล่า พยัคปัชชะ กุลบุตรในกรณีนี้ อยู่อาศัยในบ้านหรือนิคมใด ถ้ามีบุคคลใดในบ้านหรือ นิคมนั้น เป็นคฤหบดี หรือ บุตรคฤหบดี ก้ดี เป็นคนหนุ่มที่เจริญด้วยศิล หรือเป็นคนแก่ที่เจริยด้วยศิลก็ดี ล้วนแต่ถึงพร้อมด้วยสัทธา ถึงพร้อมด้วยศิล ถึงพร้อมด้วยจาคะ ถึงพร้อมด้วยปัญญาอยู่แล้วไซร้ กุลบุตรนั้นดำรงตนร่วม พูดจาร่วม สากัจฉาร่วม กับชนเหล่านั้น เขาติดตามสึกษาความถึงพร้อมด้วยสัทธา โดยอนุรูปแก่บุคคลผู้ถึงพร้อมด้วยสัทธา เขาติดตามความถึงพร้อมด้วยสิล โดยอนุรูปแก่บุคคลผู้ถึงพร้อมด้วยสิล เขาติดตามศึกษาความถึงพร้อมด้วยจาคะโดยอนุรูปแก่บุคคลผู้ถึงพร้อมด้วยจาคะ เขาติดตามศึกษาความถึงพร้อมด้วยปัญญาโดยอนุรูปแก่บุคคลผู้ถึงพร้อมด้วยปัญญา อยู่ในที่นั้นนั้น พยัคปัชชะ นี้เรียกว่า กัลยาณมิตตา(ความมีมิตรดี)

 

ต่อ--พยัคปัชชะ สมชีวิตา เป็นอย่างไรเล่า พยัคปัชชะ กุลบุตรในกรณีนี้ รู้จักความได้มาแห่งโภคทรัพยื รู้จักความสิ้นไปแห่งโภคทรัพย์ แล้วดำรงชีวิตอยู่อย่างสม่ำเสมอ ไม่ฟุ่มเฟือยนัก ไม่ฝืดเคืองนักโดยมีหลักการว่า รายได้ของเราจักท่วมรายจ่าย และรายจ่ายของเราจักไม่ท่วมรายรับ ด้วยอาการอย่างนี้ ดังนี้ พยัคปัชชะ เปรียบเหมือนคนถือตาชั่ง หรือลูกมือของเขา ยกตาชั่งขึ้นแล้ว ก็รู้ว่า ยังขาดอยู่เท่านี้ หรือเกินไปแล้วเท่านี้ ดังนี้ ฉันใด กุลบุตรนั้นก็ฉันนั้น เขารู้จักความได้มาแห่งโภคทรัพย์ รู้จักความสิ้นไปแห่งโภคทรัพย์ แล้วดำรงชีวิตอยู่อย่างสม่ำเสมอ ไม่ฟุ่มเฟือยนัก ไม่ฝือเคืองนัก โดยมีหลักการว่า รายได้ของเราจักท่วมรายจ่าย และรายจ่ายของเราจักไม่ท่วมรายรับ ด้วยอาการอย่างนี้ ดังนี้ พยัคปัชชะ ถ้ากุลบุตรนี้ เป้นผู้มีรายได้น้อย แต่การสำเร็จอยู่ด้วยอย่างฟุ่มเฟือยแล้วแล้วไซร้ ก็จะมีผู้กล่าวว่า กุลบุตรนี้ใช้จ่ายโภคทรัพย์ (สุรุ่ยสุร่ายเหมือนคนกินผลมะเดื่อ ฉันใดก็ฉันนั้น พยัคปัชชะ แตาถ้ากุลบุตรนี้ มีรายได้มหาศาล แต่สำเร็จการเป็นอยู่อย่างแร้นแค้นแล้วไซร้ ก็จะมีผู้กล่าวว่า กุลบุตรนี้ จักตายอดตายอยากอย่างคนอนาถา พยัคปัชชะ เมื่อใดกุลบุตรนี้ รู้จักความได้มาแห่งโภคทรัพย์ รู้จักความสิ้นไปแห่งโภคทรัพย์ แล้วดำรงชีวิตอยู่อย่างสม่ำเสมอ ไม่ฟุ่มเฟือยนักไม่ฝืดเคืองนัก ดดยมีหลักการว่า รายได้ของเราจักท่วมรายจ่าย และรายจ่ายของเราจักไม่ท่วมรายรับ ด้วยอาการอย่างนี้ดังนี้ พยัคปัชชะ นี้เรียกว่า สมชีวิตา----(อริยสัจจากพระโอษฐ์ท่านพุทธทาส หน้าที่ 1104)

 

พระวจนะ" พยัคฆปัชชะ ปากทางแห่งความเสื่อม 4ประการ ของโภคะที่เกิดขึ้นพร้อมแล้วอย่างนี้ มีอยู่ คือความเป็นนักเลงหยิง นักเลงสุรา นักเลงการพนั้น และมีมิตรสหายเพื่อนฝูงเลวทราม พยัคฆปัชชะ เปรียบเหมือนทางน้ำเข้า4ทาง ทางน่ำออกทาง ของ บึงใหญ่มีอยู่ บุรุษปิดทางน้ำเข้า เหล่านั้นเสีย และเปิดทางน้ำออกเหล่านั้นด้วย ทั้งฝนก็ไม่ตกลงมาตามที่ควร พยัคฆปัชชะ เมื่อเป็นอย่างนั้น ความเหือดแห้งเท่านั้นที่หวังได้สำหรับบึงใหญ่ นั้น ความเต็มเปี่ยมไม่มีทางที่จะหวังได้ นี้ฉันใด พยัคฆปัชชะ ผลที่จะเกิดขึ้นก็ฉันนั้น สำหรับโภคะที่เกิดขึ้นพร้อมแล้วอย่างนี้ ที่มีปากทางแห่งความเสื่อม4ประการ คือ ความเป็นนักเลงหญิง นักเลงสุรา นักเลงการพนัน และมีมิตรสหายเพื่อนฝูงเลวทราม...พยัคฆปัชชะ ปากทางแห่งความเจริญ 4ประการ ของโภคะที่เกิดขึ้นพร้อมแล้วอย่างนี้ มีอยู่ คือความไม่เป็นนักเลงหญิง ไม่เป็นนักเลงสุรา ไม่เป็นนักเลงการพนัน และมีมิตรสหายเพื่อฝูงที่ดีงาม พยัคฆปัชชะ เปรียบเหมือนทางน้ำเข้า4ทาง ทางน้ำออก4ทาง ของบึงใหญ่มีอยู่ บุรุษเปิดทางน้ำเข้าเหล่านั้นด้วย ปิดทางน้ำออกเหล่านั้นเสีย ทั้งฝนก็ตกลงมาตามที่ควรด้วย พยัคฆปัชชะ เมือ่เป็นอย่างนั้น ความเต็มเปี่ยมเท่านั้นที่หวังได้สำหรับบึงใหญ่นั้น ความเหือดแห้งเป็นอันไม่ต้องหวัง นี้ฉันใด พยัคฆปัชชะ ผลที่จะเกิดขึ้นก็ฉันนั้น สำหรับโภคะที่เกิดขึ้นพร้อมแล้วอย่างนี้ ที่มีปากทางแห่ง ความเจริญ 4ประการ คือ ความไม่เป้นนักเลงหญิง ไม่เป็นนักเลงสุรา ไม่เป็นนักเลงการพนั้น และมีมิตรสหายเพื่อนฝูงที่ดีงาม พยัคฆปัชชะ ธรรม4ประการ เหล่านี้แล เป็นธรรมเป็นไปเพื่อประโยชน์เกื้อกูลเพื่อควมสุข ของกุลบุตรในทิฎฐิธรรม---(อริยสัจจากพระโอษฐ์ท่านพุทธทาส หน้าที่1106)

 

..ไอ้ แพคทริค..อย่าเยอะ..ข้าไม่อ่าน..อิอิ

 

หลวงปู่พุธ ฐานิโย แนะนำ เพิ่มเติมเกี่ยวกับการสวดมนต์เป็นวัตร

ลองนำไปใช้ดู คล่องแล้วจะแจ่มมากๆ

****************

การสวดมนต์ทำวัตร
เมื่อเรา มี สติ รู้พร้อมอยู่กับคำสวดมนต์ทุกคำพูด
ก็เป็นการทำสมาธิเป็นการฝึกภาวนา

เพราะงั้น พึงทำความเข้าใจว่า

สมาธิเป็นกิริยาของจิต
เมื่อเรากำหนดจิต ด้วยวิธีการที่จะทำจิตให้สงบเป็นสมาธิเมื่อไร
เมื่อนั้นคือการภาวนา

ไม่เลือก ว่า ยืน เดิน นั่งนอน รัปทาน ดื่ม ทำ พูด คิด
มีสติรู้อยู่ตลอดเวลา เป็นการฝึกสมาธิ


**************

อ่านต่อที่นี่ http://palungjit.org/threads/วิธีฝึกปฏิบัติ-แบบผู้มีจิตเป็นพุทธ-โดย-หลวงปู่-พุธ-ฐานิโย.287958/page-3

 

อุ อา กะ สะ

4 ข้อ ว่าโดยย่อ พระพุทธเจ้าสอน ไม่มีผิด

ทีนี่ คนที่ จิตใจ ไม่เคยมีความสงบจิต

เอาแค่ว่า เพียงสงบๆ ก็พอ
ไม่ต้องไปถึงขนาด สงบแนบแน่นจนถึงฌานหรอก
แค่นีเพียง จิตสงบๆ คนขี้เกียจก็ทำได้ยากแล้ว

ปฐมฌานไม่ใช่ของง่าย

และทีนี้ คนที่ทำมาหากิน จิตที่ไม่เคยสงบ มีแต่ความฟุ้งซ่าน
มันจะเอา ปัญญาที่ไหน รู้จัก ขยันคิดหาช่องทางในการหาทรัพย์
มันจะเอา ปัญญาที่ไหน ไตร่ตรอง การขวนขวาย
มันจะเอา ปัญญาที่ไหน เลือกคบเพื่อนที่ดี
มันจะเอา ปัญญาที่ไหนมา คิด มาวิเคราะห์ ในการรักษาทรัพย์

ในเมื่อจิตมันไม่เคยมีความสงบ

 

..คนสงบ..เขาไม่แอบใส่ชุดมนุษย์กบแล้วแบกธนู..ไปยิงยุงหรอก มันไม่โดนง่ายๆดิ..อิอิ

 

สงสัยพี่เกิดต้องไปตัดแว่นท้อปเจริญ

ในรูป ไม่เห็นว่ามีทีท่า ยิงยุงที่ไหน

ใส่ชุด มนุษย์จะกบ แต่ก็อยู่นิ่งเตรียมพร้อม

สายตาเสียป่ะเน่ ^^

อีกอย่างนึงนะ
ถ้าแอบ คงไม่เห็นแน่นอน
นี่ให้เห็นโต้งๆ :boo:

 

..สงบ..ต้องสัมมาทิฏฐิตลอดเวลา 24 ชั่วโมง
สัมมัปทาน4..อกุศลเพียรละ กุศลเพียรเจริญ..24 ชั่วโมง เมตตาตามกระชั้นชิดๆๆ..ห้ามยิงยุง แมลง กบ หนูนา อิอิ

 

ผม ยิง พญาอินทรีย์เป็นหลัก มากกว่า อิอิ

เห็นหัวโหม่ง ขอบทุ่งนา ยิ่งชอบ ก๊ากๆๆๆๆ

 

ขอบคุณท่านอิทรบุตร และ ท่านปราบด้วยครับ จะปรับใหม่ คือส่วนมนต์ตอนเย็น
ตอนประมาณตีสี่จะตื่นมานั่งสมาธิถึง 6 โมงเช้า ตอนนี้ยังนั่งไม่ถึง 1 ชั่วโมง ประมาณ 40 -50 นาที จะเมื่อยมาก (เพราะน้ำหนักตัวมาก) จะสลับกับเดินจงกรม (ตอนนี้หายจากอาการไ้ข้หวัดแ้ล้วปฏิบัติได้) ทุกวันนี้ตอนหัวค่ำจะง่วงมาก เมื่อได้หลับประมาณ 2 ชั่วโมงแล้ว หากรู้สึกตัวจะนอนต่อไม่ได้(สังสัยอายุมาก ที่ว่า สว. (สูงวัย) ชอบนอนไม่หลับอันนี้จริง ๆ เป็นกับตนเองแล้ว) ต้องมานั่งสมาธิจนรู้สึกง่วงจึงจะนอนได้ ขออนูโมทนาในธรรมทานที่ท่านให้ด้วยเศียรเกล้า ขอน้อมรับด้วย กาย วาจา ใจ อันเป็นที่สุด

 

เอ ถ้านั่งสมาธินาน แต่จิตใจฟุ้งซ่านเสียมาก ต้องคอยดึงกลับอยู่เรื่อย แต่เดี๋ยวๆก็ฟุ้งไปอีก ต้องทำไงคะ

 

มารออ่าน......................