โรคสังคมรังเกียจ

มีคนหนึ่งเคยบอกว่าตัวเขามีรังสีประหลาดแผ่ออกมา ทำให้ไม่มีใครกล้าอยู่ใกล้ เราบอกว่าเขาคิดไปเองหรือเปล่า เขาบอกว่ามันมีรังสีจริงๆ แถมบอกว่าเอาออกไม่ได้ ไปทำงานก็ไม่ได้ เข้ากับใครก็ไม่ได้ ไอ้เราก็คิดรังสีอะไร หมอนี่เพี้ยนแน่ๆ คนบ้าอะไรจะมีรังสี ก็เลยไม่คุยด้วยเดี๋ยวจะเพี้ยนตาม กรรมใครกรรมมันล่ะเนอะ

 

ทำความดี( ทาน-ศีล-ภาวนา )ทุกครั้ง แผ่เมตตาให้เจ้ากรรมนายเวรบ่อยๆ

http://palungjit.org/threads/ธรรมโอวาท-ของ-หลวงปู่มั่น-ภูริทัตตเถระ-เรื่อง-การพิจารณากาย.542343/

 

การนั่งวิปัสนาให้สำเร็จทำยังไงครับ

 

แนะนำหนังสือ "วิปัสนานุบาล" ของคุณดังตฤณค่ะ
หนังสือเล่มนี้ ทำให้การฝึกวิปัสนาเป็นเรื่องเข้าใจง่ายขึ้นเยอะเลยค่ะ

ดาวโหลดได้ที่นี่จ้าาาา...
http://palungjit.org/threads/โหลดฟรี-หนังสือวิปัสสนานุบาล-ดังตฤณ.271232/

 

ขอบคุณมากครับ

 

อยู่กับความคิดคะ เป็นเหมือนเจ้าของกระทู้เลยคะ พอเราเข้าไปใกล้แล้วมี
คนแสดงอาการออกมา แทบเกือบจะทุกคนเลย เราก็ช่างกล้าถามคนที่รู้จัก
หลาย ๆ คน ว่าเรามีอะไรผิดปกติหรือเปล่า ปากเราเหม็นหรือกลิ่นตัว ทุกคนก็
ตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า"ไม่" เห็นมีอะไรผิดปกติ แต่ทำไมมีท่าทีเหมือนกัน
ถามใครคนแล้วคนเล่าก็พูดเหมือนกัน หรือว่าเขาจะเกรงใจเราไม่มีใครกล้าบอก
ความจริง ยิ่งคิดๆๆๆๆๆ ก็ยิ่งเป็น ยิ่งมีปมด้อยตอกย้ำว่าเราเป็นอย่างนั้น
ก็ยิ่งขาดความมั่นใจ มีปัญหามนุษย์สัมพันธ์ ยิ่งคิดยิ่งตอกย้ำ หากไม่คิด
ไม่สนใจ ก็เหมือนไม่มีอะไร แปลก! ยิ่งคิด ยิ่งเป็น ยิ่งได้ ยิ่งมี อย่างที่เราคิด
ถึงแม้จะเป็นจริง ก็ทำอย่างไรได้ เราบังคับให้มันเป็นอย่างที่เราต้องการไม่ได้
เพราะเราก่อไว้จริง ไปด่าเขาพูดรุนแรงให้เขาเจ็บ ผลนั้นสนองเลย หรือ แค่เป็นแค่
ความรู้สึกอย่างเดียวก็ไม่ทราบ แต่กรรมก็เล่นงานทางความคิดและความรู้สึก
พอสำนึกผิดบ่อย ๆ ตั้งใจว่าจะไม่ทำอีกเด็ดขาด ให้ตั้งใจ รักษาศีล
ปฏิบัติธรรมาหลายปี เบาบางลงเยอะ ตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่ เกี่ยวกับความคิดความรู้สึก
ที่เคยชินเป็นนิสัย ไม่คิดก็ไม่มีอะไร ไม่กังวลใจ มั่นใจคะ สู้ ๆ เพื่อนคนที่จริงใจ
กับเราเขาคงจะบอกเราเอง ว่าเราผิดปกติอะไร เพื่อให้เราไปแก้ไขเกี่ยวกับ
ความผิดปกติ แต่ถ้าแก้ไขไม่ได้ เขาก็คงยอมรับได้ แต่ถ้าแก้ไขแล้วเป็นอย่างนั้นจริงๆ
ไม่มีใครรับได้ ก็ตัวใครตัวมัน ถือว่าเป็นกรรมไป มองโลกในแง่ดีถือว่า
ชาตินี้เขาให้เรามาสันโดษก็แล้วกันคะ

 

ขอบคุณครับ แต่มันหยุดคิดไม่ได้จริงๆ ที่ทำได้คือพยายามอยู่คนเดียว และสวดมนต์อุทิศส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวร เผื่อวันหนึ่งเขาอาจจะใจอ่อนยอมอโหสิกรรมให้เรา

 

ค่ะทีท่าน bushido14 ทำอยู่ก็ส่วนหนึ่งที่ทำให้เราสบายใจขึ้น ถ้าเรื่องความคิดยัง
หยุดคิดแบบเดิมได้ก็อาจเนื่องมาจากบุคคลรอบข้าง ที่เราเห็นอาการแล้วทำให้เราอด
ที่จะคิดไม่ได้หรือเปล่าคะ เอาอย่างนี้สิคะ เราลองค่อย ๆ เปลี่ยนความคิดของตัวเรา
การแคร์คนอื่นเป็นสิ่งที่ดี แต่เราต้องคำนึงถึงความรู้สึกตัวเราด้วย เพราะเราทุกข์ก็ไม่มี
ใครมาทุกข์ด้วยกับเรา คนที่ทำร้ายเราไม่ใช่ใคร ก็คือความคิดของเราเอง
เราต้องให้กำลังใจตัวเอง เพราะเราก็บังคับให้มันเป็นอย่างที่เราต้องการไม่ได้
เราก็พยายามหลีกเลี่ยงบุคคลที่ทำให้บั่นทอนกำลังใจ และทำให้เราคิดมากก่อนคะ
ถ้าเราเปลี่ยนความคิดได้แล้ว เหมือนเป็นคนละคนเลยละ ดิฉันก็ใช้วิธีนี้คะ

 

ครับผม เป็นอย่างที่คุณพูดทุกประการเลยครับ ขอบคุณมากเลยนะครับ คุณคะนึง

 

แหมกำลังอยากโพสกระทู้ครับ
อันที่เวลาผมมองกระจกก็คล้ายๆมองเห็นคุณน่ะครับ แบบตั้งแต่เด็กเลยประมาณ9ขวบได้ ก็ประมาณกัน คือ มีคนไม่ชอบทั้งๆที่เราไม่ทำผิดอ่ะครับ(เพื่อนเก่าก็บอกอย่างงั้น) ตอนนี้30กว่าๆ ก็คล้ายๆเดิมครับ แม้แต่ปาร์ตี้เขาก็ไม่ชวนผม เค็กวันเกิดในหน่วยงานก็ไม่มีให้ ......... เอ่อ ผมก็ทำใจครับ บางอย่างมันแก้ไม่ได้ ก็ทำใจซะครับ ทำหน้าที่เราซะ ไม่ให้มีใครมาต่อว่าเราทำหน้าบกพร่อง และก้อทำบุญครับและก็อุทิศส่วนกุศลไป .....ปลอบใจตัวเองไป..... ช่วงปีที่ผ่านมาผมเจ็บหนักเลยล่ะ ญาติเสีย สัตว์เลี้ยงรักตาย ไม่สมหวังกับรัก เจ้านายไม่ปลื้ม เพื่อนร่วมงานไม่พอใจ(บางคน) ...... แต่มันก็ไม่ตายนิครับ ชีวิตก้อต้องสู้ต่อไปครับ
ปล ตอนเจริญกรรมฐานกับสวดมนต์ ใจอยู่กับปัจจุบัน อดีตไม่มี อนาคตก็ไม่มี ก็รู้สึกดีน่ะครับ

 

ขอบใจมากๆ คับ ทำวันนี้ให้ดีที่สุดคับ

 

สวัสดีปีใหม่น่ะครับคุณ bushido14

https://www.youtube.com/watch?v=IfgR_JVIAqs

 

สวัสดีปีใหม่เช่นกันคับ

 

มันจะมีวันหายรึเปล่าคับโรคนี้ ใครรู้หรือสามารถสื่อกับเจ้ากรรมนายเวรได้ช่วยบอกผมหน่อย ว่าผมพอจะทำยังไงที่จะให้เขาอโหสิกรรมให้ เหมือนมันแจ่ลงทุกวันๆ ช่วยผมทีคับ

 

ลองพิมหนังสือธรรมมะแจกเพื่อนดูสิคะ เราให้สิ่งดีๆด้วยความจริงใจ เพื่อนจะมองคุนในแง่ดีขึ้นคะ สมัยก่อนก็เคยมีปันหาเรื่องเพื่อนบ่อยๆ พอโตมาถึงได้รู้ ว่าเราเป็นคนพูดตรงเกินไป พูดความจริงเกินไป คนส่วนใหญ่ไม่ชอบคะ หาว่าเราขี้โม้ขี้อวดได้ สรุปต้องเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตนเข้าไว้ แล้วปันหาเรื่องเข้าสังคมจะดีขึ้นคะ ลองดูนะคะ พี่เป็นกำลังใจให้

 

ขอบคุณมากคับ

 

ทรมานมากไหมคะ เวลาที่เราคิดว่าเราต้องรับผลกรรมนี่นะ ก็ดีเหมือนกันนะ
ถือว่าเป็นบทเรียนเพื่อให้เราเชื่อกฏแห่งกรรมอย่างมั่นคงฝังไว้ในจิต เมื่อเวลา
ที่เราจะทำผิดอะไร เราก็จะได้ฉุกคิดก่อนทำ เราน่าจะขอบใจนะที่กรรมแสดงผล
ให้เรารู้ว่ามันมีจริง ที่เราโดนเล่นงานแบบหาทางแก้ไขไม่ได้ เพราะมันกำลังเล่นงาน
เราทางใจ เรากำลังได้รับทุกข์อยู่ เมื่อเราเชื่อว่ามันเป็นเวรกรรมจริง เราก็ยอมรับ
และสำนึกผิดต่อการกระทำที่ไม่ดีไว้ ที่เราอาจจะทำให้คนอื่นเดือดร้อน พอผลนั้น
สนองกลับคืนมา เราต้องทำใจยอมรับไม่อาจต่อต้านหรือหลีกหนี เพราะยิ่งทำให้
เราทุกข์มากไปเปล่า ๆ หากเราทำใจยอมรับได้และเชื่อในกฏแห่งกรรมจริง นั่นก็
ไม่ใช่สิ่งที่เลวร้ายอะไรเลย คิดว่ามันเป็นสองด้านเสมอ ด้านหนึ่งเรากำลังรับโทษ
คือ ความทุกข์ทางใจอยู่ แต่อีกด้านหนึ่งเราได้ปรับความเห็นถูกต้องเรื่องเชื่อ
ในกฏแห่งกรรม ทำดีย่อมได้ดี ทำชั่วย่อมได้ชั่ว

โรคนี้มีวันหายไหม มีวันหายอย่างแน่นอน อาจต้องใช้ระยะเวลาตามแรงส่งของกรรม
หรือ แรงของบุญที่สร้างขึ้นมาใหม่แล้วแต่สิ่งใดมีมากกว่ากัน เช่น การตักบาตร
สวดมนต์ นั่งสมาธิ ทุกวันแล้วอุทิศให้เจ้ากรรมนายเวรทุกครั้งเสมอ

- ใครรู้และสื่อเจ้ากรรมนายเวรมีผลทำอย่างไร

การที่เราสวดมนต์ แล้วนั่งสมาธิทำจิตให้นิ่ง ๆ สงบใจแล้ว ใจที่สงบและตั้งมั่นให้ระลึก
ถึงเจ้ากรรมนายเวรของเรา ที่เราทั้งนึกได้และนึกไม่ได้ ให้ทำด้วยใจที่สงบ แล้วสำนึก
ผิดทุกการกระทำที่เราทำผิดบาปไว้ทั้งรู้และไม่รู้ หากมีผลรุนแรงจะได้รับความสั่นสะเทือน
ของจิตใจต่อการยอมรับผิด และตั้งใจไว้ว่าจะไม่ทำอีก ขอให้เจ้ากรรมนายเวรทั้งหลายได้
โปรดยกโทษและอโหิกรรมให้ด้วยเถิด แล้วนึกพิจารณาจากใจที่สำนึกผิดด้วยใจทีสงบ
อยู่อย่างนั้น เมื่อใจรู้สึกสุขสงบโล่งเบาสบายให้แผ่เมตตาแบบขยายออกไปรอบทิศ
ให้เจ้ากรรมนายเวรได้รับผลของบุญนี้ ให้เขามีความสุขและพ้นทุกข์จากใจที่จองเวรกัน
ด้วยเถิด ปราถนาให้เขามีความสุข ใจสุขสงบมากเท่าไร ผลก็มากตามเท่านั้น

จะรู้ผลได้ผล ก็ดูจากใจของเราทุกครั้งที่ทำ หากได้รับผลดี ใจเราจะรู้สึกสบายใจ
ยิ่งรู้สึกสบสบ่ายใจจิตแช่มชื่น มีความสุขแสดงว่ากุศลเพิ่มขึ้นทีละน้อย รวมสะสม
มากขึ้น ผลบุญก็มากกว่า กรรมก็ส่งอ่อนลง จนบางทีเรารู้สึกว่าผลที่ได้รับเริ่มน้อยลง
จนเกือบหายไปเลย หรือเราไม่รู้สึกกับมันแล้ว ตอนนี้ข้าพเจ้าเป็นอยู่ ถึงจะมีออยู่บ้าง
แต่เกือบไม่มีผลทางใจแล้ว หรือมีอยู่บ้างถ้านำมาคิด แต่นาน ๆ จะเป็นสักครั้ง หรือ
เกือบไม่รู้สึกเลย

เป็นกำลังใจให้สู้ต่อไปคะ สักวันต้องหายเพราะไม่มีสิ่งใดทนอยู่อย่างถาวร
ขอให้อดทนพยายามทำสิ่งนั้นให้ดีที่สุด เดี๋ยวก็ดีเองคะ เชื่อเถอะ เราทำมาแล้ว

 

ขอบคุณ คุณคะนึง มากๆคับ คุณมีจิตใจที่แข็งแกร่งจริงๆ ขนาดผมเป็นชายแท้ๆแต่กลับอ่อนแอ ขอบคุณอีกครั้งคับ ปล.ช่วงนี้ เบญจเพสด้วยคับ

 

ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกเพราะเคยเป็นมาก่อนจึงเข้าใจ ด้วยเราต่างก็ไม่รู้จึงทำให้คิดหรือรู้สึก
เป็นอย่างนั้น ก็คนเราส่วนมากทุกคนต้องการสิ่งที่เหมือนกัน คือ การเข้าสังคม
การมีส่วนร่วมในสังคม หรือ การได้รับการยอมรับจากผู้อื่น หากใครเป็นเช่นนี้ก็คงจะมี
ความรู้สึกเหมือนกันทุกคนนะคะ

ช่วงเบญเพสเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อเพื่อเจริญไปสู่ความเป็นผู้ใหญ่ที่ดี หากเราสร้าง
บุญกุศลความดีด้วยการปฏิบัติทาน ศีล ภาวนา ก็จะส่งเสริมให้ชีวิตเราไปสู่ที่ดีได้
อีกทางด้วย และมีอย่างหนึ่งด้วยนะ ถ้าเราคิดว่าเรามีปัญหาเป็นตัวการทำให้เกิด
ภูมิแพ้หรือ ไอจาม เกี่ยวกับหนังศรีษะ เราก็หายารักษา หรือ แก้แพ้ไปถวายสังฆทาน
แกสงฆ์ หรือ ซื้อช่วยเหลือคนยากจนยากไร้ที่เขาเป็นไม่มีเงินซื้อและรักษา อาจจะ
เป็นการบริจาคตามโรงพยายาลให้คนอนาถาก็ได้คะ ก็คงจะดีเหมือนกันนะ

 

ขอบคุณคับคุณคะนึง