ไม่ใช่นะครับที่มักกล่าวว่า “สมถะเหมือนการหลบภัย วิปัสสนาเหมือนการผจญภัย”

บางทีก็งานเข้า แต่ไม่ได้ตังค์ ^^"

 

งานอาสาอะดิ ^-^

 

งานอาสาอะดิ ^-^

 

คุณวิมุตติ นักสมาธิ ผมขอถามอะไรหน่อย

คุณรู้จัก องค์ธรรมที่ชื่อ วิตก วิจาร ไหม ?

วิตก วิจาร นี่ มันไม่ใช่ตัวความคิด ตัวความคิดนี่มั่นจะเลยวิตกวิจารไปเยอะมาก
คือมันต้องไปสัญญาแล้วสังขารแล้ววิญญาณกลับมาสัญญาจึงออกมาเป็น ความคิด

ดังนั้น วิตก วิจาร นี่คืออะไรบางอย่างที่ละเอียด

วิตก วิจาร นี่หากวางไว้ ไม่ให้มันหลุดออกไปขั้นสัญญา มันจะไม่เกิดความคิด แต่
ก็ถือว่า มีรู้ เพราะเป็นการรู้ของจิต

เช่น เอาวิตก วิจาร รู้ไปไว้ที่อุคหนิมิตที่เป็นดวงสว่าง หากทรงไว้ได้ ก็จะจับความ
สว่างนั้นไม่แส่ส่าย นี่ก็จะเกิดปฐมฌาณ ถูกไหม

ทีนี้ จังหวะเวลา 5 อย่าง 5 ขณะ(ไม่ใช่ทาง) อะไรของพี่หนะ พี่ใช้อะไรจับการใคร่
ครวญ หากที่ไม่ได้ใช้วิตก วิจาร นะ ก็ปิดทางไปได้เลย ...ไอ้ทีทำนั่นหนะเขาเรียก
ว่า ติดคิด

...เข้าใจไหม ? ว่า เราภาวนากันแบบไหน .....

 

ค่ะ ขอบคุณค่ะคุณวิมุตติ ยอมรับว่าที่สนทนากับคุณขันธ์ ตอนนั้นคล้อยตาม
พอสติเกิด ที่คุณเกสท์โต้มา ก็จะยังไม่โพส ก็มาหยุดพิจารณาก่อน จะโพสต่อดีไหม ใจสั่งให้โพส แต่ฝึกฝืนไว้ เดินหายไปจากหน้าจอไปเลย ไปตั้งหลักก่อน ประมาณ 1 ชั่วโมง อารมณ์ที่อยา่กจะโต้แรงๆมันหายไปตอนนั้นสติเกิดกำลัง ทำให้ความขุ่นมัวจางลง และอารมณ์ก็กลับมาปรกติเหมือนเดิม มันดับ
ใช้กำลังของสมถะด้วยค่ะ และกลับมาอ่านธรรม ของเพื่อนๆ ต่อ

 

โดนกล่าวหาว่าเป็นนักสมาธิไปเสียแล้วเรา หุๆๆๆๆ
ถ้าคุณจะแย้งเรื่องการบรรลุธรรม5ลักษณะ คุณไปเถียงกับสมเด็จโตเถิด
ผมฟังมาจากท่านอีกที
และหนังสือปริยัติก็ว่าไว้เช่นนั้น
มันคือการวิปัสสนา ถ้ายังไม่เข้าใจ ก็ควรศึกษาให้มากจากครูบาอาจารย์ที่เข้าถึงธรรมแล้วแน่ๆ
ความคิดคุณยังฟุ้งซ่านอยู่มาก สัญญามันเยอะ อีรุงตุงนังไปหมด
นี่คืออาการของคนที่ศึกษามาก แล้วหลงไปกับธรรม พูดคุยธรรมะได้ทั้งวัน
แต่ปัญหาคือ ธรรมไม่อาจซึมเข้าไปได้ถึงจิตถึงใจได้ เพราะมันฉลาดเกินไป รู้มากเกินไป
ผมเห็นคุณอธิบายสภาวะธรรมได้108 ตั้งแต่เริ่มต้น ไปจนถึง สังขารุเบกขาญาณ โคตรภูญาณ โสดาปฏิมรรคญาณ ไปจนถึง อรหัตตผลญาณ
การอธิบายก็ยืดยาวเยิ่นเย้อ แต่หาหลักไม่ค่อยมี คนอ่านก็อ่านแล้วงง นี่แหล่ะอาการของจิตมันแสดงออกมา
เอาล่ะ ผมขอไม่พูดมาก เสียเวลาเปล่า โชคดีนะท่านเล่าปัง เอกวีร์ บุคคลทั่วไป3คน นิวรณ์ สหายเอ๋ย...

 

สงสัย..ต้องกลับไปเรียนธรรมวิภาค...นักธรรมตรีใหม่...
ว่า..ความหมายของวิตก วิจาร คือ.....อะไร
บัญญัติศัพท์ความหมายใหม่...ประจำ

 

ก่อนอื่นต้องขอโทษไว้ ณ ที่นี้ เนื่องจากผมระลึกไม่ได้จริงๆว่า
คุณได้ขอร้องผมไม่ให้เรียกว่าอาจาน ตั้งแต่เมื่อไหร่
(ถ้ามีหลักฐานก็ดีนะครับ ถึงไม่มีก็ไม่เป็นไร)

ต้องขอบคุณที่ชมเกินไป ผมชอบคนที่มีเหตุผลครับ
ส่วนตนเองนั้น ชอบละเหตุแห่งทุกข์ เพื่อไม่ให้ผลคือ เกิดทุกข์
และยังชอบ เหตุแห่งการดับทุกข์
เพื่อให้จิตหลุดพ้นเป็นผลในชาตินี้ไม่ทัน
ชาติหน้าหรืออีกหลายๆชาติก็แล้วกัน

คุณวิฯครับ คิดว่าการตีเด็กนั้น แล้วจะไม่กระทบถึงผู้ใหญ่บ้างหรือครับ???
ถ้าคุณไม่อยากให้ใครกระทบถึงผู้ใหญ่
คุณก็อย่านำคำสอนของท่านมาพูดและแสดงสิครับ

เพราะผมถือว่า ชาวพุทธทุกคนล้วนแล้วแต่มีครูคนเดียวกัน
ล้วนเป็นศิษย์ของพระบรมครูทั้งนั้น
ขนาดพุทธพจน์ของท่าน ยังมีคนเอาไปลบหลู่และนินทาเลย
แล้วท่านอาจารย์จะพ้นวิสัยนี้ไปได้หรือ???

คุณถามผมว่า ทำไมไม่คิดแบบนี้ แต่ไปคิดแบบโน้น
คุณไม่รู้จริงๆ หรือว่าแกล้งไม่รู้กันแน่

ว่าผู้ที่ฝึกสัมมาสมาธินั้น มีองค์ประกอบอะไรบ้าง
แค่สัมมาวายามะองค์เดียวก็บอกชัดอยู่แล้วว่า
อกุศลที่ยังไม่เกิดขึ้นไม่ให้เกิดขึ้น
ที่เกิดขึ้นแล้วให้หมดไป
เพียรยังกุศลที่ยังไม่เกิด ให้เกิด
ที่เกิดขึ้นแล้ว ให้ยิ่งๆขึ้นไป

คุณควรหันมาพิจารณาดูจิต ให้เห็นจิตที่แท้จริงบ้าง
ไม่ใช่มัวดูแต่อาการของจิต แล้วคิดไปเองเรื่อยๆว่าดูจิต
(ทุกวันนี้ยังคิดไม่พออีกหรือครับ)

ในเมื่อมีคน(อาจานขันธ์)เตือนผมให้ระมัดระวัง
ก็เป็นธรรมดาอยู่เองที่ผมต้องตั้งข้อสังเกต
หรือถ้าเป็นคุณ คุณจะไม่ทำเมื่อมีคนเตือนหรือ

ที่คุณถามว่า ใยต้องกลัวการถาม
ใช่ครับ ผมกลัวจริงๆในคำถามแบบคาดคั้น
จะเอากันให้ตายไปข้าง โดยไม่มีพื้นฐานมาก่อน
จึงทำให้ผมสะดุ้งที่จะตอบไป

เพราะโจทย์เลขทั้งข้อ ไม่คิดลองทำ แต่คิดจะเอาคำตอบอย่างเดียว
ผมไม่สะดุ้งได้อย่างไรล่ะครับ เอาคำตอบแค่ตอนปลาย
แล้วไปพูดให้คนอื่นฟังว่า ทำได้แล้ว

;aa24

 

ควรทำอย่างไรเพื่อ อบรมจิต ให้เห็นโทษภัยของการเข้าไปเสพอารมณ์
ให้จิตเห็นโทษภัยของการผิดศีล เมื่อพิจารณาแยกแยะ จากรู้เห็นจากสภาวะจริงแล้ว ควรอบรมปัญญาต่ออย่างไรนะครับ ขอตัวอย่างด้วยครับ อนุโมทนาครับ

 

ก็มันรู้ แค่ตอนนั้นไง มันรู้แค่ว่า นี่ตัวนี้เกิด
แต่เหตุของมันเล่า เหตุที่ยิ่งๆ ขึ้นไปเล่า มันไปดูยังไง ก็มันเห็นเฉพาะหน้าอยู่ ไอ้ลำดับก่อนหน้ามา ไม่รู้เท่าไร นั้นมองยังไง
มันไปดูยังไง มันผ่านมาแล้ว แล้วมันก็ เด่นเฉพาะตัวที่เราสะกิดใจเท่านั้น เราจึงเห็นมัน
ตัวโทสะ นี่ เรื่องธรรมดา แต่การละมัน ไม่ใช่ธรรมดา เพราะมันเป็นอนุสัย ดองในสันดาน ขุดหาเท่าไรก็ไม่เจอ
ผมถึงถามว่า ตัวโง่ดูยังไง รู้ตัวไหมว่าโง่ หรือ มีใครบ้างบอกว่าตัวเองโง่
มีใครบ้างบอกว่า ตัวเองไม่รุ้ ก็มันรู้อยุ่เต็มตา แต่ว่าที่ไม่รุ้มันผ่านมาแล้ว ไม่มีใครพิจารณามันก็ไม่เจอ

ส่วนเอกวีร์ พระเอกเรื่อง โง่ทั้งแก๊งค์ นี่พูดไม่รู้เรื่อง สมเป็นพระเอกจริงๆ

 

ดีครับ นักปฏิบัติต้องซื่อสัตย์ต่อตนเอง จึงจะเห็นความจริงของจริงได้
ในนี้ไม่มีใครไม่มีกิเลส แม้แต่พระอริยะเบื้องต้นก็ไม่เว้น การรู้เท่าทันเท่ากับศึกษาจากของจริง เห็นมันเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ในรูปนาม นี่คือวิปัสสนา เป็นปัญญา
การตามรู้ระลึกรู้ให้บ่อย เป็นเรื่องของสติ ต้องทำควบคู่กันไป
ในการวิปัสสนาเรามีองค์ธรรมที่นิยมยกมาพิจารณาอยู่ไม่มาก เช่น ธาตุ4 ขันธ์5 อาตยนะ6 อินทรีย์5 และปฏิจจสมุปบาท เป็นต้น
นี่คือวิปัสสนาภูมิ
ในส่วนที่ส่งเสริม ไม่ว่าจะเป็นศีล หรือ สมาธิ ก็ควรฝึกฝนให้มากเข้าไว้ ไม่ต้องกลัวว่าจะเคร่งไป หรือหลงไปติดสมาธิ เพราะนั่นไม่ใช่เรื่องง่ายและมักจะเป็นพระที่เคร่งในการปฏิบัติแบบสุดโต่งเสียมากกว่า
เรื่องบางเรื่องดูเหมือนง่าย แต่ก็ทำได้ยาก เช่น อธิบายธรรมผิด แต่กลัวเสียหน้า ก็เลยต้องหาทางแถออกไปให้ได้ หรือ มีจิตขุ่นมัว แต่เสแสร้งทำเป็นไม่รู้สึกรู้สา
จะเห็นได้ว่า แม้แต่ความซื่อสัตย์ต่อความจริง ซึ่งเป็นเรื่องศีล ก็ทำได้ไม่ง่ายนัก
เราจึงควรศึกษา และอบรมให้มากในทุกๆส่วนขององค์มรรคเพื่อความสมบูรณ์พร้อมของอินทรีย์ ในการบรรลุมรรคผลที่แท้จริง...ขอให้เจริญในธรรมครับ...

 

ผมขอถามคุณบ้างนะครับว่า
สิ่งที่คุณยังสงสัยอยู่นั้นเป็นความสงสัยที่เกิดจากการลงมือสมาทานปฏิบัติ
แล้วติดปัญหาตรงนั้นหรือที่สงสัยเพียงเพื่อต้องการคำตอบโดยไม่สนใจวิธีทำเลย

ทำไมผมถึงต้องมีความคิดอย่างนี้ บอกให้ก็ได้เลยว่า
เพราะอาจานขันธ์เตือนว่า ที่ผมอธิบายไปนั้น ดีแล้ว

ทำให้ผมต้องย้อนกลับมาพิจารณาว่า คุณต้องการอะไรกันแน่
คำตอบสุดท้ายหรือวิธีทำเพื่อให้ถึงคำตอบสุดท้าย

อย่าลืมนะครับ ว่าผมเองก็ยังสมาทานในการดูจิตมานาน พอสมควร คะเนว่าไม่ต่ำกว่า ๑ ปีแน่นอน

เมื่อเห็นแล้วว่ามันไม่ใช่ ผมก็ต้องตอบว่าไม่ใช่
พอมีคำถามถามกลับไปบ้าง ก็ได้คำตอบบ้าง ไม่ได้คำตอบบ้าง

;aa24

 

วิตก คือ ตรึกอยู่
วิจารณ์ คือ รู้อยู่นึกอยู่ ในสิ่งนั้น
วิตก มันก็คือ การเอาจิตไปจดจ่อกับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง วิจารณ์ คือ คอยนึกอยุ่ในลักษณะอาการ ของสิ่งที่กำลังจรดจ่อ
เช่นพุทโธ เร็วๆ ก็รุ้ว่า นี่เร็ว แต่ ตอนท่องพุทโธ นั้นเป็นวิตก

ก็ที่ พระพุทธองค์ สอนในอานาปานสติสูตรนั่นแหละ หายใจเข้าออก รู้ แต่ สั้นยาว นั้นเป็นวิจารร์

ก็ลองไปเถียงกันดูว่า มันเรียกว่า คิด หรือ ไม่เรียกว่า คิด เพราะมันเป็นเรื่องบัญญัติ

 

คุณก็ได้แต่บอกแล้ว (บอกแล้วอยู่นั่นแหละ) ส่วนผมนั้นลงมือทำ

ในการทำสมาธินั้น มีองค์ประกอบที่สำคัญคือ
สัมมาวายามะ สัมมาสติ สัมมาสมาธิ เป็นสมาธิ

แค่สัมมาวายามะองค์เดียว เรื่องกุศลกับอกุศล จิตย่อมรู้จักดีแล้วครับ

;aa24

 

คุณวิฯ คุณไม่ผิดหรอกครับ
ที่ผิดนั้น เป็นเพราะสิ่งที่คุณรู้มา คุณยึดมันจนคุณไม่เปิดใจให้กว้าง

;aa24

 

ก็มันรู้ แค่ตอนนั้นไง มันรู้แค่ว่า นี่ตัวนี้เกิด
แต่เหตุของมันเล่า เหตุที่ยิ่งๆ ขึ้นไปเล่า มันไปดูยังไง ก็มันเห็นเฉพาะหน้าอยู่ ไอ้ลำดับก่อนหน้ามา ไม่รู้เท่าไร นั้นมองยังไง
+++++++++

ก็ค่อยๆ ฝึกไป มันเป็นทางเดิน แบบหนึ่ง
รู้1 ชำนาญหมด ก็ขึ้นรู้2 .. 3...4...
สำหรับคนที่ไม่ได้ฝึกมาทางฌาณ สมาบัติ

เริ่มต้นจากไม่รู้อะไร สติ สมาธิ ก็ ธรรมดาแบบปถุชนทั่วไป
หัดรู้ หัดดู หัดสังเกต ศึกษาตัวเอง สติ สมาธิ ปัญญา มันก็สะสมไป

มันก็ได้สะสม สติ สมาธิ ระดับที่1 ก็ขึ้นรู้ขั้น1 มันก็ละ ถอนกิเลสหยาบที่เจอไป

สติ สมาธิ ระดับที่1 มันก็เป็นฐานขึ้นไปรู้ระดับที่2
พอหัดรู้เพิ่ม ก็สะสม สติ สมาธิ ขึ้นระดับ2 ได้ถึงขั้น2
มันก็ละ ถอนกิเลสที่เจอที่ละเอียดขึ้นไปอีกตามกำลัง สติ สมาธิ ปัญญา

มันก็ขยับไปเรื่อยๆ ตามกำลัง สติ สมาธิ ปัญญา ที่สะสมขึ้นไป
เหมือนลดน้ำใส่ปุ๋ยพรวนดิน ต้นไม้ พอมันโตระดับหนึ่ง มันก็มีเนื้อมีหนังเพิ่มไป ต่อยอดไป
จนถึงระดับหนึ่งมันก็ออกดอก ออกผล ให้เห็นได้

มันเป็นทางหนึ่ง ที่เดินไปสำหรับคนแบบหนึ่ง จริตหนึ่ง

 

ใช่ครับ คุณวิฯ คุณผิดเองจริงๆที่คิดจะตั้งคำถาม ที่ไม่ใช่คำถามเพราะติดข้อสงสัยในการปฏิบัติ

อย่างที่เห็นได้ชัดคือ เรื่องราคะ โทสะ โมหะ ที่เกิดขึ้น
ผมบอกว่ามันเป็นผลไปแล้วไม่ใช่เหตุ

ถ้าคุณสงสัยจริงๆ คุณควรถามว่าเพราะอะไรจึงเห็นเป็นเช่นนั้น เพราะเท่าที่คุณรู้มาจากพุทธพจน์เป็นแบบนี้
แต่คุณกลับบอกว่าผมพูดขัดแย้งกับพุทธพจน์
โดยไม่สนใจว่า เพราะอะไรผมถึงมีความคิดเห็นเป็นเช่นนั้น

ผู้ที่สมาทานผ่านการปฏิบัติมาจริง อย่างหลายท่านในนี้
เค้าถามในเรื่องที่เค้าติดปัญหาจากการปฏิบัติ
ที่คุณตอบว่าหวังความเข้าใจครับ
แค่ถกกันเรื่องสติเรื่องเดียว ก็ประเทืองปัญญาให้กับผู้ปฏิบัติไปสมาทานได้แล้ว

แต่อย่างคุณไม่ใช่นิครับ ถ้าคุณจะเอาประโยชน์จากการถามจริงๆ เรื่องสติเรื่องเดียว คุณก็เอาไปต่อยอดได้ตั้งมากมายแล้วครับ

ผมไม่มีอะไรจะรับขมานะครับ เพราะคุณไม่ได้ทำผิดต่อผม
คุณทำผิดต่อตัวคุณเองมากกว่า ที่ไม่ยอมเปิดใจให้กว้าง

ดีครับ ที่จะไม่ถามในสิ่งที่ยังไม่เคยลองลงมือทำ
แต่จะถามเอาเพียงคำตอบเท่านั้น

ถ้าถามเพราะติดข้องในข้อปฏิบัติจริงๆ ผมยินดีเสมอครับที่จะตอบ

;aa24

 

หัดดูกิเลส หัดรู้กิเลส ในกายในใจตน
มันคงไม่หลง ไปถึงโลกพระจันทร์หรอกนะ
เราว่าก็อยู่ในหลัก สติปัฏฐาน4 ของพระพุทธองค์ นะ

 

เห็นสภาพอาหารของจิตไหม ...?

ทุกทางที่มันไหลไป ล้วนเป็นการเสพอาหารหมด

 

แล้วกรณีอานาปานสติ แบบไม่บริกรรมพุทโธ(หรือคำใดๆ) เป็นเพียงการรู้ลม
คุณลองอธิบายได้ไหมครับว่า ตรงไหน วิตก ตรงไหนวิจาร

[ หลังจากจุดนี้ ผมจะถามอีก สองคำถามนะ อย่าพึ่งตัดบท รอให้ชงให้เสร็จก่อน ]